ΕΠΕΙΔΗ η παροικία και η φωτισμένη της ηγεσία… ξεκουράζονται, λόγω εορτών και βροχών, σήμερα λέω να ασχοληθούμε με τις βιβλικές πλημμύρες που απειλούν να μετατρέψουν την Αυστραλία σε θάλασσα.
ΠΡΙΝ όμως μπούμε στο θέμα, οφείλουμε να είμαστε συνεπείς με τις υποσχέσεις που δίνουμε και να μην ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξε η κοινοτική ηγεσία, η οποία, λέει και ξελέει, υπόσχεται και δεν πράττει.
ΤΗΝ περασμένη βδομάδα σας είχα υποσχεθεί να γράψω δυο κουβέντες για το εμπνευσμένο σχέδιο του Χρήσtου Τσίρκα που αφορά την χρηματοδότηση του Πολιτιστικού Κέντρου.
ΟΠΩΣ μου είπε ο ίδιος, κατά τη διάρκεια μια τρίωρης συζήτησης που είχαμε, όλα άρχισαν μετά τη διπλή διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία η παροικία έχει ανάγκη από ένα λαμπρό Πολιτιστικό Κέντρο, αλλά η Κοινότητα Μελβούρνης δεν έχει λεφτά για να το χτίσει.
ΤΟ θέμα λοιπόν για τον Χρήστο, ήταν μια οικονομική εξίσωση και το ζητούμενο αφορούσε την εξοικονόμηση του απαιτούμενου χρηματικού ποσού χωρίς να αναγκαστεί η Κοινότητα να ξεπουλήσει τα ακίνητα δίπλα στους ναούς, με τα οποία είναι συναισθηματικά δεμένος ο Φουντάς και όσα από τα μέλη δεν αγνοούν την κοινοτική ιστορία.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τοn Χρήστο, που άσπρισαν τα γένια toy υπηρετώντας στο Διοικητικό Συμβούλιο, η απόφαση για την πώληση των ακινήτων πάρθηκε με τόση ευκολία, γιατί αυτοί που ψήφισαν δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, όπως δεν την γνωρίζει και η σημερινή ηγεσία της Κοινότητας.
ΓΙΑ να μην πέσουν λοιπόν τα παλιά μέλη σε κατάθλιψη από τον κοινοτικό διαμελισμό, ο Χρήστος έκανε ό,τι έκανε πριν 150 χρόνια και ο δάσκαλός του Καρλ Μαρξ: κάθισε και σκέφτηκε!
ΚΑΙ όποιος σκέφτεται βρίσκει και λύσεις. Και η λύση που προτείνει ο Τσίρκας για την εξεύρεση οικονομικών πόρων είναι να κάνει και η Κοινότητα ό,τι έκαναν και οι Γερμανοί πριν 20 χρόνια με το τείχος του Βερολίνου.
ΚΑΙ πιο συγκεκριμένα: το κτίριο του Lonsdale Street, το οποίο και πρέπει να κατεδαφιστεί για να δώσει τη θέση του στο «όραμα» της παροικίας, να το γκρεμίσει το ίδιο το Διοικητικό Συμβούλιο με… γκασμάδες, αντί να βάλουν μπουλντόζες.
ΓΙΑ να μη χάνεται χρόνος (που σύμφωνα με το Χρήστο είναι χρήμα που δεν έχουμε) η κατεδάφιση να αρχίσει μαζί με τα εγκαίνια του Φεστιβάλ Αντίποδες, που φέτος θα γίνουν στις 6 Μαρτίου προς τιμήν του καρνάβαλου και όχι της 25ης Μαρτίου.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την κατεδάφιση, η οποία επίσης θα συμβολίζει και την κατεδάφιση του (αντιδημοκρατικού) καθεστώτος Φουντά, να γίνεται και μια μεγάλη δημοπρασία των κατεδαφισμένων υλικών.
Ο Τσίρκας, που ισχυρίζεται ότι ξέρει καλά την παροικία, πιστεύει ότι τουλάχιστον 120.000 άτομα θα ενδιαφερθούν να αποκτήσουν μια πέτρα ή ένα κομμάτι μπετό από το κτίριο αυτό, που για δεκαετίες συμβόλιζε τη δύναμή μας.
ΕΙΝΑΙ παραπάνω από βέβαιος ότι τα υλικά του κτιρίου θα γίνουν ανάρπαστα από τους συμπάροικους που θέλουν κάτι ως ενθύμιο του εδώ ένδοξου παρελθόντος μας, όπως έγινε και με το Τείχος του Βερολίνου, από το οποίο η γερμανική κυβέρνηση βγάζει ακόμα χρήματα.
ΑΠΟ τη δημοπρασία αυτή θα εξασφαλιστούν τουλάχιστον 10 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα πάντα με τον Χρήστο, και αν κοντά σε αυτά προσθέσουμε και τα δύο εκατομμύρια που ήδη έχουμε εξασφαλίσει από την προηγούμενη πολιτειακή κυβέρνηση, θα εξασφαλίσουμε τα 12 εκατομμύρια που απαιτούνται για την ανέγερση.
ΜΕ το σχέδιο αυτό, ούτε θα χρειαστεί να πουλήσουμε τα ιερά μας ακίνητα, ούτε να δανειστούμε από την τράπεζα λεφτά και να μας φάνε οι τόκοι.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, το σχέδιο του Τσίρκα, αν και έχει πολλά τρωτά σημεία και αδυναμίες εφαρμογής, είναι καλύτερο (και πιο πρακτικό!) από το πρώτο σχέδιο της κοινοτικής ηγεσίας για την αυτοχρηματοδοτούμενη ανέγερση του γυάλινου Πύργου των 30 ορόφων!
ΣΤΟ μεταξύ, λόγω των σφοδρών κλιματολογικών αλλαγών και των μεγάλων πλημμυρών που θα πλήττουν μελλοντικά την Αυστραλία, προτείνω να επιστρέψουμε στο αρχικό μας όραμα.
ΜΕ άλλα λόγια, να χτίσουμε τουλάχιστον 30 ορόφους προκειμένου να έχει το κτήριο και αντιπλημμυρική προστασία.
ΑΝ συνεχιστεί η κακοκαιρία για μια ακόμα διετία, μέχρι δηλαδή να τελειώσει η προγραμματισμένη ανέγερση των 13 ορόφων, δεν αποκλείεται η στάθμη των νερών στη Μελβούρνη να έχει φτάσει τόσο ψηλά που να καλύπτει το Πολιτιστικό μας Κέντρο.
ΑΝ θέλουμε λοιπόν να φαίνεται το Κέντρο μας (και να αδιαβροχοποιήσουμε τον πολιτισμό μας) θα πρέπει να προσθέσουμε τους ορόφους που απερίσκεπτα (και χωρίς καμιά εξήγηση) αφαιρέσαμε.
ΜΕ άλλα λόγια, όσο πιο ψηλός ο Πύργος, τόσο πιο ασφαλής στους πλημμυροπαθείς καιρούς μας. Μελλοντικά θα σωθούν όσοι θα μένουν ψηλά. Του υπόλοιπους θα μας πάρει το ρέμα, όπως τους κατοίκους του Λόκιερ Βάλι. Πάμε πιο κάτω.
ΣΤΕΓΝΟΣ και άνετος που λέτε, παρακολουθούσα και εγώ από τον καναπέ του σαλονιού μου (όπως και εσείς) τις βιβλικές πλημμύρες του Κουίνσλαντ, που δεν λένε να… στερέψουν.
ΑΠΟ τις χιλιάδες εικόνες και τα ατελείωτα ρεπορτάζ που είδα στην τηλεόραση, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η περιπέτεια ενός μεγάλου παπαγάλου φυλακισμένου σε ένα κλουβί.
ΑΣ πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και ας δούμε από κοντά το δράμα του παπαγάλου, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να μπει σε τέτοια περιπέτεια.
ΑΠΟ υπερβολική αγάπη για το είδος του ο ιδιοκτήτης του τον φυλάκισε μέσα σε ένα μεγάλο κλουβί για να τον μάθει να επαναλαμβάνει τις μαλακίες που του έλεγε.
Ο παπαγάλος προσπάθησε στην αρχή να φύγει ροκανίζοντας τα κάγκελα, αλλά όταν διαπίστωσε ότι δεν γίνεται τίποτα, άρχισε να επαναλαμβάνει τις φράσεις που του έλεγε ο αφέντης του για να τον αφήνουν ήσυχο.
ΕΤΣΙ περνούσε τον καιρό του στην Toowoomba του Κούηνσλαντ, πότε χαζεύοντας από τη βεράντα (όπου κρεμούσε το αφεντικό το κλουβί) τα άλλα πουλιά να πετούν και κελαηδούν ελεύθερα και άλλοτε βλέποντας (υποχρεωτικά) του κόσμου τα περίεργα στην τηλεόραση, όταν το κλουβί έπαιρνε τη θέση του, δίπλα στα άλλα έπιπλα, στο σαλόνι.
ΕΤΣΙ ξεκίνησε και το πρωινό της περασμένης Δευτέρας, όταν ξαφνικά το νερό μπουκάρισε στο σπίτι και μαζί με τα έπιπλα και κάνα δυο τοίχους, πήρε μαζί του και τον φυλακισμένο παπαγάλο.
ΜΕΣΑ σε λίγα δευτερόλεπτα ο παπαγάλος βρέθηκε μαζί με ανθρώπους, σκυλιά, κρεβάτια, βόδια, τηλεοράσεις, καρέκλες, ψυγεία, αυτοκίνητα, σπίτια, κατσαρόλες, γουρούνια, χαρτοκιβώτια, δέντρα, πόρτες, πέτρες, τρακτέρ και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό, στην κορυφή ενός θολού γήινου κύματος, να κινείται γοργά προς το άγνωστο.
ΓΙΑ μισή και πλέον ώρα «τα είδε όλα», πότε από το βυθό του κύματος και πότε στο αφρό του. Σε κάποια στιγμή, σκέφτηκε ότι μέσα σε αυτό τον χαλασμό, που σύντριβε τα πάντα, θα απαλλάσσονταν και από το κλουβί του και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα φτερά του.
ΜΑΤΑΙΑ όμως. Τη στιγμή που αυτοκίνητα διαλύθηκαν, ψυγείων οι πόρτες ξεκόλλησαν και καρέκλες έμειναν δίχως πόδια, το κλουβί του άντεξε! Ούτε ο κατακλυσμός, δεν μπόρεσε να τον απαλλάξει από την αιχμαλωσία της ανθρώπινης αγάπης.
ΤΟ υγρό ταξίδι του στο άγνωστο, το διέκοψε ένα δέντρο πάνω στο οποίο και κρεμάστηκε το κλουβί. Εκεί κρεμασμένος και βρεγμένος μέχρι το κόκαλο, πέρασε ολόκληρη τη νύχτα χωρίς να κλείσει μάτι.
ΑΣΕ που «τα είχε πάρει και στο κρανίο» βλέποντας άλλα πουλιά, πολύ μικρότερα, από τον ίδιο να φτερουγίζουν ανέμελα και να χαζεύουν την πλημμύρα αφ’ υψηλού. Δυο-τρία μάλιστα από αυτά, για να του κάνουν πλάκα κάθισαν για λίγο και πάνω στο κλουβί του.
ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ πάνω στο δέντρο τον βρήκαν τα απόγευμα της επόμενης μέρας, άνδρες των σωστικών συνεργείων που έψαχναν για τους αγνοούμενους της πλημμύρας.
«ΑΥΤΟΙ τι να με κάνουν» σκέφτηκε, «μάλλον θα ανοίξουν το κλουβί και θα με αφήσουν να φύγω. Αρκετά τράβηξα το τελευταίο 24ωρο με αυτό το κλουβί. Γιατί αν δεν με είχαν φορτώσει με το κλουβί θα παρακολουθούσα και εγώ στεγνός και ωραίος την πλημμύρα από κανένα δέντρο».
ΟΙ άνδρες του σωστικού συνεργείου όμως, σκεπτόμενοι ανθρώπινα, δεν του έκαναν την χάρη. Τον οδήγησαν πίσω στην Toowoomba και όταν κάποιοι από το χωριό τον αναγνώρισαν τον επέστρεψαν, μαζί με το κλουβί στον ιδιοκτήτη του.
ΤΑ όσα είχε περάσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του με το τσουνάμι της πλημμύρας, δεν ήταν τίποτα μπρος στο νέο εφιάλτη που τον περίμενε.
ΘΑ προτιμούσε να είχε πνιγεί ή να μείνει κρεμασμένος πάνω στο δέντρο, παρά να ξαναζήσει μέσα από το κλουβί την αγάπη του αφεντικού του.
ΚΑΙ δεν είναι μόνο η αιχμαλωσία που τον ενοχλούσε και τον εκνεύριζε, αλλά ότι θα είναι και πάλι υποχρεωμένος να περνά τη ζωή του λέγοντας μαλακίες…
ΤΑ υπόλοιπα για τις πλημμύρες είναι γνωστά. Αυτά για σήμερα και για καλό και για κακό αγοράστε και κανένα φουσκωτό. Γεια χαρά.