«..Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου..»
(..Διαιτήμασι τε χρήσομαι επ’ ωφελείη καμνόντων κατά δύναμιν και κρίσην εμήν…) Από τον όρκο του Ιπποκράτη, «πατέρα της Ιατρικής»
Ποτέ άλλοτε εν καιρώ ειρήνης, τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια, γιατροί στην Αυστραλία -και ανά τον Κόσμο- δεν χρειάστηκε σε καθημερινή βάση να αγγίζουν τα όρια της «δύναμης» και της «κρίσης» τους, όπως συμβαίνει στην τρέχουσα συγκυρία ειδικά στην Βικτώρια, με τον κορονοϊό να δοκιμάζει την αντοχή του υγειονομικού συστήματος.
Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, μαζί με την επιστημονική κοινότητα, αποτελούν την πρώτη γραμμή στη μάχη κατά της ασθένειας COVID-19, αλλά δυστυχώς και την τελευταία άμυνα για επικράτηση της ζωής, κυρίως στα νοσοκομεία όπου έχουν μεταφερθεί ηλικιωμένοι από οίκους ευγηρίας, οι οποίοι επλήγησαν σφόδρα από τον κορονοϊό.
Την ώρα που γιατροί και νοσηλευτές/τριες πολεμούν, με όπλο όλες τους τις επιστημονικές γνώσεις -μη έχοντας μάλιστα τη θεραπεία, όπως αναφέρεται στον όρκο του Ιπποκράτη- ο κάθε ένας από εμάς ίσως μπορεί να συνεισφέρει στο έργο τους. Ο κορονοϊός και οι συνέπειές τους, άλλωστε, δεν πλήττουν μόνο τη σωματική υγεία, αλλά και την ψυχική.
Ο ομογενής Δρ Κώστας Συρράκος, χειρουργός (General, Laparoscopic & Robotic Surgeon και Endoscopist), στο Peninsula Private Hospital, γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία και της ψυχολογικής στήριξης των ασθενών, καθώς εδώ και 20 χρόνια ασκεί την Ιατρική, έχοντας αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες ιατρικές περιπτώσεις.
Στο νοσοκομείο Peninsula Private μεταφέρθηκαν πολλοί Έλληνες τρόφιμοι της «Βασιλειάδα» Fawkner κατά την έξαρση της πανδημίας στον οίκο ευγηρίας. Πολλοί από αυτούς δυστυχώς δεν τα κατάφεραν.
Ωστόσο, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται πλέον στο στάδιο της ανάρρωσης. Αλλά παραμένουν πολλές φορές αποκομμένοι από το τι συμβαίνει εκτός του θαλάμου τους. «Η απομόνωση είναι φοβερή», ανέφερε ο Δρ Συρράκος κάνοντας λόγο για βεβαρημένη ψυχολογία των ασθενών.
«Δεν μπορούν να δουν κανέναν, δηλαδή όταν κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο, δε βλέπουν πρόσωπο καθόλου. Είναι μόνο μία φωνή…», είπε, καθώς ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κάνουν αυστηρή χρήση προστατευτικού εξοπλισμού.
«Και δυστυχώς οι νοσοκόμες δεν ξέρουν Ελληνικά και είναι δύσκολο γι αυτούς», συμπλήρωσε Δρ Συρράκος.
Ο ίδιος, ανέλαβε τη σπουδαία πρωτοβουλία να τους παρέχει όποια υποστήριξη ήταν δυνατόν σε αυτή τη συγκυρία. Μετά από έγκριση που έλαβε από το νοσοκομείο, επικοινώνησε με τα γραφεία του «Νέου Κόσμου» ζητώντας να καλύψει το κόστος ώστε ορισμένες εκδόσεις της εφημερίδας να φτάνουν σε αυτούς τους Έλληνες ασθενείς.
Θα είναι κάτι σημαντικό για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, μας είπε ο Δρ Συρράκος, σημειώνοντας ότι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε αυτό το «κάτι παραπάνω».
Εξήγησε ότι Peninsula Private αρχικά έδωσαν στους ασθενείς ipads, όπου τους έβαλαν και ελληνικό κανάλι για να βλέπουν, αλλά, δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς να χειριστούν τη συσκευή.
Συνεπώς, τόνισε ο Δρ Συρράκος, τα έντυπα, είναι η καλύτερη λύση. Ζήτησε δε από συναδέλφους και φίλους να προσφέρουν βιβλία και περιοδικά που δε χρειάζονται. Η εφημερίδα, η επίκαιρη ενημέρωση, πρόσθεσε, είναι νομίζω κάτι που θέλουν και εκείνοι.
Εν μέσω της πανδημίας η ανάκαμψη της διάθεσης, εκτός από την ανάρρωση του σώματος -σε όποια περίπτωση ασθενούς βέβαια αυτό είναι δυνατόν- φαίνεται πώς είναι ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, ειδικά αφού δεν υφίσταται ακόμη κάποια εγκεκριμένη επιστημονικά, ασφαλής και αποτελεσματική, φαρμακευτική αγωγή κατά του κορονοϊού.
Με τον κορονοϊό να εξαπλώνεται, οι ηλικιωμένοι στους οίκους ευγηρίας, αρχικά βρέθηκαν μόνοι καθώς οι δικοί τους άνθρωποι δεν μπορούσαν να τους επισκεφτούν, ενώ ουκ ολίγα περιστατικά παραμέλησής τους από το προσωπικό φροντίδας καταγγέλλονται.
Εμείς, στα σπίτια μας, με δικούς μας ανθρώπους γύρω μας και ορισμένες φορές νιώθουμε να μας πλακώνει την ψυχή η πανδημία. Πώς να ένιωσαν αυτοί οι ηλικιωμένοι μας σε οίκους ευγηρίας αποκομμένοι, ίσως και χωρίς πληροφόρηση για το τι συμβαίνει;
Πώς να αισθάνθηκαν ορισμένοι όταν μάθαιναν πως γνωστοί τους, με τους οποίους συνομιλούσαν καθημερινά στον οίκο ευγηρίας ή φίλοι τους εκτός, συνοδοιπόροι στη ζωή -από τα πρώτα βήματα ίσως, ως μετανάστες- απεβίωσαν από COVID-19;
Με την ψυχολογία τους ήδη να έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα εν μέσω της πανδημίας, χρειάστηκε πολλοί από αυτούς, εσπευσμένα να μεταφερθούν σε νοσοκομεία, υπό συνθήκες που μόνο σε ταινίες του Χόλιγουντ οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει.
«Έρχονταν τα φορεία (με τους ασθενείς) καλυμμένα, υπό δρακόντεια μέτρα», δήλωσε στον «Νέο Κόσμο», ο Δρ Συρράκος. Στα 20 χρόνια ως γιατρός, είπε, δεν είχε ξαναδεί τέτοιες εικόνες, τις οποίες δύσκολα περιγράφει και συζητά κανείς, ακόμη και με την οικογένειά του.
«Οι άνθρωποι που ερχόντουσαν εδώ ήταν στα πρώτα στάδια (της ασθένειας). Μπήκαν κάποιοι στον ειδικό θάλαμο γι αυτούς που έχουν μόλυνση, πολλοί λίγοι ήταν βαριά», ανέφερε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι μέσα σε 3-4 μέρες υπήρξε επιδείνωση καθώς οι άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας είναι πιο ευάλωτοι στην υγεία τους.
Ως χειρουργός, επεσήμανε ο Δρ Συρράκος, όπως και οι συνάδελφοί του, αντιμετωπίζει το μεγάλο δίλημμα πόσο πολύ να «’σπρώξουμε’ θεραπεία σε ανθρώπους σε προχωρημένη ηλικία που μπορεί να μην αντέξουν σε ένα χειρουργείο».
«Αλλά μπορείς κιόλας να τους αφήσεις να πεθάνουν χωρίς βοήθεια;», τόνισε. Αυτό το δίλημμα, προέκυψε «πολλές φορές αυτό το διάστημα…Αλλά νικήσαμε και πολλές φορές», σημείωσε.
Σε κάθε περίπτωση, ανέφερε ακόμη, είναι και πάρα πολύ άσχημο να βλέπεις κάθε άνθρωπο, αλλά για εμάς, ειδικά Ελληνες σε αυτή την ηλικία να υποφέρουν.
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι έχουν περάσει. Τα δύσκολα χρόνια στην Ελλάδα, τη μετανάστευση, την σκληρή εργασία. «Φτάσανε σε κάποιο σημείο να είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους εδώ, αλλά δυστυχώς αυτό τους χτύπησε στα τελευταία τους χρόνια…».
Ο Δρ Συρράκος ως χειρουργός δεν είχε την ευκαιρία να συζητήσει με ‘Ελληνες ασθενείς απευθείας καθώς επιτρέπεται μόνο σε πολύ συγκεκριμένα άτομα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού να τους επισκεφτεί για να περιοριστεί ο κίνδυνος μετάδοσης. Αλλά ήταν παρών σε συνομιλίες άλλων συναδέλφων του με τις οικογένειες νοσηλευόμενων.
Συζητούσαν για θεραπείες, καθώς είχαν δει κάτι στο διαδίκτυο και έλεγαν για τη μία θεραπεία ή την άλλη, «γιατί δεν τους δίνεται αυτό..δεν τους δίνεται εκείνο..», ρωτούσαν όπως μας είπε ο ίδιος, σημειώνοντας την απόγνωση που προφανώς αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι, εν μέσω της πανδημίας, να διατηρήσουν στη ζωή τους δικούς τους.
Προσπάθησα να πω αυτό που έπρεπε, αλλά ως Έλληνας μου ήταν δύσκολο να πω «αυτό που λέτε δεν είναι σωστό», επεσήμανε.
«Οι περισσότεροι που έχουν μείνει (στο νοσοκομείο) αναρρώνουν γι’ αυτό θέλουμε να τους προσφέρουμε κάτι περισσότερο, να έχουν κάποια ελπίδα, γιατί οι περισσότεροι όπως ξέρετε έχουν κατάθλιψη εκεί μέσα, είναι δύσκολο…όσο μπορούμε περισσότερο να τους φέρουμε κοντά στην κανονικότητα που είχαν πριν, που διάβαζαν την εφημερίδα τους, το περιοδικό τους, να κοιτάνε έξω από το παράθυρο», υπογράμμισε ο Δρ Συρράκος, ζητώντας μάλιστα οι εφημερίδες που θα δοθούν για τους ασθενείς στο νοσοκομείο να μην έχουν τις …κηδείες.
Ορισμένοι από αυτούς που βρίσκονται σε αυτές τις σελίδες, είναι άνθρωποι που τους ξέρουν οι ίδιοι, είναι ένα νέο που καλύτερα να μην το μαθαίνουν όταν είναι εδώ, εξήγησε ο γιατρός.
Επίσης, τα περιοδικά και οι εφημερίδες, πριν παραδοθούν στους ασθενείς υπόκεινται ειδικό καθαρισμό βάσει των πρωτοκόλλων ασφάλειας. «Αλλά δεν πρόκειται να έρθουν έξω μετά, καταστρέφονται», σημείωσε ο Δρ Συρράκος.
Η κατάσταση που βιώνουμε όλοι είναι πρωτόγνωρη. Η ιατρική κοινότητα προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Όπως είπε ο Δρ Συρράκος, ως χειρουργοί (surgeon’s craft) συζητούσαν μια φορά το 6μηνο για τις εξελίξεις στην υγεία. Πλέον η συζήτηση αυτή πραγματοποιείται μία φορά την εβδομάδα.
Στην ατζέντα είναι «τι προβλήματα έχουμε αντιμετωπίσει, τι μεθόδους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, πώς να μην μεταδίδουμε ιούς σε άλλους, τι μέτρα εμείς μπορούμε να πάρουμε αν κάτι συμβεί», ανέφερε και συμπλήρωσε:
«Είναι και δύσκολο γιατί έχουμε ασθενείς που περιμένουμε να κάνουν χειρουργεία και δεν μπορούμε να τους χειρουργήσουμε τώρα. Εγώ αυτά τα χειρουργεία που πραγματοποιώ αυτό το διάστημα είναι μόνο για καρκίνους εντέρου, και ορισμένες κολωνοσκοπήσεις επείγουσες».
Ο Δρ Κώστας Συρράκος γεννήθηκε στη Μελβούρνη. Έζησε και στην Ελλάδα για 12 χρόνια, όπου τελείωσε το Λύκειο. Για ένα χρόνο φοίτησε στο Πολυτεχνείο, αλλά εν τέλει επέστρεψε στην Αυστραλία, όπου ακολούθησε την Ιατρική.
Είναι μέλος του Royal Australasian College of Surgeons. Έκανε την εκπαίδευσή τους ως χειρουργός σε Alfred Hospital και Eastern Health, ενώ μετεκπαιδεύτηκε σε Λονδίνο, Αθήνα και Παρίσι, στις τελευταίες λαπαροσκοπικές και ενδοσκοπικές ιατρικές μεθόδους.