ΝΑ σας πω μια βιαστική καλημέρα, για να προλάβετε να οργανωθείτε πριν μπούμε στα βαθιά νερά.
ΛΟΙΠΟΝ, έχει (πάλι) «πράγμα που σαλεύει και τον μουστερή γυρεύει» το μαγαζί σήμερα, γι’ αυτό φτιάξτε καφέ, ανάψτε τσιγάρο – όσοι συνεχίζετε ακόμα να αντιστεκόσαστε στην διεθνή (καπιταλιστική) συνομωσία υπέρ της μακροζωίας – και συγκεντρωθείτε. Πάμε:
ΑΡΧΙΖΩ με τον ποντιακό καυγά, που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα οι 79.980 Πόντιοι της Αυστραλίας, ο οποίος έχει αρχίσει να παίρνει… παγκόσμιες διαστάσεις!
ΚΑΤΑ των 20 «αθλίων» Ποντίων (δηλαδή των δικών μας, των «κακών») τάχθηκε, κατόπιν θερμών παρακλήσεων των Ταβλαρίδη, Ιασωνίδη και λοιπών… ομοσπονδιακών, η… Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντίων, αφορίζοντας τους «κακούς» και τις «ανίερες, ανήθικες και εγκληματικές τους προσπάθειες».
ΕΧΕΤΕ υπόψη σας ότι, όταν μιλάμε για Ομοσπονδίες, ουσιαστικά μιλάμε για «σφραγίδες». Και όσο μεγαλύτερες και… Παγκόσμιες οι Ομοσπονδίες τόσο πιο «σφραγίδες». Συνήθως, στις μεγάλες Ομοσπονδίες καταφεύγουν ή αποτυχημένοι (και έκπτωτοι) πρώην πρόεδροι και αξιωματούχοι Σωματείων ή τα πολύ μεγάλα ψώνια. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά μόνο για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Η όλη ιστορία μοιάζει με ανέκδοτο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η εδώ Ομοσπονδία – Ταβλαρίδης, Ιασωνίδης και… συνεργάτες (η ηλεκτρονική ψηφιακή γενιά δηλαδή των e-mail και της πληροφορικής!) – διέγραψε από μέλη της, τις Οργανώσεις που την ίδρυσαν και στις οποίες οφείλει την ύπαρξή της! Γιατί μια Ομοσπονδία χωρίς Οργανώσεις-μέλη, είναι μια ομοσπονδία νεκρή. Ούτε καν σφραγίδα.
ΤΟ «πτώμα», λοιπόν, αυτό (γιατί περί οργανωτικού πτώματος πρόκειται) διεκδικούν και οι «κακοί» που το ίδρυσαν και το πόνεσαν και οι «ψηφιακοί» για να μπορούν να δημιουργούν ηλεκτρονικά παρακλάδια (υβριδικές δηλαδή Οργανώσεις) και για να στέλνουν e-mail.
ΣΤΑ πρότυπα του ΣΑΕ (της πιλοτικής Οργάνωσης των Αποδήμων!) δουλεύουν πια όλες μας οι Οργανώσεις που έχουν περάσει στα χέρια της ψηφιακής γενιάς. Οι παλιές (χειροποίητες) δραστηριότητες περιορίστηκαν πλέον στην έκδοση ανακοινώσεων και την ανταλλαγή e-mail. Και αυτό στην εποχή της πληροφορικής αποκαλείται «έργο».
ΣΕ ποιους θα καταλήξει, τελικά, η Ομοσπονδία δεν έχει σημασία, γιατί περί (ηλεκτρονικού) φαντάσματος πρόκειται και όχι Οργάνωσης. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω (παρά τα… αγωνιστικά e-mail που μού στέλνει ο φίλος μου ο Μπάμπης Προδρομίδης) προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.
ΓΙΑ να τελειώσουν όλα (και για πάψει να… δακρύζει η Παναγία Σουμελά για την κατάντια του λαού της!) προτείνω στους «κακούς» να ιδρύσουν μια καινούργια Ομοσπονδία και να διαγράψουν (με ένα e-mail) την παλιά. Τόσο απλά και ανώδυνα.
ΘΕΜΑ έγινε (χάρη στον «Νέο Κόσμο») το γεγονός ότι ορισμένοι συμπάροικοι έχουν ήδη αναχωρήσει για την πατρίδα προκειμένου να ψηφίσουν το κόμμα τους. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, 100 οπαδοί της ΝουΔούλας, (του κόμματος δηλαδή της πλουτοκρατίας) πλήρωσαν από τις τσέπες τους τα εισιτήριά τους.
ΣΤΟΥΣ 80 φτωχότερους πράσινους τσόνταρε κάτι και το ΠΑΣΟΚ στο εισιτήριο, ενώ οι οπαδοί των αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε να ψηφίσουν και περιορίστηκαν να στείλουν τις… ευχές τους. Γι’ αυτό και δεν βλέπουν άσπρη (εκλογική) ημέρα τα κόμματα της φτωχής αριστεράς.
ΤΟ πόσο έχει γεράσει η παροικία, δεν φαίνεται μόνο από τη γενικευμένη αδιαφορία, αλλά και από το γεγονός ότι οι Κοινότητες και οι Αδελφότητες που ιδρύθηκαν μετά τα πρώτα κύματα της μαζικής μετανάστευσης (της δεκαετίας του 1950) έχουν αρχίσει να γιορτάζουν τα 50 τους χρόνια.
ΟΙ Κοινότητες Frankston και Dandenong ανακοίνωσαν ήδη τις εκδηλώσεις που θα κάνουν για να γιορτάσουν τον μισό αιώνα ζωής τους, ενώ το ίδιο κάνουν και οι Αρκάδες του «Κολοκοτρώνη». Αναλογίζουμε πόσοι θα γνωρίζουν ότι υπήρξαν οι πιο πάνω Οργανώσεις όταν θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την ίδρυσή τους; Περαστικά είναι όλα από αυτόν τον κόσμο κύριοι. Και η ζωή των… τούβλων έχει ημερομηνία λήξης.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από τους βυρωνολάτρες φίλους των φιλελλήνων της παροικίας μας που θα τους χαλάσω το Weekend, αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω την είδηση των ανέκδοτων επιστολών του λόρδου Μπάιρον, που βγάζει στη δημοπρασία ο αγγλικός Οίκος Sotheby’s.
ΑΚΟΜΑ δεν γνωρίζουμε, πέρα από δυο-τρεις (σημαδιακές) λεπτομέρειες, το περιεχόμενο των επιστολών αυτών, αλλά έχοντας υπόψη μας τον χαρακτήρα και την αθυροστομία του λόρδου, ενδεχομένως να είναι άκρως ανατρεπτικές. Δηλαδή, δεν αποκλείεται να βρίζει και να καταριέται την ώρα που βρέθηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα και να περνά γενεές δεκατέσσερις τους (τότε) συμπατριώτες μας.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο λόρδος ενδιαφερόταν (πάντα) περισσότερο για σεξοτουρισμό, παρά για απελευθερωτικούς αγώνες και επαναστάσεις. Ό,τι είναι για τους αγγλοσάξονες και (Βόρειο)Ευρωπαίους η Ταϊλάνδη και η Νοτιοανατολική Ασία σήμερα, ήταν και οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων τότε. Ένας προορισμός απαγορευμένων σεξουαλικών απωθημένων.
ΕΠΙΣΗΣ, θα πρέπει να Θυμόμαστε, ότι ο Μπάιρον δεν μάς έβριζε χυδαία κατά την διάρκεια του πρώτου του ταξιδιού στην Ελλάδα γύρω στο 1810 (που ήταν ακόμα νεαρός και δεν… ήξερε!) αλλά και κατά τη διάρκεια της παρουσίας του την εποχή της Επανάστασης. Είχε δηλαδή την ίδια αποκρυσταλλωμένη άποψη για τον χαρακτήρα των (τότε) Ελλήνων.
ΝΑ και μια παράγραφος από υβριστική επιστολή, που δείχνει ξεκάθαρα πότε στάλθηκε: «Οι Έλληνες είναι, πιθανώς, ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο εκφυλισμένος λαός του κόσμου. Συντρίβοντας με την επανάσταση τους ευθραύστους κρίκους της αλυσίδας τους, αποκάλυψαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα…». Στάλθηκε, δηλαδή, μετά την Επανάσταση.
ΣΤΗΝ ίδια επιστολή μάς αποκαλεί «ευτελείς», «ματαιόδοξους» και «ανειλικρινείς», που φέρουμε όλα τα ελαττώματα των προγόνων μας, καθώς και τα χειρότερα ελαττώματα των Τούρκων και των Εβραίων, «φιλτραρισμένα και ανακατωμένα σ’ ένα τσουκάλι δουλείας»!
ΤΟ τι ακριβώς θα περιέχουν οι ανέκδοτες επιστολές δεν γνωρίζω, αλλά δεν θα εκπλαγώ αν έχει γράψει και πολύ χειρότερα πράγματα. Στα ποιήματά του, θα μου πείτε, έγραφε άλλα πράγματα, Βεβαίως, αλλά και για… άλλους ανθρώπους! Εκτός και αν αισθανόμαστε μεγαλύτερη συγγένεια με τους αρχαίους Έλληνες, απ’ ό,τι σε όσους έζησαν στη Ελλάδα την εποχή της Επανάστασης του 1821.
ΕΔΩ θα πρέπει να έχει υπόψη του και ο κ. Αμανατίδης, που λατρεύει την επίσημη ιστορία και αποκαλεί «ανιστόρητους» τους επικρατές του Μπάιρον, ότι ο πρώτος που τον διαψεύδει είναι ο ίδιος ο λόρδος. Επίσης, οφείλει να λάβει υπόψη του, ότι η ιστορία παραμένει ανοιχτή και αλλάζει (ακόμα και μετά από πολλούς αιώνες) όταν έρχονται στο φως καινούργια στοιχεία. Πολλές βεβαιότητες μάς έχουν κλονίσει ανεπανόρθωτα, ύστερα στοιχεία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, για κάθε ποίημα που θα δημοσιεύουν οι βυρωνολάτρες, για τους αρχαίους Έλληνες, εμείς θα δημοσιεύουμε μια επιστολή του για τους Νεοέλληνες και εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας για τον… φιλελληνισμό του λόρδου.
ΤΕΛΟΣ πάντων. Όταν πληροφορήθηκα, που λέτε, για τις νέες (γαργαλιστικές) επιστολές του Μπάιρον, τηλεφώνησα στον Οίκο Sotheby’s και τούς έκανα πρόταση να αγοράσω τις επιστολές προκειμένου να την «σπάσω» εντελώς στους βυρωνολάτρες.
ΜΟΛΙΣ άκουσαν το ποσόν που τούς πρότεινα γέλασαν και μού είπαν με τη γνωστή τους αγγλοσαξονική ευγένεια που σπάει κόκαλα: «Συγγνώμη κύριοι, αλλά αργήσατε. Ήδη μάς έχουν κάνει γραπτή πρόταση (επισυνάπτοντας και τραπεζική εγγυητική επιστολή) προσφέροντάς μας, μάλιστα, δεκαπλάσιο ποσό οι φίλοι των φιλελλήνων της Μελβούρνης. Η προσφορά σας μάς προσβάλει».
ΚΑΙ ενώ αυτά λαμβάνουν χώρα στο Λονδίνο και γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Μπάιρον πήγε στην Ελλάδα το 1823 εκπροσωπώντας Άγγλους κεφαλαιούχους που ενδιαφέρονταν για σύναψη τοκογλυφικών δανείων με την (τότε) ελληνική κυβέρνηση, η εδώ αντιπαράθεση για τον φιλελληνισμό του λόρδου έχει αρχίζει να μετατοπίζεται στο λύσιμο (και) προσωπικών διαφορών.
ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ στα γραφόμενα του Κώστα Βίτκου (τα οποία και εξέλαβε ως άκρως υβριστικά) ο παπα-Γιώργης (Αθανασιάδης), «χοντραίνει» ακόμα περισσότερο το παιχνίδι και αναφέρεται σε πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με τον διάλογο για τον φιλελληνισμό του λόρδου.
ΑΥΤΟ το κάνει (όπως γράφει στην τελευταία του επιστολή που δημοσιεύτηκε προχθές στον «Νέο Κόσμο») γιατί τον προκάλεσε ο Κώστας Βίκτος με τα όσα είχε γράψει σε προηγούμενο άρθρο του. Σημειώνει, μάλιστα, χωρίς να δίνει λεπτομέρειες, ότι ο κ. Βίτκος δέχθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό «δεσποτική κλοτσιά που τον πονάει ακόμα». Γιατί;
ΓΡΑΦΕΙ και άλλα σκληρά πράγματα ο παπα-Γιώργης, που σίγουρα δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητα, οπότε θα υπάρξει και συνέχεια, που θα μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε και άλλα «ενδιαφέροντα» πράγματα. Κλείνοντας, οφείλω να ομολογήσω ότι με εντυπωσίασε η άνεση της γραφής του παπα-Γιώργη. Αν και τον ξέρω 35 χρόνια, δεν γνώριζα αυτή του την πλευρά. Υπολογίσιμος αντίπαλος.
ΜΕ τους «φιλέλληνες» τα έβαλε στην προχθεσινή επιστολή του και ο συμπάροικος Τάσος Κολοκοτρώνης, ο οποίος και ερωτά τον Αλφρέδο Κουρή, που υπήρξε και η αιτία του κακού με τα καλέσματά του για δημιουργία Επιτροπών Φιλελλήνων σε όλο τον κόσμο, γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας από τους τόσους γνωστούς «φιλέλληνες» της Αυστραλίας για το κλείσιμο του ΕΚΕΜΕ.
ΜΑ, κύριε Τάσο οι «φιλέλληνες» στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι «φιλέλληνες» μόνο στο δικό μας το μυαλό. Εμείς είμαστε αυτοί που ψάχνουμε διαρκώς να βρούμε ανθρώπους που μάς θαυμάζουν. Δικό μας είναι το «κόλλημα».
ΣΤΟ ίδιο «κόλλημα» έχει τις ρίζες της και η προγονολατρεία για τους αρχαίους Έλληνες. Δίνουμε ρέστα για πάρτη τους, επειδή μέσω του θαυμασμού που έχει ευρύτερα ο κόσμος γι’ αυτούς, πιστεύουμε ότι θαυμάζουν και εμάς ως απογόνους τους! Είναι αυτό που λένε ότι «κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η… γλάστρα».
ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ τον Σίγκμουντ Φρόιντ, ο μεγάλος Γάλλος στοχαστής, Ζυλ Ντελέζ, έχει γράψει ότι «αυτό που, ουσιαστικά, επιθυμούμε είναι οι επιθυμίες των άλλων». Στην περίπτωσή μας, σημειώνει ότι επιθυμούμε να είμαστε επιθυμητοί στους άλλους. Τι να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας μόνοι μας δεν λέει τίποτα, αν δεν μάς θαυμάζουν οι άλλοι. Γι’ αυτό ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε «φιλέλληνες». Για θαυμαστές (και καταξίωση) ψάχνουμε!
ΑΥΤΟ, βέβαια, είναι ένα ψυχολογικό σύνδρομο, από το οποίο δεν πάσχουν μόνο οι Έλληνες, αλλά όλες οι φιλές του πλανήτη, αφού έτσι αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του το Εγώ μας. Το σύνδρομο γίνεται παθογένεια (και ψύχωση) όταν δεν έχεις να δείξεις (για να σε θαυμάσουν) τίποτα δικό σου, οπότε και δανείζεσαι περασμένα μεγαλεία και δόξες.
ΤΟΤΕ είναι που γίνεσαι και εντελώς φαιδρός, όπως έχουν γίνει οι ακατονόμαστοι γείτονές μας που σώνει και καλά (και αρνούμενοι να κοιταχτούν στους καθρέφτες τους!) ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του… Μεγάλου Αλέξανδρου. Κατάλαβαν (όπως και εμείς) ότι αφού δεν έχουν τίποτα δικό τους να επιδείξουν «δανείζονται» αυθαίρετα τον Μέγα Αλέξανδρο, που θαυμάζεται από τον κόσμο, με την ελπίδα ότι θα θαυμάζουν και αυτούς σαν απογόνους του.
ΜΙΑ ατελείωτη μιζέρια (και βαθύ κόμπλεξ κατωτερότητας) είναι, κύριοι, η προγονολατρεία του είδους αυτού. Και όσο πιο μικροί, φτωχοί και απαίδευτοι οι λαοί, τόσο μεγαλύτερο το κόμπλεξ της προγονολατρείας και του εθνικισμού. Γιατί πέρα από τους αρχαίους μας προγόνους, τι άλλο έχουμε να επιδείξουμε, ως συμβολή μας, στον παγκόσμιο πολιτισμό τα τελευταία 2100 χρόνια; Είπατε τίποτα;
ΞΕΧΑΣΑ να σας πω ότι κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του τελευταίου ποιητικού έργου της Ερμιόνης Βασιλείου, αναφέρθηκαν και στην αφεντιά μου, όχι μόνο η ποιήτρια, αλλά και άλλοι λογοτέχνες.
ΟΥΤΕ στην άλλη του τη ζωή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται να με συγχωρήσουν για τα όσα έγραψα για την παροικιακή ποίηση και λογοτεχνία. Δεν πειράζει, εγώ τους υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να τους παρακολουθώ και να «μελετώ». Επ’ ευκαιρία, να προσθέσω ότι η προχθεσινή επιστολή της Ιωάννας Λιακάκου με τίτλο «Ρατσισμό και τοπικισμός» ήταν καλή και συστήνω σε όσους δεν την διάβασαν να την διαβάσουν.
Η βδομάδα που μάς πέρασε δεν ήταν η καλύτερη για τον Κώστα Βίτκο. Εκτός από την επιστολή του παπα-Γιώργη, εναντίον του τάχτηκε και ο επιστολογράφος, Βασίλης Σαργιανίδης, για τα όσα είπε στην εκδήλωση για τον Γιάννη Ρίτσο την περασμένη Κυριακή.
ΣΑΣ λέω ότι έτσι και δεν είχαν παρέμβει οι πιο ψύχραιμοι θα γίνονταν «το έλα να δεις» κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης με τα όσα είπε ο Βίτκος για τον Ρίτσο, τονίζοντας ότι Ρωμιοσύνη δεν έχει σχέση Ελληνισμό.
ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΑ στάθηκε, επίσης και στις ποιητικές αναφορές του Ρίτσου στην Παναγία, μπλέκοντας βασιλιάδες, χριστιανούς και αυτοκράτορες με τον Μαρξισμό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ρίτσος ήταν περισσότερος κρυφοχριστιανός και όχι κομμουνιστής, όπως τον θέλει η αριστερά, η οποία και οργάνωνε την εκδήλωση για να τιμήσει τα 100 χρόνια από τη μέρα της γέννησής του.
ΤΑ όσα είπε έκαναν θηρία τους οργανωτές, ένας εκ των οποίων, μάλιστα, μού τηλεφώνησε και μου είπε ότι η εκδήλωση δεν ήταν για να γίνει ανάλυση στο ποιητικό έργο του Ρίτσου, αλλά για να τον τιμήσουμε και ότι ο κ. Βίτκος έπρεπε να σεβαστεί τον σκοπό για τον οποίο οργανώθηκε η εκδήλωση.
ΤΟ μόνο που έχω να πω είναι ότι οι απόψεις του Κώστας Βίτκου πάνω στο θέμα είναι γνωστές και αν ήθελαν να ακούσουν μόνο «καλά λόγια» για τον Ρίτσο δεν έπρεπε να τον καλέσουν για ομιλητή στην συγκεκριμένη εκδήλωση.
ΑΚΟΜΑ πιο χειρότερο (αν εκλάβουμε αυτό που έκανε ο Βίτκος ως «ασέβεια») είναι αυτό που έκανε η (αριστερή) οργανωτική επιτροπή της εκδήλωσης, η οποία στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε και η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ν.Κ», δεν ανέφερε καν το όνομα του Βίτκου. Η λογοκρισία ήταν κάθετη και απόλυτη.
ΣΥΓΝΩΜΗ κύριοι… σύντροφοι, αλλά αυτό που κάνατε εσείς, στα δικά μου τα μάτια, είναι πολύ χειρότερο από αυτό που κατηγορείτε ότι έκανε ο Κώστας Βίτκος. Τουλάχιστον, ο τελευταίος είχε το θάρρος της γνώμης του να πει δημόσια αυτά που πίστευε. Εσείς δεν δείξατε το ανάλογο θάρρος να τον αντιμετωπίσετε δημόσια.
ΚΑΙ όλα αυτά παρά το γεγονός ότι διαφωνώ με τον Κ. Βίτκο, γιατί, σύμφωνα με το συλλογικό θυμικό μας, Έλληνας και Ρωμιός έχει την ίδια σημασία για τους περισσότερους από εμάς, όπως και – ποιητική αδεία – μπορεί να χρησιμοποίει το όνομα της Παναγίας από έναν άθεο ποιητή, χωρίς να τον μεταμορφώνει σε πιστό.
ΑΥΤΑ για σήμερα και αν στο μεταξύ μεσολαβήσει κάτι θα βγάλουμε έξτρα έκδοση όπως θα κάνουμε την Τρίτη με τον «Νέο Κόσμο» για τα αποτελέσματα των εκλογών. Γεια χαρά.