Ένα απόγευμα του καλοκαιριού του 1999, ο τότε 25χρονος Πίτερ Παπαθανασίου βρισκόταν στο πατρικό του και μάζευε τα πράγματά για να φύγει πάλι για σπουδές. Αυτή τη φορά, μας λέει, το θέμα της διατριβής του ήταν η Γενετική. Μία ειρωνική σύμπτωση, εάν σκεφτεί κανείς όλα αυτά που έμελλε να μάθει εκείνη την ημέρα.
Η αποκάλυψη ενός οικογενειακού μυστικού θα ανέτρεπε όλα όσα ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή για τους γονείς του, για τον εαυτό του.
Για πολλά χρόνια, οι γονείς του Πίτερ Παπαθανασίου δεν έβρισκαν τα λόγια αλλά ούτε και την κατάλληλη στιγμή να του μιλήσουν για τη γέννησή του. Η μητέρα του Ελισάβετ, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Από φόβο μήπως κάτι συμβεί και πάρει στον τάφο το μυστικό που τον αφορούσε, του αποκάλυψε τότε όλη την αλήθεια πριν χαθεί άλλη μια ευκαιρία.
Αυτό που έμαθε εκείνο το ζεστό απόγευμα του Ιανουαρίου, ήταν ότι οι γονείς του δεν ήταν οι βιολογικοί του γονείς. Ο ίδιος ήταν δώρο αγάπης και θυσίας. Οι θετοί του γονείς δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί. Μετά από 18 χρόνια αποβολών, απόγνωσης και απογοητεύσεων, ο θείος και η θεία του στην Ελλάδα αποφάσισαν να γεννήσουν ένα παιδί και να το δώσουν στην αδελφή και νύφη τους στην Αυστραλία ώστε να μπορέσει να γίνει μητέρα.
Ο Πίτερ ήταν αυτό το παιδί που γεννήθηκε το 1974 στη Φλώρινα. H μητέρα του που τον υιοθέτησε ταξίδεψε στην Ελλάδα, όπου έμαθε να τον φροντίζει από τη βιολογική του μητέρα προτού πάρουν το δρόμο για την Αυστραλία όπου μεγάλωσε.
«Ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία εν μέρει για να τη μοιραστώ με τους αναγνώστες, αλλά ήθελα και να τιμήσω τους γονείς μου.
Τόσο τους θετούς μου γονείς, το ταξίδι τους και όλα αυτά που πέρασαν, αλλά και τους βιολογικούς μου γονείς στην Ελλάδα και τη θυσία που έκαναν» εξήγησε ο Παπαθανασίου στον «Νέο Κόσμο» με αφορμή την κυκλοφορία της συναρπαστικής αυτής ιστορίας που καταγράφεται στο βιβλίο του με τίτλο «Little One».
«Γι’ αυτό το λόγο, αφιερώνω το βιβλίο και στους τέσσερις γονείς μου».
Αν και ακούγεται απίστευτο σήμερα, μια τέτοια μεγάλη θυσία από γονείς προς ένα άλλο μέλος της οικογένειας, ο Παπαθανασίου εξηγεί ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν ασυνήθιστο.
«Δεν ήταν λίγες οι φορές που οικογένειες βοηθούσαν τους συγγενείς τους που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, δίνοντας σε άτεκνα ζευγάρια ένα από τα δικά τους. Όταν έγραψα το βιβλίο αρκετοί αναγνώστες επικοινώνησαν μαζί μου για να μου περιγράψουν παρόμοιες ιστορίες.
Μιλάμε για μία εποχή που δεν υπήρχε ακόμα η τεχνολογία για την εξωσωματική τεκνοποίηση και η διαδικασία της υιοθεσίας ήταν εξαιρετικά δύσκολη».
Άλλη μια πτυχή αυτού του οικογενειακού μυστικού ήταν η αποκάλυψη ότι από μοναχοπαίδι ο Παπαθανασίου έμαθε ξαφνικά ότι είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια στην Ελλάδα, τον Βασίλη και τον Γιώργο, που πάντα ήξεραν για τον μικρό αδελφό τους που μεγάλωνε στην Αυστραλία.
«Τα αδέλφια μου ήταν 10 και 12 ετών όταν γεννήθηκα. Θυμούνται τους γονείς τους να τους λένε ότι περίμεναν ένα μωρό, αλλά ότι αυτό το μωρό δεν θα έμενε μαζί τους. Θα πήγαινε στην Αυστραλία να ζήσει με τη θεία και τον θείο τους».
Για εικοσιπέντε χρόνια, τα αδέλφια του μάθαιναν νέα του μέσα από γράμματα και φωτογραφίες, και περίμεναν την ημέρα που θα ξανασυναντούσαν τον μικρό τους αδελφό.
«Στην αρχή με αναστάτωσε κάπως όλο αυτό. Η προοπτική, δηλαδή, να πάω στην Ελλάδα να βρω τους ανθρώπους που για τόσα χρόνια γνώριζαν την αλήθεια, όταν εγώ μόλις την είχα μάθει. Τελικά όμως, όταν πήγα στη Φλώρινα να τους γνωρίσω, ήμουν ενθουσιασμένος».
Ήταν πάντα στα χαρτιά, στα σχέδια της Ελισάβετ, να ταξιδέψει ο γιος της μια μέρα στην Ελλάδα για να γνωριστεί με την οικογένειά του.
«Οι γονείς μου πάντα μου μιλούσαν στα Ελληνικά και ήθελαν να μάθω τη γλώσσα. Ήξεραν ότι θα έρθει η μέρα που θα πήγαινα στην Ελλάδα να συναντήσω την βιολογική μου οικογένεια και θα έπρεπε να μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους».
Δυστυχώς και οι δύο βιολογικοί γονείς του Πίτερ, η Άννα και ο Σάββας, είχαν πεθάνει μέχρι να ταξιδέψει στην Ελλάδα για πρώτη φορά.
«Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους γνωρίσω. Λυπάμαι που δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Από την άλλη, όμως, είχα ήδη μια μητέρα και έναν πατέρα που με μεγάλωσαν και με αγαπούσαν. Αυτό που με ενθουσίαζε ήταν ότι θα συναντούσα τους μεγαλύτερους αδερφούς μου, καθώς μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι» λέει ο Παπαθανασίου.
Με τρία δικά του παιδιά σήμερα, ο Παπαθανασίου έχει αποκτήσει βαθύτερη κατανόηση για το τι σήμαινε η γέννα του σε όλους τους γονείς του.
Αρμόζει κατά τη γνώμη του ότι απέκτησε τρεις γιους, τρία αδέλφια που θα μεγαλώσουν μαζί. Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά του, η επικοινωνία με τα αδέλφια του στην Ελλάδα και οι σχέσεις τους δυνάμωσαν καθώς λαχταρούν για νέα από τα ανίψια τους και ανυπομονούν για την ημέρα που θα τα συναντήσουν.
«Για μένα, αδέλφια είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώνεις. Δεν έχω αυτές τις κοινές εμπειρίες, τις αναμνήσεις με τα δικά μου αδέλφια. Αλλά αισθάνομαι ότι οι σχέσεις μας είναι στενές σαν να είμαστε δεμένα ξαδέλφια. Τους αγαπώ όμως και τους στηρίζω σαν αδελφό τους».
«Αναρωτιέσαι καμιά φορά πως θα ήταν η ζωή σου εάν δεν έφευγες τότε;» τον ρωτάμε.
«Καμιά φορά, ίσως το σκέφτομαι. Ίσως δεν θα είχα τις ίδιες ευκαιρίες που είχα εδώ στην Αυστραλία, αλλά πιστεύω ότι δεν θα ήμουν και πολύ διαφορετικός. Πάντα μου άρεσε η μελέτη και διάβαζα συνέχεια» μας λέει.
«Θα έφευγα, άραγε, από τη μικρή πόλη της Φλώρινας για τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα ή το εξωτερικό; Πού θα είχα καταλήξει; Τα αδέλφια μου ζουν στη Φλώρινα μια ζωή, δεν έφυγαν ποτέ. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ο Βασίλης, έχει μία νοητική αναπηρία και ο αδελφός μου ο Γιώργος τον φροντίζει.
Το γεγονός αυτό έχει κάπως περιορίσει τον κόσμο και τις επιλογές τους. Αν έμενα στην Ελλάδα, ίσως αυτή η κατάσταση να επηρέαζε κι εμένα.
Ο Γιώργος ίσως θα ήταν σε θέση να κάνει περισσότερα πράγματα στη ζωή του, γιατί θα μοιραζόμασταν τη φροντίδα του Βασίλη. Τα αδέλφια μου αγαπούν και στηρίζουν ο ένας τον άλλο και είναι ευτυχισμένοι. Αλλά θα μπορούσες να θέσεις το ίδιο ερώτημα στον Γιώργο. Θα ήταν άραγε η ζωή του διαφορετική εάν είχα μείνει στην Ελλάδα; Ή μήπως όχι;»
Ο Παπαθανασίου εξηγεί ότι η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν και μία ευκαιρία να καταγράψει την οικογενειακή του ιστορία, την οποία θα μπορεί μια μέρα να δώσει στα αγόρια του για να μάθουν από πού προήλθε η οικογένειά τους. Όλα όσα πέρασαν μέχρι να έρθουν σε αυτόν τον κόσμο.
Εν τω μεταξύ, η Ελισάβετ είναι σήμερα μία ευτυχισμένη γιαγιά με τρία εγγόνια, που κοντεύει να κλείσει τα ενενήντα.
«Απολαμβάνει τον ρόλο της γιαγιάς. Τους μαγειρεύει, τους μιλάει Ελληνικά και τους αφηγείται ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια και όλες τις σκανταλιές μου, ιστορίες που λατρεύουν να ακούν».
Το βιβλίο ‘Little One’ είναι το πρώτο έργο του Πίτερ Παπαθανασίου και εκδόθηκε το 2019 από τις εκδόσεις Allen & Unwin. Στα σκαριά έχει και ένα δεύτερο βιβλίο, «The Stoning» που θα εκδοθεί από το Transit Lounge του χρόνου τον Οκτώβριο.
«Το επόμενο βιβλίο μου είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας Ελληνοαυστραλός ντετέκτιβ, τον χαρακτήρα του οποίου έχω βασίσει στον αδελφό μου Γιώργο. Στο παρελθόν, έχω γράψει πολλές φορές για θέματα φυλής, κουλτούρας, μετανάστευσης, προσφύγων, οικογένειας. Περιγράφω τον εαυτό μου ως γιο μεταναστών και εγγονό προσφύγων. Σε αυτό το βιβλίο αναπτύσσω αυτά τα θέματα στο πλαίσιο ενός μυθιστορήματος».
Ο Πίτερ Παπαθανασίου είναι πρώην ερευνητής γενετιστής και έχει εργαστεί σε αυτό το αντικείμενο στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία. Το πάθος του, ωστόσο, είναι η συγγραφή και εκτός από τα δύο βιβλία του, έχει ολοκληρώσει πολλά επαγγελματικά προγράμματα στην Αυστραλία (Varuna), στις ΗΠΑ (The New School) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (Arvon Foundation), ολοκληρώνοντας και ένα Μάστερ στη Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Για να ακολουθήσετε το έργο του Πίτερ Παπαθανασίου, μπορείτε να συνδεθείτε στις παρακάτω σελίδες του:
Facebook: https://www.facebook.com/PeterPapathanasiouWriter
Twitter: https://twitter.com/peteplastic
Blog: https://fromtheplasticpen.wordpress.com