Την περασμένη Πέμπτη, με άρθρο μου, αναφέρθηκα στην απολίθωση των εθνοτοπικών παροικιακών οργανισμών και τον μαρασμό τους. Πρότεινα ότι η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας πρέπει να αλλάξει το θεσμικό της όνομα σε Κοινότητα των Ελλήνων της Μελβούρνης και να αποδεχθεί ανοικτά όλα τα μέλη της Ομογένειας ως καταστατικά μέλη της με πλήρη δικαιώματα συμμετοχής στις διαβουλευτικές (δημοκρατικές) διαδικασίες. Τόνισα την ανάγκη της επικαιροποίησης των Καταστατικών λειτουργίας των παροικιακών σωματείων, ώστε στο τελικό Άρθρο τα εναπομείναντα μέλη να δωρίζουν την περιουσία τους, κινητή και ακίνητη, στην Κοινότητα των Ελλήνων της Μελβούρνης. Αναφέρθηκα, επίσης, στο ότι πρέπει να δημιουργηθούν νέα κοσμικά θεσμικά όργανα των Ελλήνων και να δημιουργηθούν σχέσεις εξάρτησης μεταξύ αυτών των νέων οργανισμών και της βάσης, δηλαδή των μελών της Ομογένειας. Τα δύο βασικά ερωτήματα που θα επιθυμούσα σήμερα να διατυπώσω είναι: πρώτον, ποιον ρόλο θέλουμε να παίζουμε εμείς οι ομογενείς, οι συνέλληνες της Αυστραλίας στη δημιουργία του αυριανού κόσμου, του κόσμου εκείνου που δεν κουβαλά τις σημαίες και την ταυτότητα των Ελλήνων που φέραμε εμείς οι «ελλαδογεννημένοι» μετανάστες στην Αυστραλία. Επίσης, να διερωτηθούμε όλοι οι ομογενείς, όλων των γενεών και ιδεολογιών σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε, ίσως ποιος θα είναι ο λιγότερο επώδυνος τρόπος λειτουργίας μας ως Ελληνισμός της Διασποράς;
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ τον Νοέμβριο του 1947 είχε δηλώσει: «Κανείς δεν ισχυρίσθηκε ότι η δημοκρατία είναι τέλεια ή πάνσοφη. Αντίθετα, όπως έχει ήδη ειπωθεί, η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης- αν εξαιρεθούν, βέβαια, όλες οι άλλες μορφές που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν. Ας θυμηθούμε ότι βασική αρχή του Κλεισθένη, που θέσπισε τη δημοκρατία, ήταν η ισοπολιτεία, η ισονομία και η ισηγορία, επειδή το ίσον αποτελεί το «δίκαιον» και επιφέρει ομόνοια. Ας θυμηθούμε, επίσης, τον Αριστοτέλη ο οποίος ετυμολογεί το «δίκαιον» από τη λέξη «δίχα» που σημαίνει μισό-μισό, δηλαδή ίσες μερίδες για όλους. Ο μακαρίτης πατέρας μου, επειδή γνώριζε το «δίκαιον» με το δικό του τρόπο ως Μικρασιάτης πρόσφυγας, συμβούλευε εμένα και τον αδελφό μου, τα παιδιά του, κάθε φορά που θα έπρεπε να μοιραστούμε ένα γλυκό ή ένα φρούτο, λέγοντάς μας: «… ένας θα κόψει κι ο άλλος θα διαλέξει» ώστε το «δίχα»του Αριστοτέλη να πληρωθεί με ισονομία. Το «ίσον» αποτέλεσε και το «μέτρον» ανάμεσα στους προγόνους μας, ώστε να δαμάζεται η ματαιοδοξία, η απληστία, η υπερβολή και η ύβρις στον άνθρωπο.
Για να ζήσουμε εν αρμονία, εν δικαίω και εν μέτρω στον αυριανό κόσμο, κυρίως τα εγγόνια μας και οι αγέννητοι, πρέπει να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς, νέα όργανα, νέους μηχανισμούς, γιατί αυτοί που σήμερα υπάρχουν αποδεικνύονται ανεπαρκείς να προσφέρουν την αρμονία και το δίκαιο. Τον Νοέμβριο του 1989, ο καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης, Γεώργιος Κοντογιώργης, ο οποίος μάς επισκέφθηκε πρόσφατα -βαθύς γνώστης των αξιών του διαχρονικού Ελληνισμού (αρχαιότητα, ελληνιστική περίοδος, ρωμαιοκρατία, Βυζάντιο, τουρκοκρατία, νεότερος και σύγχρονος ελληνισμός) αλλά και του αδιάσπαστου νοητικά ελληνικού χώρου (εθνικά σύνορα Ελλάδας, ιστορική Διασπορά, εποικιστική Διασπορά)-, είχε προτείνει τη δημιουργία της των Ελλήνων Κοσμοπολιτείας, δηλαδή την κοσμοπολιτεία της Ελληνικής Διασποράς.
Ανώτατος αποφασιστικός θεσμός, το ανώτατο θεσμικό όργανο των Ελλήνων στη χώρα υποδοχής τους θα είναι το ΔΙΑΒΟΥΛΙΟ [από το διαβουλεύομαι]. Το Διαβούλιο της ελληνικής κοσμοπολιτείας της Αυστραλίας θα απαρτίζεται: (α) από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των ζωντανών ελληνικών συμπολιτειών-πατριών, δηλαδή των Ηπειρωτών, Μακεδόνων, Ποντίων, Πελοποννησίων, Ρουμελιωτών, Θεσσαλών, Θρακών, Κυπρίων, Κρητών και των υπόλοιπων νησιωτών Ελλήνων και (β) από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της Κοινότητας των Ελλήνων. Το Διαβούλιο αποφασίζει για τα μεγάλα προβλήματα του Ελληνισμού της Αυστραλίας (γλώσσα και πολιτισμός, οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική πρόνοια, αλληλο-οργάνωση, επικοινωνία, σχέσεις με τη χώρα υποδοχής και τη μητρόπολη, σχέσεις με τις άλλες εθνότητες) και χαράζει πολιτικές. Το Διαβούλιο αποτελεί τη νομοθετική εξουσία του Ελληνισμού και προστατεύει τις συμπολιτείες-πατριές και την Κοινότητα των Ελλήνων.
Συγχρόνως, μαζί με το Διαβούλιο λειτουργεί και το ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ, που συγκροτείται πάλι από εκλεγμένους αντιπροσώπους. Το Πρυτανείο είναι επιφορτισμένο για την εκτέλεση ή εφαρμογή των αποφάσεων του Διαβουλίου και τα μέλη του εκλέγονται με διετή θητεία μεταξύ των μελών του Διαβουλίου, λογοδοτούν ενώπιόν του, είναι ελευθέρως ανακλητά και διαρκώς ελεγχόμενα.
Με την ύπαρξη Διαβουλίου και Πρυτανείου η ομογένεια της Αυστραλίας αυτο-οργανώνεται και αναλαμβάνει η ίδια τις τύχες της. Δεν θα έχει την ανάγκη εθναρχών και εξωτερικών παρεμβάσεων. Με την ύπαρξή τους μειώνονται οι αρνητικές αναμείξεις επίδοξων μεταναστο-πατέρων, πολιτικών, αλλά και ο παρασιτισμός των διπλωματών εκείνων που λειτουργούν ως εκκλησιαστικοί αποκρισιάριοι και όχι ως εκπρόσωποι ενός ελεύθερου έθνους των Ελλήνων στη Διασπορά. Με την ύπαρξη εκλεγμένου και αντιπροσωπευτικού Διαβουλίου και Πρυτανείου δεν μπορεί να επιζήσει ο αυτοσχεδιασμός, η προχειρότητα με την οποία προβάλλουν κάθε λίγο νέοι συλλογίσκοι με επίδοξους μνηστήρες εξουσίας, που μετά από μια εφήμερη τροχιά, βυθίζονται και πάλι στη σιωπή, αφού στο μεταξύ σκόρπισαν την οδύνη και τη διχόνοια. Θεωρείται ότι με την πολιτειακή αυτο-οργάνωση του Ελληνισμού της Αυστραλίας, ο Ελληνισμός θα ενσκήψει στα προβλήματά του, θα αποκτήσει «συνείδηση εθνικής κοινωνίας εν μέσω της παγκόσμιας οικουμένης και οπωσδήποτε, μια πολιτική ηγεσία, η οποία είναι απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του» για να θυμηθούμε τον σοφό ακαδημαϊκό Γ. Κοντογιώργη.
Τα είκοσι τελευταία χρόνια την ομογένεια της Αυστραλίας υπηρέτησαν, ποδηγέτησαν ή και αποικιοποίησαν κοσμικά θεσμικά όργανα, όπως το ΣΑΕ, το Ελληνο-αυστραλιανό Συμβούλιο και άλλα πλέον εφήμερα σχήματα, τα οποία, αν και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες και διαδικτυώθηκαν με ενθουσιασμό, εν τούτοις παρέμειναν αμφιλεγόμενα σωματεία και δεν μπόρεσαν να καταστούν θεσμικά όργανα, γιατί δεν είχαν ουσιαστική αντιπροσώπευση, δεν είχαν την πλατιά έγκριση της βάσης της Ομογένειας, των συμπολιτειών-πατριών και της Κοινότητας των Ελλήνων. Στη περίπτωση του Διαβουλίου, έχουμε, μάς θυμίζει και πάλι ο καθηγητής Κοντογιώργης στην πράξη της αρχή της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, δηλαδή της γενικής συνέλευσης των πολιτών του κάθε συμπολιτειακού κοινού των Ελλήνων και της Κοινότητας των Ελλήνων. Ας μην ξεχνάμε και τον πάτρονα της αρετής τον Σωκράτη, ο οποίος δίδαξε την αναστολή, αποστολή και συμμετοχή, τις αρετές της συμμετοχικής δημοκρατίας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε με περισσότερο δίκαιο, ισότητα αλλά και ελευθερία τις προκλήσεις του αυριανού κόσμου.
Με την Κοσμοπολιτεία των Ελλήνων που εκφράζεται με το Διαβούλιο και το Πρυτανείο δεν καταργούνται οι συμπολιτείες-πατριές, δεν καταργούνται οι ιστορικές κοινότητες των Ελλήνων και όλες όσες επιθυμούν να οικοδομήσουν το αύριο, και όλες αυτές που προβάλλουν το σήμερα στο χθες και βλέπουν το ρόλο τους ιστορικά και αδιάσειστα δεμένο με την πρόοδο και την αλλαγή. Η κοινωνικο-πολιτική αναδιοργάνωση, η αναζωογόνηση και η αναδημιουργία του Ομογενειακού δυναμικού είναι απαραίτητες συνισταμένες δυνάμεις και απαραίτητες διαδικασίες για να υπάρξει το δίκαιο, το μέτρο, το ίσον και η ελευθερία, δηλαδή η πρόοδος. Χωρίς Διαβούλιο και Πρυτανείο δεν μπορεί να υπάρξει συστηματική και μακροπρόθεσμη στρατηγική επιβίωση του Ελληνισμού στη Διασπορά, δεν μπορούν να λειτουργήσουν μεθοδευμένα μελέτη και γνώση, δομικά αντικείμενα επιδίωξης, συνετό σχέδιο δράσης και πολιτικές μέλλοντος. Χρειάζεται αποτελεσματική και άμεση αντιμετώπιση του μαρασμού των εθνοτοπικών μας οργανισμών, που όπως ειπώθηκε, έχουν εκπληρώσει τον κοινωνικο-εθνικό τους ρόλο.
Τέλος, η Κοινότητα των Ελλήνων σε κάθε Πολιτεία, η Κοινότητα των Ελλήνων στη Μελβούρνη, για παράδειγμα, καλείται να συμμετέχει στο Διαβούλιο και στο Πρυτανείο, μαζί με τις συμπολιτείες-πατριές. Καλείται να ταχθεί υπέρ του αυτοθεσμιζόμενου οργανισμού, να ανοίξει τις πόρτες της στο Κοινό των Ελλήνων, να διευρύνει την εκλογική της βάση. Κάθε Ομογενής κάτοικος και πολίτης της Μελβούρνης αυτόματα είναι μέλος της, συμμετέχει στα δρώμενά της και δημιουργεί, κάθε ομογενής έχει λόγο κι άποψη και συναποφασίζει τα μελλούμενα του αυριανού κόσμου. Με τον τρόπο αυτό η Κοινότητα θα καταστεί σωματείο ενός εκάστου των Ελλήνων, το οποίο θα προστατεύει και θα προικίζει, θα ευεργετεί και θα φροντίζει.