Ο Ελληνισμός της Αυστραλίας μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος που εκδίδει δύο-τρεις από τις πλέον σημαντικές, έγκριτες και αρχαιότερες εφημερίδες της ελληνικής διασποράς. Αποτελεί παγκόσμιο κατόρθωμα, επίτευγμα ζωής και άθλο πραγματικό που τιμά τους Έλληνες της Αυστραλίας. Οι Αρκάδες, όμως, πρέπει να θεωρούν ευλογία και πλεονέκτημά τους τη συνεχή και συνεπή κυκλοφορία της εφημερίδας τους Η Φωνή των Αρκάδων για ένα διάστημα που πλησιάζει τα εξήντα χρόνια. Αδιάκοπη κυκλοφορία για εξήντα χρόνια είναι απαύγασμα πρωτοφανούς, ευσυνείδητης προσπάθειας, είναι αγώνας ικανών στελεχών και ηγετών, είναι πρόνοια αυτών που ευεργετικά στήριξαν μια σωματειακή εφημερίδα να μετρήσει 55 χρόνια δράσης και ενημέρωσης.
Άλλες πατριές δυνατές αριθμητικά και οικονομικά δεν άντεξαν πάνω από πέντε δέκα χρόνια να εξασκούν με συνέπεια το καθήκον της διασυλλογικής ενημέρωσης.
Η Φωνή των Αρκάδων, είτε ως μηνιαίο φύλλο, είτε ως διμηνιαίο είτε ως τριμηνιαίο συνεχίζει άλλοτε με 18 και άλλοτε με 24 έγχρωμες σελίδες να ενημερώνει, να πληροφορεί να διασυνδέει και να ενώνει. Το 2017 μετρά το 150ό φύλλο της, 150 εκδόσεις γραμμένες με στοργή και με συνέπεια. Η εφημερίδα τους πέρασε μέσα από έριδες, διασωματειακές και ιδεολογικές συγκρούσεις, την πτώχευση και τον διχασμό. Γνώρισε τις συνέπειες της έξαρσης των παθών, τα γνωρίσματα της διχοστασίας. Γνώρισε όμως και τη στοργή και την αγάπη των χορηγών της, των διαφημιζόμενων εταιρειών, την ευγνωμοσύνη των αναγνωστών της και κάποτε τον αντίλογο και την πικρία τους. Σημαντικό είναι ότι πουθενά αλλού στον κόσμο, από ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει εφημερίδα ενός σωματείου που να έχει τη συνέπεια της έκδοσης και την ποιότητα της Φωνής των Αρκάδων. Το χρωστάει στη συνέπεια των ηγετών της, των ανθρώπων που εργάσθηκαν στον Παναρκαδικό Σύλλογο Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Κολοκοτρώνης», ένα από τα πλέον προοδευτικά σωματεία της ελληνικής διασποράς.
Το χρωστάει στα μέλη των εκδοτικών επιτροπών που την υπηρέτησαν, στο μεγάλο χορηγό και ευεργέτη τους, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο αλλά και σε άλλους επώνυμους Αρκάδες, σχεδόν όλοι τους Πικερνιώτες Αρκάδες, τα παιδιά του Φώτη Ανδριανόπουλου (Γιώργο, Βασίλειο, Αναστάσιο και Κωνσταντίνο) και τους εξαδέλφους τους Νίκο Ανδριανάκο και Φρίξο Μπουντρούκα.
Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εμπνευστής της ήταν ο Γεώργιος Θεοδωρόπουλος, ο άνθρωπος που είχε εμπνευστεί άλλωστε και την ίδρυση του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης, ένα άτομο με ξεχωριστά ηγετικά προσόντα αλλά και πολλές αδυναμίες.
Ο ικανός αυτός ηγέτης του Ελληνισμού, άνθρωπος συντηρητικών αρχών, αντιλήφθηκε επί προεδρίας του ότι χρειαζόταν ένα όργανο επικοινωνίας με τα μέλη που κατέφθαναν μαζικά στο λιμάνι της Μελβούρνης, χρειαζόταν μια εφημερίδα για να επιβάλλει ως ένα βαθμό και τις απόψεις του συλλόγου. Είχε την ευτυχή συγκυρία να έχει δίπλα του ως γραμματέα του, έναν χαρισματικό άτομο, που είχε αποφοιτήσει από το Λιμενικό Σώμα και είχε ταξιδεύσει ως ανθυποπλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, τον μετέπειτα ταξιδιωτικό πράκτορα, Λάμπρο Λαγκαδινό. Συνεργάτης γρήγορα αναδύθηκε και ο αείμνηστος Νίκος Κυριακόπουλος και οι τρεις του αποτέλεσαν την εκδοτική επιτροπή.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1962, ο Γ. Θεοδωρόπουλος εν συνεδρία εισηγήθηκε την κυκλοφορία τετρασέλιδου εντύπου με τίτλο Η Φωνή του Κολοκοτρώνη, υπό τη ευθύνη των τριών προαναφερθέντων ηγετών των Αρκάδων.
Αρχικά είχε εκλεγεί ο Λ. Αργυρόπουλος ως αντιπρόεδρος της Εκδοτικής Επιτροπής αλλά μετά από μερικές εβδομάδες αντικαταστάθηκε από τον Ν. Κυριακόπουλο.
Ωστόσο, όταν ήταν να κυκλοφορήσει το πρώτο φύλλο, ο Ν. Κυριακόπουλος πρότεινε το όνομα Η Φωνή των Αρκάδων της Μελβούρνης, με συναίνεση και των άλλων δύο. Η εφημερίδα μοιράστηκε για πρώτη φορά στις 4 Μαΐου 1963 στον πασχαλινό χορό των Αρκάδων στην αίθουσα Los Combanos Hall στο Fitzroy. Ήταν εξάστηλη, τετρασέλιδη, σε μέγεθος ταμπλόιντ και την εκτύπωνε το τυπογραφείο του Alex Press Co, 98 Bridge Road, Richmond. Η εφημερίδα διαμοιραζόταν σε ραφεία, καφενεία και φουρνάδικα αρχικά με έξι και πέντε πένες, τουλάχιστον μέχρι το 1966.
Στις 18 Αυγούστου 1963 η Γενική Συνέλευση του «Κολοκοτρώνη» ενέκρινε τη μηνιαία έκδοση της εφημερίδας και επέβαλε να απέχουν τα μέλη της εκδοτικής επιτροπής από κάθε είδους κομματικής και εκκλησιαστικής διένεξης και κάθε μορφή διχοστασίας. Στις 12 Απριλίου 1964, το Διοικητικό Συμβούλιο του αείμνηστου Κώστα Καρνέζη από την ιστορική Συλίμνα, αποφασίσθηκε να έρθουν και οι Αρκάδες της Αδελαΐδας ως συνέταιροι στην εκδοτική προσπάθεια και η εφημερίδα μετονομάστηκε Η Φωνή των Αρκάδων της Αυστραλίας.
Οι Αρκάδες του Σίδνεϊ, είτε από αντιζηλία είτε από άγνοια, αρνήθηκαν να έχουν μέρισμα στην προσπάθεια αυτή, παρά τις θετικές διαβεβαιώσεις εν συνεδρία των ηγετών τους Γ. Παζιατόπουλου και Ελ. Μιχαλόπουλου. Ο αρκαδικός διαπολιτειακός συνεταιρισμός διήρκησε μόλις οκτώ μήνες.
Η Φωνή των Αρκάδων στοιχειοθετούνταν στη λινοτυπική του Α. Γεωργίου και εκτυπωνόταν προς 26 λίρες και 10 σελίνια, ενώ είχε επιδείξει ενδιαφέρον και ο αείμνηστος Πέτρος Πετράνης που είχε ζητήσει 30 λίρες. Τα έξοδα της εφημερίδας που ανέρχονταν σε 400 λίρες ετησίως μέχρι και τον Ιούλιο του 1964 είχαν αναλάβει οι διαφημιζόμενοι επιχειρηματίες και οι λιγοστοί δωρητές, αλλά στη συνέχεια τα έξοδα ανέλαβε το ταμείο του συλλόγου με απόφαση του Δ.Σ. του Κ. Καρνέζη. Μετά το 1968 ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είχε αναλάβει να δίδει εκατό δολάρια κατ’ έκδοση ως δωρεά, μέχρι που τελικά τον Απρίλιο του 1981 ανέλαβε όλα τα έξοδα της έκδοσης της εφημερίδας.
Η έκδοση και η ποιότητα της εφημερίδας γνώρισαν, βέβαια, μεταπτώσεις και περιόδους κρίσης. Για παράδειγμα το 1971, η εφημερίδα εκτυπωνόταν εξασέλιδη πλέον στα τυπογραφεία Ponde Press, όταν η ποιότητα του περιεχομένου αμφισβητήθηκε στη Γενική Συνέλευση και το Δ.Σ. και πάλι του Κ. Καρνέζη διόρισε με εντολή των μελών και τριμελή επιτροπή να εποπτεύει αποκλειστικά την ποιότητα του περιεχομένου αποτελούμενη από τους N. Kυριακόπουλο, I. Διαμαντόπουλο και A. Κόρδαρη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την ενημέρωση του αρκαδικού στοιχείου μέσα από την εφημερίδα και το ραδιόφωνο του 3ΧΥ υπηρέτησαν διαθέτοντας πολύτιμο χρόνο και γνώσεις μια σειρά από ηγετικές φυσιογνωμίες που υπηρέτησαν ως γραμματείς και υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων όπως, για παράδειγμα, ο λόγιος Νίκος Πιπέρης, ο εφευρετικός και δραστήριος Δημήτρης Καλοδήμος (για τον Παναρκαδικό), οι ικανότατοι ηγέτες της νέας γενιάς Βασίλης Γιαβρής και Νίκος Κολενδριανός (για την Ομοσπονδία), που είχαν την ευθύνη και τον συντονισμό της ύλης και των προγραμμάτων για πολλά χρόνια. Ο Νίκος Πιπέρης ιδιαίτερα, με πολύ μεράκι και πολλές θυσίες, πήρε πάνω του την ευθύνη της κυκλοφορίας της εφημερίδας για πολλά χρόνια, μέχρι και το 2.000 που την παρέδωσε ακμαία και δημοφιλή, συνεπικουρούμενος από τον Δημήτρη Καλοδήμο.
Δεκάδες ήσαν οι Αρκάδες που συνέβαλαν με άρθρα και ιστορικά σημειώματα, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, οι αφοσιωμένοι και συνεπείς σκαπανείς του αρκαδικού στοιχείου αδελφοί Κώστας και Νίκος Μαλλιάρας, οι αδελφοί Κόρδαρη, οι Τασούλα και Λέλα Κόρδαρη για λογαριασμό του πολύ δραστήριου Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων, η Αιμιλία Καζάκου, ο καθόλα ενεργητικός και οραματικός ηγέτης των Αρκάδων, Αναστάσιος Καλοδήμος και άλλοι.
Μετά το 2000 η εφημερίδα γνωρίζει μία περίοδο ακμής σε ποικιλία άρθρων ιστορικών και κοινωνικών, η οποία ακμή συμβαδίζει με την παράλληλη ανάπτυξη του Παναρκαδικού Συλλόγου. Αλλάζει το χαρτί της σε γλασέ για την εναργέστερη απεικόνιση των φωτογραφιών, γίνεται πολυσέλιδη μέχρι και 24 σελίδες, πολύχρωμη και δημοφιλής. Άρθρα, επιφυλλίδες, ιστορικά σημειώματα, κείμενα από την Αρκαδία, ειδήσεις κυριαρχούν και η εφημερίδα γίνεται παναρκαδική, με κοινωνούς όλους τους Αρκάδες και τα σωματεία τους σε ολόκληρη την ήπειρο. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην όλως ανιδιοτελή προσφορά και άοκνο αγώνα του Δημήτρη Αλεξόπουλου που ουσιαστικά θα πρέπει να θεωρηθεί ως η ηγετική φυσιογνωμία που κράτησε ζωντανή και σε υψηλή ποιότητα την εφημερίδα των Αρκάδων τα τελευταία σχεδόν είκοσι χρόνια, ώστε σήμερα να θεωρείται μοντέλο συνέπειας και αρχοντιάς.
ΖΗΤΟΥΜΕ ΠΑΛΑΙΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ
Από τον Σεπτέμβριο του 2016 ξεκίνησε η προσπάθεια για τη συγκέντρωση και οργάνωση των Αρκαδικών Αρχείων στις εγκαταστάσεις του «Κολοκοτρώνη». Με την ενεργό συναντίληψη του Δ.Σ. της κ. Χρύσας Κανατά και των συνεργατών της και την άοκνο συμπαράσταση των Αναστασίου Καλοδήμου, Δημήτρη Αλεξόπουλου και Γεωργίου Πολλάλη, οργανώνεται και δομείται στερεά το Αρχείο των Αρκάδων και της εποίκησής τους από το 1945, όταν καταφθάνουν οι πρώτοι Αρκάδες από το Λεβίδι και τη Νεστάνη.
Δεκάδες χιλιάδες έγγραφα ταξινομούνται, τεκμηριώνονται, περνούν σε θεματικές και ειδικούς καταλόγους και οργανώνεται ευρετήριό τους. Τα Πρακτικά του «Κολοκοτρώνη» και άλλων αρκαδικών οργανισμών από ολόκληρη την Αυστραλία περιέρχονται και φυλάσσονται πλέον προοδευτικά στα Αρκαδικά Αρχεία. Ήδη περισσότερα από 14 αρκαδικά σωματεία και αδελφότητες κατέθεσαν τα αρχεία τους, Πρακτικά Συνεδριάσεων, έγγραφα και φωτογραφίες αποκόμματα εφημερίδων. Η σύσταση και οργάνωση των Αρκαδικών Αρχείων αποτελεί κομμάτι της καταγραφής και ανάδειξης της Ιστορίας των Αρκάδων στην Αυστραλία που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2016. Η έρευνα και καταγραφεί συνεχίζεται άοκνα και αναμένεται ότι το όλο έργο θα κατατεθεί προς έκδοση τον Μάρτιο του 2018.
Μέσα στα πλαίσια της οργάνωσης των Αρκαδικών Αρχείων ιδιαίτερη μέριμνα δίδεται στην οργάνωση της εφημερίδας Η Φωνή των Αρκάδων.
Προσπάθεια και μέλημά μας είναι δημιουργηθούν τουλάχιστον τέσσερεις πλήρεις σειρές όλων των εκδόσεων από το 1963 μέχρι και το 2017. Η έντυπη και πλήρης σειρά θα ψηφιοποιηθεί και θα περαστεί σε δίσκους ακτίνας, ώστε να προσφερθεί σε όλους τους ενδιαφερόμενους Αρκάδες, αφού μέσα από τις στήλες της εφημερίδας παρουσιάζεται μια άποψη της ιστορίας του αρκαδικού στοιχείου. Ορισμένοι από τους πρωτοπόρους, όπως ο Λάμπρος Λαγκαδινός, ο Κώστας Μαλλιάρας, ο Πανάγος Παπαγεωργίου από την Αδελαΐδα, και ο Δημήτρης Καλοδήμος κατέθεσαν τα αρχεία τους καθώς επίσης και όλα τα αντίτυπα που διατηρούσαν της Φωνής των Αρκάδων. Προκειμένου να συμπληρώσουμε τις τέσσερεις σειρές κάνουμε έκκληση σε όλους όσοι φυλάσσουν στο σπίτι τους αντίτυπα της εφημερίδας να τα προσφέρουν στο Αρκαδικά Αρχεία. Εκεί θα διατηρηθούν ες αεί για τις γενιές που θα έρθουν, εκεί θα προστατευθούν από πλημμύρες και φυσικές καταστροφές, εκεί θα τύχουν περισσότερης στοργής και αγάπης από τους απογόνους και τους κληρονόμους που θα ακολουθήσουν. Μην αναβάλλετε για αύριο την απόφασή σας.
Δώστε τα αρχεία σας στον «Κολοκοτρώνη» και στα Αρκαδικά Αρχεία προς φύλαξη. Για σάς τα αρχεία είναι απλά μια ενθύμηση, για τα Αρκαδικά Αρχεία τα έγγραφα και οι εφημερίδες που φυλάγετε στα σπίτια σας είναι η ιστορία για τους νεκρούς που πέρασαν και τους αγέννητους που θα έρθουν.