Έχουν σχεδόν 60 χρόνια διαφορά και όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι.
Ο λόγος για τον 90χρονο ομογενή κ. Ιωάννη Μητρουσίδη ο οποίος μετανάστευσε από την Φλώρινα στην Αυστραλία πριν από 61 χρόνια και την 34χρονη Σοφία Δημητρακοπούλου η οποία πριν από πέντε χρόνια με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα άφησε πίσω της την πατρίδα της την Τρίπολη, για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.
Ο κ. Γιάννης και η Σοφία γνωρίστηκαν τυχαία ένα πρωινό έξω από το ταχυδρομείο όταν η νεαρή νεοφερμένη είχε πρωτοέρθει στην Αδελαΐδα.
Από τότε η φιλία των δύο άνθισε.
«Ξεκινήσαμε την κουβέντα από το πουθενά και καθώς φαίνεται δεν την έχουμε ακόμα ολοκληρώσει» λέει, χαριτολογώντας, στον «Νέο Κόσμο» ο 90χρονος εκπαιδευτικός, ο οποίος γεννήθηκε στο Φλάμπουρο Φλώρινας, και μέχρι πρότινος ήταν πρόεδρος της Αδελφότητας Δυτικής Μακεδονίας «Παύλος Μελάς», πρόεδρος του Συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος» και μέλος της Παμμακεδονικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας.
Ο κ. Γιάννης ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισε η Σοφία όταν έφτασε στην Αδελαΐδα.
«Γεννήθηκα στην Αυστραλία και έμεινα εδώ έως τα εννέα μου χρόνια, αλλά το 1996 η οικογένειά μου αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Έζησα στην Τρίπολη για χρόνια μέχρι που αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου εδώ και να δημιουργήσω μια νέα ζωή στην πόλη που γεννήθηκα, χωρίς, φυσικά, να ξεχνώ την πατρίδα μου, η οποία είναι πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου» λέει η Σοφία, η οποία δεν περίμενε ποτέ ότι ένας τόσο σπάνιος άνθρωπος όπως ο κ. Γιάννης, θα βρισκόταν στον δρόμο της.
«Ο κ. Γιάννης για μένα είναι ένα δεύτερο σχολείο. Δεν σταματά πουθενά και δεν κουράζεται. Τον θαυμάζω για την ενέργειά του, τη θετική του σκέψη και την ικανότητά του να καταλαβαίνει και να σέβεται όλους τους ανθρώπους. Μου δίνει τόσες πολλές συμβουλές και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Τελικά, όταν το σκέφτομαι αισθάνομαι ότι αυτή η αγάπη, η έννοια και το πάθος μας για την πατρίδα μας, τους συμπατριώτες μας και οτιδήποτε ελληνικό είναι ένα από τα πολλά συστατικά της φιλίας μας με τον κ. Γιάννη» λέει η Σοφία η οποία φροντίζει να επισκέπτεται συχνά τον «κολλητό» της και την αγαπημένη του σύζυγο για να πιούν καφεδάκι και να πουν τα νέα τους.
Οι δυο φίλοι μιλούν τουλάχιστον τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα στο τηλέφωνο και μαζί συζητούν και προσπαθούν να βρουν λύσεις σε ζητήματα που αφορούν την παροικία είτε αφορούν την νέα γενιά είτε τους μεγαλύτερους σε ηλικία συμπαροίκους.
Παράλληλα, η Σοφία, βοηθά τον κ. Γιάννη στην έκδοση της εφημερίδας του «Μακεδονική Φωνή», την οποία ο δραστήριος εκπαιδευτικός εκδίδει στην Νότια Αυστραλία δεκαετίες ολόκληρες.
«Παρότι μας χωρίζουν περίπου 60 χρόνια διαφορά διατηρούμε τη φιλία μας η οποία στηρίζεται σε ειλικρινή αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση. Μπορούμε να συζητούμε σαν συνομήλικοι, θέματα εθνικά, κοινωνικά, παροικιακά, πολιτικά, και οικογενειακά και μέσα από την Σοφία μπορώ να κατανοήσω τον παλμό της νεολαίας, τα θέλω και τα πιστεύω τους και να βρω έτσι τρόπο να εξελίσσομαι. Αν θέλουμε να πηγαίνουμε μπροστά, πρέπει εμείς οι μεγαλύτεροι να καταλάβουμε πως δεν τα ξέρουμε όλα και να αρχίσουμε να ακούμε και τους νεότερους, να ανοίγουμε το μυαλό μας, να προχωράμε και να μην μένουμε στα γερασμένα μας μυαλά» λέει ο 90χρονος πατέρας, παππούς και προπάππος.
Ο κ. Γιάννης και η Σοφία είναι ζωντανή απόδειξη του ότι οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους ανεξαρτήτως ηλικίας αρκεί να υπάρχει θέληση, αγάπη, κατανόηση, με αγνά και ειλικρινή συναισθήματα χωρίς υποκρισία και συμφέροντα.
«Εγώ και ο κ. Γιάννης ουσιαστικά μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Εκείνος μου δίνει συμβουλές για το πώς λειτουργεί η κοινωνία και για το πώς οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με ευγένεια και αγάπη κάνοντας όλους να νιώθουν σημαντικοί χωρίς να αφήνουμε τον εγωϊσμό μας να μας κυριεύει. Με μαθαίνει να έχω υπομονή, να αποδέχομαι τους πάντες χωρίς να κρίνω και να διαχειρίζομαι σχέσεις και φίλους ακόμα καλύτερα, αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα για τον οποίο τον θαυμάζω είναι ότι δεν τον έχω ακούσει ποτέ να κρίνει, να καταδικάζει ή να επικρίνει συμπεριφορές άλλων και ειδικά της γενιάς μας. Είναι άνθρωπος καλλιεργημένος με ανοικτό μυαλό και ιδέες και η ενέργειά του με εμπνέει και εμένα να μην σταματώ πουθενά. Την ίδια στιγμή, αγαπά την Ελλάδα όσο αγαπά την οικογένεια του, είναι αυτό που λέγαμε κάποτε, «πατριώτης» με όλη την σημασία της λέξεως και αυτό με συγκινεί και με εμπνέει» λέει η Σοφία.
«Άσε που ενώσαμε και την Μακεδονία με την Πελοπόννησο», λέει χαριτολογώντας ο κ. Γιάννης και καταλήγει.
«Οι νέοι είναι το μέλλον των Ελλήνων. Πρέπει να τα προσέχουμε τα παιδιά μας. Μόνο αυτά έχουμε».