ΠΑΡΑ τους επαίνους, τα αλλεπάλληλα μπράβο και τις συγχαρητήριες επιστολές που έλαβα το τελευταίο πενταήμερο, δεν κατάφερα να ξεπεράσω τα ψυχολογικά χτυπήματα που δέχτηκα.
ΤΗΝ αρχή την έκανε ο ιός της γρίπης το περασμένο Σάββατο και πριν προλάβω να σταθώ στα πόδια μου, ήλθαν απανωτά δύο παροικιακές ειδήσεις που μου έκαναν τα νεύρα κουρέλι.
Η πρώτη είδηση έχει να κάνει με την πώληση, έναντι εννέα εκατομμυρίων δολαρίων, του κτιρίου που στεγαζόταν το Αρκαδικό Κέντρο στην πόλη μας (σε… Κινέζους!) και η δεύτερη με την βαριά (και ασήκωτη!) ήττα του Όκλι από την «τελειωμένη» Melbourne City.
ΑΝ αναρωτιέστε γιατί με στεναχώρησαν οι δύο αυτές συγκεκριμένες ειδήσεις, οι οποίες χαροποίησαν τους απανταχού Αρκάδες και όλους τους συμπάροικους φιλάθλους που υποστηρίζουν την παλαιά και ένδοξη «Ελλάς» και τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες, θα σας εξηγήσω στη συνεχεία.
Η ήττα του Όκλι και μάλιστα με 8-0, με στεναχώρησε αφάνταστα, γιατί με έκανε να αισθάνομαι ενοχές, λόγω του ότι υπήρξα ένας από τους ιδρυτές της ομάδας που έγραψε τη δική της ιστορία στη φίλαθλη παροικία.
ΑΝ μου περνούσε από το μυαλό τότε, ότι θα ερχόταν η μέρα που το γαλανόλευκο Όκλι, για τη φανέλα του οποίου έχυσαν οι ιδρυτές του 1,5 γραμμάριο ιδρώτα ο καθένας, θα διέσυρε, με αυτό το εξευτελιστικό σκορ, το ένδοξο ελληνικό όνομα, αντί για ομάδα θα κάναμε σουβλατζίδικο…
ΑΠΟ τότε, όμως, πέρασαν 45 χρόνια που σημαίνει ότι όταν είσαι 20 χρόνων, δικαιούσαι να κάνεις και λανθασμένες εκτιμήσεις για το τι επιφυλάσσει το μέλλον στα δημιουργήματά σου…
ΤΕΛΟΣ πάντων. Είχα αρχίσει να ξεπερνώ την (άδοξη) ήττα του Όκλι, μέχρι που ήλθε το επόμενο αναπάντεχο χτύπημα της μοίρας που κλόνισε τον πατριωτισμό και την υπερηφάνεια μου για την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρκαδία.
ΕΠΕΣΑ από τα σύννεφα, σας λέω, όταν πληροφορήθηκα ότι οι Κινέζοι θα πάρουν στα χέρια τους την τύχη του Μοριά και θα ιδρύσουν… ορειβατικούς ομίλους, για να αξιοποιήσουν τα δύσβατα αρκαδικά βουνά, όπου ο Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
ΔΕΝ περίμενα ότι θα ήταν κοντοχωριανοί μου (και οι πρώτοι Έλληνες της Αυστραλίας) αυτοί που θα πουλούσαν την περιουσία που δημιούργησαν οι συγχωριανοί τους σε… Κινέζους!
ΕΠΕΙΔΗ συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που πιστεύουν στην αρκαδική ιδιαιτερότητα, τη μυθολογική επιρροή του Πάνα στον ορεινό ελληνικό ψυχισμό και την παγκόσμια ακτινοβολία που εκπέμπει η λέξη Arcadia στους ονειροπόλους αναζητητές ενός ουτοπικού κόσμου, πίστευα ότι και οι εδώ Αρκάδες θα συμπεριφέρονταν ως γνήσιοι Αρκάδες και όχι ως ψιλικατζήδες μικροεπιχειρηματίες ή σαν Χιώτες έμποροι του 18ου αιώνα.
ΟΤΙ θα βρισκόταν, ρε παιδί μου, έστω ένα από τα οκτώ ορεινά αρκαδικά χωριά που θα έβγαινε στο… κλαρί και θα έλεγε «όχι» στο ξεπούλημα μιας ξενιτεμένης αρκαδικής περιουσίας στους Κινέζους που, μετά το λιμάνι του Πειραιά, έβαλαν στο χέρι και την Ντρομπολιτσά.
ΠΙΣΤΕΥΑ, που λέτε, ότι θα ακολουθούσαν το παράδειγμα του Κολοκοτρώνη και θα έκαναν και αυτοί (για να επιζήσει η σημερινή Ελλάδα) ό,τι έκανε και το 1821 ο γέρος του Μοριά: να δώσουν το καλό παράδειγμα και στους υπόλοιπους απόδημους Έλληνες να ξεσηκωθούν για να σώσουν την Ελλάδα.
ΜΕ άλλα λόγια, αντί να τσεπώσει το κάθε χωριό που συμμετείχε στο Αρκαδικό Κέντρο της Μελβούρνης από ένα εκατομμύριο δολάρια, να τα δώσουν σε μια παγκόσμια επενδυτική κινητοποίηση για την οικονομική ανάπτυξη και αναγέννηση της Ελλάδας.
ΓΙΑΤΙ, αν εμείς οι απόδημοι, είτε ως Σύλλογοι είτε ως μεγάλες εταιρίες ή ως επιχειρηματίες και άτομα, δεν επενδύσουμε στην Ελλάδα, θα επενδύσουν οι Κινέζοι, οι Γερμανοί και οι Σκοπιανοί…
ΚΑΙ αν υποθέσουμε ότι φοβούνταν ότι εκεί δεν θα έπιαναν τόπο τα λεφτά τους, θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το κτίριο που είχαν μαζί με τον μεγάλο Παναρκαδικό Σύλλογο, την Παναρκαδική Ομοσπονδία ή με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
ΠΟΛΛΑ πράγματα, δηλαδή, θα μπορούσαν να κάνουν, αντί να πουλήσουν σε Κινέζους εργολάβους το κτίριό τους στο κέντρο της πόλης για μια χούφτα δολάρια και να επιστρέψουν στην εδώ απομονωτική μοναξιά των χωριών τους.
ΑΝ, βέβαια, γνώριζαν την ελληνική παροιμία που λέει «η ισχύ εν τη ενώσει», ή αν είχαν μπει στον κόπο να ρωτήσουν και άλλους παροικιακούς Οργανισμούς για το πως αξιοποίησαν ή που επένδυσαν τα χρήματα που πήραν όταν πούλησαν τα δικά τους κτίρια.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ γνωρίζω, πάνω από δέκα οργανισμοί, τα τελευταία χρόνια πούλησαν τα κτίρια τους για τους ίδιους ακριβώς λόγους που πούλησε το κτίριο του το Αρκαδικό Κέντρο: γιατί, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από τη δεύτερη και τρίτη γενιά, για την φιλοξενία εκδηλώσεων, δεν τους έφταναν τα χρήματα να πληρώσουν τα δημοτικά τέλη, τους φόρους της γης (Land Tax), τη συντήρηση και τα άλλα πάγια έξοδα.
ΚΑΝΕΝΑΣ, επίσης, Οργανισμός, απ’ ό,τι ξέρω (και αν ξέρετε καλύτερα, να με πληροφορήσετε, για να το γράψω), δεν αγόρασε τίποτε άλλο και δεν βρήκε τρόπους να επενδύσει τα χρήματά του.
ΤΟ τι έχουν γίνει ή τι τελικά θα γίνουν τα χρήματα από τις πωλήσεις των περιουσιών που αποκτήθηκαν και ξεπληρώθηκαν με χρήματα όλων μας, η ευρύτερη παροικία δεν το γνωρίζει.
ΚΑΙ όχι μόνο δεν το γνωρίζει η παροικία, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις (πέρα των λίγων που έχουν απομείνει στα Διοικητικά Συμβούλια) δεν γνωρίζουν ούτε τα μέλη των περισσότερων Συλλόγων.
ΤΟ πρόβλημα είναι μεγάλο και όσο περνούν τα χρόνια χωρίς να κάνουμε τίποτα, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Με την πάροδο του χρόνου και με τη βοήθεια του Αλτσαχάιμερ (που δουλεύει πιο μεθοδικά και από τον… Χάρο!), θα φτάσει η μέρα που δεν θα θυμάται κανείς ούτε σε ποια τράπεζα θα υπάρχουν τα λεφτά ορισμένων Συλλόγων.
ΣΤΟ μεταξύ, επειδή είμαι ο μόνος που ακόμα… θυμάμαι και αναφέρομαι συχνά στο θέμα, αισθάνομαι την ανάγκη να προειδοποιήσω τους ενδιαφερόμενους ότι έχει αρχίσει και η δική μου η μνήμη «να μπάζει νερά», οπότε σώστε ό,τι προλάβετε, όσο ακόμα μπορείτε.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, όμως, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι όλα μαύρα. Εκεί που οι περισσότεροι Σύλλογοι της παροικίας αργοπεθαίνουν και οι ριψάσπιδες ορεινοί Αρκάδες παραδίδουν τα ελληνικά κτίρια της ξενιτιάς στους Κινέζους, υπάρχουν οι ένδοξοι Λάκωνες που αναφωνούν «Μολών λαβέ».
ΛΟΙΠΟΝ, μετά από μια εικοσαετία χειμερίας νάρκης και απόλυτης αδράνειας, αναστήθηκε το χορευτικό συγκρότημα της Παλλακωνικής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Λεωνίδας». Πρέπει να τους δείτε να χορεύουν για να το πιστέψετε…
ΤΑ εγγόνια των ιδρυτών του Συλλόγου «Ο Λεωνίδας» αποφάσισαν να επιστρέψουν στη δράση για να τιμήσουν τους παππούδες τους και να δείξουν στους Αρκάδες γείτονές τους ότι πρέπει να υπερασπίζονται τις πάτριες περιουσίες όπως τα πάτρια εδάφη.
ΠΡΙΝ τελειώσω, να σας πω ότι τις 17 επαινετικές και συγχαρητήριες επιστολές που έλαβα την περασμένη εβδομάδα θα τις δημοσιεύσω μαζεμένες το ερχόμενο Σάββατο για να αποσπάσω την προσοχή σας από τις εκλογές της πατρίδας.
ΑΣΕ που για να προλάβω να τις μελετήσω όλες, να συγκεντρώσω τα πτυχία και τα διδακτορικά μου και να τσεκάρω τη λίστα των πανεπιστήμων που έχω φοιτήσει, προκειμένου να απαντήσω στα ερωτήματα που μου θέτουν οι αναγνώστες μου, χρειάζομαι κάποιο χρόνο. Γεια χαρά.