Ήταν άγνωστοι μεταξύ τους όλοι αυτοί που με αργά και αβέβαια -ορισμένοι- βήματα ανέβηκαν τα σκαλιά του καθεδρικού ναού του Αγίου Πατρικίου, την περασμένη Πέμπτη, για το μνημόσυνο των αγαπημένων τους που έχασαν πριν τρεις εβδομάδες όταν το αεροσκάφος ΜΗ17 συνετρίβη
Η δέουσα επισημότητα υπήρχε αφού ήταν εκεί η πολιτική ηγεσία της χώρας και ο πρωθυπουργός μαζί με τον κυβερνήτη είπαν λόγια παρήγορα. Πόσο, όμως, μπορούν τα λόγια, όσο παρηγορητικά κι αν ακούγονται, να φθάσουν στις καρδιές των ανθρώπων που αιμορραγούν, πόσο μπορεί ο χώρος να δώσει διέξοδο και να απαλύνει τον πόνο που ήλθε ανεπάντεχα το ίδιο όσο και τραγικά να κλέψει τη χαρά και να βυθίσει στο πένθος τόσους ανθρώπους.
Μερικοί μπήκαν στον κόπο να μετρήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν, είπαν, 160 μέσα στο ναό. Ο καθένας φαινόταν να βρίσκεται στο δικό του κόσμο. Εκείνοι που μιλούσαν φαινόταν σαν να απευθυνόταν σε κάποιο άλλο κοινό. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί ήταν ο καθένας και όλοι μαζί κλεισμένοι στο δικό τους κόσμο. Είχαν τις δικές τους μνήμες να φέρουν πίσω για να μπορέσουν ν’ αντέξουν τον αφόρητο πόνο. Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη από τον πόνο αγνώστων μεταξύ τους που είχαν χτυπηθεί από την ίδια δυστυχία. Να χάσουν έτσι απροσδόκητα δικά τους, αγαπημένα, πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να πουν το τελευταίο «χαίρε».
Ο πρωθυπουργός θα πει ότι «δεν μπορεί να τους φέρει πίσω στη ζωή, υπόσχεται όμως να κάνει το παν να τους φέρει στην πατρίδα τους». Πώς; Πότε; Δεν είπε, αλλά ούτε και ξέρει. Μερικοί είχαν ακούσει ότι η έρευνα για τα λείψανα, νότια της Ουκρανίας, όπου συνετρίβη το αεροσκάφος και μαίνεται ο πόλεμος, αναγκαστικά έχει ανασταλεί.