Ο Δημήτρης Ποστέκογλου, είναι ο περήφανος πατέρας του προπονητή της εθνικής Αυστραλίας, ΄Αγγελου Ποστέκογλου.
Όπως χιλιάδες πατεράδες στην Αυστραλία, έχει «γράψει» με τη σειρά του, αμέτρητα χιλιόμετρα, με κρύο, με βροχή, με ζέστη και αέρα, οδηγώντας τον κανακάρη του, σε αλάνες και γήπεδα, περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσει τις προπονήσεις του.
Ως πατέρας, όπως χιλιάδες άλλοι, έβλεπε κάτι ωραίο και διαφορετικό στο ψιλόλιχνο παλικάρι, στον Άγγελό του.
Χαμογελούσε περήφανα με την εξέλιξή του, ίσως γιατί ήταν από ένστικτο, και ο μόνος που ήξερε τις δυνατότητες, του γιου του.
Η καταξίωση με την Ελλάς. Τα τέσσερα πρωταθλήματα ως παίκτης, αρχηγός, τεχνικός, τα άλλα δυο που ακολούθησαν με το Μπρίσμπαν, ήταν η δικαίωση του πατέρα-Ποστέκογλου, για τις θυσίες που έκανε για τον ΄Αγγελό του.
Η δικαίωση και η ανταμοιβή…
Γιατί ο ομοσπονδιακός τεχνικός των Σοκκερούς, την πιο μεγάλη αγκαλιά, την φυλάει πάντα για τον δικό του «φύλακα ΄Αγγελο».
Τον πατέρα του…
ΑΣ πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, σε μια ποδοσφαιρική ιστορία, πιο μοιάζει πιο πολύ με παραμύθι…
Μια ιστορία γεμάτη από αφηγήσεις του ίδιου του Δημήτρη, αλλά και προσωπικές εμπειρίες δικές μου.
Ο Δημήτρης Ποστέκογλου και η σύζυγός του Βούλα ήρθαν στην Αυστραλία το 1970 με το καράβι «Πατρίς», έχοντας μαζί τους μια βαλίτσα, τον Άγγελο και την αδελφή του Λιζ.
Πετυχημένος επιπλοποιός στην Ελλάδα, υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει σε μια ξένη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένειά του.
Για τα παιδιά του…..
Η Αυστραλία επιλέχτηκε μετά από κολακευτικά λόγια φίλων και συγγενών που ζούσαν ήδη εδώ, από φωτογραφίες με όμορφα γραφικά σπίτια και καταπράσινες εκτάσεις…
Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Όπως κάθε αρχή, οι δυσκολίες και τα εμπόδια πολλά.
Ο Δημήτρης που στην πορεία έγινε Τζιμ, βρίσκει δουλειά στο αντικείμενό του που είναι το έπιπλο και η σύζυγός του Βούλα, σε εργοστάσιο ρούχων.
Ο Άγγελος και η Λιζ ξεκινούν τη δική τους σχολική πορεία…
Κάπου στην περιοχή του Περάν, με τον πολύ, τότε, ελληνισμό.
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Η αγάπη και η αδυναμία του Άγγελου για το ποδόσφαιρο, φαίνεται από πολύ νωρίς.
Μπορεί να έπαιζε τότε Κρίκετ και Μπάσκετμπολ με συμπαίκτη τον Άντριου Γκέϊζ, αλλά το ποδόσφαιρο είναι εκείνο που τον κερδίζει.
Αυτό είναι που επιλέγει να παίζει και στο σχολείο του.
Ο πατέρας του κάτι βλέπει στο πάθος αυτό του Άγγελου για το ποδόσφαιρο και μια μέρα κρεμάει μια μπάλα με ένα σχοινί, στον «καλόγηρο» της αυλής που χρησιμοποιούσε η μητέρα του για να απλώνει τα ρούχα.
Ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα, κλωτσούσε και ξανακλωτσούσε το τόπι ο μικρός Άγγελος.
Και περιστρέφονταν τα ρούχα και ο Τζιμ καμάρωνε.
Ήταν το ένστικτο άραγε, ότι η «σχέση» που αναπτυσσόταν ανάμεσα στον Άγγελο και την μπάλα είχε μέλλον;
Λαμπρό μέλλον…
Η ΕΛΛΑΣ…
Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής ο ίδιος ο Τζιμ άρχισε να παίρνει μαζί του στο γήπεδο του Μιντλ Παρκ τον Άγγελο, για να παρακολουθήσουν παρέα το καμάρι του ελληνισμού της Βικτώριας, την Ελλάς.
Αυτό ήταν… Σε λίγο ο Άγγελος θα φορέσει τη φανέλα της στις μικρές ομάδες, όταν βέβαια το επιτρέψει και η ηλικία του.
Εδώ αρχίζει και το «πήγαινε-έλα» του μπαμπά.
Οδηγός παντός καιρού πηγαίνει τον Άγγελο όπου τον καλούν οι ποδοσφαιρικές υποχρεώσεις.
Η φανέλα της Ελλάς είναι βαριά, αλλά ο Άγγελος την τιμάει δεόντως.
Και ο Τζιμ, που αψηφώντας καιρό, κρύο, ζέστη, βροχές, λασπότοπους, είναι εκεί.
Ο Νο. 1 «οπαδός» του Άγγελου Ποστέκογλου, ο «φύλακας Άγγελος» του… Άγγελου.
Ο καιρός περνάει και το ποδόσφαιρο για την οικογένεια Ποστέκογλου, γίνεται τρόπος ζωής.
Πέρα από τις περιπλανήσεις σε κάθε γωνιά της Βικτώριας, το σπίτι γεμίζει με βιβλία, περιοδικά, ταινίες, βίντεο.
Ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο και την… Λίβερπουλ, είναι πια μόνιμο μέλος του δωματίου του Άγγελου.
Όταν αποφασίζουν να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, πιάνει πανικός την μητέρα του Άγγελου Βούλα.
-Πού θα χωρέσουν όλα αυτά τα κουτιά με την ποδοσφαιρική «περιουσία» του Άγγελου; Και είναι και τα τρόπαια που έχει κερδίσει…
Αμέτρητα και με τεράστια συναισθηματική αξία!
Σε όλη αυτή τη διαδρομή και την εξέλιξη του Άγγελου ο Τζιμ παραμένει διακριτικά στην άκρη.
Χαμηλών τόνων ως χαρακτήρας, καμαρώνει για τον Άγγελό του, αλλά ποτέ δεν ανακατεύεται, δεν συμμετέχει σε συζητήσεις.
Αφήνει τον Άγγελο να μιλάει με έργα…
Του φτάνει αυτό…
Χαίρεται όταν γνωρίζει τον τότε πρέμιερ της Πολιτείας μας, Τζεφ Κέννετ.
Το «συγχαρητήρια για τον γιο σου» από τον πρώτο πολίτη της Βικτώριας, έχει όσο να ‘ναι, τη βαρύτητα του.
ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ…
Σήμερα ο Δημήτρης Ποστέκογλου είναι παροπλισμένος στο μαγευτικό Μόρνινγκτον Πενίνσουλα, όπου ζει με την οικογένεια του.
Οι αγαπημένες του στιγμές είναι όταν βλέπει τον Άγγελο και τις επιτυχίες του στην τηλεόραση.
Και όταν δεν υπάρχει «ζωντανό» παιχνίδι, βλέπει ώρες ατέλειωτες βίντεο με πρωταγωνιστή πάντα τον Άγγελό του.
Υπάρχουν αμέτρητοι «Δημήτρηδες» και «Τζιμ» στο μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου.
Πατεράδες που βλέπουν Μέσι και Ρονάλντο στα πόδια των κανακάρηδων τους…
Και τρέχουν με ζέστη και με κρύο, πιστοί «οπαδοί» και λάτρεις των ταλέντων τους.
Κάποιοι χαίρονται στο τέλος τους καρπούς των προσπαθειών τους.
Κάποιοι άλλοι, μένουν φορτωμένοι με εμπειρίες και ταλαιπωρίες…
Ο Δημήτρης Ποστέκογλου ανήκει στους τυχερούς, στους πολύ τυχερούς θα έλεγα.
Και έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος, να περπατάει με στήθος φουσκωμένο…
Και πέρα για πέρα δικαιολογημένο το δάκρυ χαράς, όταν πριν λίγες ημέρες, σε μια επίσκεψη ρουτίνας στο γιατρό του, του είπε με μια αφοπλιστική απλότητα…
«Ο γιος μου, είναι προπονητής των Σοκκερούς τώρα. Είμαι πολύ περήφανος»!!!
ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ
Αγαπητέ μου Δημήτρη, έχεις κάθε λόγο να είσαι περήφανος…
Και δεν είσαι ο μόνος. Όλοι, όσοι ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε την οικογένειά σου και ιδιαίτερα τον Άγγελό σου, που πλέον είναι ο Άγγελός μας, είμαστε περήφανοι.
Και είμαι σίγουρος, για να μην πω ότι το ξέρω, ότι και ο νέος προπονητής των Σοκκερούς είναι περήφανος για σένα.
Και αυτό το φανερώνει και το γεγονός ότι μετά από 40 χρόνια «συνεργασίας σας» συζητάει ακόμη μαζί σου για ποδόσφαιρο και ακούει με προσοχή τις συμβουλές σου…
Με ένα πελώριο χαμόγελο στο πρόσωπό του!