ΕΚΑΤΟΝ είκοσι χρόνια ζωής συμπλήρωσε φέτος η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης…
Η ιστορία της δεν διαφέρει πολύ από την ιστορία και την πορεία των υπολοίπων οργανώσεων της παροικίας μας…
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι έως έναν βαθμό, ταυτίζεται με την ιστορία και την πορεία του Ελληνικού Έθνους τον περασμένο αιώνα…
ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ των αναλογιών, επιδοθήκαμε και εμείς, όπως και οι περισσότερες Κοινότητες και οργανώσεις του απόδημου ελληνισμού, με τον ίδιο ζήλο, σε διχασμούς, θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και εσωτερικές διαμάχες…
ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ολόκληρες ανάλωσαν οι προπολεμικοί και μεταπολεμικοί ηγέτες της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις για την εξουσία και την προεδρία…
ΟΙ συχνές προσφυγές των αντιμαχόμενων διεκδικητών της κοινοτικής εξουσίας στη Δικαιοσύνη, για την… παραβίαση και «ερμηνεία» του Καταστατικού ήταν παροιμιώδεις…
ΟΠΩΣ παροιμιώδεις ήταν και οι καυγάδες και οι αντιπαραθέσεις που κατέληγαν στα δικαστήρια για την πρόσληψη ή απόλυση ιερέων…
ΟΙ καυγάδες στις συνεδριάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων, για τους ιερείς ή με τους ιερείς, ήταν το κατ’ εξοχήν «πιάτο» στο μενού των κοινοτικών δραστηριοτήτων…
ΣΥΧΝΕΣ ήταν, επίσης, οι διαφωνίες και οι ρήξεις με την τότε Μητρόπολη (και αργότερα Αρχιεπισκοπή) για τους διορισμούς και τα καθήκοντα των ιερέων…
ΟΙ τότε πρόεδροι, γραμματείς και αξιωματούχοι της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης -όπως και οι ομόλογοί τους των άλλων Κοινοτήτων που δρούσαν στην Αυστραλία- διεκδικούσαν το δικαίωμα να το «παίζουν» και Αρχιεπίσκοποι…
ΗΘΕΛΑΝ, δηλαδή, να επεκτείνουν την εξουσία τους και σε θέματα που αφορούσαν καθαρά εκκλησιαστικά ζητήματα…
ΠΑΝΩ σε αυτές τις διαφορές θεμελιώθηκαν οι αγώνες του «Κοινοτικού Θεσμού», η αποχώρηση των Κοινοτήτων Μελβούρνης, Σίδνεϊ, Αδελαΐδας και Νιούκαστλ από την Αρχιεπισκοπή και η προσχώρησή τους στην «Αυτοκέφαλη» Εκκλησία…
ΑΝ καί έχουν περάσει από τότε σχεδόν 60 χρόνια, η Κοινότητα Αδελαΐδας παραμένει ακόμα στην «Αυτοκέφαλη» και συνεχίζει τον «ιερό» κλεφτοπόλεμο…
ΝΑ σας θυμίσω εδώ, ότι η Κοινότητα Μελβούρνης «επέστρεψε» στην Αρχιεπισκοπή το 1972, ενώ η Κοινότητα Σίδνεϊ μόλις πριν έξι χρόνια…
ΝΑ προσθέσω, επίσης, ότι το Δ.Σ της Κοινότητας Μελβούρνης -στο οποίο και υπηρέτησα από το 1976 έως τον Απρίλιο του 1979, ασχολείτο κυρίως με τις οικονομικές διαφορές και τους καυγάδες που είχε η Κοινότητα με τους πέντε ιερείς της καθώς και τους πλειστηριασμούς για την προμήθεια των κεριών των εκκλησιών…
ΤΟ ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Χρήστος Μουρίκης, έγινε τρία κομμάτια ακριβώς στην πρώτη συνεδρίασή του για την εκλογή προέδρου, ενώ παρέμεινε στην εξουσία για ένα έξτρα εξάμηνο, γιατί μια ομάδα πέντε συμβούλων κατέφυγε στη Δικαιοσύνη για την αναβολή των εκλογών…
ΤΟ δικαστήριο απεφάνθη, ότι η εκλογή της Εφορευτικής Επιτροπής ήταν αντικαταστατική και έδωσε εντολή να διεξαχθεί νέα Γενική Συνέλευση και εκλογή νέας Εφορευτικής Επιτροπής…
ΚΑΙ δεν ήταν ότι χάθηκε τζάμπα τόσος χρόνος, αλλά η Κοινότητα -που προσπαθούσε και τότε, όπως και τα χρόνια που ακολούθησαν- να επιβιώσει οικονομικά, αναγκάστηκε, τελικά, να πληρώσει και 35.000 δολάρια για τα έξοδα της δίκης…
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ δικαστικές προσφυγές συνέχιζαν να γίνονται και μέχρι το 2007 που εκλέχτηκε το σημερινό Δ.Σ., το οποίο είναι και το μόνο στην ιστορία της Κοινότητας που δεν έχει διασπαστεί…
ΚΑΙ όχι μόνο δεν έχει διασπαστεί, αλλά έχει καταφέρει να αξιοποιήσει την περιουσία της Κοινότητας, να αναγείρει νέο κτίριο στο Lonsdale Street, να επεκτείνει το ημερήσιο σχολείο του Aplington και να βελτιώσει την ποιότητα διδασκαλίας των Ελληνικών στα υπόλοιπα σχολεία…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, οργανώνει σειρά διαλέξεων και εκδηλώσεων για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού, ενώ χρόνο με το χρόνο, βελτιώνει τις επαφές της και τη συνεργασία της με τους υπόλοιπους φορείς της παροικίας μας…
ΜΕ την ευκαιρία, να πω ότι στην κορυφή των επιτυχιών αυτού του Διοικητικού Συμβουλίου, είναι ότι έχει καταφέρει, έως ένα μεγάλο βαθμό, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των περισσότερων παροικιακών οργανισμών…
ΚΑΙ αυτό είναι ένας πραγματικός άθλος, μιας και παρέμενε το ζητούμενο της παροικίας για περισσότερο από έναν αιώνα…
ΟΛΕΣ οι προσπάθειες που είχαν γίνει στο παρελθόν είχαν αποτύχει, γιατί κανένας Οργανισμός δεν εμπιστευόταν και δεν συνεργαζόταν πραγματικά με τους υπόλοιπους και, προπαντός, με την Κοινότητα…
Ο καθένας κοίταζε το μαγαζάκι του και δεν έμπαινε στον κόπο ούτε καν να σκεφθεί τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μαζί…
ΤΗΝ τελευταία δεκαετία τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο και η Κοινότητα σήμερα απέδειξε, ότι είναι πλέον σε θέση να ηγηθεί μιας ενωτικής προσπάθειας και να πείσει και τους υπόλοιπους φορείς ότι «όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε περισσότερα»…
ΘΕΛΩ να ελπίζω ότι οι αξιωματούχοι των άλλων μεγάλων Οργανισμών θα πρέπει να έχουν ήδη κατανοήσει, ότι δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια και ότι έφτασε η ώρα να δουν και αυτοί με τη σειρά τους, πώς θα αξιοποιούσαν τις δικές τους περιουσίες, όχι μόνο για λογαριασμό του Συλλόγου τους, αλλά και ολόκληρης της παροικίας…
ΟΛΑ τα πιο πάνω τα έγραψα, για άλλη μια φορά, ενόψει της συγκέντρωσης που θα γίνει την Τετάρτη το βράδυ (στις 14 Ιουνίου δηλαδή), στο Πολιτιστικό Κέντρο στο Lonsdale Street..
ΣΤΗ συγκέντρωση αυτή έχουν κληθεί από την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, όλοι οι Οργανισμοί, για να συζητήσουν θέματα που αφορούν ολόκληρη την παροικία και το μέλλον της…
ΜΕΤΑΞΥ άλλων, θα συζητηθεί η αξιοποίηση του μεγάλου οικοπέδου του Μπουλίν, το πώς μπορεί να γίνει αυτό με τη συμμετοχή και άλλων Οργανώσεων, για το τι χρειάζεται η παροικία και τι μπορεί να ανεγερθεί που θα εξυπηρετεί τον εδώ ελληνισμό…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, θα συζητηθεί ένα ακόμα θέμα που αφορά τους πάντες. Η δημιουργία και η χρηματοδότηση μιας Έδρας Νεοελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης…
ΑΝ, τελικά, γίνει κατορθωτό κάτι τέτοιο -και δεν βλέπω κανέναν σοβαρό λόγο να μην γίνει-, θα είναι ένα μεγάλο βήμα της ποιοτικής αναβάθμισης της ελληνομάθειας σε αυτή τη χώρα, μιας και το Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, μαζί με το Πανεπιστήμιο Σίδνεϊ, είναι τα κορυφαία της Αυστραλίας και μεταξύ των καλύτερων πανεπιστημίων στον κόσμο..ΓΙΑ να μην έχει όμως και η προσπάθεια της προσεχούς Τετάρτης, την ίδια τύχη που είχαν και τόσες άλλες στο παρελθόν, θα πρέπει η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων να γίνεται για τα συγκεκριμένα θέματα…
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι όλοι καλά προετοιμασμένοι και συγκεκριμένοι και να μην λέει ο καθένας -για να βρίσκεται σε δουλειά ό,τι του κατέβει…
ΑΥΤΟ που θέλω να πω, είναι να μην γίνει και την Τετάρτη ό,τι γίνεται συνήθως σε παρόμοιες συγκεντρώσεις, που κανείς δεν έχει τίποτα υπόψη του να προτείνει πριν αρχίσει η συζήτηση και όσοι παρευρίσκονται το κάνουν για να πουν ότι «έλαβαν μέρος»…
ΑΝ μη τι άλλο, θα πρέπει να ξέρουν το ζητούμενο και πριν φύγουν να έχουν αποφασίσει «τι θα γίνει, πώς θα γίνει και ποιοι θα το κάνουν»…
ΜΕ άλλα λόγια, να κάνουν ό,τι δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα: να είναι προετοιμασμένοι και να μην αναβάλουν τη συζήτηση και τις αποφάσεις για την επόμενη συνάντηση…
ΔΙΠΛΑ προετοιμασμένο θα πρέπει να είναι και το Δ.Σ. της Κοινότητας και να υποβάλει στους παρευρισκόμενους φορείς μελετημένες και συγκεκριμένες προτάσεις, για την αξιοποίηση του Μπουλίν ή πώς θα βρεθούν τα χρήματα για την χρηματοδότηση της Έδρας Νεοελληνικών…
Η Κοινότητα θα πρέπει να προτείνει και τη «φόρμουλα», η οποία και θα εξασφαλίζει τις περιουσίες των Συλλόγων που θα θελήσουν να συμμετάσχουν στην αξιοποίηση του οικοπέδου στο Μπουλίν…
ΜΠΟΡΕΙ να δημιουργηθεί, για παράδειγμα, ένα trust των ενδιαφερόμενων Συλλόγων, το οποίο και θα εγγυάται τα περιουσίες τους, ώστε να είναι όλοι εξασφαλισμένοι και σίγουροι ότι δεν «πετούν» τα λεφτά τους…
ΠΟΛΛΑ μπορούν να γίνουν για την αξιοποίηση των περιουσιών των Οργανώσεων και η δεύτερη και τρίτη γενιά της παροικίας διαθέτει πλέον καταρτισμένους ανθρώπους που έχουν το know how για τέτοιες δουλειές…
ΑΣ ελπίσουμε ότι δεν θα αφήσουμε και αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη…
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ