ΜΠΟΡΕΙ ο κόσμος να καίγεται στην κυριολεξία, αλλά το ενδιαφέρον των αυστραλιανών ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σχεδόν μονοπωλούν οι ομογενείς φίλαθλοι και οι εκδηλώσεις υποστήριξής τους προς τους Έλληνες αθλητές που αγωνίζονται στο Australian Open.

ΤΙΣ προηγούμενες ημέρες δεχθήκαμε αρκετά emails ενώ έσπασαν στην κυριολεξία τα τηλέφωνα στα γραφεία του «Νέου Κόσμου» από Αυστραλούς δημοσιογράφους που στράφηκαν και πάλι στην εφημερίδα μας, όχι για να πληροφορηθούν τα γεγονότα, αλλά για να ζητήσουν αναλύσεις και εξηγήσεις επ’ αυτών.

ΠΗΡΑΜΕ τα τριάντα δευτερόλεπτα της δημοσιότητας που μας αναλογούν και, μάλιστα, με το παραπάνω. Ο καλός συνάδελφος αθλητικογράφος, Αλέξανδρος Ανυφαντής, κουράστηκε να απαντά σε τηλεφωνήματα και να κάνει δηλώσεις σε The Age, Channel 9, 3AW και πάει λέγοντας, ενώ άλλοι συνάδελφοι μίλησαν στο ABC και σε άλλα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης.

ΚΑΙ ίσως αυτή η αναμπουμπούλα να ήταν ενοχλητική έως έναν βαθμό γιατί εμπόδιζε τη δουλειά μας, από την άλλη, όμως, μας έκανε όλους -ειδικά τους νεότερους της οικογένειας του «Νέου Κόσμου»- να προβληματιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι η εφημερίδα μας δεν είναι ένα ακόμα ενημερωτικό έντυπο / ηλεκτρονικό μέσο που απλώς καταγράφει την επικαιρότητα και τα τεκταινόμενα εντός και εκτός ομογένειας, αλλά είναι η ίδια η φωνή, η ψυχή της ομογένειας.

ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά που οι ξένοι δημοσιογράφοι απευθύνονται στον «Νέο Κόσμο», αντί για άλλους «επίσημους» ομογενειακούς φορείς, αναζητώντας ερμηνείες και απόψεις. Αυτό κάτι λέει για τη θέση μας και τη σχέση μας με την ομογένεια.

ΑΥΤΟ, αλλά και τα ενθουσιώδη μηνύματα που συχνά λαμβάνουμε από συμπάροικους τους οποίους έχουμε κατά καιρούς φιλοξενήσει στις σελίδες μας. Είναι οι άνθρωποι που μας κάνουν περήφανους εντός και εκτός των τειχών της παροικίας, αφήνοντας το αποτύπωμά τους στα επιστημονικά και καλλιτεχνικά δρώμενα.

ΑΥΤΕΣ είναι για μας οι ιστορίες που αξίζουν. Οι ιστορίες των ανθρώπων που ξεχωρίζουν στον χάρτη της ανθρωπότητας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση και ανταμοιβή για όλους εμάς από το να ταξιδεύουμε μαζί τους από άκρη σε άκρη αυτής της γης μεταφέροντας ωραία μηνύματα.

ΚΆΠΩΣ έτσι αυτές τις ημέρες ο «Νέος Κόσμος» βρίσκεται στην «σκιερή» γωνιά του πλανήτη, στην Αφρική, με αφορμή το αφιέρωμα που κάναμε στην ομογενή ανθρωπίστρια, Μαρία Στρίντζου.

ΕΙΝΑΙ πράγματι συγκινητικό να μαθαίνεις πώς από την άλλη άκρη του κόσμου συμβάλλεις κι εσύ με τον δικό σου τρόπο στο να αλλάξει κάτι, έστω και μικρό από την ασχήμια αυτού του κόσμου. Κάποιοι χαμογέλασαν στην Αιθιοπία, στο Τίγκρεϊ, στο Νότιο Σουδάν, γιατί αυτοί που κανονίζουν την τύχη τους ίσως θορυβηθούν όταν δουν πως μιλάμε γι’ αυτούς και καταγράφουμε τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους από την άλλη άκρη της Γης.

ΔΕΝ είναι οι ιστορίες βίας, αίματος και συνομωσίας που κρατάνε το «Νέο Κόσμο» ζωντανό μέσα στην ομογένεια, αλλά οι ιστορίες αριστείας, ανθρωπιάς και ευγένειας. Αυτές μας ενδιαφέρουν και αυτές καταγράφουμε καθημερινά.

ΓΙΑΤΙ το να έχεις άποψη είναι άλλο και άλλο το να χρησιμοποιείς αυτή την άποψη και τη δύναμη που έχεις ως Μέσο για να εξοντώσεις ζωές.

ΚΑΙ για να ξαναπιάσω το νήμα των συλλογισμών μου από την αρχή (τι σου είναι το μυαλό!) θα ήθελα να πω πως φυσικά και υποστηρίζουμε τους παίκτες μας στο τένις και σε όποιο άλλο άθλημα με ενθουσιασμό και πάθος αλλά πάντα με τον σεβασμό που πρέπει στους άλλους αθλητές οποιασδήποτε εθνικότητας.

ΒΕΒΑΙΑ, όταν πρόκειται για νέα παιδιά είναι κατανοητό και έως έναν βαθμό αποδεκτό ότι βράζει το αίμα και εύκολα μπορούν να παρασυρθούν και να ξεφύγουν προς τέρψιν των υπαλλήλων ασφαλείας. Αλλά, βρε παιδιά, αξίζει τον κόπο να δίνουμε λαβή για επιθέσεις και τροφή σε κάποιους που κάνουν την τρίχα τριχιά – για τους δικούς τους λόγους – και στο τέλος να αφήνουμε τους παίκτες μας να παίζουν σε άδεια από δικούς τους φιλάθλους γήπεδα;

ΟΧΙ, θα είμαστε δίπλα τους με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο, όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Είμαστε Έλληνες και είμαστε «ωραίοι», όχι αισχροί ή επικίνδυνοι.

M. K.

ΑΥΤΟ το Σαββατοκύριακο «γιορτάζουμε» για μια ακόμα χρονιά την 26η Ιανουαρίου, ημέρα της Αυστραλίας για μερικούς, ημέρα εισβολής και απαρχής της γενοκτονίας σε βάρος τους για άλλους.

ΘΑ γίνουν ξανά αυτές οι φανταχτερές και πολυδάπανες τελετές, όπου εκπρόσωποι του κυρίαρχου πολιτικού φάσματος θα μιλήσουν ξανά για τα «επιτεύγματα» του «πολιτισμού» και του συστήματός τους και θα ορκιστούν πίστη στην Αυστραλία.

ΘΑ ορκιστούν ξανά πίστη σε ένα σύστημα, το οποίο, με αιχμή του δόρατος τα όσα διαδραματίζονται τελευταία στη χώρα μας, όχι μόνο φαίνεται ότι έχει αποτύχει, αλλά πνέει και τα λοίσθια.

ΕΧΕΙ αποτύχει από την πλευρά του ότι, βάζοντας πάνω απ΄ όλα τα συμφέροντα και την πλεονεξία των εξορυκτικών, των μεταλλευτικών και των μεγιστάνων του πλούτου, θέτει σε άμεσο κίνδυνο τόσο τη ζωή της χώρας και της χλωρίδας και πανίδας της όσο και την υγεία και, κατ’ επέκταση, την ίδια τη ζωή των υπηκόων του.

ΠΝΕΕΙ τα λοίσθια από την άποψη της εκτίμησης (legitimacy) που έχει πλέον στον αυστραλιανό λαό, από την άποψη της πολιτικής του ύπαρξης. Και αυτό γιατί παρά τη μεγάλη καταστροφή που βρήκε τη χώρα, οι κυβερνώντες, με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό, εξακολουθούν να είναι προσκολλημένοι στον άνθρακα και τις εξορύξεις και να αρνούνται την κλιματική αλλαγή.

ΠΟΙΟ είναι το νήμα που συνδέει την κλιματική αλλαγή με τους ιθαγενείς αυτής της χώρας; Γιατί πρέπει ο αγώνας για το περιβάλλον, για τη διάσωση των δασών, της άγριας πανίδας και του ίδιου του πλανήτη να συνδέεται άμεσα με τον αγώνα των ιθαγενών λαών για δικαιώματα και αυτοκαθορισμό;

ΓΙΑΤΙ, ειδικά στην περίπτωση των ιθαγενών ης Αυστραλίας, αυτοί είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη γη. Οι ιθαγενείς φυλές αυτής της χώρας θεωρούσαν τη γη ιερή και γι’ αυτό όλες οι τελετουργίες τους, ολόκληρη η κοσμοθεώρησή τους είχε να κάνει με την μητέρα γη.

Η σχέση τους με τη γη δεν ήταν σχέση εκμετάλλευσης και βιασμού των πλουτοπαραγωγικών φυσικών πηγών, αλλά σχέση όσο το δυνατόν αρμονίας, συμπόρευσης και αλληλοσεβασμού.

ΜΕ την έλευση των λευκών αποικιστών σ’ αυτή τη χώρα, δεν είχαμε μόνο καταστροφή και απώλεια έμψυχου δυναμικού και πολιτιστικών ή άλλων δοξασιών των ιθαγενών λαών αλλά και καταστροφή και απώλεια αυτού του πνεύματος αρμονίας και συνύπαρξης με τη φύση. Αν κάποιος δει το βαθύτερο νόημα των αποτελεσμάτων των πρόσφατων πυρκαγιών θα το καταλάβει

ΟΠΟΤΕ, έχω την αίσθηση, ότι αυτό θα πρέπει είναι το πρόταγμα των φετινών διαδηλώσεων και άλλων εκδηλώσεων των ιθαγενών και όσων τους συμπαρίστανται. Είναι κινητοποιήσεις στις οποίες πρέπει να λάβουν μέρος και οι Ελληνοαυστραλοί, από τη στιγμή που αποτελούν μέρος αυτής της χώρας και κοινωνίας που ζούμε.

ΚΑΙ όχι μόνο κάθε 26η Ιανουαρίου, αλλά να επιδιώξουν να μάθουν το τι ακριβώς έγινε σ’ αυτή τη χώρα, την ιστορία της, πώς διαμορφώθηκε, ποιοι επικράτησαν σε βάρος ποιων και γιατί.

Δ.Τ.

ΠΑΣ να δεις έναν αγώνα. Πας με τα φιλαράκια σου, χαλαρά. Για να δεις τους παίκτες που υποστηρίζεις, την ομάδα που σου έμαθαν να αγαπάς, να στηρίξεις κάποιες φορές και την ομάδα ή τους αθλητές που εκπροσωπούν τα εθνικά χρώματα. Κυρίως, όμως, για να διασκεδάσεις, να παρακολουθήσεις ένα θέαμα, να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα.

ΠΑΣ για να αποδοκιμάσεις τον αντίπαλο, είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι. Θα προσπαθήσεις κι εσύ, ως «12ος παίκτης» (αν και ομολογουμένως η συγκεκριμένη έκφραση είναι ελληνικής προελεύσεως, εγώ προσωπικά δεν την έχω ακούσει κάπου αλλού) να κάνεις «παιχνίδι» από την κερκίδα. Να τον βγάλεις από τον ρυθμό του, να κάνεις ότι μπορείς για να δώσεις ένα μικρό έστω, πλεονέκτημα σε εκείνον που υποστηρίζεις. Να παίξεις κι εσύ τον δικό σου ρόλο, να δικαιολογήσεις την παρουσία σου ως κάτι παραπάνω από απλώς θεατής. Άλλωστε τα σπορ δεν είναι… θέατρο, να ερχόμαστε, να πληρώνουμε εισιτήριο και να φεύγουμε!

ΑΥΤΑ όλα τα καταλαβαίνω. Αυτό που για κανέναν λόγο δεν καταλαβαίνω, είναι το που ακριβώς κολλάνε τα εθνικοπολιτικά που «κουβαλάνε» κάποιοι (λίγοι ευτυχώς) και στο τένις.

ΝΑ εκμεταλλευόμαστε δηλαδή κάθε επιτυχία Έλληνα αθλητή ή ομάδας με σκοπό να περάσουμε τα προσωπικά μας εθνικά μηνύματα; Ποιο το όφελος;

ΤΟ μοναδικό που μπορεί να συμβεί είναι να μας περάσουν με την… «μπογιά» των ανεπιθύμητων, η οποία και μπορεί να μας μείνει ανεξίτηλη με συνέπεια κάθε σπουδαίο αθλητικό γεγονός που θα έχει την παρουσία Ελλήνων αθλητών, να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από όλους τους άλλους μην τυχόν και εμφανιστούν μαζί τους και οι… γνωστοί μπαχαλάκηδες που δεν σέβονται κανέναν.

ΓΙΑΤΙ ρε παιδιά τόσα νεύρα; Γιατί τόση ένταση; Γιατί είναι όλοι οι άλλοι εναντίον μας κι εμείς μόνοι μας; Τι ακριβώς έχουμε να αποδείξουμε; Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στον αθλητισμό πηγαίνεις για να παρακολουθήσεις ένα θέαμα. Στήριξε τους αθλητές σου, φώναξε, χόρεψε, μόλις τελειώσει είμαστε πάλι όλοι μαζί! Τα… καλά των ελληνικών γηπέδων ας μείνουν εκεί που είναι. Ένα τέτοιο στίγμα είναι το τελευταίο πράγμα που μας χρειάζεται.

ΑΝ δεν μας το έχουνε ήδη δώσει…

Α.Α.