«ΕΓΩ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας, νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας δεν θέλω την κουβέντα σας ούτε τη γνωριμιά σας.
ΤΟ τραγούδι με τίτλο «Εγώ με τις ιδέες μου» (απ’ όπου και ο πιο πάνω προφητικός στίχος) γράφτηκε από το Νικόλα Άσιμο πριν περίπου 35 χρόνια.
ΠΡΙΝ αναφερθώ στο θέμα, να πω περιληπτικά πέντε κουβέντες για τον Νικόλα, τον οποίο και γνώρισα ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην Πανεπιστημίου, πριν 30 χρόνια.
ΕΙΧΑ κατέβει στα Προπύλαια για να παραστώ σε μια εκδήλωση ομάδας αναρχικών, οι οποίοι και ζητούσαν την απελευθέρωση δύο συλληφθέντων συντρόφων τους, εναντίον των οποίων είχαν απαγγελθεί διάφορες καταγγελίες, μεταξύ των οποίων, «αντίσταση κατά της αρχής», «φθορά ξένης περιουσίας» και άλλες.
Ο Νικόλας, φορώντας μια φαρδιά στρατιωτική χλαίνη (για να προφυλαχτεί από το κρύο και το ψιλοβρόχι) στεκόταν σε μια άκρη και πουλούσε κασέτες με τα τραγούδια του.
«ΠΑΡΤΕ παιδιά καμιά κασέτα. Ένα κατοστάρικο τη μία τη πουλάω. Τζάμπα είναι. Η κασέτα από μόνη της (χωρίς τα τραγούδια) στοιχίζει περισσότερο. Άσε που αν δεν σας αρέσουν μπορείτε να γράψτε ό,τι άλλο θέλετε».
ΗΔΗ είχα σε κασέτες τα αρκετά τραγούδια του Νικόλα, αλλά πλησίασα και έριξα μια ματιά στην πραμάτεια του, που είχε απλώσει πάνω σε έναν μικρό αυτοσχέδιο πάγκο.
ΔΙΑΛΕΞΑ τρεις κασέτες (που δεν είχα), του έδωσα ένα πεντακοσάρικο, τον καληνύχτισα και ξεκίνησα να φύγω.
– «ΕΝΑ λεπτό σύντροφε να χαλάσω το πεντακοσάρικο για να σου δώσω τα ρέστα σου» μου είπε, ενώ απομακρυνόμουν.
– ΔΕΝ πειράζει του απαντώ, κράτησέ τα. «Κοίταξε» μου λέει, με έναν τρόπο που δεν επιδεχόταν αντίρρηση, «ή θα πάρεις τα ρέστα σου ή δώσε μου πίσω τις κασέτες μου»!
ΠΟΛΥ περίεργος είναι ο τύπος σκέφτηκα και κοντοστάθηκα. Ρώτησε κάποιον δίπλα του, αν είχε να χαλάσει ένα πεντακοσάρικο και όταν πήρε αρνητική απάντηση, μου λέει:
– «Ή θα περιμένεις να χαλάσουμε το πεντακοσάρικο», μου λέει, «ή θα πάμε κάπου φεύγοντας να σε κεράσω κάτι».
ΜΕΤΑ από ένα πεντάλεπτο μάζεψε τις κασέτες και τον «πάγκο» του, τα φορτώθηκε στην πλάτη και ξεκινήσαμε για τα Εξάρχεια, που, όπως μου είπε, ήξερε μια ταβέρνα με καλούς μεζέδες και κρασί.
ΠΗΓΑΜΕ στην ταβέρνα φάγαμε, ήπιαμε και τα είπαμε. Τα Εξάρχεια ήταν η γειτονιά του Άσιμου, τον οποίο και γνώριζα ως τραγουδιστή.
ΕΚΤΟΣ, όμως, από στιχουργός, μουσικός, τραγουδιστής, συγγραφέας, ηθοποιός και ποιητής, ο Νίκος Άσιμος, ήταν μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι το 1987 που τον βρήκαν κρεμασμένο στο «μαγαζί» του στη Καλλιδρομίου, ένας από τους πλέον γνωστούς, δραστήριους (και συνεπείς) αναρχικούς της πατρίδας μας.
ΣΤΟ διάστημα που μεσολάβησε (μέχρι την αυτοκτονία του) τον συνάντησα δυο-τρεις φορές όταν πήγαινα στην Ελλάδα.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά (το 1987) δεν κατάφερα να τον δω και, όπως μου είπε κάποιος κοινός γνωστός, «ο Νικόλας σαλτάρισε εντελώς, κατέβασε ρολά και έχει διακόψει κάθε επικοινωνία με τον πλανήτη».
ΕΙΧΑ επιστρέψει στη Μελβούρνη όταν πληροφορήθηκα ότι τον βρήκαν κρεμασμένο (στο «μαγαζί» του) στην Καλλιδρομίου. Ήταν 39 ετών.
ΤΟΝ Νικόλα, λοιπόν, τον άνθρωπο που δεν είχε ποτέ «πάρε δώσε» με το κράτος και τους θεσμούς του και αγωνίστηκε (γράφοντας και τραγουδώντας) όσο κανένας άλλος κατά κάθε μορφής εξουσίας βρήκε η Εφορία να στείλει ειδοποίηση να πληρώσει… «το τέλος επιτηδεύματος»!
ΤΟ ότι τον «θυμήθηκαν» να πληρώσει φόρους, 25 χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν δείχνει μόνο την απελπιστική (οικονομική) κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό Δημόσιο, αλλά, (κυρίως) ότι έχει χρεοκοπήσει και η συλλογική μνήμη του Έθνους.
ΕΧΟΥΜΕ ξαναπεί (πολλές φορές) και, μάλιστα, σε εποχές που οι αρπαχτές και η καλοπέραση ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία στην πατρίδα μας, ότι ένα Έθνος που δεν ξέρει ποιοι από του υπηκόους του βρίσκονται στη ζωή και ποιοι έχουν πεθάνει, δεν έχει μέλλον.
ΜΕΤΑ από αυτό που συνέβη με τον Νικόλα Άσιμο, δεν θα εκπλαγώ, σας λέω, αν η Εφορία στείλει ειδοποιητήρια (για ανείσπρακτους φόρους!) στο Γεώργιο Καραϊσκάκη και το… Μέγα Αλέξανδρο!
ΠΑΜΕ πιο κάτω. Την περασμένη Τρίτη το βράδυ με έπιασε και μένα ο σεισμός (απροετοίμαστο) στον… καναπέ.
ΗΤΑΝ η πρώτη φορά, στα 40 χρόνια που βρίσκομαι στην Αυστραλία, που αισθάνθηκα τη γη να πάλλεται (όλο ζωή!) κάτω από τα πόδια μου.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι τελικά είναι «ζωντανό» και το αυστραλιανό υπέδαφος.
ΑΣΕ που δεν ήμουν και σίγουρος αν πρόκειται πραγματικά για σεισμό ή είχε συμβεί τίποτα άλλο, αφού μέσα μου, είχε εδραιωθεί η βεβαιότητα ότι στην Αυστραλία δεν γίνονται σεισμοί.
ΑΥΤΑ σκεφτόμουν όταν δυο-τρία λεπτά αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια γνωστή μου από την Ελλάδα (η ίδια που μου έστειλε το δημοσίευμα για τον Άσιμο) και η οποία με ρώτησε πόσο μεγάλος ήταν ο… σεισμός!
ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟ να πάθω ό,τι δεν έπαθα από το σεισμό: να πέσω από τον καναπέ!
– ΓΙΑΤΙ, ερωτώ, τον καταλάβατε και στην… Αθήνα; «Όχι» μου είπε, «μιλούσα με ένα γνωστό μου από τη Μελβούρνη, στο facebook, τη στιγμή που έγινε και νόμιζα ότι με κορόιδευε όταν μου είπε ότι για λόγους ασφαλείας βγαίνει από το σπίτι».
ΤΗΝ επόμενη μέρα το πρωί, παρακολούθησα (αθέλητα, μιας και βρισκόμουν στο γραφείο του) τη τηλεφωνική συνομιλία ενός συναδέλφου με ένα φίλο του.
«ΡΕ συ», λέει ο συνάδελφος στο φίλο του, «έμαθα χθες το βράδυ από το facebook ότι παντρεύεται ο γιός σου και ότι θα κάνει τα γάμο στο… Μπαλί».
ΤΙ του έλεγε ο φίλους του δεν άκουγα, αλλά δεν θα με εξέπληττε αν είχε πληροφορηθεί και ο ίδιος από το facebook το γάμο του… γιού του!
ΝΑ δείτε που σε λίγα χρόνια και τον θάνατό μας από το facebook θα τον… πληροφορούμαστε!
ΑΝ κοντά στα πιο πάνω προσθέσετε και τον παγκόσμιο τηλεοπτικό (και ηλεκτρονικό) χαμό που έγινε εν αναμονή των αποτελεσμάτων των ελληνικών εκλογών αντιλαμβάνεστε που έχει φτάσει κόσμος μας.
ΓΙΑ πρώτη φορά, απ’ όσο ξέρω, Μέσα Ενημέρωσης ξένων χωρών, συμβούλευαν τους ψηφοφόρους μιας χώρας τι να ψηφίσουν, προειδοποιώντας τους μάλιστα ότι έτσι και δεν ψηφίσουν υπέρ του Μνημονίου, κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα.
ΑΜΕΣΩΣ μετά τις εκλογές ησύχασαν όλοι, εκτός των «αγορών», οι οποίες συνεχίζουν να κάθονται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.
ΗΡΕΜΗ, απ’ ό,τι διαπίστωσα βλέποντάς την στη τηλεόραση ήταν και η κυρία Αγγελική και ο «δικός μου» ο κύριος Σόιμπλε.
Η κυρία Αγγελική, μάλιστα, αναμενόταν να παρακολουθήσει και το παιχνίδι μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, που έγινε πριν λίγες ώρες στο Γκντανσκ της Πολωνίας.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος», κανείς δεν κατάφερε να «διαβάσει» (πλην ημών) τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής.
ΚΑΙ αυτό που δεν αντελήφθησαν, γι’ αυτό και εφησύχασαν, ότι η κυβέρνηση που σχηματίστηκε είναι εντελώς… καλοκαιρινή.
ΜΕ λίγες κουβέντες και παρά τα παρδαλά αποτελέσματα, η δική μας τρόικα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ.) σχημάτισε κυβέρνηση, όχι μόνο για να μπερδέψει την τρόικα των δανειστών μας, αλλά, (κυρίως) για να παρέχει τη δυνατότητα στον ευαίσθητο και καλομαθημένο λαό μας να κάνει τις θερινές του διακοπές και τα παραδοσιακά του μπάνια.
ΑΠΟ τέλος Σεπτέμβρη με το καλό και την απαραίτητη βοήθεια του Θεού των Ελλήνων (την οποία δημόσια επικαλέστηκε ο Σαμαράς!) θα πάμε και πάλι για εκλογές για να έλθουν στα ίσα τους, σύμμαχοι, εταίροι και «αγορές».
ΣΑΣ λέω ότι χωρίς εμάς πια δεν κάνουν, αφού η… ισχυρή Ελλάς είναι πια ένα από τα πιο επικερδή (και σταθερά) χρηματιστηριακά «προϊόντα».
ΕΜΕΙΣ καθορίζουμε και οριοθετούμε πλέον την ψυχολογία των «αγορών». Χωρίς εμάς τα (μεγάλα) χρηματιστήρια του πλανήτη δεν θα μπορούν να πεφτω-σηκώνονται με τέτοια συχνότητα.
ΚΑΙ επειδή για την οικονομία έχετε τις ίδιες γνώσεις που έχετε και για την αστρονομία, σας πληροφορώ ότι η ρευστότητα και τα πεφτω-σηκώματα του δείχτη, είναι η χαρά των καπιταλιστών, αφού αυξάνουν τη κερδοφορία.
ΘΑ μας τα δίνουν (και μάλιστα χοντρά) κάτω από το τραπέζι σας λέω, για να μη πληρώνουμε τα δάνειά μας και να μη κάνουμε μεταρρυθμίσεις στην οικονομία μας. Συνεχίζουμε…
ΚΑΘΕ προσδοκώμενη επιτυχία ξεπέρασε το Φεστιβάλ Ελλήνων Συγγραφέων που οργάνωσε η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης το περασμένο Σαββατοκύριακο.
ΗΤΑΝ η πρώτη φορά που παρόμοια εκδήλωση δημιούργησε στην παροικία μας (και ευρύτερα) τόσο ενδιαφέρον και την παρακολούθησαν εκατοντάδες άτομα.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ήταν (για πρώτη) φορά η συμμετοχή της δεύτερης και τρίτης γενιάς, που σημαίνει ότι ένας νέος αέρας φυσάει προς την κατεύθυνση αυτή στην παροικία μας τον τελευταίο καιρό.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του Φεστιβάλ έπαιξε και η συμμετοχή σε αυτό αναγνωρισμένων και καθιερωμένων πλέον συγγραφέων της δεύτερης γενιάς όπως ο Νίκος Παπαστεργιάδης, Χρήστος Τσόλκας, Αγγελική Κωστή, Τίνα Γιαννούκου και άλλοι.
ΑΣ ελπίσουμε ότι η πολιτιστική άνοιξη της παροικίας μας θα συνεχιστεί, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά να πιάσει τόπο και το Πολιτιστικό Κέντρο που θα χτίσουμε στο Lonsdale Street. Πάντα τέτοια!
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.