Μια επισκόπηση της ιστορίας μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε, με αφορμή τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, οι μαθήτριες του απογευματινού σχολείου του Όκλι Άγιοι Ανάργυροι. Mε τη βοήθεια της εκπαιδευτικού Καίτης Ζηνέλη, ανεβάζουν μια ξεχωριστή και διαχρονική παράσταση: «Το άγαλμα» από «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι ένα θεατρικό έργο που έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλης και παίχτηκε πρώτη φορά στο θέατρο «Αθήναιον» το 1973 στην Αθήνα με θέμα την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια.
Ξεκινάμε λοιπόν μια μεγάλη κουβέντα με την αποσπασμένη από την Ελλάδα εκπαιδευτικό, κ. Καίτη Ζηνέλη, για την προσπάθεια που γίνεται για την ελληνομάθεια, για την ιστορία μας, τις ρίζες μας, το παρόν και το μέλλον μας την οποία και σας παρουσιάζω αυτούσια.
«Εμείς πήραμε το απόσπασμα «Το άγαλμα» από «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» που είναι ο Κολοκοτρώνης έξω από την Παλιά Βουλή. Στέκει ακίνητος, αλλά το άγαλμα ζωντανεύει! Ο Κολοκοτρώνης ένας άνθρωπος του λαού, μορφωμένος κοινωνικά, μιλάει τη γλώσσα την κολοκοτρωναίικη και λέει αλήθειες. Αυτή η γλώσσα που αρέσει στους εφήβους, που λέει και κάτι παραπάνω, γι’ αυτό κάποια στιγμή λέμε στην εισαγωγή «Θα ακούσουμε λέξεις που θα κοκκινίσουν τα αυτιά των καθωσπρέπει αλλά είναι αληθινές!». Ζωντανεύει, λοιπόν, ο Κολοκοτρώνης και απέναντι του έχει τον Νεοέλληνα, τον Έλληνα της σύγχρονης Ελλάδας ο οποίος δε στέκεται πολύ σ’ αυτά. Οι μνήμες όμως ζωντανεύουν μέσα του και ψάχνει την ιστορία του, το παρελθόν του, δε μασάει ‘κουτόχορτο’.
Οι κοπέλες είναι εφηβικής και πρώτης εφηβικής ηλικίας, χειρίζονται το λόγο με άνεση, τον ντύνουν συναισθηματικά και αυτό βγαίνει με τον τρόπο που εκφράζονται. Όλες μα όλες θέλουν να έχουν φωνή ως Κολοκοτρώνης οπότε όλες μοιράζονται αυτό το λόγο. Και αν έρθετε στην παράσταση θα δείτε ότι την υπερασπίζονται με πάθος. Καθεμία που θα βγει μπροστά να πει τα δίκια των αγωνιστών του ’21, με πάθος τα λέει, τα αισθάνεται, δεν αφηγείται, το ζει και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχω πολύ εμπιστοσύνη στα παιδιά γιατί ξέρω ότι στην παράσταση θα το αποδώσουν καλύτερα απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Τώρα παίζουν, τότε θα βάλουν τα δυνατά τους.
Όλα αυτά που γράφει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης βλέπουμε ότι επαναλαμβάνονται συνέχεια και συνέχεια. Τα μηνύματα του έργου είναι άπειρα. Όλοι μας, τα παιδιά, οι μαθητές, εγώ και οι υπεύθυνοι του σχολείου θέλουμε να προβάλουμε κάποια στοιχεία του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, της σύγχρονης Ελλάδας που βάλλεται. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι στο Σταυρό σήμερα. Ό,τι και να κάνει ο Έλληνας για τους άλλους έχει δαιμονοποιηθεί. Και όμως σε αυτή τη σύγχρονη Ελλάδα γράφονται και παράγονται αυτά τα έργα, έργα τα οποία είναι διαχρονικά. Τι μας λέει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης; Μας περιγράφει την πορεία του ελληνικού έθνους σε έναν κύκλο. Και πάλι στην αρχή είμαστε και πάλι τα ίδια κάνουμε και πάλι στο ίδιο σημείο, για τα ίδια πράγματα φωνάζουμε.
Οι ίδιοι μας έχουν στον τοίχο στημένους, μπορεί να μην είναι οι ίδιες δυνάμεις αλλά πάλι είναι οι «Μεγάλες Δυνάμεις», οι συσχετισμοί τους. Δεν αλλάζει για την Ελλάδα κάτι, και ο Έλληνας εκεί, παραμένει να συγκρούεται ο ένας με τον άλλο, να μαχαιρώνει ο ένας τον άλλο πισώπλατα και να μην αντιστέκεται εκεί που πρέπει να αντισταθεί. Τα παιδιά είναι πολύ πιο ξύπνια απ’ ό,τι είμαστε εμείς οι μεγάλοι, και το πιάνουν αυτό. Όταν διδάσκαμε το θεατρικό έργο μου λέγαν «Καλά, κυρία, πότε γράφτηκε αυτό το θεατρικό έργο; Αυτό τώρα γίνεται!». Τώρα γίνεται, αλλά πάμε πολύ πίσω, κοιτάξτε πότε γράφτηκε, το ’73 και τότε γίνονταν και μπορεί να ξαναγίνει ή να ξαναγίνεται.
Τα παιδιά που παίρνουν μέρος στο έργο είναι μαθήτριες του απογευματινού σχολείου των Αγίων Αναργύρων στην καρδιά της ελληνικής παροικίας στο Όκλι, όπου το απόγευμα γίνονται μαθήματα σε παιδιά τρίτης και τέταρτης γενιάς αλλά υπάρχουν και τμήματα για παιδιά που ήρθαν πρόσφατα στην Αυστραλία με το νέο κύμα νεομεταναστών, νεοφερμένων ας μας πω, κι εμείς ως αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί ακολουθούμε για να τους στηρίξουμε. Η ψυχή τους είναι στην Ελλάδα. Θα καταλάβει άραγε ποτέ η Ελλάδα ή αυτοί που έχουν τη μοίρα της Ελλάδας στα χέρια τους ότι υπάρχουν νέα παιδιά που τη λατρεύουν, την αγαπούν και η καρδιά τους είναι εκεί και θέλουν να γυρίσουν; Να κάνουν κάτι για αυτά τα παιδιά, για όλα τα ελληνόπουλα να κάνουν, γιατί οι Έλληνες πρέπει την Ελλάδα να αναπτύξουν πρωτίστως και όχι τις άλλες χώρες του κόσμου! Όπου πήγαν ανέστησαν χώρες. Τη δική μας χώρα;
Έτσι είναι γιατί τα συζητάνε. Όταν κάνουμε μάθημα, κάποιες στιγμές, κάποια παιδιά βουρκώνουν, έχουν δακρύσει. Μπορεί να φεύγει το μυαλό τους και γυρίζουν ‘πίσω’ γιατί κάνουν βιβλία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Τα παιδιά μας δεν τα αφήνουμε αποκομμένα από την πραγματικότητα εδώ που ήρθαν, εμείς συνεχίζουμε με την ύλη εκείνη που θα έκαναν αν πήγαιναν σχολείο εκεί, γιατί θέλουμε να τα έχουμε έτοιμα αν δώσει ο Θεός κάποια στιγμή και γυρίσουν να μπορέσουν να συνεχίσουν αλλά και να αισθάνονται ότι υπάρχει και εδώ συνέχεια. Δεν θέλουμε να αποκοπούν.
Απευθυνόμαστε σε όσους έχουν καρδιά ελληνική, από τους πρώτους μετανάστες μέχρι τους νέους, τους γονείς, τις οικογένειες και τα μικρά παιδιά. Η παράσταση θα δοθεί στις 26 Μαρτίου, 7.30 το απόγευμα στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου με ελεύθερη είσοδο. Ελάτε να χαρούμε όλοι μαζί, να τραγουδήσουμε τον «Τσάμικο» του Μ. Χατζηδάκι και Ν. Γκάτσου «Στα κακοτράχαλα τα βουνά» ένα τραγούδι που μαζί με το έργο μας περνάει την ιστορία από το Βυζάντιο μέχρι την απελευθέρωσή μας.»
Η Καίτη Ζηνέλη είναι μια εκπαιδευτικός που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα και έχει δουλέψει πολλά χρόνια και στις δύο βαθμίδες. Στη Μελβούρνη υπηρετεί ως αποσπασμένη για δεύτερη χρονιά. Μιλώντας για τον εαυτό της μας αναφέρει «Ξεκίνησα όπως όλοι μας με όνειρα και αυτά τα όνειρα γίναν σύννεφα και με έχουν παρασύρει. Ήρθα από την άλλη άκρη του κόσμου και βλέπω ότι ο Έλληνας αγαπάει, αυτό είναι το συγκλονιστικό, αγαπάει την πατρίδα του, την ιστορία του, το παρελθόν του, αγαπάει τους ήρωές του, τις ρίζες του, άρα έχει μέλλον.
Γενικά θεωρώ πολύ σπουδαία την ελληνική εκπαίδευση, την ελληνική παιδεία και το ελληνικό σχολείο γιατί ανοίγει ορίζοντες στα παιδιά. Αγαπώ πάρα πολύ την εκπαίδευση, είμαι αποσπασμένη, έχω «σκοπό ζωής», να εμφυσήσω την αγάπη για την Ελλάδα και τον ελληνισμό, τον πολιτισμό και όλα αυτά που σημαίνουν Ελλάδα. Γι’ αυτό και προτρέπω τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς τους Αυστραλούς και Ελληνοαυστραλούς σε οποιοδήποτε μάθημα κάνουν αν μπορούμε να κάνουμε μια παρέμβαση -αναφορά στην Ελλάδα. Στόχος μας είναι και οι Αυστραλοί μαθητές που είναι παιδιά με καταγωγή από όλο τον κόσμο, να δουν ότι υπάρχει μια όμορφη, πολύ «πλούσια» χώρα με χίλια πράγματα που δεν το βάζει το μυαλό τους».