Η εγκληματική επίθεση με μολότοφ στην τράπεζα της Marfin στην οδό Σταδίου της Αθήνας, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στις 5 Μαΐου, με αποτέλεσμα το θάνατο τριών υπαλλήλων της τράπεζας, μετέτρεψε το δράμα που σοβούσε στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες σε ελληνική τραγωδία.
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, συνόψισε, με τον πιο επιγραμματικό, αλλά και κατηγορηματικό τρόπο, τη σοβαρότητα της κατάστασης, όπως έχει εξελιχθεί τις τελευταίες ημέρες.

Χαρακτηριστικά ο κ. Παπούλιας τόνισε:
«Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου. Είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό. Και η ευθύνη αποδεικνύεται στην πράξη, όχι στα λόγια. Η ιστορία θα μας κρίνει όλους. Αυστηρά και χωρίς ελαφρυντικά.

Το μεγάλο διακύβευμα των ημερών είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής ειρήνης.
Δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω την οδύνη και την οργή μου για τον τραγικό θάνατο τριών συμπολιτών μας που έπεσαν θύματα αποκρουστικής βίας, ξένης προς το αξιακό σύστημα μίας δημοκρατικής κοινωνίας».
Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο άρχισα την αναδρομή στην ιστορία της Σμύρνης, και κατ’ επέκταση του Ελληνισμού των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, η οποία έκλεισε την περασμένη εβδομάδα με την αναφορά στην πυρπόληση της Σμύρνης, τις σφαγές των Ελλήνων, και γενικά την Μικρασιατική Καταστροφή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι, 88 χρόνια αργότερα, ο Ελληνισμός θα βρισκόταν αντιμέτωπος με μια άλλη μεγάλη καταστροφή, οικονομικής φύσης αυτήν τη φορά, αλλά και με κοινωνικές προεκτάσεις.

Το τραγικό είναι ότι σήμερα μιλάμε για αυτοκαταστροφή. Η παρούσα δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας δεν προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες, παρά οφείλεται κυρίως σε εσωτερικές δομικές επιλογές από την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Με απλά λόγια, το πρόβλημα έγκειται στο ότι το κράτος ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει σε μόνιμη βάση, με αποτέλεσμα τη σταθερή αύξηση του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους τις τελευταίες δεκαετίες, και ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία.

Νομοτελειακά, μια τέτοια πολιτική οδηγεί στην αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, στηριζόμενο στις δικές του οικονομικές δυνάμεις.
Η ανικανότητα της χώρας ως οργανωμένη κοινωνία να δρα στρατηγικά, να προβλέπει τις μελλοντικές της ανάγκες και να σχεδιάζει ανάλογα, με γνώμονα τις δικές της δυνατότητες, οδήγησε στην αναγκαιότητα υιοθέτησης από την Ελληνική Κυβέρνηση των επαχθών μεν, αναγκαίων δε, μέτρων που εισηγήθηκαν η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Κεντρική Τράπεζα Ευρώπης.

Οι φταίχτες για την οικονομική κρίση προέρχονται και από τις τέσσερις κύριες πτυχές της κοινωνίας: τους πολιτικούς, που αποκλειστικός τους στόχος είναι η επανεκλογή τους, τα εργατικά συνδικάτα, που μέριμνά τους είναι να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη των μελών τους,  τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, που συνέχεια αναζητούν νέους τρόπους για να αρμέγουν το κράτος, και από τους φορολογούμενους που έχουν αναγάγει σε τέχνη τη φοροδιαφυγή.
Με άλλα λόγια, μιλάμε για συνεχείς και παράλογες απαιτήσεις, χωρίς όμως υποχρεώσεις, πράγμα που σημαίνει καλοπέραση σήμερα, με υποθήκευση του αύριο. Και για τους δανειοδότες: δανεικά και αγύριστα.

Και τώρα που η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της πτώχευσης, και το κράτος χρειάζεται απεγνωσμένα δισεκατομμύρια ευρώ για να πληρώσει τους τόκους που εκκρεμούν για τα δανεικά, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις, εξεγείρονται οι πάντες κατά της Κυβέρνησης για τους όρους του σωστικού δανείου. Και εξανίσταται ο Αντώνης Σαμαράς γιατί μέλος της ναυαγοσωστικής ομάδας είναι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Μα όταν βρίσκεσαι ναυαγός σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, δεν έχεις την πολυτέλεια να ρωτήσεις ποιος είναι αυτός που σου ρίχνει το σωσίβιο, ούτε να διαμαρτυρηθείς για το σχήμα του.

Εδώ ισχύει ένα αγγλικό ρητό: He who pays the piper calls the tune = Εκείνος που πληρώνει τον οργανοπαίχτη διαλέγει τη μουσική.

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ…

Σε άρθρο του στην αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή (21/2/2010), ο Γ. Παγουλάτος,  Αναπληρωτής Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταξύ άλλων έγραψε και τα ακόλουθα:
«Ναι, η διεθνής οικονομική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα απληστίας των διεθνών επενδυτικών τραπεζών, συμπαιγνίας ρυθμιστικών αρχών με τα εποπτευόμενα συμφέροντα, μυωπίας και ιδιοτέλειας των ελίτ. Όχι όμως και η δική μας κρίση, κι ας κάνουν κύκλους από πάνω μας τα κοράκια των διεθνών χρηματαγορών. Η ελληνική κρίση δεν είναι δημιούργημα των αγορών, ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι ας προσφέρεται η τελευταία ως πρόθυμος σάκος πυγμαχίας. Είναι όλη δικιά μας, προϊόν του πολιτικού μας συστήματος, των συνδικαλιστών μας, μιας παρασιτικής επιχειρηματικής τάξης, πελατειακής συναλλαγής και φοροδιαφυγής. Είναι παιδί του ελληνικού καταναλωτικού ονείρου: πολυτελή αυτοκίνητα, κινητό τελευταίας γενιάς, σκι στην Αράχωβα, διακοπές στη Μύκονο, και 20.000 φορολογική δήλωση. Σύνταξη στα 50».

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, από τη μια έφερε στην επιφάνεια πολλές παθογένειες που ενδημούν στους μηχανισμούς του κράτους, και από την άλλη οδήγησε στην καιροσκοπική ιδιοτέλεια και στην ραγδαία απαξίωση των θεσμών, όπως διαπιστώνουμε από τα επεισόδια των τελευταίων ημερών.
Σε αυτήν την κρίσιμη φάση, απαραίτητη είναι η άσκηση μιας αυστηρής αυτοκριτικής, όσο επώδυνη και αν αποδειχθεί, για να μπορέσει ο τόπος να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα, συνοχή και εθνική βούληση την κατάσταση, για την οποία ο ίδιος φέρνει την απόλυτη ευθύνη, αν θέλει να αποκαταστήσει την εθνική του υπερηφάνεια.

Σε άρθρο του στην αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή (6/5/10) ο Χαρίδημος Κ. Τσούκας,  Καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick, γράφει.
«Ο φαύλος κύκλος στενεύει, μας πνίγει. Η αίσθηση του αδιεξόδου μας πανικοβάλλει. Ενεργούμε τυφλά, σπασμωδικά, αντιδραστικά. Η λογική λέει πως όταν είσαι στριμωγμένος στη γωνία, προσπαθείς να απεμπλακείς, δεν στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου.
Η διεθνής κοινότητα μας δανείζει για να βγούμε από τη γωνία, να πάρουμε μια ανάσα, να ανασυγκροτηθούμε. Η αποπληρωμή των δανείων είναι επαχθής, συνεπάγεται θυσίες, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Χρεοκοπία ή λιτότητα; Αυτό είναι το μόνο δίλημμα σήμερα, ο πρωθυπουργός έχει δίκιο. Το δίλημμα δεν μας αρέσει, αλλά σπάνια επιλέγουμε τα διλήμματά μας».

Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα μέτρα που η τρόικα Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης επέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση είναι σκληρά, και κυρίως πλήττουν εκείνους που δεν είχαν την κύρια ευθύνη για τα τρομακτικά ελλείμματα στον προϋπολογισμό και το τεράστιο δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Γιατί πράγματι, υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση δεν είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν για την απρονοησία των πολιτικών, τη φοροδιαφυγή από εύπορα μέλη των ελεύθερων επαγγελμάτων, και την κερδοσκοπία του επιχειρηματικού τομέα.
Όμως, το μέγεθος του οικονομικού προβλήματος, και η αναγκαιότητα για τη λήψη άμεσων μέτρων, ως απαράβατου όρου για την παροχή του δανείου ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ από τους προαναφερθέντες φορείς, σε αυτήν τη φάση δεν αφήνουν περιθώρια για μεταρρυθμιστικά μέτρα, που από τη φύση τους είναι μακρόπνοα.

Οπωσδήποτε και τα μακρόπνοα μέτρα πρέπει να ληφθούν στο άμεσο μέλλον. Έπρεπε όμως να γίνει η αρχή, για να τεθεί σε εφαρμογή ο μηχανισμός του δανείου, αλλά και για να πεισθεί η αγορά κεφαλαίου πως η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να προβεί στη λήψη δραστικών μέτρων.
Δυστυχώς, στις κρίσιμες αυτές ημέρες, η Αντιπολίτευση, είτε αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία, είτε το ΚΚΕ, είτε ο Σύρριζα, επέλεξε να προβεί σε λαϊκιστικά συνθήματα κατά των μέτρων, που υπό την πίεση των πραγμάτων υιοθέτησε η Κυβέρνηση.

Με θλίβει η διαπίστωση, ότι ενώ τον Οκτώβριο του 1940, ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας τότε του ΚΚΕ, δεν δίστασε να ζητήσει την υποστήριξη του κόμματός του στο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος σημειωτέον τον είχε εξορίσει, σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα μιλάει για ανατροπή του καθεστώτος, όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης και της κοινωνικής διάλυσης.

Και ο Αντώνης Σαμαράς, ηγέτης της ΝΔ, μέμφεται τον Πρωθυπουργό για τη λήψη των μέτρων του σωστικού πακέτου, όσο επαχθή και αν είναι αυτά για τα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να σωθεί η χώρα. Κι αυτό όταν η ΝΔ φέρνει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την σημερινή οικονομική κρίση της Ελλάδας, και δεν έχει εναλλακτική πρόταση για την αντιμετώπισή της.

Την ώρα της εθνικής οδύνης, αυτοί οι «ηγέτες» πολιτικολογούν εις βάρος του ελληνικού λαού, επιλήσμονες για το τι ακριβώς διακυβεύεται. Η Κυβέρνηση φαίνεται να έχει καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης, και ενεργεί ανάλογα και υπεύθυνα.

Γι’ αυτό και ο λαός πρέπει να τη συμπαρασταθεί. Και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έστω και με θυσίες. Όπως έκανε στο παρελθόν, κάθε φορά που το έθνος βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού…