Γιάννης Κότσιρας, ένας καλλιτέχνης που έχει γράψει ιστορία με τα ερωτικά του τραγούδια, και σίγουρα όλοι μας έχουμε σιγοτραγουδήσει κάποια από τις πολλές του ερμηνείες.
Αυτές τις μέρες βρίσκεται στη Μελβούρνη και την Κυριακή μαζί με την ανεπανάληπτη Μαρία Φαραντούρη θα εμφανιστούν σε μια μοναδική συναυλία στο Ελληνικό Μουσείο Μελβούρνης.
Λίγο πριν την αναχώρησή του από την Αθήνα με προορισμό τη Μελβούρνη ο Γιάννης Κότσιρας παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη-αστραπή στο «Νέο Κόσμο»:
-Είστε στην Αυστραλία για να ερμηνέψετε, «τραγούδια της ξενιτιάς» και κυρίως “Τα Παρατράγουδα” – ένα «μουσικό ντοκιμαντέρ» του Τάσου Ιωαννίδη, που αναφέρεται στα βιώματα των απόδημων Ελλήνων της Αυστραλίας.
Θα ήθελα να μου περιγράψετε τι συναισθήματα σας προκαλούν τα συγκεκριμένα τραγούδια του Ιωαννίδη αλλά και τα τραγούδια της ξενιτιάς γενικότερα;
-Τα τραγούδια του Τάσου Ιωαννίδη ακριβώς επειδή είναι γραμμένα σε μια εποχή όπου οι Έλληνες μοχθούσαν για την καθημερινότητα αγαπώντας τη σκληρή δουλειά και ταυτοχρόνως αντιδρώντας σε κάθε μορφή ανισότητας ή εκμετάλλευσης, με συγκινούν γιατί ακριβώς υποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα σπουδαία χαρακτηριστικά των Ελλήνων και ιδιαίτερα των μεταναστών. Χαρακτηριστικά, που ως στάση ζωής βοήθησαν τους Έλληνες να διαπρέψουν αλλά και να θεωρείται παγκοσμίως τιμή να είσαι Έλληνας. Επίσης λόγω καταγωγής από τη μεριά της μητέρας μου, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου αλλά κυρίως λόγω του ότι ο πατέρας μου υπήρξε ναυτικός του εμπορικού ναυτικού, τα τραγούδια που αναφέρονται στην ξενιτιά μου προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση αλλά και ευθύνη όταν τα λέω…
-Έχετε επισκεφθεί και στο παρελθόν την Αυστραλία. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το μουσικό σας κοινό και την ομογένεια γενικότερα;
-Για να είμαι ειλικρινής οι μνήμες μου από την Αυστραλία δεν είναι πολύ έντονες καθώς η τελευταία φορά που ήρθα ήταν πριν από 15 χρόνια. Αυτά όμως που θυμάμαι έντονα είναι, η φυσική ομορφιά της ηπείρου και των πόλεων αλλά και ένα ενθουσιώδες κοινό με πραγματική λατρεία στην καλή Ελληνική μουσική και μια παραδοσιακή εξαιρετική Ελληνική φιλοξενία.
-Στην Αυστραλία θα ερμηνέψετε τραγούδια της ξενιτιάς. Δεν είναι αντιφατικό πως στην Ελλάδα, μια χώρα που για δεκαετίες έστελνε μετανάστες στο εξωτερικό, μερίδα του λαού στρέφεται κατά των ξένων μεταναστών;
-Δεν είναι απλώς αντιφατικό. Είναι τραγελαφικό και υποκριτκό ταυτόχρονα… Ίσως να είναι μια αρνητική πτυχή μιας μερίδας ανθρώπων που απλά την έκρυβαν καλά και τώρα λόγω κρίσης την απελευθέρωσαν. Από την άλλη βέβαια η ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική και η ανευθυνότητα των Ελλήνων πολιτικών και των Ευρωπαίων απέναντι στον έλεγχο των συνόρων και στην διαχείριση των υπαρχόντων μεταναστών στην χώρα μας, πολλές φορές οδηγεί στην απελπισία και στο μίσος απέναντι στο μοναδικό θύμα της δικής τους ανικανότητας. Τον μετανάστη…
– Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο;
– Με θάρρος και ανθρωπισμό. Χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική μεταναστευτική πολιτική η οποία πιθανότατα να πηγαίνει κόντρα στις επιταγές της Ευρωπαϊκής ένωσης αλλά στην ιδιαίτερη περίπτωση της Ελλάδας είναι απαραίτητη. Αυστηρός έλεγχος των συνόρων, απελευθέρωση των μεταναστών που ο προορισμός τους δεν είναι η Ελλάδα αλλά άλλες ευρωπαϊκές χώρες που λόγω των συμφωνιών μεταξύ των χωρών της Ευρώπης έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα και που αποτελούν τα 2/3 των μεταναστών αυτή τη στιγμή αλλά και στους μετανάστες που έχουν ως προορισμό τους της Ελλάδα, να δοθεί κοινωνική μέριμνα. Δηλαδή οικονομική υποστήριξη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ίσως και κάποιου είδους εκπαίδευση μέχρι να σταθούν στα πόδια τους. Μόνο έτσι θα ισορροπήσει η κατάσταση και δεν θα αναγκάζουν ούτε τους μετανάστες να παρανομούν για να επιβιώσουν αλλά ούτε και τους πολίτες σε ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και από πολίτες, που το άκουσμα και μόνο της λέξης αυτής είναι απεχθές, απλά και μόνο για να αμυνθούν…
-Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μπαράζ αρνητικής δημοσιότητας για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ο πολιτισμός, το τραγούδι, μπορεί να ανατρέψει την αρνητική αυτή εικόνα; Και πως;
-Θεωρώ πως αυτή η παγκόσμια δυσφήμιση της Ελλάδας και των Ελλήνων γενικότερα είναι μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος. Μην παραβλέπετε το γεγονός πως το ίδιο συνέβη ή και ισχύει και για άλλες χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ισλανδία, το Εκουαδόρ, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Αργεντινή, προσφάτως η Κύπρος και μελλοντικά πιθανότατα και άλλες. Διότι όταν σχεδιάζεις να υποδουλώσεις οικονομικά μία χώρα η οποία χαίρει αγάπης και εκτίμησης από την παγκόσμια κοινότητα και ακολουθήσεις την πολιτική του ΔΝΤ και των μνημονίων, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως θα υπάρξουν παγκόσμιες αντιδράσεις. Όταν όμως προετοιμάσεις το έδαφος χαρακτηρίζοντας έναν ολόκληρο λαό ως τεμπέλη, διεφθαρμένο και άχρηστο, τότε η λήψη αυτών των αποφάσεων είναι σχεδόν αναίμακτη. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ιδιωτικοποιήσεις. Πρώτα εμφανίζεις πως μια κρατική εταιρία είναι είτε προβληματική είτε άχρηστη και μετά την ξεπουλάς χωρίς πολλές αντιδράσεις. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Εμείς ως καλλιτέχνες το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να παράγουμε τον υψηλού επιπέδου πολιτισμό που κατά παράδοση παράγεται στην Ελλάδα, να τον διαδίδουμε και με αυτό τον τρόπο να υπενθυμίζουμε σε όλους πως η Ελλάδα που αγαπάτε και εκτιμάτε υπάρχει ακόμα και σε αυτή την περίπτωση ποτέ δεν πεθαίνει… Ίσως κάποιες φορές ξεφεύγει ή κοιμάται αλλά στα δύσκολα ανασταίνεται και πάλι…