Τo ΣΑΕ Ωκεανίας και Άπω Ανατολής, σε ανακοίνωσή του πριν λίγες ημέρες, είχε εκφράσει την ευχαρίστησή του για το ότι η Ελληνική συμπεριλήφθηκε στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών και ευχαριστούσε/συνέχαιρε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για το καλό της γλώσσας μας. Στην ανακοίνωση εκείνη εκφραζόταν επίσης η άποψη ότι «δεν υπήρξε καμιά συντονισμένη κίνηση και από κανέναν να αποκλειστεί η Ελληνική». Ο Κώστας Νικολόπουλος, όμως, σε άρθρο του (Νέος Κόσμος, 12/2/2011: «Από την πόλη έρχεται… το ΣΑΕ»), σαν να μην καταλαβαίνει το «πνεύμα» του κειμένου και διαβάζει μόνο τη σημασία ξεχωριστών λέξεων, αρχίζει μια σοφιστική αντιδικία με το ΣΑΕ ότι α) ξεκίνησε αργά το σχετικό αγώνα, β) ότι κακώς αναφέρθηκε ότι «δεν υπήρξε συντονισμένη κίνηση από κανέναν» και γ) αργά το ΣΑΕ βγήκε να κάνει την ανακοίνωση, αφού «αυτός πρώτος» το είχε γράψει πιο νωρίς στο Νέο Κόσμο.
Απαντούμε, λοιπόν, όσο πιο νηφάλια γίνεται, αν και δεν ξέρουμε τελικά αν ωφελεί κάτι τέτοιο και αν δεν δώσουμε λαβή για άλλη «σοφιστικότερη» συνέχεια την επόμενη φορά.
Πρώτα-πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ότι το ΣΑΕ δεν είναι ούτε δημοσιογραφικό όργανο, ούτε «αδέσποτο» φερέφωνο, ούτε σπεύδει ασυλλόγιστα να διεκδικήσει πρωτιές. Είναι αντιπροσωπευτικό επίσημο όργανο και χρειάζεται μεγάλη προσοχή το πώς θα χειριστεί τα «εθνικά» θέματα. Ένας δημοσιογράφος μπορεί σχεδόν να πει και να γράψει ό,τι θέλει και όταν θέλει, αυτό του υπαγορεύει η δημοσιογραφική του ελευθερία. Αν λοιπόν, απλά και λογικά, δεχτούμε αυτό το αυτονόητο, κατανοούμε ότι το ΣΑΕ δεν είναι «δημοσιογράφος» και με τη λογική αυτή δεν αδράνησε αλλά βγήκε στον «αγώνα» τη στιγμή ακριβώς που άρμοζε και μάλιστα πολλούς μήνες πριν παρθούν οι σημαντικές αποφάσεις. Το καλύτερο μάλιστα που έκανε κινήθηκε συλλογικά: έφερε σε επαφές επιστήμονες, διπλωμάτες, εκπαιδευτικούς, αντιπροσώπους σωματείων, οργάνωσε φόρα, πέτυχε επαφές με Έλληνες και Αυστραλούς πολιτικούς σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και πολλά άλλα. Με άλλα λόγια κινήθηκε προσεκτικά και δεν είχε άλλο δρόμο να επιλέξει. Αλλά και αν ακόμη δεχτούμε ότι το ΣΑΕ τεμπέλιαζε και αδιαφορούσε, τότε γιατί ο κ. Νικολόπουλος που βγήκε από τους πρώτους στον αγώνα αυτό, δεν το επεσήμανε αμέσως στους υπεύθυνους του ΣΑΕ να κινηθούνε πιο γρήγορα; Γιατί απλούστατα άλλη είναι η αλήθεια και ο κ. Νικολόπουλος, ως καλός δημοσιογράφος που είναι, τη γνωρίζει πολύ καλά και απορούμε πράγματι για την τοποθέτηση του.
Στο ίδιο μήκος κύματος λοιπόν το ΣΑΕ Ωκεάνιος θα ήταν τουλάχιστον αφελές και θα διέπραττε μεγάλο διπλωματικό λάθος, αν έβγαινε και διατυμπάνιζε την αναγνώριση της Ελληνικής, πριν ανακοινωθεί επίσημα από την ACARA. Αυτό πια δεν πρέπει να το εξηγήσουμε, γιατί είναι τόσο αυτονόητο στον καθένα. Επειδή στο μεταξύ κάποιοι το «κουβέντιαζαν», αυτό δεν κάνει ένα επίσημο όργανο να δεσμευτεί δημόσια, διότι κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ωριμότητα, πέραν του ότι διέτρεχε τον άμεσο κίνδυνο να εμφανιστεί ότι αποκάλυπτε «εμπιστευτικά» θέματα (κάποιος μάλιστα ήδη «πλήρωσε» γι’ αυτό). Κάτι τέτοιες κινήσεις είναι που βλάπτουν ανεπανόρθωτα τα κοινά και σε κάνουν να χάσεις σημαντικούς φίλους και συμμάχους. Αν μετά την πολύχρονη πείρα μας στα κοινά και τα μαθήματα που μας δίδαξε η καθημερινή ζωή, ειδικότερα στη χώρα που ζούμε, δεν καταλαβαίνουμε αυτά τα τόσο απλά πράγματα τότε πραγματικά ως Ελληνισμός δεν μπορούμε να ελπίζουμε πολλά καλά για το μέλλον.
Με απόλυτο γνώμονα λοιπόν την κοινή λογική και με την ευθύνη που έχουμε για τη χώρα αυτή που ζούμε και έναντι των συμπατριωτών μας δεν ήταν δυνατόν να μην αναφερθεί το γεγονός ότι δεν «υπήρξε συντονισμένη κίνηση εναντίον της Ελληνικής». Όπου πήγαμε και σε όσους μιλήσαμε μας είπαν ότι θα στήριζαν τη γλώσσα μας. Δεν πρέπει δηλαδή αυτό να το πούμε, δεν πρέπει να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι έχουμε φίλους; Πρέπει να «περάσουμε» στον κόσμο το αίσθημα του πανικού και να επαληθεύσουμε εκείνο που στερεότυπα νομίζουν για τους Έλληνες ότι «όλο φωνάζουν»; Αν δεν αναγνωρίσουμε τους φίλους μας και δεν σταθούμε τίμια και καθαρά απέναντι στους άλλους, τότε, την επόμενη φορά θα πάθουμε αυτό που έπαθε ο ψεύτης βοσκός με το λύκο.
Επειδή όμως ο κ. Νικολόπουλος δεν θα πειστεί με αυτά που του λέμε θα τον παρακαλούσαμε να αποκαλύψει τις δημοσιογραφικές του πηγές και να μας πει ποιος καταφέρθηκε εναντίον της γλώσσας μας, πώς αυτός το γνωρίζει ότι η γλώσσα μας «κινδύνευσε και, μάλιστα, πολύ». Αυτές είναι πολύ σοβαρές δηλώσεις και χρειάζεται πράγματι να αιτιολογηθούν και αν ήταν πράγματι έτσι, ευχαρίστως να δηλώσουμε άγνοια, να αποσύρουμε την ανακοίνωση του ΣΑΕ και να δηλώσουμε ότι «υπήρξε συντονισμένη κίνηση να αποκλειστεί η Ελληνική από το εθνικό γλωσσικό σώμα».
Το ότι πάλι δεν υπήρξε τέτοια «συντονισμένη» διαπλοκή, δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να αδρανήσουμε και ότι η κινητοποίηση πήγε χαμένη. Το ένα, κύριε Νικολόπουλε, δεν αναιρεί το άλλο, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται και ισορροπούν τη ζωή καλύτερα και με μεγαλύτερη σωφροσύνη, αυτό πια στην ηλικία που είμαστε θα έπρεπε να το είχαμε μάθει. Και σωφροσύνη χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη τώρα και για τις μέρες που έρχονται, γιατί τα σοβαρά θέματα αρχίζουν εδώ και τώρα.
Αρχικά θα πρέπει να επιβεβαιωθεί ότι η Ελληνική θα παραμείνει στην τελική ομάδα των «έντεκα». Πέραν αυτού είναι άμεση ανάγκη να αναβαθμιστεί η γλώσσα μας από «οικόλεκτο» σε γλώσσα «παγκόσμιας σημασίας» -εδώ συμφωνούμε απόλυτα με τον κ. Νικολόπουλο. Είναι απαραίτητο, και μετά την θετική απόφαση, να πείσουμε τις τοπικές κυβερνήσεις να προωθήσουν τη γλώσσα μας, τους διευθυντές των σχολείων να τη στηρίξουν, τους γονείς και τα παιδιά να την επιλέγουν, την Ελλάδα να υιοθετήσει μια νέα και ορθολογιστική πολιτική, να δούμε πού βρισκόμαστε με τους εκπαιδευτικούς, κτλ., –όχι μικρά πράγματα! Γιατί αν δεν συμβούν κάποια από αυτά τότε δεν μας σώζει τίποτε, ακόμη και αν πρόκειται για «βασιλικό διάταγμα».
Έχοντας όλα αυτά στο νου μας λοιπόν κρίνουμε ότι οι δημοσιογραφικές «μάχες» δεν ωφελούν και χάνουμε τον «πόλεμο». Από δω και πέρα οφείλουμε να δούμε πού και πώς θα πορευτούμε, ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ, πώς θα κρατήσουμε ζωηρό το ενδιαφέρον του κόσμου, με ποιον τρόπο θα συσπειρώσουμε τους φίλους μας, τι στρατηγική θα ακολουθήσουμε, πότε και πόσο θα «φωνάξουμε» και τόσα πολλά άλλα. Έτσι λοιπόν δεν πρόκειται για το δρόμο των εκατό ημερών αλλά για Μαραθώνιο πολύ μακράς διαρκείας. Τέλος, απαντώντας στον προκλητικά ειρωνικό και άδικο τίτλο του κ. Νικολόπουλου («Από την πόλη έρχεται… το ΣΑΕ»), θα λέγαμε ότι δεν «ερχόμαστε», αλλά «πηγαίνουμε»: αρκεί η «πόλη» που πηγαίνουμε να είναι η Γλώσσα μας και όχι μια οποιαδήποτε δημοσιογραφική «κανέλα».
* O Γιώργος Αγγελόπουλος είναι Πρόεδρος του ΣΑΕ Ωκεανίας