Μερικές φορές τη διαφορά την κάνει ο τρόπος. Η Άνγκελα Μέρκελ δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όφειλε να διαψεύσει ότι η άρση της περικοπής των συντάξεων ήταν προϊόν συμψηφισμού με το Μακεδονικό. Όμως, ο τρόπος διά του οποίου προέβη σε αυτή την αυτονόητη διάψευση ήταν βαρύς για τον πολιτικό συγγενή της στην Ελλάδα. Ήταν καρφί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν φταίει η Μέρκελ. Ο πρόεδρος της Ν.Δ., σε μια στιγμή αντιπολιτευτικής παραφοράς, είχε διατυπώσει από το βήμα της Βουλής έναν ισχυρισμό καταστατικά αναπόδεικτο – και άρα ευάλωτο σε παταγώδη διάψευση.

Η αλήθεια είναι ότι η αναφορά της καγκελαρίου στις συντάξεις απλώς επιδείνωσε κατά τι μια ήδη αντίξοη για τη Ν.Δ. σκηνοθεσία. Η επίσκεψη σε χρόνο τόσο κοντά στις εκλογές και με μια ατζέντα κόντρα στις προεκλογικές παραδοχές της Ν.Δ., είχε, από την ανακοίνωσή της, τον χαρακτήρα ρητής αναστύλωσης του χωλαίνοντος Τσίπρα. Το «καρφί» απλώς επιβάρυνε ένα κόστος που η Πειραιώς προσπαθούσε εδώ και δύο εβδομάδες να μετριάσει προληπτικά, θυμίζοντας ότι η αντίστοιχη παρέμβαση της Μέρκελ στα Σκόπια έφερε μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό είναι και το μόνο θετικό για την αξιωματική αντιπολίτευση από το 24ωρο της καγκελαρίου στην Αθήνα. Τα μηνύματά της ήταν μεν «αδελφοκτονικά» για το κόμμα το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως η πρώτη δύναμη της παραδοσιακής ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς που δείχνει έτοιμη να νικήσει τον λαϊκισμό, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια. Εδώ, όπως πρώτα είχε φανεί στο δημοψήφισμα του 2015, οι ευρωπαϊκές φωνές δεν έχουν καμία εκλογική επιρροή. Ή μάλλον, αν έχουν επιρροή, είναι αντίθετη προς το σκοπούμενο.

Δικαιούται στ’ αλήθεια ο Μητσοτάκης να νιώθει ωφελημένος από την «αντιπολίτευση» που του έκανε η Μέρκελ; Μπορεί να την πουλήσει εκλογικά ως δική του αντιγερμανική ανδραγαθία – ένα «go back» με σιγαστήρα και γραβάτα;
Δεν θα ήταν και πολύ πειστικός. Η Ν.Δ. δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ο αυτάρεσκος απολογισμός της κρίσης που έκανε από το πόντιουμ του Μαξίμου η Μέρκελ βασιζόταν σε μια άρρητη παραδοχή: Αν μπορεί να μιλάει σήμερα για τις προοπτικές εξόδου της Ελλάδας από την κρίση, το οφείλει και στην προληπτική επίδραση της επόμενης κυβέρνησης. Το οφείλει στο γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές δεν εκλαμβάνονται, όπως το 2015, ως «πολιτικός κίνδυνος» – ακριβώς επειδή όλοι προεξοφλούν ότι θα τις κερδίσει κάποιος που δεν έρχεται ως σκίστης.

Πέρα από τον προεκλογικό χρονισμό της, η παρουσία της Μέρκελ εκμαίευσε συμβολισμούς με κάποιο βάρος. Έκλεισε όντως ένας κύκλος – όπως είπε ο πρωθυπουργός. Τα ολοσέλιδα, χαμογελαστά πορτρέτα της Mutti στα φιλοσυριζαϊκά φύλλα, ο πανηγυρισμός τους για την εύνοιά της ήταν αυτό που στα γερμανικά λέγεται Sargnagel. Ένα καρφί στο φέρετρο του αντιμνημονιακού λαϊκισμού. Και μάλλον το τελευταίο πριν από τον εκλογικό ενταφιασμό του.