ΕΥΓΕ μας! Ελπίζω να άξιζαν οι εκδρομές, οι καφέδες και τα πάρτι ώστε να λουστούμε και πάλι -ποιος ξέρει πόσες εβδομάδες- κλεισούρας, απομόνωσης και τα γνωστά.

ΑΝΤΕ πάλι ουρές στα σούπερ μάρκετ, ψώνια με το δελτίο, αγωνία για το χαρτί υγείας και τα απολυμαντικά μαντηλάκια. Και είμαστε τόσο κοντά. Λίγη υπομονή χρειαζόταν, αλλά προφανώς δεν την είχαμε.

ΠΙΟ πολύ θυμώνω γιατί ήμουν από αυτούς που ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες. Απομόνωση, δουλειά από το σπίτι, όχι περιττές μετακινήσεις, όχι οργάνωση ή συμμετοχή σε συγκεντρώσεις και παρ’ όλα αυτά να ‘μαι πάλι να την πληρώνω για τους άλλους, τους παρτάκηδες, τους συνωμοσιολόγους της φακής, που τέσσερις μήνες τώρα δεν έχουν στασιό και με φλομώνουν στα μηνύματα με θεωρίες περί της μεγάλης φούσκας του κορονοϊού.

ΦΟΥΣΚΑ… ξεφούσκα, να το δεύτερο και από ό,τι φαίνεται χειρότερο κύμα και βοήθειά μας. Και να και τα κροκοδείλια δάκρυα, τάχα μου για τους άνεργους και τους απολυμένους. Όσο ταΐζουμε τον COVID-19 τόσο η οικονομία θα πηγαίνει φούντο.

ΤΟ είχα γράψει και παλιότερα ότι στην πλάτη του κορονοϊού θα παιχτούν χοντρά παιχνίδια. Βλέπουμε ότι πριν καλά καλά έρθει η επόμενη μέρα, πριν φτάσουμε στο σημείο του απολογισμού κι ενώ ακόμη είμαστε στους υπολογισμούς, ο ένας μετά τον άλλο οι κολοσσοί σε κάθε τομέα, μέσα ενημέρωσης, μέσα μεταφοράς, λιανικό εμπόριο, μπήκαν στη λογική της «εξυγίανσης», με άλλα λόγια της σκούπας και όποιον πάρει ο Χάρος.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ η Qantas που δείχνει την έξοδο σε 6.000 εργαζομένους με το ένα μάτι να δακρύζει και το άλλο να χαμογελάει πονηρά. Εντάξει, τώρα είναι η πανδημία, όμως το έργο είχε ξαναπαίξει και πριν έξι χρόνια, όταν πέταξαν στο δρόμο άλλους 5.000 δήθεν για να προλάβουν το κακό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι δεν το πρόλαβαν.

ΚΑΙ τα Woolworths; Αυτοί προσλάμβαναν έκτακτο προσωπικό και, μάλιστα, ζητούσαν να στηρίξουν και τους υπαλλήλους των αεροπορικών εταιριών που έμειναν προσωρινά χωρίς απασχόληση και τώρα λένε ευθαρσώς ότι 1.350 εργαζόμενοι θα αντικατασταθούν από ρομπότ.

ΚΑΛΑ το λένε. Τρέχα εσύ, τώρα, πανικόβλητο καταναλωτάκι, να αδειάσεις τα ράφια τους αγοράζοντας άχρηστα πράγματα και να γεμίζεις τις τσέπες τους για να μπορούν να έχουν περισσότερα ρομπότ και λιγότερους «ασύμφορους» εργάτες. Εύγε!

ΜΑΛΛΟΝ, «ασύμφορα» θα έκριναν και τα δικαστήρια στην Αμερική οπότε είπαν να τα αντικαταστήσουν με πωρωμένα όργανα της τάξης που με εμπάθεια και ζήλο επιβάλλουν τη Δικαιοσύνη επί τόπου. Κι αφού τους είπαν ότι οι ζωές των μαύρων μετρούν, περίλαβαν τώρα τους αναξιοπαθούντες λευκούς, όπως ο 29χρονος ομογενής Γιώργος Ζαπάντης, που έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα κι έσβησε στα χέρια τους καθώς τον χτυπούσαν με όπλο τέιζερ ενώ του είχαν περάσει τις χειροπέδες.

ΚΑΙ τι θα λέμε αύριο; «Οι ζωές των ψυχικά ασθενών μετρούν». Και μεθαύριο;

Μ.Κ.

ΗΘΕΛΑ να καυτηριάσω τον σχετικό σάλο που ξεσηκώθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα με αφορμή ένα από τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων και ειδικά αυτό για την ανάγνωση βιβλίων και τα παρεμφερή.

ΣΤΟ μάθημα της Έκθεσης, λοιπόν, δόθηκαν στους εξεταζόμενους δύο μικρά κείμενα. Το ένα του λογοτέχνη Θεόδωρου Γρηγοριάδη, με τίτλο «Το γιατρικό της αμόλυντης λογοτεχνίας» και το δεύτερο του, επίσης, λογοτέχνη Κώστα Τσιρόπουλου, με τίτλο «Γράφειν». Η ερώτηση του θέματος ήταν: «Ποια είναι η σχέση σας με την ανάγνωση βιβλίων και ποιος ο ρόλος της στη γενικότερη διαχείριση του προσωπικού σας χρόνου; Με εφόρμηση τα Κείμενα 1 και 2 αποφασίζετε να καταθέσετε την προσωπική σας εμπειρία στο ιστολόγιο του σχολείου σας. Να δικαιολογήσετε την όποια επιλογή σας. (300-350 λέξεις)».

ΑΜΕΣΩΣ και, κυρίως, μέσω του facebook και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ξεσηκώθηκε ένας σάλος του στυλ «μα τι θέμα είναι αυτό που έβαλαν στα παιδιά», «τι να γράψουν τώρα σ’ αυτή την ηλικία;» ή «ποια είναι τα σχετικά βιώματά τους» και άλλα παρόμοια δακρύβρεχτα…

ΕΠΕΣΑ κυριολεκτικά από τα σύννεφα όταν είδα ότι ακόμα και στο δικό μου λογαριασμό στο εν λόγω μέσο, ακόμα και ανθρώπους που καταγίνονται με την ποίηση και τη λογοτεχνία, άρα και αναγνώστες και βιβλιόφιλους, να κλαίνε και να οδύρονται για το θέμα της Έκθεσης.

ΧΩΡΙΣ να τάσσομαι με τον πλευρά της κάθε κ. Κεραμέως, πιστεύω ότι το θέμα της Έκθεσης ήταν κάτι παραπάνω από βατό, αλλά και «πιασάρικο». Δεν δίνονται κάθε χρόνο τέτοια θέματα που να παρέχουν– και μάλιστα σε 300-350 λέξεις- την ευκαιρία στους μαθητές, όχι μόνο να εκφράσουν τη γνώμη τους για την ανάγνωση γενικώς αλλά και να τους δημιουργηθεί –σε όσους δημιουργηθεί- ένα έναυσμα για ανάγνωση.

ΟΙ φωνασκίες και οι οδυρμοί τείνουν να σκεπάσουν τις αμαρτίες δεκαετιών –για τις οποίες είναι υπεύθυνοι οι πάντες, από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας μέχρι και τον τελευταίο μαθητή- και να καλύψουν την πλήρη αποτυχία στον τομέα αυτό.

ΟΙ συμπατριώτες μας, με λίγα λόγια, δεν διαβάζουν. Υπάρχουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι που δεν διαβάζουν καν εφημερίδα, ακόμα και στο τάδε app στο κινητό τους τηλέφωνο. Πόσο μάλλον, βιβλία, λογοτεχνία, ποίηση, γνώμες και άλλα. Αυτοί που το κάνουν αποτελούν μια μειοψηφία, που, βέβαια, επιμένει.

ΣΤΗΝ πλειοψηφία των ελληνικών σπιτιών, αν υπάρχει έπιπλο βιβλιοθήκης σε αυτό θα πιάσουν χώρο ένα σωρό… μπιμπελά και άλλα άχρηστα αντικείμενα, άντε το πολύ ένας-δυό τσελεμεντέδες, ίσως και κάποια παραλογοτεχνία ή ελαφρά αναγνώσματα…

ΟΥΤΕ υπήρξε ποτέ κάποια συγκεκριμένη πολιτική από την πλευρά του κράτους για το βιβλίο, εκτός από τραγικά ελάχιστες περιπτώσεις. Ακόμα κι εκείνο το ΕΚΕΒΙ, που με τόση χαρά φρόντισε να καταποντίσει η αλήστου μνήμης μνημονιακή κυβέρνηση των Σαμαροβενιζελέων, στην ουσία με πρωτοβουλία ιδιωτών συγκροτήθηκε.

ΟΠΟΤΕ –για να θυμηθώ κι εκείνο το περίφημο θέμα στην Έκθεση κάποτε τη δεκαετία του 1980, που όλοι έτρεχαν να μάθουν τι είναι αρωγή και τι ευδοκίμηση- επειδή δεν υπάρχει κανενός είδους αρωγή, δεν υπάρχει και κανενός είδους ευδοκίμηση.

ΚΑΙ αυτό φαίνεται στην… ευδοκίμηση, δηλαδή στον σάλο που ξεσηκώθηκε με αφορμή το θέμα της Έκθεσης στο φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις. Χώρες που στηρίζονται σε φρου φρου κι αρώματα είναι καταδικασμένες… Δεν νομίζετε;

Δ.Τ.

ΑΝΤΕ φτου κι απ’ την αρχή. Εκεί που λέγαμε ότι έρχεται η «χαλάρωση» και θα ήμασταν σε θέση να προγραμματίσουμε έστω και τα ελάχιστα για πράγματα και εξόδους που μας ευχαριστούν, η αύξηση των κρουσμάτων στην Πολιτεία μας, επαναφέρει και θέτει σε εφαρμογή τα αυστηρά μέτρα.

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ολίγον τι συγχυσμένη. Στην τελευταία συνάντηση που είχα με φίλους, η αντίδραση των συνδαιτημόνων ήταν σαφής. Το 95% μιλά για τον αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομία, παρά στην υγεία. Έπειτα είναι και οι άλλοι. Που μιλούν για συνωμοσία της παγκοσμιοποίησης με χώρες που έχουν το επάνω χέρι στον πλανήτη και ακολουθούν οι υποστηρίζοντες και πιστεύοντες στα «σημεία των καιρών» και το τέλος του κόσμου. Εσείς με ποιους είστε;

ΦΥΣΙΚΑ, οι αριθμοί κρουσμάτων ανά τον κόσμο (αυτοί που καταγράφονται), σοκάρουν. Όπως και ο αριθμός των νεκρών. Νωπή και η/οι εικόνα/ες των ομαδικών τάφων. Τι κάνουμε τώρα; Ρωτά η 85χρονη Αυστραλή γειτόνισσα, που της αρέσει ο πρωινός καφές με τους φίλους της στο γειτονικό καφέ. Μένουμε σπίτι, απάντησα. Για μένα, για σένα, για όλους μας!

ΜΕΧΡΙ τώρα γνωρίζαμε για υποψήφιους προέδρους, γραμματείς, βουλευτές και βάλε. Ομολογώ ότι με ξενίζει η είδηση «για υποψήφια εμβόλια» εννοείται κατά του κορονοϊού. Ωστόσο, αφού φτάσαμε στο σημείο, να συναγωνίζονται οι Εργαστηριακές Ομάδες πολλών χωρών για την πρωτιά, ας μη βιαστούμε να το σχολιάσουμε. Μακάρι να μας έλθει και θα το καλοδεχτούμε.

ΑΔΕΛΦΙΑ Κύπριοι. Σ’ ένα μήνα, στην καρδιά του Ιούλη, καλούμαστε να θυμηθούμε και πάλι την θλιβερή επέτειο της βάρβαρης εισβολής της Τουρκίας στην ιδιαίτερη πατρίδα μας. Καλούμαστε να βρεθούμε νοερά στον κόλπο της Κερύνειας και να γίνουμε μάρτυρες του ξημερώματος της 20ής του Ιούλη του 1974, όπου η θάλασσα γέμισε με πλοία και αλεξιπτωτιστές, τάχατες για να προστατεύσουν τους Τουρκοκύπριους του νησιού μας.

ΠΛΑΝΤΑΖΟΥΝ ακόμα οι μνήμες από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης, οι μάχες και οι ενέδρες στον Πενταδάκτυλο που ακολούθησαν, οι σκοτωμοί, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά και ο μακρύς κατάλογος των αγνοουμένων. Οι Κύπριοι ποιητάρηδες την ονομάζουν περίοδο συφοράς. Μια λέξη που περικλείει το κακό που βρήκε τον τόπο, και, τον πόνο και την θλίψη των κατοίκων της.

Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ, βαλλόμενη από ξηρά και αέρα, έζησε μια από τις πιο θλιβερές περιόδους της μακραίωνης Ιστορίας της. Και παρά τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και του Συμβουλίου Ασφαλείας, για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, τις επαφές, τις διαπραγματεύσεις, τις επιτροπές κλπ. η Τουρκία, 46 χρόνια μετά, παραμένει αμετάκλητη στις θέσεις της.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, τα απαγορευτικά μέτρα λόγω κορονοϊού, δεν αφήνουν περιθώρια για πορείες και διαμαρτυρίες. Ωστόσο, η Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα ετοιμάζει ένα λιτό πρόγραμμα, όπου θα τιμήσει τους πεσόντες και για να θυμίσει, ότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι θέμα εισβολής και παράνομης κατοχής.

46 ΧΡΟΝΙΑ μετά, ο απόδημος Ελληνισμός θυμάται, στέκεται πλάι στον Κυπριακό λαό και υπερασπίζεται τις θέσεις της κυβέρνησης, ελπίζοντας στην επανένωση όλων των κατοίκων του νησιού, στην ειρηνική διαβίωση και την πλήρη δικαίωση. Περισσότερα από ανακοινώσεις της Σ.Ε.Κ.Α.

Κ. Γ.

ΑΠΟ ΤΗ μια βλακεία στην άλλη πάμε όλοι μας με το θέμα του κορονοϊού! Λίγο ωμό το άνοιγμα, αλλά τα όσα βλέπουμε να εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες, τόσο στα μέρη μας, όσο και σε άλλες όχθες, μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να χαρακτηριστούν.

ΕΧΟΥΜΕ και λέμε λοιπόν! Πρώτα απ’ όλα ήρθε το… «μαγικό» με τον αθλητή του φούτι (όχι το κανονικό, το άλλο που παίζεται με τα χέρια) Κόνορ ΜακΚένα, ο οποίος βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό, μόνο για να υποβληθεί στην ίδια εξέταση λίγες μέρες αργότερα και να του βγει αρνητική!

ΜΕΤΑ ήρθε και η άλλη παράκρουση: τα σούπερ μάρκετ λέει έβγαλαν ανακοίνωση πως θα επανέλθουν τα μέτρα για τα χαρτιά υγείας, δηλαδή θα μπορεί ο κάθε ένας να αγοράζει μέχρι συγκεκριμένο αριθμό. Με το που το άκουσαν αυτό οι καταναλωτές, έτρεξαν να αγοράσουν, για να… απολαύσουμε και πάλι τις όμορφες στιγμές του περασμένου Μάρτη, με τα άδεια ράφια και τους ανθρώπους να κάνουν ουρές από τα ξημερώματα για ένα ρολό χαρτί!

ΤΗΝ ΙΔΙΑ στιγμή, στην Ελλάδα, τα σύνορα έχουν ανοίξει και η τουριστική περίοδος έχει ξεκινήσει κανονικά, σαν να μην τρέχει τίποτα! Κι αν ξαφνικά κι εκεί αρχίσουν να ανεβαίνουν ραγδαία τα κρούσματα όπως εδώ, τότε θα φταίει ο ανεύθυνος ο λαός.

ΟΧΙ, ο κορονοϊός δεν έχει φύγει ακόμα. Η δύσκολη περίοδος εκεί που πήγε να περάσει, έριξε μια επιτόπια και ξαναγύρισε. Αλλά όπως κι όλα τα άλλα, έτσι κι αυτό, περαστικό είναι, εξάλλου τόσους μήνες στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε και έχουμε συνηθίσει πλέον από καραντίνες.

ΕΙΝΑΙ λογικό όταν ένας άνθρωπος έχει υπομείνει αυτήν την κατάσταση τόσο καιρό και βλέπει το φως στο βάθος του τούνελ, μόνο για να έρθει κάποιος και να του πει «γύρνα πίσω!» να μην θέλει να ακούσει και να συνεχίσει προς τα εμπρός. Όμως τώρα περισσότερο από ποτέ θα είναι απαραίτητος σύμμαχος η υπομονή προκειμένου να μπορέσουμε σε λίγες βδομάδες να βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη.

Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ περίπτωση θα είναι οι λίγες ακόμη βδομάδες να εξελιχθούν σε μήνες. Το λιγότερο. Ας το αναλογιστούμε κι αυτό κι ας σκεφτούμε το κόστος σε επιχειρήσεις κι εργαζομένους πριν αποφασίσουμε να πάμε εκείνη τη βόλτα, έτσι για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ…

Α.Α.