ΠΡΙΝ αρχίσω να γράψω αυτά που είχα κατά νου, να σας πω, με δυο κουβέντες, ότι χάρηκα που αποκτήσαμε γυναίκα πρωθυπουργό. Καιρός ήταν.
ΑΚΟΜΑ περισσότερο χάρηκα που το Εργατικό Κόμμα αποφάσισε (επιτέλους) να απομακρύνει από την ηγεσία του (και την πρωθυπουργία) τον Κέβιν Ραντ.
ΑΠΟ την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, ο συγκεκριμένος τύπος δεν μου άρεσε.
ΜΕ ενοχλούσε η συντηρητική προτεσταντική καταγωγή του, που δεν είχε και πολύ σχέση με το Εργατικό Κόμμα (και το συνδικαλιστικό κίνημα που το στηρίζει) και η «πλαστική» γυαλάδα του.
ΟΠΩΣ είχα γράψει από τότε, με εξόργιζε το ψεύτικο χαμόγελό του και ο φτιασιδωμένος καθωσπρεπισμός του.
ΚΑΘΕ φορά που τον έβλεπα, μου θύμιζε άνθρωπο που ήταν έτοιμος να μοιράσει γλυκά στους τροφίμους κάποιου οίκου ευγηρίας.
ΟΛΑ αυτά, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, μπροστά στις κάμερες. Γιατί όσοι τον γνώρισαν από κοντά, άλλα είχαν να πουν και να ομολογήσουν, που ουδεμία σχέση με την δημόσια τηλεοπτική του εικόνα έχουν.
ΟΙ περισσότεροι μιλούν για έναν πεισματάρη και εγωκεντρικό γραφειοκράτη, που έκρυβε μέσα του πολύ θυμό και ήθελε να περνά πάντα το δικό του, όπως οι μικροί μαθητές.
ΤΕΛΟΣ πάντων, μια αναλαμπή ήταν και ο «Kevin 07», που πέρασε από τις οθόνες της τηλεόρασής μας, όπως περνούν οι διαφημίσεις των νέων μοντέλων αυτοκινήτων.
ΠΡΙΝ παρέλθουν τρία χρόνια, είχε «καταναλωθεί», είχε «παλιώσει» και έπρεπε να αντικατασταθεί, προς χάρη ενός καινούργιου μοντέλου που θα συγκινούσε το κοινό με νέες υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
ΠΕΡΑ, όμως, από οτιδήποτε άλλο, ο Κέβιν απέδειξε ότι, κατά βάθος, όχι μόνο στις αρχές του Εργατικού Κόμματος δεν πίστευε, αλλά ούτε και όσα ο ίδιος ως πρωθυπουργός υποσχόταν ότι θα κάνει.
ΜΕ τις πρώτες δυσκολίες που βρήκε μπροστά του, έκανε στροφή 180 μοιρών στα μέτρα που είχε υποσχεθεί να πάρει για την αντιμετώπιση των κλιματολογικών αλλαγών και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν πεισθεί ότι το ίδιο ήταν έτοιμος να κάνει και με την επιβολή φόρων στα υπερκέρδη των μεγάλων εταιριών εξόρυξης μεταλλευμάτων.
ΜΕΤΑ την αλλαγή φρουράς και τον τρόπο που αυτή έγινε, το ερώτημα είναι αν η Τζούλια Γκίλαρντ θα είναι καλύτερη πρωθυπουργός από τον Κέβιν Ραντ.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, έχει όλα τα προσόντα που τις επιτρέπουν να είναι καλύτερη. Το αν, όμως, τα καταφέρει ή όχι, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες και, πρώτα απ’ όλα, στο αν η ίδια είναι αποφασισμένη να επωμιστεί το πολιτικό κόστος που απαιτείται για να γίνουν πράξη δύσκολες αποφάσεις της κυβέρνησης, όπως είναι τα μέτρα για τις κλιματολογικές αλλαγές και η φορολόγηση των υπερκερδών των εταιριών εξόρυξης μεταλλευμάτων.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ, όπως έγραψα και πιο πάνω, αρχικά χάρηκα, τα πρώτα δείγματα πρωθυπουργικής «γραφής» της νέας ηγέτιδας του έθνους, δεν δικαιολογούν τη χαρά μου.
ΑΝ και δεν έχουν περάσει παρά μόνο ελάχιστες μέρες, η Τζούλια έδειξε ότι την ενδιαφέρει περισσότερο η δημόσια εικόνα της και οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, παρά η ουσία των πραγμάτων.
ΜΕ το που πάτησε το πόδι της στο πρωθυπουργικό γραφείο, απέσυρε τις κυβερνητικές διαφημίσεις για τη φορολόγηση των υπερκερδών και αυτομάτως το ίδιο έκαναν και οι μεγιστάνες των ορυχείων.
Η κίνηση αυτή δείχνει ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι έτοιμη να κάνει πίσω στο θέμα αυτό και να αρχίσει να διαπραγματεύεται με τις εταιρίες εξόρυξης, που όλο αυτό το διάστημα απειλούσαν θεούς και δαίμονες.
ΣΤΡΟΦΗ έκανε η πρωθυπουργός και στο θέμα της μετανάστευσης, δηλώνοντας ξαφνικά ότι δεν πιστεύει στη «μεγάλη Αυστραλία».
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να μειώσει τον αριθμό των μεταναστών που δέχεται η χώρα προκειμένου να κερδίσει με το μέρος της και τους ψηφοφόρους, που ακούνε μετανάστευση και τους σηκώνεται η τρίχα.
ΜΕ εξόργισε η αναφορά της στους (δήθεν) ψηφοφόρους του δυτικού Σίδνεϊ, οι οποίοι αν ρωτηθούν για την «μεγάλη Αυστραλία» θα σου απαντήσουν «πού θα πάνε όλα αυτά τα εκατομμύρια των νεοφερμένων».
ΞΕΧΝΑ, βέβαια, η κ. Γκίλαρντ, ότι αν και οι προηγούμενες κυβέρνησής είχαν λάβει υπόψη τους τις απόψεις της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων ο πληθυσμός της Αυστραλίας θα είχε παραμείνει στα 7 εκατομμύρια κατοίκους.
Η τοποθέτησή της στα δύο αυτά σοβαρά ζητήματα δείχνει ότι η νέα πρωθυπουργός έχει προσανατολιστεί στο να ακολουθήσει μια πολιτική που θα εξασφαλίζει (κυρίως) την επανεκλογή του κόμματός της στην εξουσία και τίποτα περισσότερο.
ΑΥΤΑ για την ιστορία, μιας και δεν θα έχω την ευκαιρία να τα ξαναπώ στην κυρία, μέχρι να γίνουν οι εκλογές.
ΝΑΙ, καλά διαβάσατε, είμαι έτοιμος να φύγω. Στην πραγματικότητα, έχω… φύγει. Όταν εσείς θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές (που γράφτηκαν την Δευτέρα) εγώ θα βρίσκομαι (από χθες) στην Αθήνα.
ΣΤΗΝ πατρίδα θα παραμείνω μέχρι τις 20 Αυγούστου, οπότε και θα φύγω για την Νότια Αμερική. Αυτή είναι δεύτερη φορά που επισκέπτομαι τη Νότια Αμερική από την Ελλάδα. Η πρώτη ήταν το 2008.
ΤΟ ταξίδι αυτό θα είναι πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια και απόσταση. Σχεδιάζουμε να παραμείνουμε τουλάχιστον 2 μήνες.
ΟΣΟ, δηλαδή, υπολογίζουμε ότι θα χρειαστούμε για να διασχίσουμε ολόκληρη την ήπειρο της Νότιας Αμερικής από το Βορά στο Νότο, ακολουθώντας τη μεγαλύτερη οροσειρά του πλανήτη, τις Άνδεις.
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ από την Κολομβία και ακολουθώντας την οροσειρά, θα περάσουμε από το Εκουαδόρ, το Περού, τη Βολιβία, την Αργεντινή και τη Χιλή.
ΤΡΙΑΝΤΑ ολόκληρα χρόνια ονειρεύομαι αυτό το ταξίδι και αυτή είναι η τέταρτη προσπάθεια που επιχειρώ για να το κάνω πράξη.
ΟΙ προηγούμενες προσπάθειες απέτυχαν, λόγω κακών υπολογισμών στο χρόνο που απαιτούν τέτοια ταξίδια. Αυτή τη φορά ο χρόνος έχει (χοντρικά) υπολογιστεί.
ΟΣΟ καιρό θα απουσιάζω θα επικοινωνούμε με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αφού θα μπορώ να γράφω όπου και αν βρίσκομαι, μιας και θα έχω μαζί μου και τον (φορητό) ηλεκτρονικό υπολογιστή μου.
ΜΕΧΡΙ τις 20 Αυγούστου θα τα λέμε (ως συνήθως) από την πατρίδα και, στη συνέχεια, από τις κορυφογραμμές των Άνδεων. Αυτά, να είστε πάντα καλά, και θα τα ξαναπούμε από κοντά τον Νοέμβριο. Γεια χαρά.