21η Απριλίου 1967…
ΠΡΙΝ ακριβώς 50 χρόνια σαν σήμερα…
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ξημέρωνε, όταν οι συνταγματάρχες μας έπιασαν στον ύπνο…
ΠΟΙΟΣ το περίμενε ότι οι βρικόλακες της χούντας θα… αναστήνονταν ένα 24ωρο πριν τον Λάζαρο…
ΔΕΝ θα ξεχάσω εκείνο το ανοιξιάτικο ξημέρωμα, όταν ένας μόνιμος επιλοχίας, φορώντας κράνος και κρατώντας ένα αυτόματο Τόμιγκαν, με ξύπνησε, μου πήρε το όπλο, το κρέμασε στον ώμο του και με διέταξε να ντυθώ γρήγορα και να τον ακολουθήσω…
ΤΗΝ ώρα που ντυνόμουν τον ρώτησα «τι συμβαίνει», για να πάρω την απάντηση, «αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Εσύ κάνε ό,τι σου λέω, ντύσου»…
ΟΤΑΝ του είπα ότι «είμαι έτοιμος», μου λέει, «προχώρα μπροστά. Στο κρατητήριο πάμε»…
ΚΑΙ ενώ πλησιάζαμε κοντά στην έξοδο του θαλάμου, μπήκε στον θάλαμο ένας οπλισμένος υπολοχαγός και άρχισε να φωνάζει «εγερτήριο» και να τραβά τα κλινοσκεπάσματα των στρατιωτών…
ΜΕ πήγε σε μια μικρή αγροτική αποθήκη, που ο Λόχος Διοίκησης του Τάγματος, με έδρα το χωριό Λεπτή Νέας Ορεστιάδας, χρησιμοποιούσε ως κρατητήριο και με κλείδωσε μέσα…
ΕΚΕΙ έμεινα σχεδόν ένα τρίωρο μόνος, μέχρι που το πρωί έφεραν και άλλους δύο στρατιώτες που υπηρετούσαν σε φυλάκια που είχε το τάγμα κοντά στον ποταμό Έβρο…
ΑΦΟΥ χαιρετηθήκαμε και αλληλοκοιτακτήκαμε σαν εξωγήινοι -που συναντούνται τυχαία σε άλλο πλανήτη- τους ρώτησα να μου πουν, «τι έγινε, γιατί μας έκλεισαν στο κρατητήριο»;…
«ΚΑΛΑ, δεν ξέρεις» με ρώτησε ένας από αυτούς, που στη συνέχεια έμαθα ότι είναι και γιατρός…
ΚΑΙ όταν του είπα ότι «δεν ξέρω», χαμογέλασε και μου είπε ότι έγινε… «επανάσταση», ή τέλος πάντων, έτσι ισχυρίζονται αυτοί που την έκαναν, για να προσθέσει ότι, «την… επανάσταση την έκανε ο στρατός, για να προλάβει την επανάσταση που θα έκαναν οι κομμουνιστές»…
Ο γιατρός, τα είχε μάθει όλα αυτά από έναν έφεδρο αξιωματικό -που ήταν και φίλος του- κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο κρατητήριο του Λόχου Διοίκησης…
ΣΤΟ κρατητήριο μείναμε δύο ημέρες όλες κι όλες, μέχρι που ήλθε τη Μεγάλη Δευτέρα το απόγευμα ο επιλοχίας, που με είχε συλλάβει και μας είπε ότι θέλει να μας δει ο διοικητής του Τάγματος…
Ο διοικητής ήταν ένας ευγενικός και καλοσυνάτος συνταγματάρχης, ο οποίος αφού μας χαιρέτησε εγκάρδια, μας ανακοίνωσε ότι είμαστε ελεύθεροι, αλλά δεν θα μπορούμε να απομακρυνόμαστε από το θάλαμο του Λόχου, πέραν της τραπεζαρίας όταν θα πηγαίναμε για φαγητό…
ΜΑΣ ρώτησε, επίσης, αν τρώγαμε κανονικά τις μέρες της κράτησής μας και αν έχουμε κανένα παράπονο από τη συμπεριφορά των ανωτέρων μας…
ΟΤΑΝ του είπαμε ότι δεν έχουμε «κανένα παράπονο», εστίασε το βλέμμα του πάνω στον γιατρό και τον ρωτάει: «ούτε εσύ γιατρέ»; «Όχι κύριε διοικητά» του απαντά αυτός…
ΣΤΗ συνέχεια, είπε να μη φοβόμαστε γιατί κανείς δεν πρόκειται να μας πειράξει, αν έχουμε παράπονα να βγαίνουμε στην αναφορά και να του τα λέμε και μέχρι «νεοτέρας διαταγής» δεν θα έχουμε όπλο, δεν θα φυλάμε σκοπιά και δεν θα μπορούμε να βγούμε βόλτα στο χωριό…
ΤΕΛΟΣ, μας χαιρέτησε χαμογελώντας, λέγοντάς μας «τώρα μπορείτε να πηγαίνετε»…
ΛΙΓΟ πριν βγούμε από το γραφείο του και κλείσουμε τη πόρτα μας είπε, «μην ξεχνάτε ότι είσαστε στο στρατό»…
ΤΟ ότι ο συγκεκριμένος συνταγματάρχης, ήταν «πολύ καλός», το είχα πληροφορηθεί από τον Μιχάλη, έναν έφεδρο λοχία κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό μου, με τον οποίο είμαστε μαζί στο Ζάννειο Ορφανοτροφείο…
ΤΟ ότι, ο συνταγματάρχης, ήταν ιδιαίτερη περίπτωση στρατιωτικού για την εποχή εκείνη, το διαπίστωσα λίγες μέρες μετά από την απόσπασή μου εκεί, από το Κέντρο Νεοσύλλεκτων Τρίπολης, κατά τη διάρκεια της αναφοράς ενός δεκανέα…
ΤΟΝ δεκανέα τον είχε βγάλει στην αναφορά ο λοχαγός του Λόχου Διοίκησης, γιατί είχε πάρει ένα Ρέο να πάει να συναντήσει την γκόμενά του στο Διδυμότειχο…
ΜΕΤΑ την παρουσίαση του δεκανέα και το κατηγορητήριο του λοχαγού, ο διοικητής ρώτησε γιατί πήρε χωρίς άδεια ολόκληρο καμιόνι για να δει την αγαπημένη του…
ΚΑΙ ο κατηγορούμενος: «γιατί αν ζητούσα άδεια δεν θα μου την έδιναν κύριε συνταγματάρχη»…
«ΝΑ το δεχτώ αυτό, γιατί καταλαβαίνω τι μπορεί να κάνει ένας ερωτευμένος για να δει την καλή του», του είπε ο διοικητής, «αλλά, γιατί, ρε παιδάκι μου, πήρες ολόκληρο φορτηγό και δεν έπαιρνες ένα τζιπάκι που καίει και πολύ λιγότερη βενζίνη;»…
«ΓΙΑΤΙ δεν το σκέφτηκα κύριε διοικητά»! Και ο διοικητής: «είδες τι απερισκεψίες κάνουμε όταν δεν σκεπτόμαστε τις πράξεις μας και τα έξοδα του στρατού; Δύο μέρες κράτηση με στέρηση εξόδου»…
ΓΙΑ παρόμοιο παράπτωμα τότε, άλλοι διοικητές, θα μπορούσαν να τον στείλουν μέχρι και στρατοδικείο ή να τον τιμωρήσουν με σαράντα ή είκοσι μέρες φυλακή…
ΝΑ και μια άλλη ιστορία από τον συγκεκριμένο συνταγματάρχη, όπως μου τη διηγήθηκε ο Μιχάλης, που υπηρετούσε ως γραφέας στο υπασπιστήριο και τον ήξερε από κοντά…
ΜΙΑ μέρα ζήτησε να τον δει μια γυναίκα από το χωριό με την δεκαεξάχρονη κόρη της, για να παραπονεθούν για τη συμπεριφορά ενός στρατιώτη, ο οποίος, όπως ισχυριζόταν, αθέτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στο κορίτσι…
ΑΦΟΥ, όπως μου είπε ο Μιχάλης, τις άκουσε προσεκτικά να του εξιστορούν τις πολλαπλές υποσχέσεις (για αιώνιο έρωτα, αποκατάσταση, γάμο και λοιπά) που είχε δώσει ο στρατιώτης στην δεκαεξάχρονη, τις ρωτάει «και τώρα τι σας λέει»…
«ΤΩΡΑ, που πλησιάζουν οι μέρες να απολυθεί, μου λέει ότι δεν με αγαπάει» του λέει μυξοκλαίοντας η πιτσιρίκα…
«ΚΑΙ δεν μου λες κορίτσι μου», ξαναρωτά ο συνταγματάρχης, «γιατί τότε που σου έλεγε ότι σε αγαπάει τον πίστευες και τώρα που σου λέει ότι δεν σε αγαπάει δεν τον πιστεύεις;»…
ΣΤΟ στρατό έκανα τρία Πάσχα και αυτό στη Λεπτή Νέας Ορεστιάδας, ήταν το καλύτερο…
ΔΥΟ-τρεις μέρες μετά το Πάσχα τον συνταγματάρχη τον κάλεσαν «επειγόντως» στην Αλεξανδρούπολη όπου είχε έδρα η Μεραρχία…
ΑΥΤΗ ήταν και η τελευταία φορά που τον είδαμε αφού δεν γύρισε ποτέ πίσω στο Τάγμα του…
ΑΠΟ τον Μιχάλη, που είχε διασυνδέσεις και επικοινωνούσε υπηρεσιακά με τους γραφιάδες της Μεραρχίας, έμαθα ότι η χούντα τον είχε στην κορυφή της λίστας αυτών που επιστράτευσε, όταν ανέλαβε την εξουσία και κάθισε για επτά χρόνια στο σβέρκο της χώρας…
ΕΛΕΓΑΝ, επίσης, τότε ότι, επειδή ο συνταγματάρχης ήταν μορφωμένος και μιλούσε δυο-τρεις γλώσσες, τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε σε επιτελικές θέσεις και ως στρατιωτικός ακόλουθος σε κάποιες Πρεσβείες σε Αμερική και Ευρώπη…
ΣΤΟ Τάγμα του Έβρου είχε σταλθεί ως ανεπιθύμητος, λίγους μήνες πριν αποστρατευτεί. Το προετοίμαζαν αρκετά χρόνια πριν το πραξικόπημα οι χουντικοί και φρόντιζαν να ξεφορτωθούν τους «ύποπτους»…
ΚΑΙ ο συγκεκριμένος συνταγματάρχης δεν ήταν ο μόνος αξιόλογος, αξιοπρεπής και τίμιος αξιωματικός που συνάντησα στο στρατό…
ΘΥΜΑΜΑΙ έναν λοχαγό στο Κέντρο Νεοσύλλεκτων στην Τρίπολη, ο οποίος ενοικίαζε με την οικογένειά του τον δεύτερο όροφο του σπιτιού της θείας μου, ο οποίος και ζήτησε από μόνος του να με δει πριν παρουσιασθώ για κατάταξη…
«ΚΟΙΤΑΞΕ», μου λέει, «το πρώτο πράγμα που θα σου ζητήσουν είναι να κάνεις μια δήλωση μετανοίας. Πριν αποφασίσεις λοιπόν τι θα κάνεις, έχε υπόψη σου ότι υπογράψεις-δεν υπογράψεις είναι το ίδιο…
ΤΙΠΟΤΑ δεν πρόκειται να αλλάξει και θα παραμείνεις… στιγματισμένος μέχρι να απολυθείς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να μην τους δίνεις αφορμές. Κάνε δύο χρόνια υπομονή». Έκανα σχεδόν δυόμισι…
ΚΑΙ αυτό χάρη στη βοήθεια και τις συμβουλές ενός άλλου λοχαγού στο Τάγμα της Κόνιτσας, όπου και υπηρέτησα πάνω από 21 μήνες…