Πολλοί παράγοντες έχουν δαιμονοποιηθεί ως υπαίτιοι για την ανάδειξη της παχυσαρκίας σε μία από τις μάστιγες των σύγχρονων ανεπτυγμένων κοινωνιών: η καθιστική ζωή, οι επεξεργασμένες τροφές, η υπερκατανάλωση ζάχαρης. Τώρα, μία έρευνα δείχνει έναν άλλο ένοχο υπεράνω πάσης υποψίας: τους γιατρούς.
Σε έκθεση που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα στο επιστημονικό περιοδικό “Medical Journal of Australia”, αναφέρεται ότι οι Αυστραλοί γιατροί αμελούν συστηματικά να μετρήσουν το δείκτη μάζας σώματος των ασθενών τους, χάνοντας την ευκαιρία να τους ενημερώσουν για τους κινδύνους της παχυσαρκίας. Η έρευνα διεξήχθη από το το Πανεπιστήμιο Monash σε δείγμα 270.426 ασθενών στο πλαίσιο επισκέψεων σε κλινικές του κέντρου και των ανατολικών προαστίων της Μελβούρνης το διάστημα Ιουλίου 2011 – Δεκεμβρίου 2012.
Από αυτούς, μόνο το 22,2% υποβλήθηκε σε μέτρηση του δείκτη μάζας σώματος και ακόμη λιγότεροι -μόλις το 4,3%- σε μέτρηση της περιμέτρου της μέσης. Μετρήσεις που είναι πολύ απλό να γίνουν, τόσο η μέτρηση της μέσης όσο -πολύ περισσότερο- η μέτρηση του δείκτη μάζας σώματος, μπορούν να δείξουν κατά πόσον ένα άτομο βρίσκεται στα κατάλληλα για την ηλικία και το ύψος του κιλά, ή αν είναι υπέρβαρο και οδεύει προς την παχυσαρκία.
Παρά το ότι το 63% των ενηλίκων Αυστραλών και το 25% των παιδιών εμπίπτουν στις σχετικές κατηγορίες, αντιμετωπίζοντας αυξημένους κινδύνους ασθενειών που συνδέονται με την παχυσαρκία, οι Γενικοί Παθολόγοι εμφανίζονται εξαιρετικά αμελείς στην εξέταση των ασθενών τους, χάνοντας έτσι σημαντικές ευκαιρίες να συζητήσουν μαζί τους και να τους προτείνουν αλλαγές στην διατροφή και τον τρόπο ζωής που μπορεί να αποβούν σωτήριες.
Το πόρισμα της έκθεσης καταλήγει ότι είναι απαραίτητο να καταρτιστούν και να εκπονηθούν προγράμματα ενημέρωσης και υποστήριξης ώστε να προληφθεί η παχυσαρκία και να καταγραφούν οι σχετικές κλινικές έρευνες. Από τη μεριά του, ο Ιατρικός Σύλλογος αντιτείνει ότι η αιτία του φαινομένου βρίσκεται στο ότι οι περισσότεροι ασθενείς επισκέπτονται περιστασιακά τους γιατρούς, όποτε αντιμετωπίζουν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλάζοντας γιατρό κατά περίσταση, κάτι που δυσχεραίνει σημαντικά την άσκηση προληπτικής ιατρικής, η οποία βασίζεται σε μία σχέση οικειότητας και εμπιστοσύνης του ασθενούς με τον προσωπικό του γιατρό.
Ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού είναι αυτός που επιτρέπει σε έναν Παθολόγο να διατυπώσει εκτιμήσεις για την συνολική υγεία και τον τρόπο ζωής ενός ασθενούς, τον οποίο παρακολουθεί συστηματικά. Όσο ατονεί ο θεσμός αυτός στην κοινωνία, αντικαθίσταται από Γενικούς Παθολόγους οι οποίοι έχουν λίγο χρόνο -και ακόμη λιγότερα κίνητρα- για να ασχοληθούν με κάτι πέρα από τα επείγοντα ζητήματα, ενώ και οι ασθενείς είναι απρόθυμοι να δεχτούν συμβουλές και παραινέσεις σχετικά με την διατροφή, το αλκοόλ, το κάπνισμα και άλλα στοιχεία του τρόπου ζωής τους.
