ΑΚΟΜΑ μια βδομάδα με τον κορονοϊό να μας χορεύει στο ταψί ή όπου αλλού θέλετε. Πρώτο Πάσχα κλεισμένοι μέσα, πήραμε ίσως μια γεύση από το πώς περνούν τις γιορτινές μέρες οι ανήμποροι, οι άρρωστοι και οι μόνοι, που γι’ αυτούς φέτος δεν άλλαξε κάτι. Ίσως, μάλιστα, μέσα τους βαθιά και να το κρυφοχάρηκαν, δεν ξέρω.

ΣΤΗΝ Ελλάδα, λέει, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Κόσμος με αναμμένα κεριά σε μπαλκόνια και ταράτσες και οι καμπάνες από τις εκκλησιές να ηχούν χαρμόσυνα όλες μαζί στο άκουσμα του μηνύματος της Ανάστασης του Κυρίου.

ΠΟΛΥ καλύτερα, σκέφτομαι, από το σύνηθες στριμωξίδι και σπρωξίδι στο προαύλιο της εκκλησίας, την αγωνία μην αρπάξει το μαλλί από την λαμπάδα της μικρής Αννούλας που την κουνά ανέμελα πέρα–δώθε την στιγμή που η μαμά της σχολιάζει με όποιον βρίσκεται δίπλα της τι φόρεσε το κάλαντρο η Μαρία και πώς χτενίστηκε η βλαχάρα η Χριστίνα.

ΟΙ δε ιερείς είμαι σίγουρη ότι θα το καταχάρηκαν που ήταν από την αρχή της θείας λειτουργίας μόνοι μέσα στους ναούς και δεν χρειάστηκε να βρεθούν και αυτή τη φορά στην άχαρη θέση να ξεκινούν με εκατοντάδες πιστούς και μετά το «Χριστός Ανέστη» να μένουν μόνοι με τους ψάλτες και δυο-τρεις συνειδητοποιημένους εκ του ποιμνίου για να ολοκληρώσουν την Αναστάσιμη Λειτουργία.

ΑΥΤΟ που είναι παρήγορο, πάντως, είναι το ότι κάποιοι φέτος ξεπερνώντας όλα αυτά –που πιθανά δεν τους άγγιξαν ποτέ- γιόρτασαν το αληθινό νόημα του Πάσχα που είναι η αγάπη.

ΕΣΤΗΣΑΝ αυτοσχέδιες εκκλησιές αλληλεγγύης όπου συγκεντρώνουν τρόφιμα και απαραίτητα για τους συνανθρώπους μας που λόγω του κορονοϊού βρίσκονται σε ανάγκη.

ΑΛΛΟΙ, το πήγαν ακόμη παραπέρα και ανοίγουν τα σπίτια τους προσφέροντας καταφύγιο, ζεστασιά και ασφάλεια σε όσους το χρειάζονται.

ΑΛΗΘΕΙΑ, εκπλήσσομαι και τους θαυμάζω και νιώθω μικρή μπροστά στο μεγαλείο της ανθρωπιάς τους.

ΚΑΙ από την άλλη, αναλογίζομαι πώς γίναμε έτσι και αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αποτελεί εξαίρεση και μειοψηφία.

ΜΕΓΑΛΗ συζήτηση και όχι του παρόντος.

M.K.

ΕΝΑ από τα πλέον χαρακτηριστικά επακόλουθα των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας και οι οικονομικές επιπτώσεις που ήδη υπάρχουν, δίνει τροφή σε διάφορα σενάρια περί πιθανής κατάρρευσης της παγκοσμιοποίησης ή και του νεοφιλελευθερισμού. Το σημαντικό είναι ότι τα σενάρια αυτά διαδίδονται από διάφορους πολιτικούς χώρους, έχοντας όλοι ως κοινό στόχο να ξορκίσουν την επερχόμενη συμφορά.

ΤΑ εν λόγω σενάρια βασίζονται κυρίως στο ότι η επείγουσα ανάγκη κρατικού συντονισμού και κυβερνητικής παρέμβασης σε διάφορες χώρες, έχει πλέον καταστήσει άχρηστες όλες αυτές τις νεοφιλελεύθερες εμμονές με την απαξίωση των δημόσιων συστημάτων υγείας, ενώ ταυτόχρονα οι κάθε είδους ενισχυτικές «ενέσεις» (έκτακτα «πακέτα στήριξης», χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων και επιτοκίων κλπ) και, γενικότερα, η αύξηση των κρατικών δαπανών θα επαναφέρουν μια μορφή κοινωνικού κράτους.

ΟΛΗ, όμως, αυτή η σεναριολογία είναι ευχολόγια παρά μια κάποια σοβαρή ανάλυση. Διότι, όπως ο προστατευτισμός του Τραμπ δεν αρκεί επ’ ουδενί για την ανάσχεση της παγκοσμιοποίησης έτσι και τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας και των συνεπειών της στην παγκόσμια οικονομία δεν μπορούν ν’ ανατρέψουν τόσο εύκολα τις εν λόγω βαθιές τάσεις.

ΘΑ πρέπει να αναλογισθούμε ότι η ουσία του νεοφιλελευθερισμού δεν έγκειται τόσο στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, όσο στη διεθνοποίηση της οικονομίας. Διότι μόνο στο πλαίσιο μιας εθνικής οικονομίας ικανής να καθορίζει μόνη την ανάπτυξή της –ελεύθερη απ’ τις πιέσεις των διεθνών αγορών και τον κίνδυνο φυγής κεφαλαίων και βιομηχανικών και λοιπών παραγωγικών μονάδων– είναι δυνατόν να σταθεί το λεγόμενο κοινωνικό κράτος.

ΑΛΛΙΩΣ, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, είναι αδύνατο μια χώρα να διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, τα ελλείμματα ή/και τον κρατικό δανεισμό, χωρίς να έχει δίχως συνέπειες – όσο κι αν, προς στιγμήν, βλέπουμε μια χαλάρωση των σχετικών απαιτήσεων, όπως, ίσως, γίνεται τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΤΑ σημερινά υπερχρεωμένα και παρηκμασμένα εθνικά κράτη είναι ανίκανα να επωμισθούν το βάρος μιας ριζικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Η εθνικοποίηση –ή έστω η επανεγκατάσταση εντός των εθνικών συνόρων– της παραγωγικής δραστηριότητας απαιτεί κεφάλαια, υποδομές και γενικότερα υλικά μέσα που κανένα κράτος (εκτός ίσως από την Κίνα) δεν διαθέτει. Επίσης, μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει ριζικές αλλαγές σε πολλά επίπεδα, που είναι αδύνατον αν επιτευχθούν.

ΕΤΣΙ, αν είναι να συμβεί κάτι που μπορούμε να το εκλάβουμε ως τέλος της παγκοσμιοποίησης, είναι το τέλος κάποιων πιο αδύναμων κρίκων αυτής, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ειδικά η πανδημία και η αντιμετώπισής της, κατέδειξαν τις δομικές αδυναμίες και τη δυσλειτουργία της, που την κατέστησαν ευάλωτη σε ισχυρά χτυπήματα, όπως το παρόν.

Δ.Τ.

ΤΕΛΙΚΑ δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων, ψάλαμε από τα σπίτια μας το Χριστός Ανέστη και πήραμε ευλογία και λάμψη από το Άγιο Φως. Χριστός Ανέστη λοιπόν, Χρόνια Πολλά και Καλή Δύναμη να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την ανεμοθύελλα που ταλανίζει τον πλανήτη.

ΜΟΥ το μετέφεραν και το γράφω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Συμπάροικος επισκέφθηκε με τη θυγατέρα της τον τάφο του συζύγου της, τις μέρες που δεν που δεν ήταν ξεκάθαρο αν επιτρεπόταν η είσοδος στα κοιμητήρια. Στο καλαθάκι που είχε τα απαραίτητα για το καντηλάκι, πήραν μαζί τους και κέικ, γιατί ήταν τα γενέθλια του εκλιπόντος.

ΑΝ οι επισκέπτριες κατάγονται από την βόρεια γείτονα χώρα, το σέβομαι και το ασπάζομαι. Γνωρίζω ότι είναι στις παραδόσεις του λαού τους. Με βεβαίωσαν, όμως, ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Οπότε… να ευχηθώ και του χρόνου;

ΤΟ Πάσχα του 2019 στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, σηματοδοτήθηκε από την ανάσυρση πτωμάτων μετά από τα αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραξε ο 35χρονος κατά συρροή δολοφόνος Νίκος Μεταξάς, πετώντας τα θύματα σε «βαλίτσες» στη λίμνη του Μιτσερού.

ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ότι σκηνές της ταινίας «Βουράτε Γειτόνοι», που προβλήθηκε στις αρχές του Γενάρη στην Μελβούρνη, είχαν, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη κ. Τσιάκκα, μόλις ολοκληρωθεί στο εγκαταλελειμμένο μεταλλείο που συνδέεται με την κόκκινη λίμνη.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αν και ο δολοφόνος καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε επτά φορές ισόβια, το ογκώδες πόρισμα βρίσκεται ακόμα στα χέρια του Γενικού Εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη. Ο κ. Κληρίδης, καλείται να εξετάσει τις ευθύνες στελεχών της Αστυνομίας διαφόρων βαθμίδων που ασχολήθηκαν με τη λήψη και διερεύνηση των καταγγελιών και να δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα.

ΜΑ πόσο θαυμάζω το υπέροχο κλίμα της Δυτικής Αυστραλίας! Σε σύγκριση με τα δικά μας, όταν βλέπω τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει και να ξεπερνά τους 25, ζηλεύω. Ο μετεωρολόγος Max Strack της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, εξηγεί: Η μετακίνηση του ζεστού κύματος από τα βόρεια στα νότια συμβαίνει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αλλά σπάνια τους φθινοπωρινούς. Και να που το ζούμε κι αυτό.

ΤΟΝ Γενάρη του 2018 πραγματοποιήσαμε με παρέα φίλων 7ήμερη εκδρομή στη Δυτική Αυστραλία. Θυμάμαι ότι όλοι είχαμε γοητευτεί από την καθαριότητα και την ηρεμία που προσφέρει η πρωτεύουσα. Με το λεωφορειάκι μας επισκεφθήκαμε και το Φρημάντλ, το πρώτο λιμάνι όπου έριχναν άγκυρα τα πλοία της γραμμής για να αφήσουν τους πρώτους επιβάτες /μετανάστες πριν αποπλεύσουν για τα άλλα λιμάνια της χώρας.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ και το Rottnest Island, ένα απομονωμένο νησάκι κρατικής ιδιοκτησίας, που βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό και αποτελεί φωλιά ενός σπάνιου είδους αρουραίων, των quokkas. Πρόκειται για το μοναδικό στον κόσμο μέρος που παρέχει συνθήκες αναπαραγωγής του σπάνιου αυτού θηλαστικού, που ανήκει στην κατηγορία των τρωκτικών. Το μόνο επιτρεπόμενο μέσο κυκλοφορίας είναι το ποδήλατο.

ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα; Ε! αφού ο κορονοϊός έβαλε λουκέτο στα ταξίδια, ας ταξιδέψουμε με τη φαντασία μας. Ας μείνουμε λοιπόν στη Δυτική Αυστραλία. Στα βάθη των θαλασσών της, επιστήμονες ανακάλυψαν ένα ασπόνδυλο διαφανές πλάσμα, το μακρύτερο στον πλανήτη, γύρω στα 120 μέτρα. Αποτελείται από τη συνένωση χιλιάδων μικρότερων οργανισμών, που το καθένα επιτελεί μια συγκεκριμένη λειτουργία στο σώμα του ζώου.

Χρόνια Πολλά και του χρόνου ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Μέχρι το άλλο Σάββατο ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ!

Κ.Γ.