Μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό για τα δεδομένα της Αυστραλίας, αρχίζει όμως να συζητιέται και μάλιστα στο διαδίκτυο, οπότε δεν αποκλείεται όλοι εκείνοι που λατρεύουν τη σιέστα, τους λείπει και την ονειρεύονται να ξυπνήσουν μια ωραία πρωία και να δούνε το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα. Να πηγαίνουν δηλαδή στη δουλειά το πρωί και το μεσημέρι, μετά το φαγητό, να ξαπλώνουν για ένα σύντομο υπνάκο, και μετά να συνεχίζουν, ανανεωμένοι, κανονικά.
Είναι μια ιδέα που είχε το Εμπορικό Επιμελητήριο Εργοδοτών της Βικτώριας και όπως φαίνεται, έπιασε. Τουλάχιστον θεωρητικά. Γιατί στην πράξη, μόνο ένας υπεραισιόδοξος μπορεί να το δει να γίνεται πραγματικότητα. Έκανε λοιπόν το επιμελητήριο – και μπράβο του – μια σφυγμομέτρηση στο διαδίκτυο για να δει πώς θα το δεχόταν οι εργοδότες. Γιατί, απ’ αυτούς εξαρτάται και αυτό το καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής. Αν ρωτούσαν τους εργαζόμενους ποιος στραβός δεν θέλει το φως του.
ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ Ο ΥΠΝΟΣ
Από τους 400 εργοδότες λοιπόν που απάντησαν, το 40% έβαλαν το χέρι στην καρδιά και είπαν ότι πιστεύουν ότι ένας απογευματινός υπνάκος( θα δείτε σε λίγο προς τι το υποκοριστικό), θα αυξήσει την παραγωγικότητα. Που σημαίνει ότι οι εργοδότες είδαν εκεί μπροστά στα μάτια τους το «σύνδρομο των 3» (το προσωπικό τους, κατά τις 3μ.μ. να είναι σε μια κατάσταση κόπωσης, βαρεμάρας, που δεν περιγράφεται) και το καμπανάκι της σιέστας… τους ξύπνησε. Αυτό ήταν. Αφού το λέει και η επιστήμη δεν μπορεί ο ύπνος θα κάνει καλό. Στη δουλειά δηλαδή. Γιατί όταν μιλάμε για εργοδότες, το κύριο θέμα είναι η παραγωγικότητα των υπαλλήλων.
Μια πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, αποκαλύπτει ότι ένας ύπνος διάρκειας 30 ή 40 λεπτών (εξ ου το υποκοριστικό) το απόγευμα, κάνει τους εργαζόμενους πιο αποδοτικούς, αυξάνοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την παραγωγικότητα.
Καλά όλα αυτά λένε οι εργοδότες. Κανείς δεν αντιλέγει. Πώς μπαίνει όμως ένα τέτοιο σχέδιο στην πράξη; Πού θα κοιμούνται οι εργαζόμενοι, σε αιώρες, ή στα γραφεία τους, όπως π.χ. οι φοιτητές στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων;
Ας δούμε όμως τι είπαν οι υπόλοιποι εργοδότες που απάντησαν στο ερώτημα ‘συμφωνείτε με τον απογευματινό ύπνο’ .
«Θα εκμεταλλευτούν την περίπτωση», είπε ένα 14% και εδώ μπορείτε να αφήσετε τη φαντασία σας ελεύθερη να καλπάσει και να βρει τι εννοούν. Πάντως όχι τίποτε καλό. Ίσως, δηλαδή, λέω ίσως, να σκέφτονται ότι θα λένε ότι πάνε για ύπνο και θα κάνουν άλλα πράγματα που ενδέχεται να τους κουράσουν περισσότερο. Σύντομα ραντεβουδάκια… ίσως; Λέμε!
Ένα 10% των εργοδοτών που πήραν μέρος στη σφυγμομέτρηση, ήταν σκέτο δηλητήριο. «Κακή, κάκιστη ιδέα», αποφάνθηκαν, χωρίς καν να μπούνε στον κόπο να το δικαιολογήσουν, ώστε να το εμπεδώσουμε κι’ εμείς οι υπερασπιστές της σιέστας και να ξέρουμε γιατί μας στερούνε αυτό το θείο αγαθό!
ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ
Ποτέ δε θα ξεχάσω το ξύπνημα, μετά τον απογευματινό ύπνο, του πατέρα μου, και την ιεροτελεστία που ακολουθούσε. Τη μητέρα μου να του φέρνει τον καφέ με ολίγη, με παγωμένο νερό που έκανε το ποτήρι να δακρύζει και γλυκό νεράντζι, στο τραπεζάκι κάτω από την καρυδιά. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου φλασμπάκ. Σιγοτραγουδώντας, μετά, μας φιλούσε με τη σειρά, και έφευγε ξανά για την Ιονική, μέχρι τις 8, οπότε τον συναντούσε η μητέρα μου και πήγαιναν για ουζάκι με χταπόδι στου Μπουκάλα ή για μπύρα με ποικιλία στο Κιόσκι.
Ο απογευματινός ύπνος τον αναζωογονούσε, όπως έλεγε, αν και δε χρειαζόταν, αφού έκανε μπαμ!
Όταν ήλθα στην Αυστραλία και είδα τους ανθρώπους να δουλεύουν 8ωρο σερί, τρελάθηκα. Μετά το συνήθισα, την ιδέα δηλαδή, γιατί η σιέστα μου λείπει. Αναμφίβολα έχω κι’ εγώ το «σύνδρομο των 3». Προσπαθώ να το κατανικήσω πίνοντας κρύο νερό.
Κάτι όμως μου λέει ότι τώρα που ξύπνησαν οι Αυστραλοί και μιλάνε για απογευματινό ύπνο, κάτι θα γίνει. Για να πηγαίνουν στα σπίτια τους να κοιμούνται και να γυρίζουν οι εργαζόμενοι, για πρακτικούς λόγους δε γίνεται. Μπορεί όμως, όπως έχουν κάνει χώρους για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα, κάποτε να κάνουν ειδικούς χώρους για απογευματινό ύπνο. Μπορεί όχι στις δικές μας μέρες, αλλά ίσως των… δισεγγόνων μας. Πάντως κάτι μου λέει ότι θα γίνει. Δεν μπορεί μια τέτοια ιδέα να μείνει σε λήθαργο για πάντα.
