Παρ’ ότι πολλές χώρες του δυτικού κόσμου δέχονται κύματα απελπισμένων μεταναστών, με διαφορετική ασφαλώς ένταση και έκταση κατά τόπους, για εμάς εδώ στην Αυστραλία το φαινόμενο αποκτά εξαιρετική ιδιαιτερότητα, η οποία οφείλεται στα εξής βασικά:
1. Με εξαίρεση ένα ελάχιστο ποσοστό αυτοχθόνων, οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας είμαστε μετανάστες, παλαιότεροι ή νεότεροι.
2. Συγκριτικά με το κύμα μη νόμιμων μεταναστών που δέχονται άλλες χώρες, το ποσοστό που φθάνει στην Αυστραλία είναι ελάχιστο.
3. Ο αριθμός των μη μόνιμων μεταναστών σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας είναι απειροελάχιστος.
4. Η Αυστραλία των 22 εκατομμυρίων, παρά την οικονομική κρίση που πλήττει σήμερα τις δυτικού τύπου κοινωνίες, είναι σε θέση να προσφέρει αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης σε έναν αριθμό που δεν υπερβαίνει τις 2.000 απελπισμένων ανθρώπων, οι οποίοι μετά μυρίων βασάνων κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί στο έδαφός της με στόχο την επιβίωση.

Με άλλα λόγια βρισκόμαστε στον αντίποδα χωρών όπως π.χ. η Ελλάδα, όπου η πρόσβαση είναι ευκολότερη, οι δυνατότητες υποδοχής μεταναστών ελάχιστες (αυτήν τη στιγμή ανύπαρκτες), το κύμα που την κατακλύζει τεράστιο (10% του πληθυσμού της!), οι εθνικοί κίνδυνοι ορατοί. Πώς όμως αντιμετωπίζει η ευημερούσα και δύσκολη σε πρόσβαση Αυστραλία τους θαλασσοδαρμένους (κυριολεκτικά) που καταφέρνουν να πατήσουν το πόδι τους στο χώμα της;

ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Η ακολουθούμενη πολιτική για τις δυστυχείς αυτές υπάρξεις εκ μέρους των κυβερνήσεών μας κάθε άλλο παρά μας τιμά ως χώρα, λαμβανομένων υπ’ όψιν των πιο πάνω αναφερθέντων τεσσάρων παραγόντων.

Χωρίς να υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να εφαρμοστεί μια πολιτική που θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια, την ευημερία και την ποιότητα ζωής των Αυστραλών πολιτών, δεν είναι δυνατόν το κράτος να παραμένει απαθές μπροστά στο δράμα ανθρωπίνων υπάρξεων που οι συνθήκες στη χώρα τους και λόγοι ανεξάρτητοι από τη θέλησή τους (πολεμικές συγκρούσεις, λόγοι πολιτικοί, οικονομικοί, περιβαλλοντικοί – ας μην αναφερθούμε σε ευθύνες ημών των «πολιτισμένων» για την κατάντια τους) οδήγησαν σε τόση απελπισία ώστε να αποτολμήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα μπροστά στο δίλημμα «ζωή ή θάνατος».

Δεν είναι δυνατόν να τους αντιμετωπίζει με τόση αναλγησία ώστε να τους τσουβαλιάζει σε απομονωμένα κέντρα κράτησης υπό συνθήκες θλιβερές και να θεωρεί ότι εξαντλεί τις υποχρεώσεις της πετώντας τους ένα πιάτο φαγητό, αρνούμενη να τους δώσει άσυλο και διαιωνίζοντας τη δυστυχία τους.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΓΕΝΙΚΩΣ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ

Πέραν της όποιας μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία πρόσφατα αποφάσισε να εκδικαστεί το αίτημά τους για χορήγηση ασύλου ύστερα από 6 μήνες, τίθεται θέμα ανθρωπισμού εκ μέρους μας ως ατόμων και ως φορέων. Ο αριθμός των ανθρώπων αυτών, πραγματικών ικετών ενώπιόν μας για την ίδια τους την ύπαρξη, είναι τόσο μικρός αναλογικά με τον συνολικό μας αριθμό και τη γενικότερη οικονομική μας κατάσταση, που αποτελεί ντροπή για εμάς να παραμένουμε αδρανείς θεατές μπροστά στο δράμα τους. Και δεν είναι εκτός των ατομικών μας δυνατοτήτων, καθώς και των δυνατοτήτων των ελληνικών κοινοτήτων και της Εκκλησίας μας, η προσφορά βοήθειας ώστε να ανακουφιστούν μέχρι να εκδικαστούν οι υποθέσεις τους και να αποφασιστεί η τύχη τους.

Συγκεκριμένα:
1. Μπορούμε να οργανώσουμε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, σε τομείς που δεν καλύπτονται από την πολιτεία, ενώ παράλληλα θα ζητούμε από την κυβέρνηση να αντικαταστήσει

2. Μπορούμε να παρέχουμε ψυχολογική στήριξη με την παρουσία μας στα κέντρα όπου φιλοξενούνται (παρότι επιδίωξή μας πρέπει να είναι η κατάργησή τους με αντιπροτάσεις τις οποίες και θα στηρίξουμε).

3. Μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε φιλοξενία, δεδομένου ότι αρκετοί από εμάς διαθέτουν χώρο για θα ζήσει μια οικογένεια προσφύγων (στο διάστημα των 6 μηνών) κάτω από πιο ανθρώπινες συνθήκες, στο πλαίσιο της κοινωνίας και όχι γκετοποιημένοι. Όσοι διαθέτουν ένα δεύτερο ή τρίτο σπίτι προς ενοικίαση, θα μπορούσαν να στερηθούν για το μικρό αυτό διάστημα τα έσοδα από αυτό, ικανοποιώντας την έμφυτη τάση για στήριξη του συνανθρώπου μας.

4. Στην περίπτωση 3 θα είναι δυνατή και η βοήθειά μας για προσαρμογή τους στην αυστραλιανή κοινωνία και γλώσσα, ώστε στο διάστημα των μηνών αυτών να αποκτήσουν κάποιες δεξιότητες που θα τους επιτρέπουν να επιβιώσουν.

5. Ακόμη και αν δεχτούμε ως «αντάλλαγμα» κάποια βοήθεια εκ μέρους τους (χωρίς φυσικά να τους μεταβάλουμε σε σκλάβους μας!), θα τους βοηθήσουμε με αυτόν τον τρόπο να αισθανθούν αξιοπρεπείς και χρήσιμοι, ενώ παράλληλα θα αποκτήσουν μια κάποια αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους μέσα στα άγνωστα γι’ αυτούς πλαίσια των κοινωνιών δυτικού τύπου όπου αναγκάστηκαν να καταφύγουν (π.χ. το καθάρισμα του κήπου, το κόψιμο του γρασιδιού ή η βοήθεια στην νοικοκυρά εξοικειώνει με εργαλεία, μηχανές κ.λπ. που θα τους φανεί και χρήσιμη εμπειρία στο μέλλον).

6. Οι φορείς μπορούν να οργανώσουν μαθήματα αγγλικής γλώσσας από εθελοντές για παιδιά και ενηλίκους, μικρές ψυχαγωγικές εκδηλώσεις όπου θα μπορούν και εκείνοι να παρουσιάσουν κάτι από την παράδοση της πατρίδας τους (χορούς, κουζίνα κ.λπ.).

Οπωσδήποτε πρέπει να λάβουμε υπόψη αντικειμενικές δυσκολίες που προέρχονται από την ανασφάλεια που αισθάνονται και τη διαφορετική τους κουλτούρα. Δηλαδή, θα θέλουν να βρίσκονται κοντά σε συμπατριώτες τους, να επικοινωνούν μαζί τους, άρα οφείλουμε να φροντίσουμε κατά το δυνατόν να μην είναι απομονωμένοι-απομακρυσμένοι, αλλά να έχουν τη δυνατότητα κάποιας επικοινωνίας. Ει δυνατόν, να μπορούν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα (συνήθως είναι μωαμεθανοί, άρα να τους βοηθήσουμε να μάθουν να πηγαίνουν στον πλησιέστερο χώρο λατρείας τους).

Και όλα αυτά στα πλαίσια της ανθρώπινης συμπαράστασης και αλληλοβοήθειας, ΟΧΙ της ελεημοσύνης. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε (πρέπει να έχουμε) τα ίδια βασικά δικαιώματα σε αυτήν τη Γη, ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια, και ότι κανένας δεν γεννήθηκε δούλος: «Ελευθέρους αφήκε πάντας ο θεός. Ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν». Η δουλεία και η υποβάθμιση της ανθρώπινης αξίας είναι δική μας επινόηση για να ικανοποιούμε την απληστία και την αλαζονεία μας.
Τελικά, είμαστε ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλο άνθρωπο. Και η παρούσα στιγμή μας ζητά να το αποδείξουμε. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, που έχουμε πολλαπλώς υποστεί τις συνέπειες της προσφυγιάς.