Έλληνες και Αυστραλοί πάσχουμε από τον ίδιο βαθμό οπισθοδρομικότητας. Στον εικοστό πρώτο αιώνα επαναφέρουμε θέματα που είχαν τεθεί και είχαν εξαντληθεί από τον δέκατο ένατο αιώνα.
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, Έλληνες και Αυστραλοί, θέμα αλλοίωσης της εθνικής μας ταυτότητας από ανεπιθύμητους ξένους, αν και βλέπουμε τα κρατικά σύνορα να πέφτουν με την ταχύτητα που πέφτουν τα πλακίδια του ντόμινο.
Έλληνες και Αυστραλοί βλέπουμε τις χώρες μας να «διαλύοντα» από αλλοδαπούς που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στους τόπους μας δια της νόμιμης οδού (νόμιμοι μετανάστες) ή δια της εισβολής στις χώρες μας (παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες).
Έλληνες και Αυστραλοί βλέπουμε κινδύνους ακρωτηριασμούς των χωρών μας από «ιμπεριαλιστές» που διακινούν, παγκοσμίως, μεγάλους αριθμούς παράνομων μεταναστών και προσφύγων. Ιδιαίτερα τα υπερσυντηρητικά στοιχεία των κοινωνιών μας προφητεύουν δεινά από τους αλλόθρησκους, που βρίσκουν καταφύγιο στην Ελλάδα και την Αυστραλία.
Στην Αυστραλία μαίνεται η συζήτηση για την «ασύμφορη», εθνικά, μεταναστευτική πολιτική της χώρας. Φανατικοί Αυστραλοί πατριώτες, που θεωρούν τους μη αγγλοσάξονες και τους πρόσφυγες από την Ασία και τη Μέση Ανατολή «σοβαρές απειλές» κατά της εδαφικής ακεραιότητας, της φυλετικής καθαρότητας, του δυτικού πολιτισμού και των κυρίαρχων θρησκειών ζητούν αναθεώρηση της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας, ώστε να προσκαλούνται μετανάστες «δυτικού φυράματος» και να αποκλείονται οι επικίνδυνοι ασιάτες και καταγόμενοι από μεσανατολικές χώρες.
Οι στενοκέφαλοι Αυστραλοί πατριώτες διατείνονται, ότι η μεταναστευτική πολιτική των κυβερνήσεων της χώρας θα τη μεταβάλει σε προέκταση της Ασίας και της Μέσης Ανατολής με όλες τις πολιτισμικές συνέπειες που συνεπάγονται τέτοιες αλλαγές. Θέτουν, μάλιστα, και όρους για τη χορήγηση της αυστραλιανής υπηκοότητας.
Χαρακτηριστικό δείγμα στενοκεφαλιάς ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Τόνι Άμποτ, που δηλώνει ανερυθρίαστα:
«Θέλω όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να μπορούν να απολαύσουν την ελευθερία και τα πλεονεκτήματα που προσφέρει ο αυστραλιανός τρόπος ζωής. Για να υπάρξει, όμως, υποστήριξη της αυστραλιανής κοινής γνώμης στη διατήρηση της σημερινής μεταναστευτικής πολιτικής, επιβάλλεται, η χορήγηση της υπηκοότητας να γίνεται με αυστηρότερα κριτήρια, αυτοί που την λαμβάνουν να αποδέχονται τις αυστραλιανές αξίες, οι ηγέτες των διαφόρων μειονοτήτων να σέβονται τον αυστραλιανό τρόπο ζωής» («Ν.Κ.», 25/01/2010).
Φανταζόμαστε όλοι ποια είναι τα κριτήρια που έχει κατά νου ο κ. Άμποτ και τις προϋποθέσεις που θέτουν οι υποκινητές των ρατσιστικών επεισοδίων στην Κρουνάλα του Σίδνεϊ και οι μακελάρηδες των Ινδών φοιτητών, για την πρόκληση μεταναστών από την Αυστραλία και τη χορήγηση της αυστραλιανής υπηκοότητας.
Ομοίως, οι στενοκέφαλοι Έλληνες πατριώτες φοβούνται τη μετατροπή της Ελλάδας σε προέκταση βαλκανικών, ασιατικών και μεσανατολικών χωρών και αντιδρούν έντονα στην πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να δώσει την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά αλλοδαπών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα καθώς και σε νομοταγείς αλλοδαπούς, που ζουν δεκαετίες στην Ελλάδα ως «παράνομοι» μετανάστες. Δεν διστάζουν, όμως, να εκμεταλλεύονται ασύστολα τους Αλβανούς, τους Πολωνούς, τους Πακιστανούς, τους Ιρακινούς ως εργάτες στα χωράφια τους, στα καταστήματά τους, στις οικοδομές, επί ζημία του κράτους.
Φοβούνται οι φανατικοί Έλληνες πατριώτες την εκχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους αλλοδαπούς, καθ ον χρόνο δέχονται την εκχώρηση αυτών των δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε άλλους οικονομικούς, πολιτικούς και αμυντικούς συνασπισμούς.
Χαρακτηριστική η δήλωση του πρώην Επισκόπου Χριστιανουπόλεως (Νότιας Αυστραλίας) και νυν Πειραιώς, κ. Σεραφείμ, ο οποίος εξομοιώνει (αλίμονο) τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς με την εκχώρηση του σπιτιού μας στους ξένους:
«Το να σου δώσω το σπίτι μου εγώ είναι ανθρώπινο δικαίωμα; Διότι για κάτι τέτοιο μιλούμε αυτή τη στιγμή! Να δώσουμε το σπίτι μας, τη γη μας, την πατρίδα μας, την ύπαρξή μας, τα έθιμα και τα ήθη μας τη συνείδησή μας να τα δώσουμε σε τρίτους! Και να δεχθούμε να συμβιώσουμε μαζί τους χωρίς να υπάρχει λόγος!» («Ν.Κ.», 25/01/2010), δήλωσε ο «φωτισμένος» αρχιερέας, που δεν διδάχθηκε τίποτα από τη θητεία του στην Αυστραλία, τη χώρα που χορηγεί την υπηκοότητά της σε αλλοδαπούς χωρίς φόβους και αναστολές.
Δεν παραδειγματίσθηκε ο Πειραιώς από τον αδελφό και συλλειτουργό του, Ζακύνθου Χρυσόστομο, ο οποίος θεωρεί αναγκαία τη νομιμοποίηση των αλλοδαπών, καταγγέλλει την υποκρισία των εκμεταλλευτών που αντιτίθενται στη χορήγηση ιθαγένειας και ερωτά, ποιος από τους εκμεταλλευτές θα εγκρίνουν την εκδίωξη των αλλοδαπών από την Ελλάδα:
«Και ερωτώ: Εκτός από αυτούς που έχουν τη δική τους πολιτική άποψη, ποιοι είναι εκείνοι που θέλουν να τους διώξουμε; Θέλουν οι ξενοδόχοι; Θέλουν οι αγρότες; Δεκτόν. Αλλά όχι να λένε μετά “αυτός είναι καλός, είναι δικός μου, να τον κρατήσουμε, διώξτε τους άλλους”. Ποιοι θα πάνε στα χωράφια μετά; Οι Έλληνες πηγαίνουν στις καφετέριες και οι άλλοι ξεσκεπάζοντας την υποκρισία των ευαίσθητων πατριωτών» (ο.π.).
Κατά τον ανθρωπολόγο, Έρνεστ Γκέλνερ, οι Έλληνες και οι Αυστραλοί επιδεικνύουμε ένα παρωχημένο πατριωτισμό εδάφους, που βλέπει γύρω του επικίνδυνους γείτονες και ιμπεριαλιστές που θέλουν να επεκτείνουν τις χώρες τους σε βάρος των γειτόνων τους. Το είδος αυτό του πατριωτισμού ανάγεται στην εποχή της αγροτικής παραγωγής, που το έδαφος ήταν βασικός παράγοντας για την παραγωγή.
Ο Γκέλνερ σημειώνει, ότι στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σήμαινε κάθε πολίτης να είναι καλύτερος από αυτόν που τον ανταγωνιζόταν, ενώ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο πατριωτισμός φθίνει, διότι οι ίδιες οι χώρες εκχωρούν κυριαρχικά τους δικαιώματα.
Για ποιες πατρίδες μιλάμε, λοιπόν;