«Δεν αλλάζω την Ελλάδα με καμία άλλη χώρα ως τουριστικό προορισμό!». Ένα πρώτο σχόλιο που άκουσα απο τον αρχισυντάκτη μου όταν του πρότεινα να γράψω δυο-τρία πράγματα για το τελευταίο μου ταξίδι. «Συμφωνώ αγαπητέ μου, αλλά δεν είναι κακό να δοκιμάζεις και κάτι διαφορετικό» η δική μου αντίδραση. Τελικά, τα βρήκαμε κάπου στη μέση και συμφωνήσαμε ότι, ακόμα και από απλά ταξίδια, ακόμα κι αν είσαι «αποκλεισμένος» μέσα σε θέρετρα, εκεί που ηλιοκαίγεσαι και περπατάς ξέγνοιαστος με τις σαγιονάρες, πάλι θα βγει κάποια ιστορία!

Το ταξίδι μου είχε προορισμό το Μπάλι (ή ελληνιστί «Μπαλί»). Ήταν το τρίτο μου στο εξωτικό νησί της Ινδονησίας. Ένα νησί που (μαζί με τις Σεϋχέλλες) διαφημιζόταν συνεχώς σε μεγάλες ελληνικές εφημερίδες της δεκαετίας του ’90 ως εξωτικός τουριστικός προορισμός. Και πάντα πίστευα ότι είναι ένας πανάκριβος και άπιαστος προορισμός, αλλά μου είχε «καρφωθεί» να το επισκεφτώ. Ποιος θα το περίμενε ότι θα το επισκεπτόμουν για τρίτη φορά μερικές δεκαετίες αργότερα!

ΔΙΑΣΗΜΟ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ

Το νησί καταφέρνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να είναι μέσα στην επικαιρότητα. Αρχής γενομένης από τις βομβιστικές επιθέσεις στις 12 Οκτωβρίου 2002, όπου έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων, 88 Αυστραλοί. Αλλά και οι επιθέσεις αυτοκτονίας την 1η Οκτωβρίου 2005, όπου σκοτώθηκαν άλλοι 4 Αυστραλοί. Και οι δύο επιθέσεις συνέβησαν στην περιοχή Kuta, το σημείο συνάντηση των νεαρών Αυστραλών. Όπως και οι υποθέσεις της καταδικασμένης για εμπόριο ναρκωτικών, Schapelle Corby, της συμμορίας Bali Νine και των πρόσφατα εκτελεσθέντων Andrew Chan και Myuran Sukumaran.

Τη μεγαλύτερη άνεση την έχεις με τους ταξιτζήδες. Γουστάρουν την κουβέντα, και ρωτάνε πολλά. Σε αντίθεση με τους ταξιτζήδες εδώ στη Μελβούρνη και με εκείνους στην Ελλάδα που δεν το βουλώνουν! Μία φορά τόλμησα να ρωτήσω για την Corby, στο προηγούμενο ταξίδι. Ο οδηγός ήταν Μουσουλμάνος.

Οι Μουσουλμάνοι στο Μπαλί είναι μειονότητα, καθώς οι περισσότεροι Μπαλινέζοι είναι Ινδουιστές. Ο συγκεκριμένος ταξιτζής ήταν κατά της αποφυλάκισης Corby, διότι, όπως είπε, η κυρία καταπάτησε τον νόμο. Να υποθέσω ότι παρόμοια άποψη θα είχε και για τους Bali Nine.

Τα ταξί τους είναι πεντακάθαρα, ντρέπεσαι να μπαίνεις όταν φεύγεις από την παραλία με την άμμο στα πόδια σου και ιδρωμένος. Πολλοί έχουν παραπονεθεί για προβλήματα που προκαλούν οι νέοι Αυστραλοί, αλλά «πνίγουν» το παράπονό τους αφού βγάζουν καλά χρήματα στις βάρδιες τους.

Υπολογίζεται ότι το 70% των τουριστών στο νησί είναι Αυστραλοί. Αλλά τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο πολλοί κλείνονται μέσα στα παραθαλάσσια θέρετρα, με τις τεράστιες πισίνες, τα πολυάριθμα εστιατόρια και τις ευρωπαϊκές μπουτίκ. Οι καταστηματάρχες παραπονιούνται, αλλά και είναι πιο δύσκολοι στα παζάρια, αφού πουλάνε λιγότερα πράγματα και πιο ακριβά για να βγάζουν το μεροκάματο. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι νοικιασμένα και οι ιδιοκτήτες τους μένουν στην Τζακάρτα, στην πρωτεύουσα της χώρας.

ΠΛΗΘΩΡΑ ΡΩΣΩΝ – ΚΙΝΕΖΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ

Τα Αγγλικά είναι -ανεπίσημα- η πρώτη γλώσσα, και ακολουθούν τα Ρώσικα και τα Κινέζικα. Οι πωλητές στα μαγαζάκια μιλούν πλέον και τις δύο τελευταίες γλώσσες. Ακόμα και οι κυρίες που περπατούν πάνω-κάτω στις παραλίες για να πουλήσουν από καπέλα και παρεώ μέχρι μπλούζες και χαρταετούς, μιλάνε άνετα, ειδικά τη ρωσική γλώσσα. Το 2012, που πήγα πρώτη φορά δεν υπήρχαν Ρώσοι ή Κινέζοι, αλλά φέτος ήταν παντού.

Άκουσα διάφορες ιστορίες και για τις δύο ράτσες. Ρώσοι έχουν αρνηθεί να πληρώσουν το λογαριασμό τους σε πολυτελή ξενοδοχεία, όταν στο λογαριασμό τους υπήρχαν και οι χρεώσεις από τα φαγητά και τα κοκτέιλ και που χρεώνονται σε τιμές… Μελβούρνης. Σε μία περίπτωση μάλιστα, οι Ρώσοι τουρίστες έφτασαν μέχρι τις πύλες στο αεροδρόμιο, αλλά η αστυνομία είχε ενημερωθεί και τους κράτησαν τα διαβατήρια μέχρι να πληρώσουν το λογαριασμό.

Οι Κινέζοι, από την άλλη, φέρονται διαφορετικά: μπορεί να αφήσεις την ξαπλώστρα σου, να πας για μια βουτιά, και όταν γυρίσεις να βρεις έναν Κινέζο να κάθεται ξέγνοιαστος στην ξαπλώστρα σου. Μου συνέβη φέτος: Όταν παραπονέθηκα, στο μεσήλικο ζευγάρι των χαρωπών κατά τα άλλα Κινέζων, με κοιτούσαν με απορία. Δεν μιλούσαν την Αγγλική. Χρειάστηκε να παρέμβει ένας αγγλομαθής συμπατριώτης του για να λυθεί ήρεμα η διαφορά.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΩΜΑ

Το Μπαλί έχει όμως και χρώμα ελληνικό. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον μέρη στην περιοχή Seminyak, όπου είναι στην ιδιοκτησία Ελληνοαυστραλών. Το εστιατόριο με την ονομασία «Μύκονος», που δεν κατάφερα να βρω κάποιον Έλληνα για να μιλήσω. Έλληνας φέρεται να έχει και ένα παραθαλάσσιο πολυτελές μπαρ «Ku De Ta». Η είσοδος είναι εντυπωσιακή καθώς υπάρχουν σκαλισμένες σε μάρμαρο επιγραφές με ελληνικούς χαρακτήρες, περικεφαλαίες αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών, ασπίδες με το περίφημο «Λ» των 300 της Σπάρτης και του Λεωνίδα.

Το καλύτερο, όμως, το άφησα για το τέλος. Στο νέο «Καλατραβικό» αεροδρόμιο του νησιού, τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Πριν μπεις στη σειρά για να κάνει check-in τις βαλίτσες σου στην πτήση σου για Αυστραλία, υπάρχει ένα πρόχειρα στημένο τραπέζι με έναν μηχανισμό εντοπισμού χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ο αστυνομικός λαμβάνει δείγμα του σάλιου σου και το μηχάνημα το εξετάζει. Απ’ ό,τι παρατήρησα, δεν υποβάλλονται όλοι σε έλεγχο, αλλά οι νεότεροι. Στη συνέχεια γίνεται ένας ακόμα έλεγχος των χειραποσκευών και του σώματος με ακτίνες. Στον τρίτο σωματικό και τελευταίο έλεγχο, σχηματίζονται δύο σειρές: Ένας αστυνομικός εξετάζει τους άνδρες και μία τις γυναίκες. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που είδα εξαγριωμένες Αυστραλές για τους σωματικούς ελέγχους που υποβάλλονται. Αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν στις Αρχές, το συζητούσαν φωναχτά μόνο αναμεταξύ τους. Τους Αυστραλούς ούτε που τους ένοιαξε. «Business as usual».