Σύμφωνα με έρευνα, το 2010 το σύνολο των Χριστιανών ανά τον κόσμο έφτασε τα 2,19 δισεκατομμύρια (το 1910 ήταν μόλις 600 εκατομμύρια). Αυτό δείχνει ότι ο Χριστιανισμός εξακολουθεί να παρουσιάζει μεγάλη ζωτικότητα, παρότι δεν μπόρεσε να λύσει τα μεγάλα προβλήματα που διαχρονικά απασχολούν τους ανθρώπους. Κηρύττει αγάπη, αλλά αγάπη δεν είδαμε στον χριστιανικό κόσμο. Μίσος είδαμε πολύ.

Πώς όμως ξεκίνησε αυτή η θρησκεία; Από τους ιστορικούς που επιχείρησαν ν’ απαντήσουν στο ερώτημα αυτό, ξεχώρισα τον αείμνηστο Γιάννη Κορδάτο. Το τελευταίο του έργο – δύο ογκώδεις τόμοι με τίτλο «Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός» – εξετάζει όλες τις αρχαίες πηγές, χριστιανικές και μη, και με το πρίσμα το μαρξιστικό βλέπει την απαρχή του Χριστιανισμού ως μια «προλεταριακή επανάσταση των Ιουδαίων».

Η άποψη αυτή γεννά στο μυαλό μου κάποια ερωτηματικά. Αλλ’ αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τούτος ο Έλληνας ιστορικός χρειάστηκε είκοσι χρόνια (1940-1960) για να ολοκληρώσει την έρευνά του, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο Χριστιανισμός – με τη μορφή που προπαγανδίστηκε από τον Παύλο στα μεσογειακά και μικρασιατικά αστικά κέντρα – στη μεγάλη του πλειοψηφία (sic) έπαψε να είναι μαχητικός-επαναστατικός, γι’ αυτό και επικράτησε μια που έγινε συντηρητική και αντεπαναστατική δύναμη».

Άραγε μπορεί ο Χριστιανός, που κηρύττει την αγάπη, να γίνει βίαιος επαναστάτης; Βεβαιότατα. Αρκεί να θυμηθεί τα λόγια του Ιησού, που είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν» (Ματθαίος, 10:34). Το μαχαίρι δεν φτιάχτηκε για να κόβουμε μόνο το ψωμί, αλλά και ανθρώπινα κεφάλια. Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία έγινε από Ρώσους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί ήσαν και αυτοί που το 1821 άδραξαν το γιαταγάνι και αποτίναξαν τον Οθωμανικό ζυγό. Το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών» (ό.π. 5:44) είναι ανεφάρμοστο ηθικό παράγγελμα που αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση. Είναι ζεστός αέρας.

Ο ΠΙΛΑΤΟΣ
Έχοντας πατήσει (και) τα χωράφια της θρησκειολογίας (στα φοιτητικά μου χρόνια), γνώρισα πολλούς ιστορικούς του πρώιμου Χριστιανισμού. Εδώ, για λόγους χώρου, ανέφερα μόνο τον Κορδάτο, καθότι συμπαθώ τους μαρξιστές – δίνουν τροφή στη σκέψη. Βάζοντας τους ιστορικούς στην άκρη, η ταπεινότητά μου θεωρεί τον Πόντιο Πιλάτο «πατέρα» του Χριστιανισμού.

Ο Πιλάτος υπηρέτησε ως έπαρχος της Ιουδαίας κάτω από το βλέμμα του αυτοκράτορα Τιβέριου (14-37 μ.Χ.). Βέβαια, υπάρχουν αμφιβολίες ως προς το πότε ακριβώς υπηρέτησε. Πάντως, στο χρονικό διάστημα που διοίκησε την Παλαιστίνη, δεν σημειώθηκε κανένα σοβαρό επαναστατικό κίνημα από τους Ιουδαίους. Αλλά κάποια άνοιξη, μεταξύ 29 και 33 μ.Χ., είχε συντριβεί ένας ανώφελος ξεσηκωμός των Ιουδαίων, με αρχηγό τον Βαραββά.

Ο Βαραββάς είχε συλληφθεί και φυλακιστεί. Περίμενε τώρα την εκτέλεσή του με σταυρικό θάνατο (ρωμαϊκός τρόπος εκτέλεσης επαναστατών). Και καθώς πλησίαζε το Πάσχα των Εβραίων, η ατμόσφαιρα στην Ιερουσαλήμ ήταν ηλεκτρισμένη. Στην γεμάτη προσκυνητές «ιερή πόλη» υπόβοσκε οργή για τη σύλληψη και φυλάκιση του Βαραββά.

Ξαφνικά καταφθάνει το Ιουδαϊκό Μέγα Συμβούλιο (το «Σανχεντρίν») και παρουσιάζει στον Πιλάτο έναν άλλον κρατούμενο για να δικαστεί. Το όνομά του ήταν Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Ο άνθρωπος αυτός κατηγορούνταν για προδοσία, γιατί έλεγε πως είναι ο «Βασιλεύς των Ιουδαίων» και δεχόταν να τον αποκαλούν «Μεσσία» (τίτλος με πολιτικό νόημα).

Υποθέτουμε ότι η κατηγορία στηριζόταν σε δύο κυρίως γεγονότα: α) Ο Ιησούς βρέθηκε να είναι το επίκεντρο μιας λαϊκής εκδήλωσης στην Ιερουσαλήμ, όπου ακούστηκαν κάποια εθνικιστικά συνθήματα, και β) ο ίδιος προκάλεσε την εξουσία τού ιερατείου, όταν στην αυλή του Ναού επιτέθηκε στους έμπορους που πωλούσαν περιστέρια για θυσίες. Ενδεχομένως υπήρχαν και άλλοι βαθύτεροι λόγοι, άγνωστοι σε μας.

Ωστόσο, ο κόσμος καταλάβαινε, ακόμη και ο ίδιος ο Πιλάτος, ότι ο Ιησούς απολάμβανε τη συμπάθεια μεγάλης μερίδας του λαού («πλείστου όχλου»). Έτσι, αμήχανος ο Πιλάτος προτείνει ν’ αφεθεί ελεύθερος ο Ιησούς, εφόσον δεν είχε πειστεί ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος προδοτικής στάσης κατά της ρωμαϊκής εξουσίας. Όμως ο όχλος κραύγαζε: «Όχι αυτόν! Τον Βαραββά!». Ο Πιλάτος, υποκύπτοντας στις φωνές του όχλου, άφησε ελεύθερο τον Βαραββά.

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ…
Εάν ο Πιλάτος διέθετε σθένος και δεν υπέκυπτε στις κραυγές του όχλου, εκτελώντας τον Βαραββά, τα πράγματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά: Ο Ιησούς θα συνέχιζε τη διδασκαλία του για πολλά ακόμη χρόνια, ο Απόστολος Παύλος θα περιόδευε τουλάχιστον μισό αιώνα αργότερα (αν ζούσε), ο σταυρός δεν θα ήταν το σύμβολο των Χριστιανών, οι δύο εσταυρωμένοι «ληστές» (οπαδοί του Βαραββά) δεν θα κατέληγαν στον Παράδεισο και ο Ιησούς θα πέθαινε φυσιολογικά σε βαθύτατο γήρας .

Επομένως, είναι φανερό πως η απόφαση του Πιλάτου ν’ αφήσει ελεύθερο τον Βαραββά, ως μη ώφελε, αποτέλεσε καταλύτη ραγδαίων εξελίξεων που οδήγησαν στην ίδρυση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, το 33 μ.Χ. Πρώτος Επίσκοπος αυτής της πρώτης Εκκλησίας εκλέχτηκε ο ετεροθαλής αδερφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, ο οποίος θανατώθηκε από τους Ιουδαίους με λιθοβολισμό το 62 μ.Χ.

Μα θα μου πείτε: όλα έγιναν με βάση το θεϊκό σχέδιο. Συνεπώς, ο Πιλάτος δεν είχε άλλη επιλογή από το να ελευθερώσει τον Βαραββά. Καλή σκέψη αλλά ρηχή. Διότι «θεϊκό σχέδιο» σημαίνει αφαίρεση της ελευθερίας μου να επιλέγω ενάντια στο «σχέδιο».