Δεν ξέρω γιατί δεν μου αρέσει η έκφραση. Ίσως γιατί συγκαταλέγομαι και εγώ σε αυτή την κατηγορία (των ηλικιωμένων) ή γιατί προτιμώ τον όρο Τρίτη Ηλικία που σε μπερδεύει λίγο. Η γενιά μας μοιάζει λίγο σαν τον στρατό μετά από μια σκληρή νικηφόρα μάχη. Αποφασίζει η διοίκηση για τους μαχητές να μπουν στην εφεδρεία, να ξεκουραστούν, και βάζει καινούργιους, άκαπνους στρατιώτες να φυλάξουν τα κερδισμένα εδάφη. Όπως και να το δεις το πράγμα, μπορεί οι νικητές να είναι στην εφεδρεία και να ξεκουράζονται, κάπου σε κάποια γωνιά κρυμμένοι, αλλά δεν παύουν να είναι οι μεγάλοι νικητές, οι δοξασμένοι. Λίγο πιο κάτω θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί κάνω τον παραπάνω παραλληλισμό.
Την περασμένη Δευτέρα το μεσημέρι η Ομοσπονδία Συλλόγων Ηλικιωμένων γιόρτασαν την καθιερωμένη πλέον και επιτυχημένη γιορτή τους, το Χριστουγεννιάτικο Γεύμα της Ομοσπονδίας. Ήταν όλοι τους εκεί. Το αίσθημα ότι πηγαίνεις σε μία πολυτελή και άριστα οργανωμένη εκδήλωση το ένιωθες, φτάνοντας στην είσοδο, όπου σε υποδέχονταν ο νέος πρόεδρος της Ομοσπονδίας, κ. Αντώνης Πολυκάρπου, και ο γραμματέας, ο παλιός, καλός φίλος, κ. Γιώργος Κατσουράκης.
Στην ώρα τους έφτασαν και οι επίσημοι καλεσμένοι η Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στη Μελβούρνη κ. Χριστίνα Σημαντηράκη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας, κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης, η κ. Βούλα Μεσημέρη και ο κ. Σπηλιώτης από την Πρόνοια, ο κ. Σπύρος Αλατσάς από την Επιτροπή Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων και το Greek Media Group, εκπρόσωποι της Bank of Sydney και Delphi Bank, τράπεζες οι οποίες συμπαραστέκονται στην Ομοσπονδία Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων και εκ μέρους του «Νέου Κόσμου» ο γράφων.
Απλά και στο γιορταστικό πνεύμα της Χριστουγεννιάτικης γιορτής μίλησε ο πρόεδρος κ. Πολυκάρπου, ο οποίος, εκτός των άλλων, τόνισε ότι πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας για την καλυτέρευση της θέσης των ηλικιωμένων της χώρας και καλωσόρισε τους επίσημους προσκεκλημένους και τα μέλη των συλλόγων. Στο ίδιο γιορτινό πνεύμα ήταν και οι ομιλίες της Γενικής Προξένου κ. Σημαντηράκη, του προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας κ. Παπαστεργιάδη, και του κ. Σπηλιώτη από την Πρόνοια. Δυναμική η ομιλία του κ. Γ. Ζάγκαλη για την ανάγκη συσπείρωσης των συλλόγων και συνέχιση του αγώνα μέχρι τη δικαίωση.
Ζήτησαν και από τον γράφοντα να πει δύο λόγια. Μίλησα λίγα λεπτά, λέγοντας ότι ήταν η γενιά των σημερινών ηλικιωμένων που «αγκάλιασε» τον «Νέο Κόσμο» εδώ και 57 χρόνια και η εφημερίδα μας έγινε, έμεινε και μένει η συντροφιά του, η φωνή του, η γροθιά του. Μετά αναφέρθηκα στη γενιά μας και είπα γιατί το πιστεύω, ότι ακόμη και όσοι από μας έχουν μπει σε εφεδρεία, πριν παροπλιστούν, έριξαν το ζωντανό το σπόρο, τον φρόντισαν μέχρι που άνθισε και κάρπισε. Στη συνέχεια έφερα ένα παράδειγμα, μια και βρισκόταν εκεί ο πρόεδρος, τον πατέρα του προέδρου της Κοινότητας Βασίλη Παπαστεργιάδη, ο οποίος, όπως και τόσοι άλλοι, έδωσε τη σκυτάλη και την ευχή του στο παιδί του και το άφησε να συνεχίσει την πορεία του. Αναφέρθηκε ότι στην αίθουσα βρίσκονταν, συμμετέχοντας στη γιορτή των ηλικιωμένων μας, οι γονείς της Τζένης Μικάκου, της νέας υπουργού, της νεοεκλεγείσας πολιτειακής κυβέρνησης. Θυμάμαι την Τζένη, συμμαθήτρια της κόρης μου, στο σπίτι μας, παιδούλα, φορτωμένη με όνειρα, να ξεκινάει το δικό της μονοπάτι. Οι γονείς της, σήμερα, καμαρώνουν σιωπηροί το κλαδί που πέταξε το δέντρο τους. Έδωσαν στην Τζένη την ευχή τους και την άφησαν να πετάξει. Το ίδιο συνέβη με τους περισσότερους από εμάς.
Ήρθαμε, παλέψαμε, στεριώσαμε, σπείραμε, καρπίσαμε και βάλαμε τη σφραγίδα μας σε τούτη εδώ τη γη που μας έλαχε να ζήσουμε. Καμαρώσαμε παιδιά και μερικοί τυχεροί καμάρωσαν κι εγγόνια. Κανονικά, τυπικά, τούτος εδώ ο χώρος έπρεπε όλος να διατεθεί για την περιγραφή του Χριστουγεννιάτικου Γεύματος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων. Ο γράφων προτίμησε, αντί της… παράστασης να «κοιτάξει» τους πρωταγωνιστές πίσω από τις βελούδινες κουρτίνες της σκηνής. Όλα πολύ όμορφα και οργανωμένα. Καλά θα ήταν να βρίσκαμε την ευκαιρία να μαζευόμαστε, όλοι μαζί, πιο συχνά. Χάρηκα που ο κ. Παπαστεργιάδης υποσχέθηκε να καλέσει τους ηλικιωμένους μας για μια επίσκεψη στο νέο κτίριο της Κοινότητας προκειμένου να ξεναγηθούν και να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα. Θα ήθελα, τελειώνοντας, να εξηγήσω στις φίλες και φίλους αναγνώστες πως το ότι αναφέρομαι συχνά στους ηλικιωμένους μας, τρέχω στις συγκεντρώσεις, με απασχολούν τα οποιαδήποτε προβλήματα τους, δεν είναι μόνο γιατί είμαι κι εγώ ηλικιωμένος και έχω κι εγώ τις ίδιες έννοιες και τους ίδιους φόβους. Μία από τις βασικές αιτίες είναι η εφημερίδα μας, ο «Νέος Κόσμος». Το ανάφερα στα λίγα λόγια που είπα στην αρχή. Την συναντήσαμε στα πρώτα μας τα βήματα τα πρώτα μας τα χρόνια κι έγινε σύμβουλος και σύντροφός μας. Μεγαλώσαμε μαζί με την εφημερίδα που έγραψε και εξακολουθεί να γράφει την ιστορία μας.
