«Στα πανάρχαια χρόνια οι αρωματικές ουσίες χρησίμευαν αποκλειστικά στη λατρεία των θεών. Αλλά ο άνθρωπος γρήγορα κατάλαβε ότι ορισμένες από αυτές μεγαλώνουν την ερωτική του ορμή. Αρωματικά φυτά, καρυκεύματα και ερωτικά φίλτρα, όλα ήταν κατάλληλα για να αυξήσουν τις ερωτικές επιδόσεις του».
Πατσούλι της Ινδονησίας, Υλάνγκ-Υλάνγκ των Κομόρων νήσων, σάνταλο της Ινδίας, κέδρος του Λιβάνου, κοπάλιο της Αμερικής, γιασεμί της Ιταλίας. Τα περισσότερα από αυτά τα φυτά φυτρώνουν στις θερμές χώρες. Οι αρωματικές ουσίες, όπως το κοπάλιο, το λιβάνι, το ξύλο του κέδρου και το σάνταλο, χρησιμοποιήθηκαν στην αρχή για να τιμήσουν τους θεούς.
Μετά ο άνθρωπος άρχισε να παράγει αιθέρια έλαια για να αλείφει με αυτά το σώμα του, είτε ως μαλακτικά είτε ως αρώματα. Στην Αίγυπτο της φαραωνικής περιόδου, όπως αργότερα στην Ελλάδα και τη Ρώμη, στα αραβικά χαλιφάτα και σε όλη τη Μέση Ανατολή, τα αφροδισιακά αρώματα ήταν πολύ διαδεδομένα.
Οι Αιγύπτιοι υπήρξαν σπουδαίοι παρασκευαστές αρωμάτων και μεθυστικών αιθέριων ελαιών. Στην Άνω Αίγυπτο ανακαλύφθηκε στα ερείπια του μεγάλου ναού του Εντφού ένα εργαστήριο αρωματοποιίας που οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι συνταγές παρασκευής αρωμάτων. Εκεί έκαναν εκχύλιση πολλών αρωματικών φυτών που χρησιμοποιήθηκαν πρώτα στις θρησκευτικές τελετές προς τιμήν των θεών, αλλά επίσης και στην ταρίχευση των νεκρών. Αυτά τα αρώματα ήταν μίγματα σμύρνας (ρητινώδους κομμιώματος με δυνατή οσμή, που παραγόταν από το βαλσαμόδεντρο), αρκεύθου και κανέλας. Η χρήση της σμύρνας ήταν πολύ παλιά και αναφέρεται σε αιγυπτιακό πάπυρο του 2000 π.Χ.
Το έλαιο που ονομαζόταν «μπακ» (λεπτό έλαιο για το σώμα) εισαγόταν σε μεγάλες ποσότητες από την Ανατολή και το χρησιμοποιούσαν στις μεγάλες γιορτές του Άμμωνα (1500-1100 π.Χ.). Από το Νέο Βασίλειο και μετά, άνδρες και γυναίκες ξύριζαν το κεφάλι και φορούσαν περούκες. Στην κορυφή τους τοποθετούσαν ένα μικρό χωνάκι από βάλσαμο ή ευωδιαστό λίπος, το οποίο, με τη ζέστη, έλιωνε σιγά-σιγά, μουσκεύοντας τα μαλλιά και τους ώμους με αρωματικά έλαια.
Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν, επίσης, αρωματικές ουσίες. Ήδη, στην προϊστορική εποχή, οι μυκηναϊκές πινακίδες (1600-1200 π.Χ.) μας πληροφορούν ότι υπήρχαν μαγικές αλοιφές φτιαγμένες από λάδι εμπλουτισμένο με αρωματικά χόρτα όπως ο μάραθος, το κορίανδρον, ο άρκευθος.
Οι Έλληνες παρασκεύαζαν ερωτικά φίλτρα για να προσελκύσουν τον ή την αγαπημένη τους. Σε όλη την πολιτισμική παράδοση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, τα μεθυστικά αρώματα γνώρισαν ευρύτατη χρήση από τις γυναίκες.
Τα περισσότερα μπαχαρικά θεωρούνται εν δυνάμει αφροδισιακά. Το γκινσένγκ είναι γνωστό και χρησιμοποιείται από τους Κινέζους, τους Θιβετιανούς, τους Κορεάτες, τους Ιάπωνες, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου. Λένε ότι οι αυτοκράτορες της Κίνας κατανάλωναν το γκινσένγκ τελετουργικά και τακτικά για να μπορούν να ικανοποιούν τις χίλιες παλλακίδες της Απαγορευμένης Πόλης. Το θεωρούσαν τόσο πολύτιμο, ώστε το μετέφεραν με αναρίθμητες προφυλάξεις τυλιγμένο σε μεταξωτό ύφασμα. Σήμερα το γκινσένγκ είναι αφροδισιακό της μόδας σχεδόν παντού στον κόσμο. Χρησιμοποιείται η ρίζα του, αλλά πρέπει να περάσουν τουλάχιστον έξι χρόνια για να μπορέσει κανείς να τη βγάλει από το χώμα.
Αυτό που είναι κυρίως περιζήτητο είναι το άγριο σινγκσένγκ, το «σαμ-σαμ» της Κορέας. Πουλιέται ως αφροδισιακό και ως ελιξίριο ζωής, αλλά διαθέτει και πολλές άλλες αρετές: Βελτιώνει γενικά τον μεταβολισμό, τονώνει την καρδιά και ανακουφίζει. Επίσης, φαίνεται ότι μειώνει τον διαβήτη.
Το Καμασούτρα ή «αφορισμοί για τον έρωτα» δίνει επίσης πολλές συνταγές για την βελτίωση των ερωτικών παιχνιδιών: «ένας άνδρας γίνεται σεξουαλικά ρωμαλέος όταν πίνει γάλα ανακατωμένο με ζάχαρη, ρίζα «αντσάτα», πιπέρι «σάμπα» και γλυκόριζα…»
Θα μπορούσε να μιλάει κανείς επ’ άπειρον για το ενδιαφέρον του ανθρώπου όσον αφορά στο ευαίσθητο θέμα των αφροδισιακών, όπως απέδειξε, άλλωστε, η πρόσφατη επικαιρότητα. Αλλά για να περιοριστούμε στα παρασκευάσματα που προέρχονται από ζώα , δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε το αίμα φιδιού, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο των φαγητών πολλών ασιατικών εστιατορίων, αλλά ούτε και τη χολή τσακαλιού που εξασφαλίζει τόσο στη γυναίκα όσο και στον άνδρα τη βεβαιότητα ότι θα φτάσουν στη νιρβάνα. Όσο για το λίπος της καμήλας, που αλείφεται πάνω στο εξασθενισμένο ανδρικό όργανο, θα πρέπει να είναι εξίσου αποτελεσματικό με το γνωστό μας βιάγκρα.
*Πηγή: Το παραπάνω κείμενο είναι μέρος και της μελέτης της Martine Pedron και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ιστορία εικονογραφημένη», έκδοση της Πάπυρος Πρες.