Κάτι που δεν σας ενδιαφέρει, αλλά θα το πω: αύριο έχω τα γενέθλιά μου (τον άθλο της γέννησής μου) και στην πλάτη μου σωρεύτηκαν 78 χειμώνες! Με αφορμή όλ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, σκέφτηκα να μοιραστώ με τους φίλους μου θεολόγους κάποιες «γαργαλιστικές» απορίες.
Εδώ και 2000 χρόνια ο Ιησούς, μετά την ανάστασή του, πήρε μαζί του το σώμα του (και κάποια ρούχα που φορούσε) κ’ εγκαταστάθηκε δίπλα στο θρόνο τού πατέρα του, στη δεξιά πλευρά («εκ δεξιών του πατρός»).
Έκτοτε είδε πολλά γεγονότα να ξετυλίγονται: σταυροφορίες, παγκόσμιοι πόλεμοι, Ολοκαύτωμα των ομογάλακτων Εβραίων (το οποίο δεν απέτρεψε), και σήμερα βλέπει την κλιματική αλλαγή και τον θανατηφόρο κορωνοϊό COVID-19 να θερίζει ανθρώπινες ζωές.
Γεννάται, λοιπόν, η εύλογη απορία: Με τι ακριβώς ασχολείται ο Ιησούς όλ’ αυτά τα χρόνια στη «βασιλεία των ουρανών», η οποία ακόμη δεν «ήγγικεν»;
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Ιησούς ασχολείται με την αρχιεροσύνη: «τοιούτον έχομεν αρχιερέα, ός εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλοσύνης εν τοις ουρανοίς» (Προς Εβραίους, 8:1). Δηλαδή: «έχουμε τέτοιον αρχιερέα, που κάθισε στη δεξιά πλευρά του ουράνιου θρόνου».
Συνεπώς, ο Ιησούς εξακολουθεί να εργάζεται ως Αρχιερέας, που σημαίνει ότι από το μυαλό του περνούν σκέψεις και αποφάσεις. Όμως η διαδικασία τού «σκέπτεσθαι» απαιτεί χρόνο. Το παραμικρό φτερούγισμα ενός αγγέλου απαιτεί χρόνο.
Αφού, λοιπόν, στην «ουράνια βασιλεία» υπάρχει κίνηση, υπάρχει και χρόνος, που σημαίνει ότι και στην πλάτη του Ιησού έχουν σωρευτεί πάνω από 2000 χρόνια!
Έρχεται όμως ο θεολόγος Ιωάννης Σιδεράς και μου λέει ότι στην «άκτιστη Βασιλεία του Θεού δεν υφίσταται πλέον ο χρόνος». Υπάρχει μόνο μία «ανέσπερη ημέρα» (αιώνια ημέρα), χωρίς κάποιον ήλιο ν’ ανατέλλει και να δύει. Έτσι, στη «Βασιλεία του Θεού» τίποτε δεν κινείται.
Τέτοιο περιβάλλον δεν μου αρέσει. Προτιμώ να μείνω για πάντα εδώ, στην τσιγγάνα Γη και να βλέπω το ασημένιο ντέφι της (το φεγγάρι) κρεμασμένο στον έναστρο ουρανό, με όλη την υπέροχη φεγγαροχυσιά!
ΠΑΜΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
Συνήθως, όταν μιλάμε για «κίνηση», ο νους μας πάει σε κάτι που κινείται στον χώρο. Όμως ο νους τού Αριστοτέλη προχωρεί πιο βαθιά και διακρίνει τέσσερα είδη κίνησης: α) αύξηση και μείωση, β) ποιοτική αλλαγή, γ) γένεση και φθορά, δ) μετατόπιση στον χώρο.
Από τις δέκα «κατηγορίες» που σκάρωσε ο Σταγειρίτης σοφός («ουσία», «ποσότητα», «ποιότητα», «σχέση», «τόπος», «χρόνος», «θέση», «κατάσταση», «ενέργεια», «πάθημα»), οι τέσσερις σχετίζονται με την κίνηση, ήτοι:
Η κατηγορία της «ουσίας» σχετίζεται με την κίνηση που λέγεται «γένεση» και «φθορά». Η κατηγορία της «ποσότητας» σχετίζεται με την κίνηση που λέγεται «αύξηση» και «μείωση». Η κατηγορία της «ποιότητας» σχετίζεται με την κίνηση που λέγεται «ποιοτική αλλαγή» («μεταβολή»). Τέλος, η κατηγορία του «τόπου» σχετίζεται με την κίνηση που λέγεται «κίνηση στον χώρο».
ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Αλλά μιας κ’ έγινε λόγος για τις «δέκα κατηγορίες» τού Αριστοτέλη, θα ήταν παράλειψη αν δεν δίναμε ένα παράδειγμα για την καθεμιά, ώστε το σοφό να γίνει σαφές.
1) «Ουσία»: ο Σωκράτης είναι οντότητα.
2) «Ποσότητα»: ο Σωκράτης ζυγίζει 75 κιλά.
3) «Ποιότητα»: ο Σωκράτης είναι σοφός.
4) «Σχέση»: ο Σωκράτης είναι σοφότερος από κάθε άλλον Αθηναίο.
5) «Τόπος»: ο Σωκράτης βρίσκεται στο κουρείο.
6) «Χρόνος»: ο Σωκράτης το πρωί ήταν στο γυμναστήριο.
7) «Θέση»: ο Σωκράτης είναι ξαπλωμένος στην κλίνη του.
8) «Κατάσταση»: ο Σωκράτης είναι ξυπόλητος.
9) «Ενέργεια»: ο Σωκράτης κόβει ξύλα.
10) «Πάθημα»: ο Σωκράτης κόπηκε και αιμορραγεί.
ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΥΛΗ
Κατά τον Αριστοτέλη, δεν μπορεί να υπάρχει κίνηση, αν δεν υπάρχει χώρος, κενό και χρόνος: «άνευ τόπου και κενού και χρόνου κίνησιν αδύνατον» (Φυσικά, 200b 20).
Αλλά η κίνηση απαιτεί κάποιο «κινούμενο». Τι είναι το «κινούμενο»; Είναι αυτό που έχει διαστάσεις, μορφή και κατέχει συγκεκριμένο χώρο ανά πάσα στιγμή. Ένα τέτοιο «κινούμενο» αποτελείται από ύλη, γιατί μόνο αυτή έχει διαστάσεις, μορφή και κατέχει χώρο.
Από την άλλη το άυλο δεν είναι «κινούμενο» γιατί είναι αδιάστατο (δεν έχει διαστάσεις) και συνεπώς δεν κατέχει συγκεκριμένο χώρο: βρίσκεται παντού και πουθενά, όπως ο Θεός. Να γιατί ο Αριστοτέλης διαφωνεί με τον δάσκαλό του. Ο Πλάτων θέλει την ψυχή να κινείται από μόνη της έξω από το σώμα.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί πως αυτό είναι αδύνατο, διότι: αν η ψυχή μπορεί να κινηθεί από μόνη της, να βγαίνει και να μπαίνει στο σώμα αυτοθέλητα, τότε θα είχαμε ένα σωρό νεκραναστάσεις! Η ψυχή που ξαναμπήκε στον πεθαμένο Λάζαρο, τα κατάφερε να κινηθεί, γιατί πήρε εντολή από τον Χριστό. Δηλαδή υπήρξε εξωτερικός «κινητήρας» που την ανάγκασε να κινηθεί.
Αν όλ’ αυτά σας φαίνονται «ψυχαγωγικά», και ιδιαίτερα το φτερούγισμα των «ασωμάτων αγγέλων», να υπενθυμίσω ότι, το 1787, ο William T. Beckford είδε σε μοναστήρι της Ισπανίας ένα πανέμορφο, ζωντανό φτερό (τρία πόδια μήκος), προερχόμενο από τη μεγάλη φτερούγα τού Αρχάγγελου Γαβριήλ!
Ενδέχεται το φτερό αυτό να ήταν δώρο από τον Αρχάγγελο προς την Παναγία, όταν την επισκέφτηκε στη Ναζαρέτ, ή τυχαία να ξεπουπουλιάστηκε, καθώς ο Αρχάγγελος «πετούσε» πάνω από την Ισπανία – ο Ίκαρος είχε πάθει μεγαλύτερη ζημιά πάνω από το πέλαγος!