Πριν 45 χρόνια ήχησαν στη μαρτυρική μεγαλόνησο, την Κύπρο μας, οι σειρήνες της τουρκικής εισβολής (20.7.1974), του ασιατικού Αττίλα, με το πρόσχημα της προστασίας των Τουρκοκυπρίων, ύστερα από το προδοτικό «εθνικιστικό» πραξικόπημα εναντίον του μακαριστού Προέδρου Μακαρίου (15.7.1974). Ο τραγικός απολογισμός της ασιατικής εισβολής μετράει μόνιμη στρατιωτική κατοχή, απώλεια εδαφών, καταστροφή και λεηλασία πολιτιστικών θησαυρών, ασέβεια προς τον Χριστιανισμό ως Θρησκεία, ξεσπίτωμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και το, κυριότερο, εκατοντάδες αγνοουμένων, που δεν είχαν οι δικοί μας, την ευκαιρία να τους θρηνήσουν στην έξοδό τους από τα γήινα, θυσιάζοντας τη ζωή τους στο ύψιστο αγαθό, το πλέον λυτρωτικό τίμημα της θυσίας, την ελευθερία. Η 45η τραγική επέτειος της θρασύτατης ουραλο-αλταϊκής εισβολής στη Κύπρο, συμπίπτει φέτος και με δεύτερη εισβολή των νταήδων γειτόνων μας (10.7.2019), αυτή τη φορά στην οικονομική ζώνη του νησιού, προς άγρα υδρογονανθράκων, δήθεν για να έχουν μέρισμα οι ομοεθνείς τους (αλλά όχι και συμπατριώτες τους), Τουρκοκύπριοι.
Οι θρασύτατες ενέργειες της πολιτικής, στρατιωτικής, και, ενίοτε, θρησκευτικής ηγεσίας των εξ Ανατολής γειτόνων μας και η 2η εισβολή στην Κύπρο, καταδικάστηκαν από όλα τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια θεσμικά όργανα, ακόμη και από την ερωτοτροπούσα Ρωσία. Η αντίδρασή τους ήταν περισσότερο εμφανής, περισσότερο ζωηρή από την 1η εισβολή του Αττίλα. Όχι βέβαια από μια έξαρση συμπάθειας προς τον Ελληνισμό ή από μια δόση, τέλος πάντων, ενοχικών τύψεων απέναντι στον μαρτυρικό αδελφικό μας λαό, αλλά γιατί το επιβάλλουν πλέον τα μεγάλα πολυεθνικά τραστ και όμιλοι ενέργειας, οι οποίοι ανακάλυψαν περιχαρείς ότι τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα είναι πλουτοφόρα και κατά συνέπεια προσφιλή.
Αυτά λαμβάνουν χώρα στην Κύπρο μας και εμείς, οι συνέλληνες, οι συγκύπριοι, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την πολιτική πρόκληση, το εθνικό μαρτύριο, το νταηλίκι και τον τσαμπουκά της ηγεσίας γειτόνων, που, κακή τη μοίρα, τους έδιωξαν οι Κινέζοι τον ένατο και δέκατο αιώνα και τους εξώθησαν πέρα από την πατρογονική τους γη, στα βάθη της Δύσης, ώστε να βρεθούν στην επικράτεια του Βυζαντίου και μετά την ατυχή μεγάλη μάχη του Μαντζικέρτ (1071) να εγκατασταθούν, με την άδεια των Βυζαντινών, στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας. Έτσι ζούμε πάνω από χίλια χρόνια το ύφος και τη συμπεριφορά της ηγεσίας των γειτόνων μας (ο λαός τους απλά στέκεται σχεδόν πάντα αμήχανος στα γεγονότα).
Σε αναθύμηση της τραγικής συμπεριφοράς των εισβολέων και προκειμένου να εκφράσει ο Ελληνισμός γενικότερα την απέχθεια, το όνειδος και την αποστροφή του στα όσα δεινά επέφερε και συντηρεί η επάρατη εισβολή κάθε έτος οργανώνουμε την Πορεία Διαμαρτυρίας. Για να θυμηθούμε τη λαφυραγώγηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, τη λεηλασία της τιμής εκατοντάδων αμάχων (κυρίως γυναικών), την προσφυγιά και τον θάνατο, προκειμένου να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη των (νεκρών) αγοουμένων, κάθε Ιούλιο κάνουμε την Πορεία Διαμαρτυρίας. Προκειμένου να κάνουμε τους συγκατοίκους του πλανήτη μας κοινωνούς και γνώστες του δράματος που ζει ακόμη το μαρτυρικό νησί και οι συνέλληνες (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) που το κατοικούν, κάθε χρόνο οργανώνονται Πορείες Διαμαρτυρίας.
Πόσο λειτουργικές είναι αυτές οι Πορείες Διαμαρτυρίας που οργανώνουμε σε παγκόσμια κλίμακα; Πόσο αποτελεσματικές είναι στη μεταβίβαση του μηνύματος της διαμαρτυρίας, της διαδήλωσης της αλήθειας στο ευρύτερο κοινό, οι πορείες αυτές, ύστερα από 45 χρόνια; Πόσο τελεσφόρες και δραστικές για τη διάδοση και διάχυση των μηνυμάτων του Κυπριακού είναι οι επαναλαμβανόμενες ετησίως Πορείες Διαμαρτυρίας; Με ποια δυναμική μεταδίδεται στο ευρύτερο κοινό της Αυστραλίας η επίγνωση, η συναίσθηση και η αντίληψη της κυπριακής τραγωδίας;
Διαδραματίστηκε στη Μελβούρνη (Κυριακή, 14 Ιουλίου 2019) Πορεία Διαμαρτυρίας, που οργάνωσαν οι Κύπριοι αδελφοί της ΣΕΚΑ, ΠΑΣΕΚΑ και των Κοινοτήτων τους. Οι οργανωτές της Πορείας, όλοι πανάξιοι και ευαισθητοποιημένοι πατριώτες, αγωνίσθηκαν και αγνωνίζονται να διαδώσουν τις συνέπειες της μαρτυρικής εισβολής στους αλλογενείς, και συνεχίζουν με πάθος και αποφασιστικότητα τον αγώνα τους. Σκληρή εργασία μηνών, αλλεπάλληλες συνεδριάσεις, θυσίες σε βάρος της ατομικής και οικογενειακής τους γαλήνης, προκειμένου οι ομογενείς και αλλογενείς της πόλης της Μελβούρνης, της Αυστραλίας, να καταστούν γνώστες του δράματος και της αδικίας, της αττίλιας πρόκλησης και του τρόμου. Παρόντες στην Πορεία Διμαρτυρίας και οι θεσμικοί εκπρόσωποι της Κύπρου, της Πρέσβεως και του Κύπριου Προεδρικού Επιτρόπου, εκπρόσωπος και της Ελλάδας, κι ένας εκπρόσωπος της Βικτωριανής αντιπολίτευσης παρόντες και οι κοινοτικοί ηγέτες της Κύπρου καθώς και της Ελλάδας και κάποιων οργανώσεων της Ομογένειας, μαζί τους και κάπου χίλιοι διαμαρτυρόμενοι πεζοπορούντες. Με ποιο αποτέλεσμα;
Την πορεία παρακολούθησαν ορισμένοι μόνον συμπολίτες μας (λόγω της κακοκαιρίας), κυρίως Κινέζοι χασομέρηδες και αργόσχολοι τουρίστες, κάποιοι φιλοπερίεργοι, κάποιοι ακόμη που μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά, κοιτούσαν χωρίς να βλέπουν, άκουγαν χωρίς να καταλαβαίνουν. Την πορεία προκλητικά αγνόησαν οι τοπικές αλλόγλωσσες εφημερίδες, τα μέσα «ευρείας» ενημέρωσης, τα μαζικά «μίντια» που λένε και κάποιοι ξεπασμένοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, ούτε μια αράδα για την πορεία, ούτε άχνα για τη διαμαρτυρία (και σίγουρα δεν υπήρχε δάκτυλος των νταήδων γειτόνων μας και των υπηρεσιών τους)!
Γιατί όμως επιμένουμε σε αναχρονιστικά μέσα, σε στρατηγικές που ευδοκιμούσαν στα μέσα του περασμένου αιώνα, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα μας με μεθόδους που αποδειγμένα δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν τελεσφορούν; Προς τι η ετήσια θυσία των αγωνιστών της ΣΕΚΑ και ΠΑΣΕΚΑ όταν το αποτέλεσμα είναι φτωχό έως ανύπαρκτο. Αν η Πορεία γίνεται για να θυμηθούμε τους νεκρούς και τους αγνοουμένους, αλλά και για να αποτίσουμε την άσβεστη ευγνωμοσύνη μας στους μάρτυρες, τότε η Δέηση στο τέμενος της Ορθοδοξίας που προηγείται και η κατάθεση Στεφάνων στο Ελληνικό Μνημείο είναι, μεν σεμνές αλλά πάντως επαρκείς. Η Πορεία Διαμαρτυρίας για την κυπριακή τραγωδία, τη δεύτερη εθνική τραγωδία του Ελληνισμού στο 20ο αιώνα, γίνεται για να λάβει γνώση η ευρύτερη κοινωνία, για να περάσουμε αγωνιστικά μηνύματα, για να καταδείξουμε την αδικία σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, να διαφωτίσουμε τους κατοίκους του πλανήτη για την αδικία που οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να διαπράττουν σε βάρος ενός νησιού, όταν αφήνουν ατιμώρητους τους δράστες της εισβολής, όταν η κυριαρχία μιας ευρωπαϊκής, χριστιανικής, φιλειρηνικής χώρας καταπατάται από στρατεύματα κατοχής κάποιων νταήδων!
Για να έχουμε μια τέτοια εκστρατεία διαφώτισης, για να καλέσουμε σε εγρήγορση τους συμπατριώτες μας Αυστραλούς όλων των εθνικοτήτων, ακόμη και των προοδευτικών αντι-εθνικιστών Τούρκων, τότε πρέπει να αποδεχτούμε, ίσως με πόνο, ότι οι Πορείες Διαμαρτυρίας, έχουν πλέον την ημερομηνία λήξης τους εδώ και δύο δεκαετίες, διότι δεν καταξιώνουν τον αγώνα και τη θυσία μας. Τα σύγχρονα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι τρία: Η μαζική πολιτική ανυπακοή, η μαζική και παρατεταμένη εκδήλωση λαϊκής αντίθεσης (συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, διαδηλώσεις Χογκ-Κογκ, Παρισιού) και τρίτο η συστηματική χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας με αποδέκτες εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα. Στην περίπτωση της Κύπρου, ισχύει το τρίτο. Η ΣΕΚΑ και ΠΑΣΕΚΑ πρέπει να επικαιροποιήσουν τις στρατηγικές του αγώνα, να ανανεώσουν τα μέσα πληροφόρησης και ενημέρωσης, να αναβαθμίσουν τα όπλα διαμαρτυρίας. Προτείνω, χωρίς να πρωτοτυπώ, τους εξής μηχανισμούς πολιτικής επίθεσης:
1. Να εκπαιδευτούν τα στελέχη της ΣΕΚΑ και ΠΑΣΕΚΑ στους μηχανισμούς της σύγχρονης τεχνολογίας. Υπάρχουν ηλεκτρονικές πλατφόρμες, κόμβοι αλλά και ιστότοποι με ειδικά λογισμικά που απευθύνονται σε εκατομμύρια αποδέκτες. Είναι αναγκαία και επίκαιρη η σύνταξη ενός σύντομου αλλά μεστού κειμένου διαμαρτυρίας στην Αγγλική, Γαλλική, Μανδαρινική, Ισπανική, Πορτογαλλική, Γερμανική και φυσικά Ελληνική, όπου θα περιγράφονται τα μαρτύρια του κυπριακού Ελληνισμού, η αδικία της κατοχής του νησιού, και η λεηλασία του κυπριακού πολιτισμού και η διασπορά του κειμένου αυτού σε ολόκληρο τον κόσμο (ανάλογα με τη γλώσσα επιλογής), και η διασπορά του μέσα από τα δίκτυα πολυμέσων .
2. Να προωθείται επικαιροποιημένο το Κείμενο Διαμαρτυρίας κάθε πέντε έξι μήνες, μέσα από τα Κοινωνικά Μέσα Ενημέρωσης και τις ιστοσελίδες των Ελλήνων και των κοινοτήτων τους (μόνο η Κοινότητα Μελβούρνης έχει πάνω από 30.000 αποδέκτες, η Ελληνική Λέσχη της Καμπέρρας έχει 54.000 μέλη (99% αλλοεθνείς).
3. Να συνεργασθεί η ΣΕΚΑ και ΠΑΣΕΚΑ με τους συμπατριώτες στις ΗΠΑ και τα 23 λειτουργούντα Λόμπυ αντίδρασης που διαθέτουμε.
4. Κάθε χρόνο, να στήνονται δύο Περίπτερα Διαμαρτυρίας έξω από την Κοινότητα των Κυπρίων και των Ελλήνων, με καλά μελετημένα συνθήματα, με ενημερωτικό υλικό και το Κείμενο Διαμαρτυρίας και να προσφέρεται σε όλους τους επισκέπτες, μαζί με ένα δωράκι λιτό από το νησί μας.
5. Κάθε χρόνο, πριν από τις σχολικές διακοπές του Ιουλίου, να οργανώνεται Παναυστραλιανός Μαθητικός Διαγωνισμός για την Κύπρο μας, όπως είχε κάνει το 2004 το ΕΚΕΜΕ, όταν εξέδωσε βιβλιαράκι με τίτλο το Νησί της Αφροδίτης και διατραγωδούσε τα παθήματα της Κύπρου μας. Πάνω από 3500 Αυστραλοί μαθητές από 780 σχολεία της Αυστραλίας και μαθητές των ημερησίων σχολείων μας αφού διάβασαν το βιβλίο πήραν μέρος στο μαθητικό διαγωνισμό, άλλοι με δικούς τους πίνακες, άλλα με γλυπτά, άλλοι με εκθέσεις, άλλοι με ποιήματα, άλλοι με διαλόγους, άλλοι με υαλομάζες, έργα στα οποία περιέγραφαν την αντίδρασή τους για την κυπριακή τραγωδία (Το υλικό που συγκεντρώθηκε βρίσκετασι ακόμη στο ακρωτηριασμένο ΕΚΕΜΕ). Οι δώδεκα που πρώτευσαν φιλοξενήθηκαν από την Κυπριακή Κυβέρνηση, και αν θυμάμαι σωστά, τρεις ήσαν Κινέζοι, δύο Βαλκάνιοι, τέσσερεις Αυστραλοί, ένας Ινδός και δύο Έλληνες- όλοι στη συνέχεια αναδείχθηκαν Πρεσβευτές Καλής Θέλησης για την Κύπρο και την Ελλάδα.
6. Μια Συναυλία με θέμα την Κύπρο σε τεράστια αίθουσα με καλεσμένους την πολιτική ηγεσία, τους βουλευτές των Κομμάτων, τους δημοσιογράφους και φίλους των Ελλήνων, στη διάρκεια της οποίας να παίρνουν δωρεάν το Πρόγραμμα, μέσα στο οποίο πρωταγωνιστική εμφάνιση θα έχει το Κείμενο Διαμαρτυρίας του κυπριακού αγώνα (τις λεπτομέρειες ας τις συζητήσουν οι αρμόδιοι).
Η επιλογή της στρατηγικής είναι θέμα της ΣΕΚΑ και της ΠΑΣΕΚΑ. Πάντως, όπως έχει εξελιχθεί σήμερα η Πορεία Διαμαρτυρίας, μοιάζει περισσότερο με ένα έθιμο απότισης σεβασμού περισσότερο, παρά με ένα δυναμικό αγώνα λαϊκής διαμαρτυρίας και αντίδρασης.