Κι ας είναι ένα, και ας ήρθε αργά κι ας είναι και λαβωμένο.
Μέσα στη μαύρη καταχνιά; Μέσα στην εμετική μπόχα της σαπίλας; Μες την βαθειά, ψυχρή σπηλιά που κατοικείται από ένα λαό τρελό κι αλλοπαρμένο; Ένα λαό που έχει χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου και κάθε ίχνος λογικής, που έχει αναγάγει την υποκρισία και το στρουθοκαμηλισμό σε στάση ζωής και, ενώ τον βομβαρδίζουν από το απέναντι φυλάκιο, αυτός κλωτσά το σκύλο που κουρνιάζει δίπλα του; Μέσα σ’ αυτό τον τάρταρο, επιτέλους, φτερούγισε ένα χελιδονάκι! Και με το πέταγμα προκάλεσε ένα μικρό, ανεπαίσθητο αεράκι και μύρισε μια ιδέα άνοιξη.
Για όλους εμάς που πήραμε τα μάτια μας και φύγαμε από μια πατρίδα κατ’ αρχήν τρελή και άρρωστη και δευτερευόντως μόνη και φτωχή, έστω και αυτό το λίγο, το ανεπαίσθητο αεράκι είναι πολύτιμο οξυγόνο, που γεμίζει λίγο τα πνευμόνια μας, για να αντέξουμε τις χίλιες μύριες ακόμη πίκρες και ντροπές που, ασφαλώς, μας επιφυλάσσει η «ημιμάθεια» ή η ανοησία και κοντοφθαλμιά ή ο μηδενισμός και η απανθρωπιά που γίνανε τα βασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου Ελληνικού τρόπου σκέψης και ύπαρξης.
Αυτός είναι ο μόνος και ο τρομερός εχθρός μας. Ο κακός, ο κάκιστος, ο ηλίθιος εαυτός μας. Κάθε νίκη της λογικής, του ουμανισμού και βασικά του Ολυμπιακού πνεύματος (των πανανθρώπινων και υπέρτατων αξιών που θεμελίωσε ο Ελληνικός πολιτισμός), όσο μικρή και σπάνια, είναι κρίσιμη, θεμελιώδης και ελπιδοφόρα.
Το μόνο που μένει να δούμε τώρα είναι κατά πόσο η ΕΠΟ θα τιμήσει τη μια και μοναδική ορθή και χρήσιμη απόφαση που έλαβε και παρέμβαση που είχε στην Ελληνική δημόσια ζωή από της συστάσεώς της ή θα υποκύψει στις (δεδομένες και αναπόφευκτες για τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα) πιέσεις των μυριάδων, εγκληματικά «ηλιθίων» ή συνειδητά και προδοτικά «ανήθικων» και «ύπουλων», νυχτερίδων που ευδοκιμούν μέσα στη σκοτεινή, παγωμένη, βρωμερή σπηλιά.
Και μένει, βέβαια, να δούμε και πόσοι από τους σπουδαίους (ο νοών νοείτω) παράγοντες του χώρου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα φτύσουν στα μούτρα τους παππούδες τους που ζήσανε τις θηριωδίες του ναζισμού και ίσως βιώσανε και τον πόνο του άδικου και ανόητου ρατσισμού στην ξενιτειά και θα δώσουν εύκολα και γρήγορα άφεση αμαρτιών στον υβριστή μας, πριν αυτός προλάβει να μάθει ακριβώς (αφού επικαλείται ημιμάθεια) και να καταλάβει γιατί η ενέργεια του και οι ανάλογες και χειρότερες, βεβαίως, των ομοϊδεατών του, πληγώνουν με τον χειρότερο τρόπο το έθνος μας, την πατρίδα μας και τον πανανθρώπινο Ελληνικό πολιτισμό μας.