Το πρώτο βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ απέσπασε την περασμένη εβδομάδα η ταινία μικρού μήκους «Ιστορία», του ομογενή παραγωγού και σκηνοθέτη Νικόλαου Δεμουρτζίδη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου.
«Κερδίσαμε πάλι παππούλη μου» έγραψε χαρακτηριστικά ο ελληνικής καταγωγής κινηματογραφιστής, μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που η «Ιστορία» του νεαρού Νικόλαου βρίσκεται στην κορυφή αφού μόλις πέρυσι απέσπασε το Α’ Βραβείο Καλύτερου Ανεξάρτητου Ντοκιμαντέρ σε Διεθνή Διαγωνισμό στο Hollywood.
«Δεν περίμενα να κερδίσουμε ανάμεσα σε τόσες διεθνείς συμμετοχές και σκληρό ανταγωνισμό αλλά σίγουρα νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος και ευγνώμων για την διάκριση αυτή» λέει ο Νικόλαος σε συνέντευξή του στο «Νέο Κόσμο».
«Η χαρά μου δεν περιορίζεται τόσο στο ίδιο το βραβείο, ένα ουσιαστικά άψυχο αντικείμενο, αλλά επεκτείνεται στο γεγονός πως μέσα από αυτό αναγνωρίζεται και πάλι και μας βγάζει ασπροπρόσωπους η ταινία μας, η οποία κατόρθωσε να σταθεί επάξια δίπλα σε 100 υποψηφιότητες από όλον τον πλανήτη και να επιλεχθεί ανάμεσα σε τόσες ποιοτικές δουλειές».
Ο παππούς Ηλίας Δεμουρτζίδης, κατά την διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου ορφάνεψε μετά τον τραγικό θάνατο των γονέων του, και μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες της γενιάς του, εργάστηκε σκληρά για να επιτύχει τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Εδώ δημιούργησε την δική του οικογένεια, απέκτησε παιδιά και εγγόνια, ενώ ανέπτυξε μια ξεχωριστή σχέση με τον μικρό εγγονό του Νικόλαο.
Κι ενώ αυτή η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ παππού και εγγονού δυνάμωνε μέρα με τη μέρα, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο νεαρός ομογενής άρχισε σταδιακά να παρατηρεί μια αξιοσημείωτη αλλαγή στην πνευματική διαύγεια και συμπεριφορά του παππού του, ο οποίος παρουσίαζε συμπτώματα άνοιας και Alzheimer.
«Για μένα ο παππούς μου ήταν ο καλύτερος μου φίλος μέχρι την ημέρα που μας άφησε πριν από τρία περίπου χρόνια. Ήταν μεγάλος παραμυθάς και πολύ σοφός άνθρωπος και μέσα από την καθεμία διάκριση που γνωρίζει η ταινία μας εγώ παίρνω εσωτερική χαρά και περηφάνια γιατί έτσι τιμώ και την μνήμη του παππού μου που δεν βρίσκεται πια κοντά μας» λέει.
Ο Νικόλαος κατανοώντας ότι ο παππούς Ηλίας ήταν, ουσιαστικά, ο άνθρωπος που κρατούσε τις απαντήσεις σε ό,τι αφορούσε την ιστορία της οικογενείας του, αποφάσισε να συλλέξει πολύτιμο υλικό από τις εμπειρίες του «πατριάρχη» της οικογένειας και να καταγράψει την ιστορία του παππού του προτού τον «χάσει» ολοκληρωτικά. Αυτό ουσιαστικά το θέμα πραγματεύεται και η ταινία μικρού μήκους του ομογενή. Την σχέση των δύο αντρών και την μάχη να κρατηθούν ζωντανές οι μνήμες του παρελθόντος προτού τις σβήσει σταδιακά και βασανιστικά η νόσος του Alzheimer.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό του, ο Νικόλαος ταξίδεψε για τελευταία φορά στην Ελλάδα και το χωριό από όπου κατάγεται η οικογένεια, παίρνοντας μαζί και τον παππού του παρά τις αντιρρήσεις τον γιατρών.
Απώτερος σκοπός του ταξιδιού ήταν να επιστρέψει ο παππούς Ηλίας στη δική του Ιθάκη και να εξερευνήσει μαζί με τον εγγονό και το γιο του τα μέρη και τους ανθρώπους που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία, με την ελπίδα να θυμηθεί ο ίδιος την ιστορία της οικογένειάς τους.
«Χρωστώ πολλά ευχαριστώ στον σκηνοθέτη της ταινίας μας David Ockenden, μια δημιουργική ιδιοφυΐα, έναν άνθρωπο που χωρίς καν να μιλάει ελληνικά, κατόρθωσε ωστόσο να αποτυπώσει αριστουργηματικά όλο αυτό το συναίσθημα και την αλήθεια της οικογένειας μας μέσα από κάθε σκηνή που γυρίσαμε» λέει ο Νικόλαος.
«Σαφώς και σαράντα ώρες κινηματογραφικού υλικού με τον παππού μου δεν είναι αρκετό, αλλά το μόνο που εύχομαι είναι μέσα από το δικό μας συναισθηματικό ταξίδι να κατορθώσω να εμπνεύσω τη νεολαία να πλησιάσει τους παππούδες και τις γιαγιάδες της.
«Η «Ιστορία» είναι για μας το καλύτερο ενθύμιο και ελπίζουμε να εμπνεύσουμε μέσα από την δική μας εμπειρία και άλλες οικογένειες να κάνουν το ίδιο ώστε να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες του παρελθόντος».
Η πρεμιέρα της «Ιστορίας» έλαβε χώρα σε κεντρικό κινηματογράφου της Αδελαΐδας στις 11 Οκτωβρίου 2015, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους 750 θεατές που την παρακολούθησαν και οι οποίοι έβγαιναν από τις αίθουσες με δάκρυα στα μάτια. Το ντοκιμαντέρ από την πρώτη κιόλας προβολή του απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από επαγγελματίες του είδους.
«Όταν κάναμε την ταινία δεν είχα στο μυαλό μου ούτε βραβεία ούτε διακρίσεις. Το μόνο που ήθελα να πω στους νέους της γενιάς μου ήταν ότι σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένας ήρωας που κρατά την ιστορία και τους θησαυρούς του παρελθόντος.
«Είναι εκεί, πλησιάστε τον»!