Μία συμβουλή προς το έτερο φύλο, τις γυναίκες. Μην πανηγυρίζετε για την εκλογή της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της Νέας Νότιας Ουαλίας, διότι η τοποθέτησή της στον πρωθυπουργικό θώκο του πολύπαθου Εργατικού Κόμματος δεν είναι απόρροια της αναγνώρισης της ικανότητας των γυναικών να διοικούν εξ ίσου αποτελεσματικά με τους άνδρες. Οφείλεται στο σκληρό παραταξιακό παιχνίδι.
Η εκλογή της 40χρονης Αμερικανίδας, που έγινε Αυστραλή εξ αγχιστείας, δεν οφείλεται στη δημοκρατικότητα των εκλογέων–μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος. Οφείλεται στην καταφανή προσπάθεια της δεξιάς παράταξης του Εργατικού Κόμματος να αποκαταστήσει την εσωκομματική κυριαρχία του, που κινδύνευσε να τη χάσει με την απομάκρυνση από την κυβέρνηση του αριστερού Νέϊθαν Ρις, των Τζο Τριπόδι και Ίαν ΜακΝτόναλντ και την απομόνωση των άλλων στυλοβατών της Έντι Όμπιντ, Φρανκ Σαρτόρ και Ντελα Μπόσκα.
Η δεξιά έγινε δεκανίκι της κ. Κενέλι στην πορεία της προς την εξουσία, όχι επειδή πιστεύει στις ικανότητές της να συμβιβάσει τις αλληλοσπαρασσόμενες παρατάξεις και να βελτιώσει τις πιθανότητες παραμονής του Εργατικού Κόμματος στις πολιτειακές εκλογές του 2011.
Η δεξιά έψαχνε για πρωθυπουργό-όμηρο και τον βρήκε στο πρόσωπο της κ. Κενέλι, που δέχθηκε να γίνει η τεσσαρακοστή πρωθυπουργός της Πολιτείας και τρίτη πρωθυπουργός από το 2005, που ο Μπομπ Καρ αποσύρθηκε από την πολιτική, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια.
Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο που η δεξιά του Εργατικού Κόμματος Νέας Νότιας Ουαλίας εκλέγει αρχηγούς και μετά τους ρίχνει στην πυρά, δηλώνουν γελούν με τις δηλώσεις της κ. Κενέλι ότι «δεν είναι υποχείριο κανενός» και θεωρούν βέβαιο τον αποκεφαλισμό της, αν παρασπονδήσει, αν δεν τηρήσει «το συμβόλαιό της» με τους διαχειριστές της παραταξιακής εξουσίας.
Η παραμονή της κ. Κενέλι στην πρωθυπουργία, λένε, και η δυνατότητά της να ηγηθεί του Εργατικού Κόμματος στις πολιτειακές εκλογές, θα εξαρτηθεί από την τήρηση της συμφωνίας της με τους ηγέτες της δεξιάς.
Υπάρχει, εξάλλου, το παράδειγμα της συνεπούς στις παραταξιακές συμφωνίες της αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Κάρμελ Τέμπατ, που παραμένει ακλόνητη στη θέση της, ενώ πέφτουν γύρω της τα κεφάλια των «ασυνεπών» πρωθυπουργών.
Οι πληγές του Εργατικού Κόμματος είναι οι πληγές που προκαλούν στα κόμματά τους πρώην ηγέτες τους, που αποχωρούν από την ενεργό δράση χωρίς να προετοιμάσουν ικανή, αξιόπιστη διάδοχη κατάσταση. Κάνοντας πράξη, το «μετά από μένα το χάος» – για να προστατεύσουν την υστεροφημία τους – πολλοί ικανοί πολιτικοί ηγέτες αφήνουν πίσω τους κυριολεκτικό χάος – βλέπε Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα, Ρόμπερτ Μένζις στην Αυστραλία, Τζον Κέϊν και Τζεφ Κένετ στη Βικτωρία κ.ά.
Ο επιτυχημένος, κατά πολλούς, πρώην Εργατικός πρωθυπουργός της Πολιτείας, Μπομπ Καρ, αποσύρθηκε από την πολιτική χωρίς να προετοιμάσει διάδοχο με ικανότητες να κυβερνήσει αποτελεσματικά και να παρατείνει την παραμονή του Εργατικού Κόμματος στην εξουσία. Οι διάδοχοί του απεδείχθησαν από «λίγοι» έως «ελάχιστοι». Η έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων υποχρέωσε τους διαδόχους του κ. Καρ σε ανίερες συμμαχίες με παραταξιακούς ταγούς που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για προώθηση των παραταξιακών ενδιαφερόντων τους.
Φυσιολογικά, το Εργατικό Κόμμα οδηγείται σε βαριά εκλογική ήττα, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποφύγει στοιχειώδη λάθη.
Ο χρόνος που απομένει μέχρι τις πολιτειακές εκλογές είναι λίγος για την αντιστροφή του ρεύματος υπέρ της κυβέρνησης. Η κ. Κενέλι – όπως όλοι οι πολιτικοί – δεν έχει θαυματουργικές ιδιότητες, γι’ αυτό η νίκη της συντηρητικής παράταξης θεωρείται βέβαιη.
Ο λαός τιμωρεί σκληρά τα πολιτικά κόμματα που αγνοούν τις ανάγκες του και τους πολιτικούς που προτάσσουν το προσωπικό από το συλλογικό ενδιαφέρον.