Όταν μιλάμε για εθελοντισμό εννοούμε την ηθελημένη παροχή υπηρεσιών χωρίς το κίνητρο της υλικής ανταμοιβής, για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Μια ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να βελτιώσει τον τρόπο ζωής των συνανθρώπων τους οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με ανυπέρβλητες δυσκολίες και εμπόδια. Βέβαια, ο εθελοντισμός μπορεί να είναι επίσημος, δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποιον μη κυβερνητικό οργανισμό, ενώ μπορεί να είναι και ανεπίσημος, δηλαδή να προσέχουμε αγαπημένα μας πρόσωπα που παλεύουν καθημερινά με δύσκολες καταστάσεις. Υπό αυτή την έννοια όλοι είμαστε εθελοντές , διότι όλοι έχουμε βοηθήσει κάποιον δικό μας άνθρωπο σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του. 

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο εθελοντισμός αφορά μόνο νέους ανθρώπους . Ένα λογικό επιχείρημα είναι ότι η νεαρή ηλικία μπορεί να εξασφαλίσει την όρεξη για δουλειά, τις φρέσκιες ιδέες και την εφευρετικότητα, όμως ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος είναι ικανός να μεταδώσει γνώση, εμπειρία και τη σοφία των εμπειριών του. Όταν, μάλιστα, μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών σε κάποιο εθελοντικό πρόγραμμα ειδικά όταν γίνεται λόγος για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, τότε μπορούν οι νεότεροι να μαθητεύσουν δίπλα στους μεγαλύτερους και οι τελευταίοι να αισθάνονται ενεργοί και χρήσιμοι άνθρωποι στην τοπική εκκλησία. Η συνεργασία αυτή μπορεί να είναι επιτυχημένη και να βγάλει από την αδράνεια και την παθητικότητα τον σύγχρονο άνθρωπο. Να τον βοηθήσει να αποκτήσει ορθή αντίληψη της αποστολής του στον κόσμο και να γίνει φορέας ενός πανανθρώπινου και οικουμενικού μηνύματος που είναι η κοινωνική προσφορά και η αγάπη στον συνάνθρωπο. 

Από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια είναι γνωστή η κοινοκτημοσύνη και το πώς οι χριστιανοί μοιράζονταν τα υπάρχοντά τους μέσα στη χριστιανική κοινότητα. Επομένως, μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι η προσφορά και η ανιδιοτέλεια ήταν αξίες που στόλιζαν τον πιστό από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Και φθάνουμε στο σήμερα, με την Εκκλησία να πρωτοστατεί στον εθελοντικό τομέα αυτά τα πενιχρά χρόνια. Συσσίτια, ρουχισμός, σχολική ύλη και κοινωνικό φροντιστήριο είναι κάποιες μόνο από τις ανάγκες που μπορεί ο οίκος του Θεού να καλύψει. 

Ο εθελοντισμός μπορεί να είναι μια εναλλακτική πρόταση για έναν μεγαλύτερο άνθρωπο που δεν θέλει να γεράσει σε έναν καναπέ έχοντας στραμμένη τη ματιά του στην οθόνη της τηλεόρασης ή σε έναν υπολογιστή. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο εθελοντής γνωρίζει ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα και στόχους, επομένως δεν αισθάνεται μοναξιά και απομόνωση κάτι που συναντάμε συχνά σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Παράλληλα, μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες και να γίνει δημιουργικός ανάλογα με τον τομέα που αναπτύσσει δράση. Έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει εμπειρίες και να γευθεί τα οφέλη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Ακόμη, ο εθελοντής δεν βιώνει τόσο έντονα το άγχος και αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί , αφού συνήθως μοιράζεται τα συναισθήματα και τις ανησυχίες του με την υπόλοιπη ομάδα. Επίσης, έρχεται σε επαφή με την άσχημη πλευρά της ζωής και αφήνει στην άκρη τα δικά του προβλήματα τα οποία μέχρι εκείνη την ώρα του φάνταζαν βουνό! Δηλαδή μαθαίνει να διαχειρίζεται τις δυσκολίες της ζωής και να εξοικειώνεται με αυτές. Να βρίσκει λύσεις και να κάνει τις δικές του προτάσεις, να νιώθει χαρά στηρίζοντας υλικά και συναισθηματικά συνανθρώπους, ενώ συνειδητοποιεί την ανάγκη να προσεύχεται στον Θεό για όλες τις δωρεές που λαμβάνει από αυτόν, αλλά και να αποκτά υπομονή στα αγαθά που ο Θεός του στερεί.