Διαβάζοντας το πρώτο μυθιστόρημα του βα.αλ., το πρώτο που προσέχει κανείς είναι ο παράξενος τίτλος του, “Το ένα δέκατο του 8”. Πρέπει κανείς να το διαβάσει οπωσδήποτε, αλλά μόνο αν, είναι λάτρης του αιρετικού αστυνομικού μυθιστορήματος.

Ο βα.αλ. γράφει με μαεστρία ένα εξωπραγματικό «προλεταριακό» νουάρ, με άφθονες ρεαλιστικές αναφορές στη σύγχρονη κοινωνική συνθήκη της Ελλάδας. Ναρκέμποροι, μαυραγορίτες, μπράβοι, χρυσαυγίτες και μπάτσοι, που κάνουν πλάτες με το αζημίωτο, αποτελούν ένα παράλληλο σύμπαν από αυτό που ζει ο Νικήτας, ως ένας κακοπληρωμένος πρεκάριος, οδηγός φορτηγού σε μια εταιρία. Το πέρασμά του σε αυτό το παράλληλο σύμπαν θα γίνει αναπάντεχα, αλλά στην πραγματικότητα χωρίς να προβάλει αντιστάσεις. Δεν είναι μόνο οι συγκυρίες, που θα τον οδηγήσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, αλλά και οι δικές του επιλογές. Ο συγγραφέας, ακολουθώντας το «φορμάτ» των νουάρ, θα κατασκευάσει έναν ακόμα «μοναχικό λύκο», ο οποίος θα αποφασίσει να καθαρίσει μόνος του, ακόμα και εάν χρειαστεί να τα κάνει όλα πουτάνα.

Όσο όμως ο Νικήτας μπλέκεται σε αυτό το δαιδαλώδες παράλληλο σύμπαν, αρχίζει κανείς να αμφιβάλει εάν η κινητήριος δύναμη είναι το αρχικό κίνητρο της εκδίκησης για τη δολοφονία της κοπέλας του. Σε κάθε στροφή που παίρνει, σε κάθε ξέφρενο κυνηγητό, μεταμορφώνεται, από θύμα μετατρέπεται σε θύτης, από κυνηγός της αλήθειας σε δολοφονική μηχανή. Τα περάσματα κλείνουν γύρω του και, αντί να αναζητήσει την έξοδο κινδύνου, χώνεται στα σκατά μέχρι το κεφάλι. Η γεύση του αίματος και η μυρωδιά από το μπαρούτι ξυπνάνε μέσα το ένστικτο του θανάτου και ο οργισμένος Βαλκάνιος στις αρχές του 21ου σαν παγιδευμένο αγρίμι ξεγλιστρά, για να αναζητήσει το δόκανο στην επόμενη συνοικία του κέντρου της Αθήνας, Κυψέλη, Γαλάτσι, Πατήσια. Χάνει το μέτρο, καθώς μετρά αντίστροφα.

Η γραφή του βα.αλ. παραμένει πιστή στο στιλ και το ύφος του νουάρ από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα κλισέ είναι επιλεγμένα προσεκτικά και τοποθετημένα εύστοχα μέσα στην πλοκή. Δεν είναι υπεκφυγές μιας αδύναμης γραφής, αλλά μια συνειδητή επιλογή για τη συγγραφή ενός καλού κλασικού νουάρ. Το μόνο ίσως αδύναμο σημείο «οι σκηνές σεξ», που είναι παραπάνω περιγραφικές από όσο χρειαζόταν, και καθόλου υπαινικτικές.

Το βιβλίο είναι επίσης και ένα σχόλιο πάνω στην απώλεια, το πένθος, τη μελαγχολία, την οργή, την εκδίκηση και το θάνατο. Σε αυτό το πλαίσιο νομίζω αποκτούν ένα νόημα το αίμα, το σπέρμα, τα δάκρυα και γενικώς όλες οι εκκρίσεις με τη σωματικότητά τους, όπως αυτή βιώνεται από έναν σύγχρονο άνδρα προλετάριο. Ωστόσο θα αφήσω αυτό το δικό μου σχόλιο σύντομο και θα αποφύγω να μπω στα χωράφια της ψυχανάλυσης.

Όπως κάθε αξιόλογο μυθιστόρημα του είδους, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μια πολύ καλή ταινία με ένα υπέροχο soundtrack, ένα δείγμα του οποίου μπορείτε να ακούσετε εδώ: https://www.mixcloud.com/zoundmine/το-ένα-δέκατο-του-8-eight-track-edition/ Το ένα δέκατο του 8 κυκλοφορεί από τις πολύ ενδιαφέρουσες κινηματικές εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι και είναι το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδουν.

Ο βα.αλ.γεννήθηκε το 1977 στην Κέρκυρα και σπούδασε κοινωνικός λειτουργός στο Ηράκλειο Κρήτης, έχει κάνει καμά δεκαριά δουλείες του ποδαριού, όπως όλοι μας, και βγάζει πολύ όμορφες φωτογραφίες. Του την έχουμε στημένη στη γωνία, περιμένοντας το επόμενο λογοτεχνικό του πόνημα.

*Από κείμενο παρουσίασης του φίλου και συντρόφου, Κώστα Σβόλη.