Στην έκδοση του Σαββάτου (3/3/12) έγραψα, ότι «Το μεγάλο κενό παροικιακής ηγεσίας εξακολουθεί να δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μας και στην αποτελεσματική προώθηση των ενδιαφερόντων μας». Μας οδηγεί σε παρακμή.

Στο εν λόγω δημοσίευμα παρέθεσα παραδείγματα υποτονικής αντίδρασής μας ή αδιαφορίας, λόγω έλλειψης στιβαρής παροικιακής ηγεσίας, σε ομογενειακά και εθνικά θέματα.
Εκτίμησα, ότι «τεκμηριωμένα, ο διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες λειτουργεί ανασταλτικά, ακόμη και σε τομείς που, παραδοσιακά, λειτουργούσαμε ως σύνολο» και κατέληξα με την επισήμανση: «Είναι καιρός να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε και να πιστεύουμε τους επιτήδειους κόλακες. Είναι καιρός να μιμηθούμε τους ολιγογράμματους, ανειδίκευτους, αλλά δημιουργικούς Έλληνες «πρωτομετανάστες». Αν δεν τους μιμηθούμε η παρακμή θα σβήσει τα ίχνη μας».

Καθώς το σχόλιό μου έβλεπε το φως της δημοσιότητας, στον παροικιακό χώρο κορυφωνόταν μία έντονη αντιπαράθεση ομογενειακών φορέων, που βεβαίωνε, δυστυχώς, την ορθότητα της άποψής μου για τις τραγικές συνέπειες της έλλειψης παροικιακής ηγεσίας.

Βεβαίωνε, πέραν πάσης αμφιβολίας, το ζημιογόνο διαμελισμό μας σε «αυτόνομες» ομάδες, που δρουν εξ ονόματος της ομογένειας, πλην ερήμην της ομογένειας, που στρέφει φορείς εναντίον αλλήλων και μας γελοιοποιεί στην ευρύτερη κοινωνία.
 Καθώς, λοιπόν, κυκλοφορούσε ο «Νέος Κόσμος» κορυφωνόταν η αντιπαράθεση του νεοσύστατου Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου (Hellenic Culture Council) με ιστορικούς και νεόκοπους φορείς της ομογένειας. Αιτία της αντιπαράθεσης; Η «προκλητική», «αψυχολόγητη» «βεβιασμένη» «παράτολμη» ή κατ’ άλλους «θαρραλέα» απόφαση του άγνωστου, στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Μελβούρνης, Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου, να προσκαλέσει σε «πρωτοποριακή» πολυπολιτισμική εκδήλωση Έλληνες, Ελληνοκυπρίους, Τούρκους και Λιβανέζους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η πολιτειακή κυβέρνηση διέθεσε στο Ελληνικό Πολιτιστικό Συμβούλιο ένα κονδύλι για να οργανώσει μία «ενωτική» πολυπολιτισμική εκδήλωση την ημέρα του ετήσιου καρναβαλιού (Moomba) στην κεντρική πλατεία της Μελβούρνης, Federation Square, με συμμετοχή διαφόρων μεταναστευτικών κοινοτήτων. Eεπίσημα στόματα με πληροφόρησαν, ότι η εκδήλωση της περασμένης Κυριακής ήταν η πρώτη μίας σειράς πολυπολιτισμικών εκδηλώσεων, υπό την αιγίδα της πολιτειακής κυβέρνησης, στο πλαίσιο ενός φιλόδοξου προγράμματος «γνωριμίας και προσέγγισης» των μεταναστευτικών κοινοτήτων της Πολιτείας.

Η πρόσκληση στην εκδήλωση των Τούρκων Αλεβιτών – της μεγαλύτερης θρησκευτικής μειονότητας της Τουρκίας που «συγγενεύει» με τους Έλληνες (Ν.Κ. 17/03/12) – προκάλεσε την αντίδραση του Μακεδονικού Συμβουλίου Αυστραλίας, της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης και της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΣΕΚΑ) και της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτωρίας, με αποτέλεσμα την αποχή τους από την εκδήλωση.

Το Μακεδονικό Συμβούλιο Αυστραλίας (Australian Macedonian Council), αυτόνομος νεολαιίστικος φορέας που συνεργάζεται με την Παμμακεδονική στην αντιμετώπιση της ανθελληνικής προπαγάνδας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, έσυρε το χορό των αντιδράσεων.

Με ανακοίνωσή του, το AMAC γνωστοποιούσε στους φίλους του, ότι δεν θα λάβει μέρος στο Φεστιβάλ «Ένωση» «…it will not be attending the ‘Enosis’ Festival», παρότρυνε άλλα μέλη της παροικίας να αγνοήσουν την εκδήλωση «…other members of the Greek community of Melbourne to avoid the event» διότι η ιδέα ενός ελληνο–τουρκικού φεστιβάλ μπορεί να χρησιμοποιεί από κάποιους γα την προώθηση και νομιμοποίηση του ψευδοκράτους που εγκαθίδρυσε ο τουρκικός στρατός στη Βόρεια Κύπρο «the idea of a tax-payer funded joint Greek-Turkish festival which may be used by certain elements to promote and legitimise the pseudo-state established by the Turkish army in the northern part of Cyprus».

Το Μακεδονικό Συμβούλιο Αυστραλίας διασαφήνιζε, τέλος, ότι υιοθέτησε αυτή τη στάση κατόπιν συνεννόησης με κυπριακούς οργανισμούς της Μελβούρνης «AMAC has taken this stance after consultation with Cypriot organisations in Melbourne».

 Αποχή από το Φεστιβάλ «Ένωση» δήλωνε και η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας, με σχετική ανακοίνωση, διαμαρτυρόμενη για «αυθαίρετες» αποφάσεις και ανακοινώσεις του προεδρείου του Πολιτιστικού Συμβουλίου.

 «Η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας δηλώνει, ότι το χορευτικό της συγκρότημα δεν θα λάβει επ’ ουδενί λόγω μέρος στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις με τίτλο Enosi United Cultural Council, που οργανώνει η επονομαζόμενη οργάνωση Hellenic Cultural Council.
Ως γνωστόν, ερήμην της Παμμακεδονικής, διαφημίστηκε στον ομογενειακό Τύπο και ελληνόγλωσσο ραδιόφωνο ότι το Χορευτικό της Παμμακεδονικής θα εμφανιστεί στο Federation Square, την Κυριακή, 11 Μαρτίου 2012.

Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης αυτής που φέρει την Παμμακεδονική ως συνεργαζόμενο φορέα, είναι ανυπόστατο και ανακριβές.
Η Παμμακεδονική σέβεται τις συλλογικές προσπάθειες που αποβλέπουν στην προώθηση και προβολή του ελληνικού πολιτισμού, αλλά αρνείται κατηγορηματικά να συναινέσει σε πράξεις πραξικοπηματικές, σπασμωδικές, που προσβάλλουν τη συνεκτικότητα του Ελληνισμού και δεν περνούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, που σέβονται τους θεσμούς και τα όργανά του» ανέφερε η ανακοίνωση της Παμμακεδονικής («Ν.Κ.», 15/3/12).

Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας «γονάτισε στις πιέσεις άλλων» και έμεινε αμέτοχη στο Φεστιβάλ «Ένωση», που «έγινε και χρηματοδοτήθηκε υπό την αιγίδα της πολιτειακής κυβέρνησης της Βικτωρίας, με πολλούς χορηγούς και υποστηρίχθηκε από όλους τους ελληνικής καταγωγής υπουργούς και βουλευτές» σύμφωνα με επιστολή του προέδρου του Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου, κ. Παύλου Μαυρουδή («Ν.Κ.», 19/03/12).

 Δεν παρευρέθηκα στο Πολυπολτισμικό Φεστιβάλ «Ένωση», εξ αιτίας σοβαρής υποχρέωσης. Άκουσα, όμως, ότι «τράβηξε κόσμο» – αποδείχτηκε έξυπνη, η ένταξη του Φεστιβάλ στις εκδηλώσεις της Moomba – και “άφησε καλές εντυπώσεις». Αν αληθεύουν όσα άκουσα, συγχαρητήρια στους οργανωτές.
Άκουσα, επίσης, ότι οι «προκλητικές πρωτοβουλίες» της ηγεσίας του Πολιτιστικού Συμβουλίου «προκάλεσαν» και μεγάλο αριθμό ομογενών, που πιστεύουν, μεν, στον πολυπολιτισμό, αλλά διαφωνούν κάθετα με την αυθαίρετη αναγωγή του – από οποιονδήποτε – σε «μέσο συμφιλίωσης» εθνοτικών ομάδων με πρόσφατες ή χρονίζουσες διαφορές, πριν διευθετηθούν αυτές οι διαφορές.

Ο πολυπολιτισμός είναι πολιτική αμοιβαίας ανοχής, η οποία επιτυγχάνεται με την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση διαφορετικών πολιτισμών μεταξύ τους. Όμως, ο πολυπολιτισμός δεν είναι «σβηστήρα» που σβήνει ιστορικές διαφορές και πάθη, δεν είναι πασπαρτού.

Ο πολυπολιτισμός δεν λειτουργεί κανονιστικά στις σχέσεις ανθρώπινων ομάδων, που δεν έχουν μπορέσει να κάνουν τις αναγκαίες υπερβάσεις και να φθάσουν στο στάδιο του «Transculturation», στο στάδιο της πολιτισμικής συναλλαγής με άλλους, που έγραφε ο Κουβανός ανθρωπολόγος, Fernando Ortiz, στη δεκαετία του ’40.
Η ιστορία και οι βιωματικές εμπειρίες κάθε ανθρώπου, κάθε κοινωνικής ομάδας, κάθε φυλής καθορίζουν τις πολιτισμικές συναλλαγές με αλλόφυλους. Η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών πολιτισμικά κοινοτήτων στον ίδιο χώρο – μακριά από τους τόπους καταγωγής τους – δεν απαλείφει, μήτε αμβλύνει τις γενεσιουργές αιτίες της έχθρας ή της αντιπάθειας που νοιώθουν κάποιες εθνοτικές ομάδες εναντίον άλλων. Λανθασμένα, ίσως, αλλά αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.

Προφανώς, η Κυπριακή Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας απείχε από την εκδήλωση, διότι πιστεύει ότι η πολιτισμική συνεργασία με τουρκικούς φορείς είναι αδύνατη, όσο παραμένουν νωπές οι πληγές της εισβολής του «Αττίλα στην Κύπρο και η Τουρκία παραμένει το ανυπέρβλητο εμπόδιο στη μακρόχρονη προσπάθεια εξεύρεσης δίκαιης και βιώσιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος. Κατανοητή η άρνηση των Κυπρίων να εμφανιστούν στην ίδια εκδήλωση με αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της φυλής, που μακέλεψε τους ιδίους ή τους προγόνους τους το 1974. Το γεγονός, ότι βρισκόμαστε σε ουδέτερη χώρα, την πολυπολιτισμική Αυστραλία, δεν αμβλύνει τον πόνο όσων έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα κατά την εισβολή, μήτε την οδύνη του ξεριζωμού που προκάλεσε η εισβολή. Δεν είναι πασπαρτού ο πολυπολιτισμός, επαναλαμβάνω.
Υπάρχει, φυσικά, η αντίθετη άποψη, που υποστηρίζει, ότι η διαιώνιση της έχθρας μεταξύ λαών και κοινωνικών ομάδων δηλητηριάζει τις σχέσεις τους, αναστέλλει την πρόοδό τους, τα καθιστά θύματα εκμετάλλευσης από ηγεσίες και οργανωμένα συμφέροντα που επενδύουν στην έχθρα των λαών.

Όμως, Για τον Κύπριο-θύμα της εισβολής οι Αλεβίτες Τούρκοι – αν και θύματα του βάρβαρου καθεστώτος της χώρας τους – δεν παύουν να είναι Τούρκοι. Είναι, κατά συνέπεια, αδιανόητη η πολιτισμική συναλλαγή τους με Τούρκους, όσο αδιανόητη είναι η πολιτισμική συναλλαγή των Ελλήνων της Μακεδονίας και του ευρύτερου Ελληνισμού με πολίτες της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας που σφετερίζονται τη γη, την ιστορία και τα σύμβολα της Μακεδονίας, ή τvν Εβραίων με τους Παλαιστινίους.
Να επιστρέψω, όμως, στο ζημιογόνο κενό παροικιακής ηγεσίας.

Αν υπήρχε στιβαρή παροικιακή ηγεσία, που οφείλει να έχει η μητρόπολη του Ελληνισμού της Αυστραλίας, η ελληνική παροικία που σέβονται και υπολογίζουν οι πολιτικοί της χώρας – κοινοπολιτειακοί και πολιτειακοί – θα είχαν αποφευχθεί οι τελευταίες παρεξηγήσεις, αλλά και όσες άλλες δημιούργησε στο παρελθόν η τάση κάποιων, που ενώ «αυτονομούνται» χρησιμοποιούν το όνομα της παροικίας – ερήμην της παροικίας – για την επιτυχία δικών τους στόχων ή ευρύτερα ωφέλιμους στόχους.
 Θα περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή στον Ελληνισμό της Μελβούρνης η ανάληψη από αντιπροσωπευτικό φορέα της ομογένειας της ευθύνης οργάνωσης των «ενωτικών» πολυπολιτισμικών Φεστιβάλ, που προσπαθεί να θεσπίσει η κυβέρνηση Μπέιλιου για την εδραίωση της κοινωνικής αρμονίας μέσω του πολιτισμού. Δεν υπάρχει, δυστυχώς, ο αντιπροσωπευτικός φορέας, να αναλάβει τέτοια ευθύνη.

Το πολιτισμικό τσαλαβούτημα του Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου στην πρεμιέρα του, δημιουργεί την εντύπωση απροσανατόλιστου φορέα, χωρίς τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απαιτεί το τολμηρό εγχείρημά του. Εξ ου και η παρερμηνεία του ιδρυτικού σκοπού του από την ομογένεια.

Στην παρερμηνεία του σκοπού του συνέβαλε και η ονομασία του, «Ελληνικό Πολιτισμικό Συμβούλιο», που δημιούργησε στην ομογένεια την εντύπωση, ότι ιδρυτικός σκοπός του είναι η προβολή του ελληνικού πολιτισμού στη Βικτωρία, εξ ου και η αντίδραση φορέων και ανώνυμων μελών της ομογένειας στην «πολιτισμική συνεργασία» με τους «Αλεβίτες» Τούρκους.

 Οι προκλήσεις του μέλλοντος επιβάλλουν την αναδιοργάνωσή μας, ως παροικία, για τη διατήρηση των κεκτημένων, για την ανάδειξη των νέων ηγετών που θα χαρτογραφήσουν το μέλλον της ομογένειας και θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική μας δύναμη με την πολιτική εξουσία. Ο διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες οδηγεί, επιμένω, στην παρακμή.