Θυμάμαι πως για την πόλη που γεννήθηκα και αγάπησα πολύ, την Αθήνα, έλεγα επιγραμματικά και εξακολουθώ να το φωνάζω, πως τούτη την πόλη για να την χαρείς πρέπει να την ξέρεις.
Τώρα θα μου πείτε πως την οποιαδήποτε πόλη και το μικρότερο χωριουδάκι, για να το χαρείς, για να σου αρέσει, πρέπει να γνωρίζεις την κάθε γωνιά του, να έχεις δεθεί μαζί του, να το πονάς και να το αγαπάς.
Με ενδιαφέρει άμεσα κάτι που έχει σχέση με την πατρίδα και μια φορά ακόμη ότι αφορά την Αθήνα.
Όταν πήγαινα στο Β! Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών (Χέϋδεν και Αχαρνών) πηγαίναμε με τους συμμαθητές στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και παίζαμε μπιλιάρδο στα γνωστά, εκείνα τα χρόνια «Μπιλιάρδα του Μαυροκέφαλου».
Κανένα δεν πειράζαμε και κανένας δεν μας πείραζε. Μανάδες με τα καροτσάκια και τα μωρά τους, σε κάποιο παγκάκι, απολάμβαναν το ήσυχο απομεσήμερο.
Τα μικρούλια του Δημοτικού, έπαιζαν ξένοιαστα στην «Παιδική χαρά» της πλατείας.
Κοιτάζαμε την ώρα για να πάμε τρέχοντας, μέχρι την οδό Λιοσίων, που σχολνούσαν τα κορίτσια από το 7ο Γυμνάσιο θηλέων.
Γέμιζε ο δρόμος μπλε ποδιές, γιακάδες άσπρους και λυγερόκορμα θηλυκά.
Την τελευταία φορά που πήγα ούτε ο Ναός του Αγίου Παντελεήμονος είχε αλλάξει, ούτε η πλατεία, ο κόσμος ήταν διαφορετικός και τα παιδιά που έπαιζαν μου φάνηκε πως δεν ήταν τόσο ξένοιαστα.
Κάπου διάβασα και πολύ το χάρηκα, πως η Κυβέρνηση Παπανδρέου θέλει να βελτιώσει την κατάσταση στην Αθήνα που ασφυκτιά.
Συμπτωματικά, πριν μία εβδομάδα, διάβαζα ένα σημαντικό άρθρο που ανατύπωσε η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, άρθρο για την Αθήνα που είχε δημοσιευθεί προ 80 ετών (22 Ιουνίου 1930, άρθρο του Βρετανού αρχιτέκτονα-πολεοδόμου, E.Prentice Mawson, ο οποίος λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο είχε καταρτίσει σχέδιο για την Αθήνα, σχέδιο το οποίο δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ενδιαφέρθηκε να δει αν εφαρμόστηκε το σχέδιο του και κυρίως αν, το ρυμοτομικό σχέδιο του κέντρου των Αθηνών, έτσι όπως εκείνος το είχε φανταστεί και σχεδιάσει, είχε προχωρήσει και στα προάστια. Μια σύντομη επίσκεψη (Ιούνιος 1930) στην Αθήνα και τα προάστιά της τον γέμισε απογοήτευση
Την απογοήτευσή του δεν έκρυψε ο μεγάλος αρχιτέκτων και έκανε ειδική μνεία στην έλλειψη πάρκων που θεωρούντο από τότε απαραίτητα για να παίζουν τα παιδιά.
«Εκτός των μεγαλυτέρων τόπων αναψυχής, είναι ανάγκη να ανοιχτούν μικρότερα πάρκα εντός της πόλεως και να εξασφαλιστεί ένα τέλειο σύστημα παιδικών κήπων. Αυτά τα κηπάρια δεν είναι ανάγκη να έχουν μεγάλη έκταση, είναι όμως αναμφισβήτητο ότι η ανάγκη τους είναι επείγουσα και επιτακτική», έλεγε στους αρμόδιους.
Συμπλήρωσε πως τα παλιά τα χρόνια ήταν αρκετός ο δρόμος για να παίζουν τα παιδιά. Δεν υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα ούτε και δρόμοι επικίνδυνοι όπου τα τροχοφόρα αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. (Λοιπόν όλα είναι σχετικά. Ο άνθρωπος αναφέρεται στις μεγάλες ταχύτητες που ανέπτυσσαν τα τροχοφόρα το… 1930!)
Συνεχίζοντας τις συμβουλές του παροτρύνει τους κυβερνώντες της τότε εποχής, να φτιάξουν κήπους σε κάθε γειτονιά, για να παίζουν τα παιδιά.
«Στην Αγγλία, προσπαθούμε να παρέχουμε ένα παιδικό κήπο για να παίζουν τα παιδιά, σε ακτίνα 400 μέτρων από το σπίτι τους και σε σημεία που δεν θα χρειαστεί να περάσουν από επικίνδυνες οδικές αρτηρίες με μεγάλη τροχαία κίνηση.» λεει.
Αυτά γράφονταν το 1930 τότε που υπήρχαν αρκετοί χώροι για να γίνουν αρκετά πάρκα για μικρούς και μεγάλους.
Κάτι όμως ανάλογο γράφτηκε, στην ίδια εφημερίδα, αρκετά χρόνια αργότερα και για την ακρίβεια τον Απρίλιο του 2003.
Με τίτλο «Το μεγάλο έγκλημα εις βάρος της Αθήνας», ο κ. Στέφανος Μάνος, στηλίτευσε ως μη ρεαλιστική την απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη για δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου εκτάσεως 4.000 στρεμμάτων στο χώρο του Αεροδρομίου του Ελληνικού.
Αντ’ αυτού πρότεινε την οικιστική αξιοποίηση τμήματος του Ελληνικού, ώστε να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία πολλών μικρών πάρκων εκεί όπου η πόλης ασφυκτιά. Να τι έγραφε τότε ο κ. Μάνος: «Αν κάτι χρειάζεται η Αθήνα, αυτό είναι να δημιουργηθούν 15-20 κήποι των 90 στρεμμάτων (όσο ο Εθνικός Κήπος) στις πυκνοκατοικημένες περιοχές. Τα χρήματα για την απόκτηση των εκτάσεων αυτών μπορούν ν προέλθουν από ένα μέρος του Ελληνικού. Τέτοιους κήπους – κοντά στο σπίτι τους- χρειάζονται οι μητέρες με τα παιδιά τους και όχι ένα απροσπέλαστο και άρα άχρηστο γι’ αυτές μεγαλεπήβολο πάρκο στα προάστια.»
Δεν γνωρίζω αν στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον η κυβέρνηση Παπανδρέου θα ασχοληθεί με το θέμα και αν θα υιοθετήσει κάποια από τις προαναφερθείσες προτάσεις του κ.Mawson ή του κ. Μάνου.
Εκείνο που είναι αποδεδειγμένο είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο καθαρό αέρα, πράσινο, έναν μικρό «πνεύμονα» στη γειτονιά τους, να τρέξουν, να γελάσουν και να παίξουν, μήπως ξεφύγουν από τα ανθυγιεινά κομπιούτερ και ηλεκτρονικά παιχνίδια.