Ένα ενδιαφέρον ατομικό ταξίδι στην Νότια Αυστραλία και την Τασμανία για πεζοπορία και τουρισμό πραγματοποίησε στο διάστημα 1 με 11 Νοεμβρίου 2017 ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών, του Συλλόγου Πεζοπορίας και Ορειβασίας Τρικάλων και του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων, ταξιδευτής του κόσμου.
Μέσω Κωνσταντινούπολης και Κατάρ, η περιπέτεια άρχισε στις 2 Νοεμβρίου από το Σίδνεϊ, γνωστή μητρόπολη του κόσμου, όπου ζουν άνθρωποι από όλες τις φυλές, συμπεριλαμβανομένων και Ελλήνων.
Το Σίδνεϊ είναι πανέμορφη και απλωμένη πόλη, με πολύ πράσινο στα προάστια και σύγχρονη αρχιτεκτονική μεγάλων λεωφόρων, ουρανοξυστών και πλατειών στο κέντρο και το λιμάνι. Καμάρι και σήμα κατατεθέν του είναι η μεγάλη γέφυρα και η Όπερα, η οποία αποτελείται από 7 μισά ημικύκλια που υψώνονται στον ουρανό, θαύμα αρχιτεκτονικής και θέαμα υπέροχο δεσπόζον επί του λιμένος.
Στο Μουσείο Αυστραλίας του Σίδνεϊ υπάρχει Τμήμα Φυσικής Ιστορίας όπου εκτίθεται όλη η πανίδα της Ωκεανίας (Παπούα, Αυστραλία, Τασμανία και Νέα Ζηλανδία) ακόμη και απολιθώματα δεινοσαύρων. Στο Μουσείο παρουσιάζεται επίσης η ιστορία της ηπείρου, η οποία κατοικείτο από 35.000 ετών από τους ντόπιους Αβοριγίνες (Aboriginals).
Αυτοί πίστευαν σε έναν ανώτατο ουράνιο θεό, δημιουργό του κόσμου και επίσης σε ουράνια αρχέγονα μυθικά όντα που οργάνωσαν τον κόσμο σε κατοικήσιμο γεωγραφικά τόπο. Οι τελετουργοί ενδύονταν στολές που θύμιζαν ζώα και πτηνά, θεωρώντας ότι μέσω αυτών επικοινωνούν με τα πνεύματα της φύσης και των προγόνων.
Πρώτοι έφθασαν τον 17ο αιώνα οι Ολλανδοί, πλην, όμως, δεν έκαναν αποικίες και δεν εξερεύνησαν την ήπειρο. Αυτό το έκαναν οι Βρετανοί, οι οποίοι το 1770 υπό τον θαλασσοπόρο Τζέιμς Κουκ, κατέλαβαν κρίσιμα σημεία των ακτών, ιδρύοντας αποικίες και σταδιακά εξερεύνησαν και κατέλαβαν όλη την ήπειρο.
Οι ντόπιοι Αβοριγίνοι, αν και δεν σκλαβώθηκαν (υπενθυμίζω ότι η δουλεία ουδέποτε υπήρξε πολιτική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας), υπέστησαν την μοίρα των λαών υπό αποικιοκρατικό καθεστώς, το οποίο θεωρούσε τους ντόπιους ως υποδεέστερους πνευματικά και πολιτιστικά. Ο ρατσισμός αυτός κράτησε ως το 1972, οπότε οι Αβορίγινοι απέκτησαν όλα τα δικαιώματα του Αυστραλού πολίτη και οι διάλεκτοί τους ομιλούνται ακόμη. Πηγαίνουν έως και σήμερα στα ιερά τους μέρη και με τον τρόπο τους τιμούν τους προγόνους.
Η Αυστραλία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1901 και δέχθηκε πολλούς μετανάστες από όλο τον κόσμο. Ακόμη και σήμερα αναγνωρίζει τυπικά ως αρχηγό του κράτους τον Βρετανό Μονάρχη και, φυσικά, ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία, πλην όμως αυτό ουδόλως μειώνει την ανεξαρτησία της.
Πολέμησε ηρωικά και στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους στο πλευρό των Δυτικών συμμάχων και πολύ αυστραλιανό αίμα κύλησε στην Καλλίπολη το 1915 και στην Κρήτη το 1941. Ιδιαίτερα για τη συμμετοχή τους στην Μάχη της Κρήτης, όλοι οι Έλληνες τους οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη.
Στις 3 Νοεμβρίου με τραίνο και διαδρομή 2 ωρών, έφτασα στην ωραία κωμόπολη Κατούμπα (Katoomba) περνώντας από ένα θαυμάσιο μέρος της αυστραλιανής υπαίθρου γεμάτης τροπικά βρόχινα δάση με δένδρα διαφόρων ειδών.
Η επόμενη μέρα (4 Νοεμβρίου) ήταν αφιερωμένη σε πεζοπορία διαρκείας 4 ωρών στο τροπικό δάσος της Κατούμπα. Σε 30 λεπτά απόσταση από την πόλη υπάρχει το σημείο Echo Point όπου παρατηρεί κανείς τις Τρεις Αδελφές (Three Sisters), τρεις πελώριους ορθογώνιας μορφής βράχους που υψώνονται στον ουρανό. Δυστυχώς, η ημέρα ήταν ψυχρή, βροχερή και πολύ ομιχλώδης και η ορατότητα περιορισμένη.
Κατέβηκα στη βαθιά κοιλάδα με τεχνητά ξύλινα και μεταλλικά σκαλοπάτια και ακολούθως ανέβηκα επί δίωρο με δυσκολία και μεγάλη υψομετρική διαφορά τον ανήφορο μέχρι τους μικρούς μεν, πλην θαυμάσιους καταρράκτες Leura (Λέουρα) και επέστρεψα στην Κατούμπα για επιστροφή αυθημερόν στο Σίδνεϊ. Σε αυτή την βροχερή και ομιχλώδη πορεία ήμουν μόνος με την εξαίρεση ενός ζεύγους Κινέζων, οι οποίοι με ακολούθησαν μέχρις ενός μόνον σημείου. Δύσκολη ημέρα, βλέπετε.
Στις 5 Νοεμβρίου είχα πτήση για Τασμανία, το μεγάλο νησί νότια της Αυστραλίας, εκεί όπου ο κόσμος τελειώνει. Η Τασμανία πήρε το όνομά της από τον Ολλανδό θαλασσοπόρο Άμπελ Τάσμαν, που την αντίκρισε πρώτος το 1642, χωρίς να πατήσει το πόδι του εκεί. Οι Βρετανοί ήλθαν ως άποικοι το 1803.
Η Τασμανία είναι γνωστή στον κόσμο από την πλούσια χλωρίδα και πανίδα της και ιδιαίτερα τον Διάβολο της Τασμανίας, ένα μικρόσωμο σαρκοβόρο με ισχυρότατους σιαγόνες. Διαθέτει αλπική κωνοφόρο χλωρίδα στα ορεινά, δάση ευκαλύπτου στα δυτικά και τροπική βλάστηση στα βόρεια. Αποδείχθηκε ότι ένα από τα κωνοφόρα της επιζεί εκατομμύρια χρόνια και είναι το αρχαιότερο δένδρο της γης. Φημίζεται επίσης ότι έχει τον καθαρότερο αέρα και νερό στον κόσμο.
Οι Βρετανοί φέρθηκαν πολύ σκληρά στους ιθαγενείς Αβοριγίνες. Διωγμένοι από την παραθαλάσσια γη τους, οι ντόπιοι προσπάθησαν να αντισταθούν με ανταρτοπόλεμο, πλην ματαίως. Οι περισσότερες απώλειές τους όμως (όπως και σε όλα τα μέρη όπου πήγαν οι λευκοί) προήλθαν από ασθένειες που τους μετέδωσαν οι λευκοί απέναντι στις οποίες ο οργανισμός τους ήταν αδύνατος.
Η πρωτεύουσα της Τασμανίας είναι το Χόμπαρτ, όχι ιδιαίτερα μεγάλη πόλη, πλην ωραία με επιβλητικά δημόσια κτίρια, μουσείο και προκυμαία. Η διαμονή για τις επόμενες 3 ημέρες ήταν στο Λάντσεστον της Βορειοδυτικής Τασμανίας σε απόσταση 220 χλμ. από την πρωτεύουσα, πόλη επίσης όμορφη με ευγενείς κατοίκους και εξαίσια αρχιτεκτονική αγγλικού ρυθμού.
Η 6η Νοεμβρίου ήταν αφιερωμένη στο Κραντλ Μάουντεν, τον ορεινό όγκο της Βορειοδυτικής Τασμανίας. Με ενοικιασμένο αυτοκίνητο απήλαυσα τη θαυμάσια διαδρομή 3,5 ωρών μέχρι το Εθνικό Πάρκο Κραντλ, κατά την οποία είδα από κοντά τον τρόπο ζωής της υπέροχης τασμανικής υπαίθρου, απόλυτα καθαρής, περιποιημένης και οργανωμένης με πολλά βοοειδή, πρόβατα Μερινός και άλογα, όπως επίσης και κάποιους μεγάλους ποταμούς και πυκνά δάση ευκαλύπτου.
Λόγω ύπαρξης παγωμένου χιονιού και πάγου στην κορυφή Κραντλ, οι αρχές του Πάρκου απαγόρευαν την ανάβαση στους ορειβάτες εκείνες τις ημέρες, πλην αυτών που διέθεταν ειδικά εργαλεία που εγώ δεν διέθετα στην εκδρομή αυτή. Στα όρη αυτά του Νοτίου Ημισφαιρίου ο καιρός αλλάζει ταχύτατα και προκαλεί θανάτους στους απροετοίμαστους.
Μου απέμεινε η κορυφή Χάνσονς (υψόμετρο 1185 μ.) την οποία ανέβηκα με την συντροφιά ενός μόνον Τασμανού, καθώς όλοι οι υπόλοιποι πεζοπόροι προτίμησαν τον γύρο της λίμνης Ντάβε. Η ανάβαση άρχισε στις 12 το μεσημέρι από υψόμετρο 920 μ. και στην κορυφή φθάσαμε στις 1.20 με την κατάβαση να διαρκεί μέχρι τις 2.25μμ. υπό θυελλώδη άνεμο και επί βραχώδους πεδίου (όποιος υποτιμά τα όρη και τα υψόμετρα της Τασμανίας διαπράττει σοβαρό σφάλμα).
Ακολούθως, πραγματοποίησα τον γύρο της λίμνης Ντάβε (6χλμ.) από 14.30μμ. έως την 15.35μμ. και όλα αυτά σε μισό χρόνο από τον προβλεπόμενο από τις ενδείξεις του Πάρκου και ακολούθως επέστρεψα στο Λόντσεστον.
Μια ωραία έκπληξη της εκδρομής ήταν η πεζοπορία της 7ης Νοεμβρίου στα περίχωρα του Λόντσεστον. Το φαράγγι του Καταρράκτη (Cataract Gorge) διατρέχεται από τον μεγάλο ποταμό South Esk και φιλοξενεί το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της περιοχής και την Γέφυρα της Αλεξάνδρας (Αlexandra Bridge) κατασκευής 1893-1905, θαύμα τεχνικής για την εποχή του, τόπος υπέροχος με ρέματα, μικρές λίμνες και πυκνά δάση κυρίως ευκαλύπτου.
Τα μονοπάτια είναι πυκνά και καλογραμμένα, τόπος πεζοπορίας και αναψυχής για χιλιάδες ντόπιους και ξένους, οι οποίοι προτιμούν αυτήν τη δραστηριότητα, αντί να πίνουν αλκοόλ στα μπαρ και τα καφενεία.
Από τις 11.00 πμ. έως τις 18.30 μμ. απόλαυσα το τοπίο πεζοπορώντας παραλλήλως του ποταμού και ενδότερα έως εκεί που τα μονοπάτια τελειώνουν. Κατά την επιστροφή συνάντησα και ένα wallaby (ουάλαμπι, μικρόσωμο καγκουρό σε μέγεθος αλεπούς) το οποίο μου έκανε την τιμή να το φωτογραφήσω, δυστυχώς το μόνο μαρσιποφόρο που είδα στην χώρα.
Στις 8 Νοεμβρίου για τη Μελβούρνη, πόλη αρχοντική και κοσμοπολίτισσα, με επιβλητικά κτίρια, θέατρα, μουσεία (ένα εκ των οποίων είναι το Ελληνικό Μουσείο), πινακοθήκες, πολύβουη κίνηση και πολλούς Έλληνες. Η Μελβούρνη οφείλει τον όγκο της στην ανακάλυψη εκεί χρυσού το 1856, πράγμα που προκάλεσε την εισροή άνω των 500.000 χρυσοθήρων και μεταναστών από όλον τον κόσμο, γενόμενη ούτως το Γιοχάνεσμπουργκ της Αυστραλίας.
Μια από τις ωραιότερες ημέρες ήταν στις 9 Νοεμβρίου η τουριστική εκδρομή δώδεκα ατόμων από διάφορες χώρες από τη Μελβούρνη μέχρι τους Δώδεκα Αποστόλους.
Είναι μια περιοχή του Νότιου Ωκεανού ανατολικά της Μελβούρνης πασίγνωστη στον κόσμο για το κρημνώδες ανάγλυφό της και κυρίως για τους 7 βράχους που ξεπηδούν από τα κύματα, βράχοι πελώριοι και εντυπωσιακοί που αν και είναι μόνον επτά ονομάστηκαν Δώδεκα προς τιμήν των Αποστόλων, τόπος έλξης χιλιάδων επισκεπτών ετησίως από όλον τον κόσμο, ευρισκόμενος στο Εθνικό Πάρκο Κάμπελ.
Κατά την 12ωρη διαδρομή περάσαμε και από ένα άλλο Εθνικό Πάρκο με παραδείσια πτηνά και παπαγάλους τόσο φιλικούς που φωτογραφίζοντο επί των κεφαλών και των ώμων μας και κατά την μικρή πορεία μας στο κοντινό τροπικό δάσος ευκαλύπτων και μύρτιλων, είχαμε την τύχη να δούμε σε δένδρα κάποια κοάλα, ζωάκια συμπαθέστατα. Δέος μας προκάλεσε το μεγαλείο του Νότιου Ωκεανού, σκεπτόμενοι ότι απέναντι κείται η Ανταρκτική. Κάποιες παραλίες του είναι ο παράδεισος των σέρφερ.
Σταθήκαμε εκστατικοί μπροστά στην παραλία Μπελ, εκεί όπου η θάλασσα και, γενικά, η φύση μας θυμίζει πόσο μικροί είμαστε. Κάθε μερικά χρόνια ο Ωκεανός και η Ανταρκτική στέλνουν στην Μπελ ένα μεγάλο κύμα, το μεγαλύτερο και ψηλότερο του κόσμου.
Στις 10 Νοεμβρίου εγκατέλειψα την Αυστραλία γεμάτος γνώσεις, εμπειρίες και συγκινήσεις. Οι Αυστραλοί είναι πολιτισμένος,ευγενής και μορφωμένος λαός, οργανωμένος και άκρως φιλελληνικός. Η κρατική και κοινοτική τους οργάνωση αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλον τον κόσμο και εκεί έγκειται η ευημερία τους.
Ανήκουν στον προτεσταντικό αγγλοσαξονικό κόσμο, η κύρια αντίληψη του οποίου είναι η ατομική επιδίωξη της ευτυχίας και ευημερίας, ενταγμένης όμως αυτής της ατομικότητας στο γενικό συμφέρον, ούτως ώστε ολόκληρη η κοινωνία να πηγαίνει μπροστά. Αυτός ο κόσμος οδηγεί και καθοδηγεί όλην την ανθρωπότητα και δεν γνωρίζω αν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν μαρξιστικά κόμματα ουδεμίας απόχρωσης.
Αν και αποτελούν σημείο αναφοράς για τη διεθνή σκηνή, οι ίδιοι τιμούν πάντα την μεγάλη Μητέρα Βρετανία από την οποία άλλωστε προέρχονται.