Ο μπαμπάς μου είναι μανούλα σε παροιμίες/γνωμικά/ρητά – you name it. Και ο δικός σας; Δεν ξαφνιάζομαι. Αν όχι, όλο και κάποιον ‘αμπελοφιλόσοφο’ θα έχετε στην οικογένεια για να με καταλάβετε.
Τον θυμάμαι κάθε μέρα, αλλά βρήκα ευκαιρία να τον αναφέρω λόγω της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζομαι μαζί σας.
Σκόπιμα λέω οικογενειακή και όχι προσωπική. Γιατί πιο προσωπικά είναι αυτά που μοιράζομαι για τον αδερφό που έμενε Αυστραλία για 8 χρόνια και έγινε ερωτικός μετανάστης στην Ελλάδα, παρά για μένα (ευτυχώς έδωσε το ΟΚ για δημοσίευση).
Ο αμπελοφιλόσοφος πατέρας λοιπόν, θα βάφτιζε ᾽ποτέ μην λες ποτέ᾽ αυτή την ιστορία.
Πάμε λοιπόν παρέα για άνοιγμα αυλαίας…
Σάββατο βράδυ στο διαμέρισμα στο Πρέστον. Η ώρα 7 παρά. Στηνόμαστε μπροστά στην TV που έχουμε συνδέσει με τον υπολογιστή για να δούμε όλοι μαζί τον γάμο να μεταδίδεται ζωντανά, κοντά 15.000 χλμ μακριά από το δημαρχείο Αλεξανδρούπολης (ευχαριστούμε τεχνολογία).
Όλοι μαζί, ποιοι; Το γκρουπάκι από το ανέκδοτο που δεν έφερε χάχανα αλλά χαμόγελα:
Τα δύο από τα τρία αδερφάκια από Αλεξανδρούπολη που μετανάστευσαν πριν καμιά δεκαετία Μελβούρνη, αλλά σε αντίθεση με τον γαμπρό της ιστορίας ‘ξέμειναν’ (τουλάχιστον για τώρα), ο Ισπανο-Αυστραλός, η Μεξικάνα, ο Ιρανός, η Κινέζα, και τρεις ακόμη Έλληνες: ο ξάδερφος, ο φίλος και ο πρώην συγκάτοικος, με τον τελευταίο να φτάνει…τελευταίος σε ώρα Ελλάδας, λίγο μετά τον γάμο βλέποντας το livestream βιντεοσκοπημένο (το κάναμε κι αυτό εννοείται).
Στο μόνιτορ η ‘πολυχρωμία’ συνεχίζει. Συνδεδεμένοι ο αδερφός της νύφης από Αθήνα, η Ρουμάνα φίλη απ’το δικό της σπίτι Μελβούρνη, ο Χιλιανός που μένει Ολλανδία, το ζευγάρι Αυστραλής και Μεξικανοαμερικανού από Καλιφόρνια (με το νεογέννητό τους στις 2 τα ξημερώματα τοπική ώρα – ήρωες), ένας ακόμη Αυστραλός στο Byron Bay, και η Ελληνίδα θεία στη Μελβούρνη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Ο Έλληνας που έφτιαξε ένα από τα πιο δημοφιλή γλυκίσματα της Αργεντινής
Ο δήμαρχος στην Αλεξανδρούπολη είπε ‘αυτό είναι σαν τον γάμο α λα ελληνικά’ [βλ. Big Fat Greek wedding]. Εγώ πάλι σκέφτηκα ‘πιο πολύ για διάσκεψη της Ουνέσκο μου κάνει’.
Ποτέ μη λες ποτέ…
Αν μου έλεγες πριν [βάλε όποιον χρονικό προσδιορισμό πριν τον εξαποδώ ιό] ότι θα συνδεόμουν σε video conference για τον γάμο του αδερφού μου, θα σου απαντούσα ‘πολύ καλό – από ποια ταινία το ξεσήκωσες;’.
Ο εξαποδώ ήρθε όμως και έφερε τα πάνω-κάτω με διάφορους τρόπους για την καθεμιά και τον καθένα μας.
Και έγινε φωνούλα στο μυαλό μας που επαναλαμβάνει το ίδιο ‘ανέκδοτο’ χασκογελώντας: ‘Έχεις ακούσει αυτό με όσα θεωρούσες δεδομένα; Πολύ καλό!’
Που λέτε, πριν καλά-καλά το πάρουμε χαμπάρι το πολιτικό ‘μυστήριο’ είχε ολοκληρωθεί.
Όλα του γάμου… γρήγορα. Εκτός από την έναρξη. Αυτή έγινε κλασικά σε Greek time.
Η καθυστέρηση ήταν πολύ μικρή, για να είμαστε δίκαιοι. Αλλά εκδηλωνόταν σε δάγκωμα νυχιών για εμάς τους τηλεδιασκεπτόμενους που ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον γιατί δεν εμφανίζεται με κάμερα ο ‘Local Government’ και μήπως κάναμε λάθος στην ώρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα να ‘χει ο… κορονοϊός
Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στην εικοσάλεπτη τελετή.
Ο δήμαρχος είπε τα τελετουργικά του, πέσαν οι υπογραφές και η Χριστιάνα και ο Σπύρος φόρεσαν τις βέρες.
Σε εκείνο το σημείο ακούσαμε τη – μείγμα στην καρδιά από Ελληνίδα και Αυστραλέζα – μάνα μας, να λέει με διακριτικό χαμογελάκι ‘Now, you know you get to wear these [rings] forever’.
Η σύνδεση livestream τελείωσε, αλλά εμείς στο διαμέρισμα στο Πρέστον συνεχίσαμε με φαγοπότι.
Την αρχή στο γλέντι την έκανε ο άλλος αδερφός που έβαλε να παίζει στη διαπασών (όταν τον ρώτησα ‘γιατί τόσο δυνατά;’ με αποστόμωσε ‘για να ακούσουν και οι γείτονες’) το ‘Θα ζήσω ελεύθερο πουλί’.
Και αυτός, όπως αντιλαμβάνεστε, σενάριο από μόνος του για πιθανό επόμενο επεισόδιο.
Το ζευγάρι δεν σας είπα…Έλαμπε.
Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είμαι αντικειμενική. Αλλά σε υπεράσπιση της δήλωσης να πω ότι για τον αδερφό δεν έχω κάνει ποτέ κομπλιμέντο ενώ φοράει κοστούμι, και για την κουνιάδα, πρώτον, δείτε ξανά την κεντρική φωτογραφία σε παραλλαγή.
Δεύτερον, η Χριστιάνα λάμπει και λόγω ᾽Μπαμπαλίτσας᾽.
Έτσι αποκαλούν την under construction ανιψιά. Και δεν σας κρύβω ότι το παρατσούκλι μου φαίνεται τόσο cute που μια φωνή μέσα μου εύχεται να κρατήσει.
Η άλλη εσωτερική και όλες οι εξωτερικές (σε όποιον μοιράζομαι τη σκέψη μου) λένε ότι στην απίθανη περίπτωση που αυτό θα ήταν το όνομά της, θα πέσει θύμα bullying με το που πατήσει πόδι στην αυλή του σχολείου. Οπότε συνετίζομαι.
Ποτέ μη λες ποτέ…
Ποιος θα το πίστευε ότι θα είχαμε το πρώτο μωράκι στη στενή οικογένεια μετά από μια χρονιά ό,τι να᾽ναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε! Ένας Σύλλογος Ελλήνων Βασιλοφρόνων Αυστραλίας…
Και μάλιστα από το ‘μαύρο πρόβατο’, όπως πιστεύαμε στον τομέα γάμου για τον αδερφό Σπύρο, μέχρι που – κούνια που μας κούναγε – μας διέψευσε όλους, και ίσως και τον ίδιο τον εαυτό του.
Συνοπτικά, αυτό το κομμάτι της ιστορίας του, με το σασπένς να παραλείπεται για λόγους συντομίας, έχει ως εξής:
Πριν καναδυό χρόνια (ναι, προ εξαποδώ) παραιτήθηκε από τη δουλειά του στη Μελβούρνη για να ταξιδέψει για έναν χρόνο.
Ο γύρος του κόσμου έγινε και τελευταία στάση ήταν στην κυριολεξία η ‘πατρίδα’ ,Αλεξανδρούπολη. Εκεί είχε γνωρίσει (στην πρώτη στάση του ενός έτους ταξιδιού by the way) τη Χριστιάνα. Και εκεί έμεινε.
Όπως το εξήγησε με μία πρόταση ο ίδιος ο Σπύρος μετά τον γάμο, απευθυνόμενος στους θεατές από νότιο ημισφαίριο στην οθόνη και με τη Χριστιάνα δίπλα του:
“Guys, you know I love you. And you know I love Australia. But I stayed here to be with this person.”
Ποτέ μη λες ποτέ…
Για να κλείσουμε σιγά-σιγά αυλαία. Mε τη Μπαμπαλίτσα φυσικά (προσωρινό όνομα).
Θα κάνει είσοδο κάπου στον Ιούλιο σε αυτόν τον τρελό μας κόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: «Αποτάξου… τον σύζυγο» για να γίνεις νονά
Μέχρι τότε, η μαμά μου μας στέλνει ‘baby bulletin’ για την εγγονή. Έτσι ονοματίζει τα Viber μηνύματα που στέλνει μετά από κάθε υπέρηχο. Με νούμερα για βάρος και ύψος και λεπτομέρειες που μόνο μια προσεχώς γιαγιά (για πρώτη φορά) καταφέρνει να διακρίνει.
Όπως το ότι το μωράκι πιπιλάει το δάχτυλο στη φώτο του υπέρηχου. Η εικόνα έχει και ερμηνεία μαθαίνω: ‘ανασφαλές το γλυκούλι!’, γράφει στο baby bulletin.
Πότε θα τη δω την ανιψιά; Με ρωτάνε οι γονείς (και οι δικοί μου και της Μπαμπαλίτσας) και δεν ξέρω τί να απαντήσω.
Ρίχνω το μπαλάκι στον πρωθυπουργό και φτιάχνω σενάρια.
Όταν με πιάνουν οι στραβές μου, το φανταστικό σενάριο με βρίσκει αντιμέτωπη με τον Morrison να τον ρωτάω με υφάκι “Πότε θα ανοίξουν τα σύνορα, Scott”;
Το άλλο σενάριο…μακράν καλύτερο. Είναι αυτό που συναντιόμαστε ξανά με την οικογένεια. Κατά προτίμηση δίπλα στη θάλασσα.