ΛΟΙΠΟΝ, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Κερδίζουμε και την Αργεντινή με 2-1, περνάμε (άνετα) στην επόμενη φάση των «16» και έχει ο Θεός.
ΚΑΝΕΙΣ δεν περίμενε ότι μετά τέτοια κρίση θα πετυχαίναμε τέτοια νίκη. Ούτε ο κουμπάρος μου ο Θανάσης, που είναι πάντα αισιόδοξος.
ΚΟΝΤΡΑ σε όλες τις προβλέψεις (μετά το πάθημα της Κορέας), δείξαμε στον ποδοσφαιρόφιλο πλανήτη ότι μπορεί μια ομάδα να βγει από το βάθος του πηγαδιού που βρέθηκε.
ΤΟ γιατί κάνουμε τα εύκολα δύσκολα, ως φυλή και γιατί τα αφήνουμε όλα για την τελευταία στιγμή, τα έχουμε ξαναπεί.
ΓΙΑΤΙ έτσι λειτουργούμε αγαπητοί αδελφοί και οικονομικά και ποδοσφαιρικά. Σιγά μην οργανωθούμε και κάνουμε ό,τι και ο υπόλοιπος κόσμος.
ΟΤΑΝ είσαι οργανωμένος, είσαι και προβλέψιμος. Και εμάς αυτό δεν μας αρέσει. Εμείς γουστάρουμε τα δύσκολα, γι’ αυτό και κάνουμε ό,τι κάνουμε.
ΕΝΩ μέχρι προχθές όλοι πιστεύαμε ότι θα καταρρίψουμε ένα ακόμα (αρνητικό) ρεκόρ, ότι δηλαδή όχι μόνο νίκη δεν θα σταυρώναμε αλλά ούτε γκολ δεν θα βάζαμε και στη δεύτερη συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο…
ΟΛΑ αυτά, όμως, μέχρι προχθές, γιατί μετά το παιχνίδι μας με τη Νιγηρία, ουδείς Έλλην πλέον αμφισβητεί ότι θα προκριθούμε στους 18 με προοπτικές να μπούμε και στην… οκτάδα.
ΚΑΙ από τη στιγμή που μπούμε στους 8, όλα τα σενάρια παίζουν. Μέχρι και τελικό ενάντια στην Αργεντινή του Μαραντόνα και Μέσι, άρχισε να ονειρεύεται ο κουμπάρος μου με τον οποίο παρακολουθούσαμε μαζί και τα δύο παιχνίδια (Ελλάδας και Αργεντινής).
ΟΠΩΣ έγραψα και την περασμένη βδομάδα, ο κουμπάρος μου ο Θανάσης είναι λάτρης του Μαραντόνα και της ομάδας του και βλέπουμε μαζί τα παιχνίδια των «γαλανόλευκων αδελφών», (έτσι αποκαλεί ο Θανάσης τους Αργεντινούς).
ΠΡΙΝ αρχίσει το παιχνίδι της Αργεντινής με την Νότια Κορέα, γυρίζει και μου λέει ο Θανάσης, «να δεις κουμπάρε που η Αργεντινή θα κερδίσει τους Κορεάτες τουλάχιστον με 4 γκολ. Δύο γκολ θα βάλουν για την ομάδα τους και άλλα δύο για εμάς. Θα πάρουν πίσω το αίμα μας…»!
ΕΤΣΙ και έγινε. Η εθνική Αργεντινής, αν και δεν γνώριζε τους υπολογισμούς του κουμπάρου μου, έβαλε 4 γκολ και τον… δικαίωσε!
Η νίκη των Λατινοαμερικανών (και οι μπύρες) μας έφτιαξαν τη διάθεση και μέχρι να αρχίσει το παιχνίδι με τη Νιγηρία, ο Θανάσης έκανε διάφορα σχέδια και προβλέψεις.
ΓΙΑ το μόνο που δεν ήθελε να κάνει καμιά πρόβλεψη ήταν για την ενδεκάδα που θα κατέβαζε στον αγωνιστικό χώρο ο Ρεχάγκελ.
«ΕΤΣΙ και ο Γερμανός κατεβάσει τη σωστή ενδεκάδα και παίξουμε (επιτέλους) και εμείς μια φορά επιθετικά, θα στείλουμε τους Αφρικανούς στη ζούγκλα για μετεκπαίδευση… Έχουμε μεγάλη ομάδα σου λέω!».
ΟΤΑΝ είδαμε και την ενδεκάδα που θα έπαιζε, ο Θανάσης, όχι μόνο άνοιξε καινούργιες μπύρες, αλλά γέμισε και το ποτήρι της γυναίκας του, της Τασίας, πράγμα που σπανίως κάνει.
«ΘΑ τους πατήσουμε τους Νιγηριανούς, κουμπάρε, για να κλείσουμε και τα στόματα όλων αυτών που μας θεωρούν ικανούς μόνο για αρνητικά ρεκόρ».
ΔΕΝ θα αναφερθώ στον δεκάλεπτο μονόλογο του Θανάση, όταν η εθνική μας δέχτηκε το γκολ, γιατί αυτά που έλεγε δεν γράφονται μιας και σε όλους του φιλάθλους είναι… γνωστά.
ΤΩΡΑ τι έφταιγε η κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας» και ο χοντρούλης Καραμανλής, για την εικόνα της εθνικής μας στο γήπεδο μόνο ο Θανάσης ξέρει.
ΟΤΑΝ του είπα ότι μπερδεύει την οικονομία με το ποδόσφαιρο μου απάντησε ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται και ότι όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους.
ΤΟ πρώτο ελληνικό γκολ στάθηκε αφορμή, όχι μόνο για νέες μπύρες και μάλιστα με μεζέδες που ετοίμασε η Τασία, σε χρόνο-ρεκόρ, αλλά να αλλάξει ο κουμπάρος μου και άποψη για τους παίχτες και τον Ρεχάγκελ.
ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ έγιναν ως δια μαγείας, τα «ερείπια» και οι «εξοφλημένοι», μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Μέχρι και στην γυναίκα του επέτρεψε να έχει άποψη για το παιχνίδι και το ποδόσφαιρο γενικότερα.
ΕΝΑ γκολ στάθηκε αφορμή να γίνει ο Θανάσης (όπως οι περισσότεροι φίλαθλοι) άλλος άνθρωπος. Μέχρι στιγμής, η ψυχοθεραπευτική επιστήμη δεν έχει βρει χάπι που να ανταγωνίζεται το γκολ στην αλλαγή της ψυχολογικής κατάστασης των ανθρώπων.
ΑΛΛΟΣ άνθρωπος, σας λέω, έγινε ο Θανάσης μετά το γκολ του Σαλπιγγίδη. Καλά έγιναν όλα τα κακά και άσπρα όλα τα μαύρα, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
ΕΤΣΙ είναι το ποδόσφαιρο, μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων, μια διαρκής «σχιζοφρένεια», γι’ αυτό το λατρεύουν και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
ΑΥΤΗ είναι και η (πραγματική) φύση της ίδιας της μπάλας. Κανένα άλλο αντικείμενο σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν έχει αγαπηθεί (και κλωτσηθεί!) τόσο πολύ.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια υπόγεια διασύνδεση του ψυχισμού μας με το συγκεκριμένο σχήμα (της μπάλας). Δεν είναι τυχαίο. Όπως τυχαίο δεν είναι ότι, το ίδιο σχήμα έχει η γη και όλοι οι πλανήτες. Στρογγυλό φανταζόμαστε και ολόκληρο το σύμπαν.
ΑΥΤΑ με το Παγκόσμιο Κύπελλο που έχει καθηλώσει στους καναπέδες δισεκατομμύρια ανθρώπους και από τη Νότια Αφρική ας επιστρέψουμε στα (πολύ) δικά μας.
ΟΠΩΣ, ήδη, θα γνωρίζετε, αυτή είναι η προτελευταία έκδοση της «Νέας Ελλάδας» και το επόμενο Σάββατο (26 Ιουνίου) η τελευταία.
ΑΠΟ το Σάββατο, 3 Ιουλίου, τη θέση της «Νέας Ελλάδας» θα πάρει η αγγλόφωνη έκδοση του «Νέου Κόσμου» που φιλοδοξεί να γίνει, για τη δεύτερη και τρίτη γενιά, ό,τι είναι η εφημερίδα μας (για περισσότερο από μισό αιώνα) και για όλους εμάς της πρώτης.
ΟΠΩΣ και να το δει κανείς το πράγμα, πρόκειται για μια ιδιαίτερη στιγμή στην ιστορική πορεία τούτης της εφημερίδας, αφού η Σαββατιάτικη έκδοση θα είναι ουσιαστικά και η πρώτη αγγλόφωνη έκδοση ελληνικής εφημερίδας στην Αυστραλία.
ΜΕΣΑ στην έκδοση αυτή θα υπάρχει και μια άλλη ξεχωριστή εφημερίδα στα ελληνικά. Με λίγες κουβέντες, η «Νέα Ελλάδα» χωρίς το όνομά της.
ΜΕ το όνομά της θα υπάρχει η στήλη που διαβάζετε και η οποία για δεκαετίες έχει συνδεθεί με αυτή την εφημερίδα.
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι το βήμα που γίνεται είναι προς τα μπρος, δεν σας κρύβω ότι η απόφαση (που χρόνια συζητούσαμε) να αντικατασταθεί ο τίτλος της «Νέας Ελλάδας» με αυτόν του «Νέου Κόσμου» με μελαγχόλησε.
Η «Νέα Ελλάδα» το «παρακατιανό» έντυπο του συγκροτήματος, που το «σνόμπαραν» όχι μόνο οι αναγνώστες αλλά και ορισμένοι από το προσωπικό μας, είχε για τον Σωτήρη Χατζημανώλη και εμένα μια ξεχωριστή θέση.
Ο Σωτήρης ήταν αυτός που ξεκίνησε τη στήλη τούτη για να συνεχίσω εγώ. Ο ίδιος, μάλιστα, με αντικαθιστά όταν απουσιάζω και το ίδιο θα γίνεται και με την νέα έκδοση.
ΕΧΟΥΜΕ και η δύο αδυναμία στην «Νέα Ελλάδα». Οι λόγοι πολλοί, αλλά, κυρίως, γιατί απευθύνεται στους πιο σκληροπυρηνικούς και απαιτητικούς αναγνώστες.
ΜΠΟΡΩ με βεβαιότητα να πω ότι, παρά το γεγονός ότι η κυκλοφορία της «Νέας Ελλάδας» είναι πολύ μικρότερη από αυτή του «Νέου Κόσμου», η απήχηση τούτης της εφημερίδας στην οργανωμένη παροικία ήταν ίδια.
ΑΥΤΟ το έχω διαπιστώσει πολλές φορές από τα τηλεφωνήματα και τα σχόλια που έκαναν ορισμένοι αναγνώστες και τις αντιδράσεις αυτών που σολιάζουμε.
ΜΕ λίγα λόγια, η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας έχει γράψει τη δική της ιστορία σε τούτη την παροικία.
ΜΙΑ ιστορία για την οποία είμαστε περήφανοι όλοι εμείς που της αφιερώσαμε τρεις δεκαετίες από τη ζωή μας.
ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ότι κάπως έτσι θα αισθάνονται και οι περισσότεροι αναγνώστες που διαβάζουν τη «Νέα Ελλάδα» για περισσότερες από τρεις δεκαετίες.
ΕΠ’ ευκαιρία, να αναφέρουμε ότι ιδρυτής της εφημερίδας και εμπνευστής του τίτλου της ήταν ο συνάδελφος Κώστας Αλεξιάδης, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα (1974) την πούλησε στον Δημήτρη Παπαγεωργίου.
ΤΗΝ εφημερίδα την αγόρασε το 1979 ο «Νέος Κόσμος» και, έκτοτε, αποτελεί μέρος του. Περισσότερα για την ιστορία της εφημερίδας στην επόμενη έκδοση. Αυτά για σήμερα και γεια χαρά.