Στον άκρως ανταγωνιστικό χώρο των επενδύσεων χαρτοφυλακίου αρκετοί Έλληνες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος δράσης.
 Σκέφτονται και διαμορφώνουν ιδέες, ανακαλύπτουν ευκαιρίες, αξιοποιούν γνωριμίες και καταστάσεις. Επιχειρούν όλα αυτά να τα εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν χρήμα και να αποκτήσουν φήμη. Ομως οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες δεν γίνονται στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό.

Επιλέγουν χώρες που ενθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα σε τομείς όπως η διαχείριση πλούτου και οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου. Ιδρύουν εκεί τις διαχειρίστριες εταιρείες και τα funds, αφού έχει αποδειχθεί ότι η Ελλάδα διώχνει ακόμα και τις εταιρείες παροχής επενδυτικών υπηρεσιών (κλάδος που δεν χρειάζεται βαριές υποδομές από πλευράς κράτους αλλά κυρίως πρόσφορους νόμους).

Ενας Ελληνας που δραστηριοποιείται στην Ελβετία και το Λουξεμβούργο είναι ο Αθανάσιος Λαδόπουλος. (Σημείωση Νέου Κόσμου: Ο Αθ. Λαδόπουλος είναι αδελφός του Συντονιστή Εκπαίδευσης Χάρη Λαδόπουλου και όπως πληροφορούμαστε σύντομα θα επισκεφθεί και την Αυστραλία). Είναι «παλιός» στο χώρο των επενδύσεων αφού έχει δουλέψει σε αρκετές εταιρείες όπως ACMH, Xanthus Group, Kinetic Special Situations και παλιότερα σε Claridge Capital, Lazard και Abu Dhabi Investment Authority.

Ομως αυτή την περίοδο μαζί με τον συνέταιρό του George Musea, αμερικανό βετεράνο αναλυτή, θέλουν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Συστήνουν ένα επενδυτικό κεφάλαιο το οποίο θα επενδύει στη βάση μιας απλής ιδέας, την οποία ανέλυσαν και εξέλιξαν: είναι η παρακολούθηση των συναλλαγών των διευθυντικών στελεχών εισηγμένων εταιρειών σε χρηματιστήρια. Είναι σε θέση, όπως υποστηρίζουν, να εφαρμόσουν στην πράξη την ιδέα τους με στόχο να συγκεντρώσουν αρχικά 50 εκατ. ευρώ.

Ετσι συστήνουν στην Ελβετία μια εταιρεία διαχείρισης/συμβουλευτική, την Swiss Investment Managers και στο Λουξεμβούργο το επενδυτικό κεφάλαιο Director Dealings Fund (DD Fund), το οποίο και θα επενδύει με βάση τη συγκεκριμένη μεθοδολογία.

«Αν και η ιδέα είναι απλή και γνωστή στους επενδυτές, η δυσκολία είναι στην εφαρμογή», μας είπε ο Θανάσης Λαδόπουλος, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα την περασμένη εβδομάδα για ένα διεθνές συνέδριο με θέμα τις επενδύσεις. Ο ίδιος συμπληρώνει ότι «το 95% των μετοχών διεθνώς εξαιρείται από το μοντέλο μας και μόνο το 1% είναι investable δηλαδή επιτρέπεται η επιλογή με βάση τα δικά μας δεδομένα».

Σύμφωνα με τον κ. Λαδόπουλο, «το DD Fund είναι το μοναδικό επενδυτικό κεφάλαιο που υπάρχει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, το οποίο εστιάζει αποκλειστικά στις συναλλαγές των διευθυντών επί μετοχών των εταιρειών όπου εργάζονται».

Στο σημείο αυτό και πριν η κουβέντα συνεχιστεί ο συνομιλητής μας θεωρεί σκόπιμο να διευκρινίσει ότι ο συνεταίρος του, George Musea, θεωρείται ο πατέρας αυτής της στρατηγικής στις ΗΠΑ. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Vital Few vs. Trivial Many» (σε ελεύθερη μετάφραση «λίγοι σημαντικοί» εναντίον «ασήμαντων πολλών»), που αναφέρεται στις συναλλαγές των διευθυντικών στελεχών.

Ζητώντας από τον κ. Λαδόπουλο να μας εξηγήσει απλά τη στρατηγική, μας λέει: «Πουλάμε μετοχές όταν ένας ή περισσότεροι διευθυντές πουλάνε σημαντικές ποσότητες μετοχών. Αντίθετα, αγοράζουμε όταν οι διευθυντές αγοράζουν και εφόσον πληρούνται κι άλλα κριτήρια που έχουμε θέσει».

Οροι-κλειδιά

Ερωτώμενος πώς καθορίζεται ο όρος «σημαντικές ποσότητες», μας έδωσε ένα παράδειγμα: «Αν ο μισθός ενός διευθυντή είναι 200.000 ευρώ και αγοράσει μετοχές αξίας 5.000.000 ευρώ, αυτό θεωρείται σημαντική συναλλαγή. Είναι ο μισθός μιας πενταετίας, τον οποίο κάποιος δεν θυσιάζει δίχως να έχει αυξημένες προσδοκίες ανόδου της τιμής της μετοχής».

Οταν τον ρωτήσαμε πόσο ασφαλής είναι η στρατηγική αυτή, μας απάντησε ότι «δεν υπάρχουν ασφαλείς στρατηγικές στις αγορές μετοχών. Προσέθεσε όμως με νόημα ότι «η εικόνα που βλέπουμε, το σκάφος να βυθίζεται και ο καπετάνιος να μένει τελευταίος πάνω στη γέφυρα, ανήκει περισσότερο στο Holywood και λιγότερο στις business» και συμπλήρωσε ότι «ας μην ξεχνάμε ότι οι κινήσεις που λαμβάνουμε υπόψη αφορούν σε συναλλαγές που γίνονται με πραγματικά λεφτά των διευθυντών και όχι σε stocks options ή warrants».

Με απλά λόγια, το μοντέλο μετρά μόνο συναλλαγές που γίνονται με πραγματικά λεφτά σε πραγματικές τιμές αγοράς και όχι συναλλαγές με τη μορφή stock options οι οποίες γίνονται συνήθως σε προνομιακές τιμές, δηλαδή σε χαμηλότερες τιμές από τις χρηματιστηριακές.

Η απάντησή του μας έδωσε την ευκαιρία να υποβάλουμε άλλη μία ερώτηση για τις τυχόν παγίδες που μπορεί να αντιμετωπίσει στην πράξη η στρατηγική: Πώς αντιμετωπίζετε την περίπτωση όταν οι διευθυντές χρησιμοποιούν ενδιάμεσα νομικά πρόσωπα για να κάνουν σημαντικές συναλλαγές, όπως γίνεται ορισμένες φορές και στην Ελλάδα και γενικότερα πώς αντιμετωπίζετε τις συναλλαγές των βασικών μετόχων;

«Αν αυτό συμβαίνει, τότε δεν λαμβάνουμε υπόψη μας τη συναλλαγή. Την εξαιρούμε. Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη ερώτηση, εξαιρούμε συνολικά τις συναλλαγές των βασικών μετόχων. Το μοντέλο μας λαμβάνει υπόψη του τις συναλλαγές των διευθυντών και μόνο αυτές που γίνονται με πραγματικά λεφτά».

Σε μία ακόμα ερώτηση «εάν δεν είστε κάτοχοι μετοχών, τότε τι πουλάτε; η απάντηση είναι σαφής: «Πουλάμε μετοχές που δεν κατέχουμε, πουλάμε short, αφού το DD Fund είναι ένα hedge fund, που αντισταθμίζει φυσικά τον κίνδυνο. Η στρατηγική μας είναι από μόνη της εργαλείο αντιστάθμισης του κινδύνου αφού είμαστε αγοραστές σε μετοχές που αγοράζουν οι διευθυντές και πωλητές σε μετοχές που πουλάνε, δίχως ταυτόχρονα να έχουμε έκθεση σε δανεισμό, δίχως να χρησιμοποιούμε παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα».

Πράγματι, τα περισσότερα hedge funds ξεκίνησαν σαν κεφάλαια περιορισμού του ρίσκου μέσω αντιστάθμισής του αλλά εξελίχτηκαν σε κεφάλαια που βασίστηκαν στο δανεισμό, στον πολλαπλασιασμό της απόδοσης (θετικής ή αρνητικής) μέσω μόχλευσης και στην κατά κόρον χρήση παράγωγων και σύνθετων προϊόντων.

Το DD Fund, σύμφωνα με τον κ. Λαδόπουλο, είναι ένα επενδυτικό προϊόν φυσικής αντιστάθμισης του κινδύνου, είναι δηλαδή ένα πραγματικό hedge fund.