Κάθε μάχη για την πολυπόθητη άδεια παραμονής στην Αυστραλία κρύβει μια ανθρώπινη ιστορία πίσω από τον κυκεώνα χαρτιών και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Όμως η υπόθεση του Αναστάσιου Παπανίκα, ενός Ελληνα που μένει και εργάζεται στη Μελβούρνη εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, είναι ξεχωριστή και για μια άδικη “τρικλοποδιά” που άθελά του έθεσε ο ίδιος στον εαυτό του.
Πριν λίγους μήνες, υπέβαλε αίτηση για βίζα υποκατηγορίας 457 που δίνεται μετά από χορηγία (sponsorship) από τον εργοδότη και απευθύνεται σε ευρύ φάσμα επαγγελματιών με προσόντα που βρίσκονται σε ζήτηση στην Αυστραλία.
Και ενώ τόσο η εταιρεία όπου εργάζεται ο κ. Παπανίκας όσο και ο ίδιος ως αιτών πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, μια σειρά ατυχών παραλείψεων έχει καταστήσει πλέον αδύνατη τη διεκδίκηση της άδειας παραμονής, με μόνη ελπίδα μια παρέμβαση από τον αρμόδιο υπουργό για ζητήματα μετανάστευσης Alan Tudge.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ
Ο νομικός εκπρόσωπος του κ. Παπανίκα, Joseph Italiano, ανέλαβε την υπόθεση αφότου είχαν χαθεί από τον – πλέον – πελάτη του δύο κρίσιμες προθεσμίες.
Κατόπιν αρχικής απόρριψης της πρότασης χορηγίας από το Υπουργείο Εσωτερικών Υποθέσεων, το αρμόδιο αναθεωρητικό όργανο Administrative Appeals Tribunal (AAT) ενέκρινε την πρόταση με αποτέλεσμα την παραπομπή εκ νέου της αίτησης βίζας στο Υπουργείο, οπότε και ζητήθηκε από τον αιτούντα να προσκομμίσει μεταξύ άλλων νέο διαβατήριο.
Εν μέσω όμως των Χριστουγεννιάτικων διακοπών και χωρίς δικηγόρο να επιμελείται τη διαδικασία, με τον κ. Παπανίκα να επαφίεται μόνο στη βοήθεια του εργοδότη του για την ετοιμασία δικαιολογητικών δεδομένων των περιορισμένων αγγλικών του, δεν πρόλαβε την προκαθορισμένη προθεσμία.
Αποτέλεσμα, η απόρριψη της αίτησής του για βίζα στις 15 Ιανουαρίου.
Και ενώ είχε δικαίωμα να ζητήσει αναθεώρηση της απόφασης, όπως και έπραξε, από παρανόηση του ίδιου και του εργοδότη του για την τελική ημερομηνία υποβολής αίτησης αναθεώρησης, αυτή υποβλήθηκε εκπρόθεσμα στο AAT στις 7 Φεβρουαρίου, δύο ημέρες μετά την καταληκτική ημερομηνία.
Ως εκ τούτου, έλαβε “τελεσίγραφο” για έξοδο από τη χώρα εντός 35 ημερών, οπότε και ο κ. Italiano ανέλαβε την υπόθεσή του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: «Αυτό που ζητάω είναι να παρθεί τελικά μία απόφαση»
& Ελεύθερος και με βίζα μόνιμης διαμονής ο 73χρονος ομογενής Βασίλης Μαϊκάντης
“Έχασαν δύο προθεσμίες […] δύο ευκαιρίες για να διεκδικήσει επιτυχώς τη νομιμότητα, είναι λυπηρό”, λέει ο ειδικός σε ζητήματα μετανάστευσης μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”.
“Αν είχε δικηγόρο από την αρχή τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά”.
“Αμέσως υπέβαλα αίτηση για παρέμβαση του Υπουργού”, συνεχίζει, όμως λόγω της προηγηθείσας χαμένης ευκαιρίας για επανεξέταση της υπόθεσης από το AAT έλαβε ως απάντηση ότι δεν προβλέπεται δυνατότητα για παραπομπή της υπόθεσης στον Υπουργό.
Εκτοτε, ο κ. Italiano έχει υποβάλλει εκ νέου αίτημα για εξέταση της υπόθεσης του πελάτη του υπό σχετική διάταξη (195α) της νομοθεσίας Migration Act 1958 που δίνει τη διακριτική ευχέρεια στον Υπουργό να εξετάσει την περίπτωση χωρίς παραπομπή.
Πρόκειται για μια ρύθμιση που σπάνια τίθεται σε εφαρμογή – λέει ο κ. Italiano που την έχει ωστόσο επιτυχημένα επικαλεστεί για άλλους πελάτες στο παρελθόν – που αφορά κυρίως συμπονετικούς/ανθρωπιστικούς λόγους και απευθύνεται ουσιαστικά σε άτομα που κρατούνται σε κέντρο κράτησης.
Ο ίδιος επιδιώκει ένα καθεστώς που περιγράφει ως “διοικητική κράτηση”.
“Σε καλούν στο Υπουργείο και ζητούν συγκατάθεση [από τον αιτούντα] για ακύρωση βίζας οπότε αμέσως θεωρείται ότι βρίσκεσαι παράνομα στη χώρα, αλλά ο υπουργός έχει τη δυνατότητα να χορηγήσει άμεσα την καινούρια βίζα”, αναφέρει εξηγώντας ότι η διαδικασία έγκρισης γίνεται στο διάστημα που ο αιτών βρίσκεται στο γραφείο οπότε και δεν τίθεται ουσιαστικά το ζήτημα μεταφοράς του σε κέντρο κράτησης.
ΓΡΑΜΜΑ VS ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
Εν αναμονή απάντησης για το νεότερο αίτημα που βρίσκεται υπό επεξεργασία, ο κ. Italiano ευελπιστεί ότι ο κ. Παπανίκας θα λάβει για την τετραετή βίζα εργασίας, “που θα δικαιούνταν κανονικά αν δεν είχε μεσολαβήσει η δική του παράλειψη και του εργοδότη του”.
“Είναι δρακόντειο μέτρο να σου αρνηθούν τη βίζα επειδή δεν προσκόμμισες το διαβατήριο στην ώρα του[…] Έχει τις επαγγελματικές δεξιότητες που ζητούν, η επιχείρηση πληροί τις προϋποθέσεις, οπότε είναι πιστεύω υπερβολικό”.
Ανάμεσα στις συνθήκες που ζητά ο κ. Italiano να συνυπολογίσει ο υπουργός στην υπόθεση του πελάτη του είναι ο αντίκτυπος από αρνητική απάντηση και για τους Αυστραλούς συγγενείς που έχει εδώ, αλλά και για τον ίδιο τον εργοδότη του.
“Θα πρέπει πιστεύω να την πάρει τη βίζα γιατί και ο εργοδότης τον χρειάζεται, δεν μπορεί να βρει άλλον [με τη συγκεκριμένη ειδίκευση] και είναι στο συμφέρον του κοινού να παραμείνει [στη χώρα]”.
Αυτή είναι και η τελευταία ευκαιρία που μπορεί να έχει ο κ. Παπανίκας μετά από δεκαετή παραμονή στην Αυστραλία.
Όπως λέει ο νομικός του εκπρόσωπος, το ενδεχόμενο εκ νέου αίτησης για τη βίζα από την Ελλάδα δεν θα υπάρχει λόγω αλλαγής στη νομοθεσία που θα καθιστά τον πελάτη του μη επιλεξιμο λόγω ανεπαρκής γνώσης της αγγλικής.
“Οι συνέπειες στον εργοδότη και τον εργαζόμενο είναι δυσανάλογες και τιμωρητικές αν δεν παρέμβει ο υπουργός”, λέει χαρακτηριστικά.
“Είναι πολύ σκληρό. Δεν ζητά για μονιμότητα, δεν υπάρχει όριο για χορήγηση προσωρινής βίζας από πλευράς του υπουργού[…] Έχει ειδικευμένα προσόντα, έχει εργοδότη, το επάγγελμά του είναι σε ζήτηση και [η ενδεχόμενη έγκριση] είναι και νίκη από άποψη οικογενειακής σύνδεσης”, λέει υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια περίπτωση πληροί δικαίως όλες τις προϋποθέσεις.
Σύμφωνα με τον κ. Italiano πάντως το κώλυμα σε άλλες υποθέσεις για υπουργική παρέμβαση φαίνεται να ξεπερνιέται όταν αποκτούν επαρκή βαθμό δημοσιότητας σε μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Επικαλείται ενδεικτικά την υπόθεση οικογένειας Ιρλανδών με παιδί που είχε χρόνια πάθηση και εγκρίθηκε τελικώς η παραμονή τους επειδή “ήταν αγγλόφωνοι και μίλησαν δημόσια”.
“Όταν [οι αιτούντες υπουργικής παρέμβασης] είναι [μη αγγλοσαξονικής] μεταναστευτικής καταγωγής φαίνεται να τους αγνοούν γιατί οι υποθέσεις τους δεν παίρνουν την ίδια δημοσιότητα”.
