ΑΥΤΕΣ τις μέρες δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο της Γκλάντις. Λυσσάξανε και πέσανε να την φάνε τη γυναίκα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ την στολίζουν με όλα τα κοσμητικά επίθετα, την άχαρη. Τους έκατσε, βλέπεις το λοκντάουν στο λαιμό και δεν βλέπουνε και φως.
ΕΜ, δεν είναι όλοι «Νταν», πώς να το κάνουμε. Και να ‘ταν το μόνο πρόβλημά της ο κορονοϊός; Η έρμη δεν ξέρει από πού της έρχεται. Να, προχτές βγήκαν και τα ερωτικά στη μέση. Μα κι αυτή, δεν ήξερε, δεν ρώταγε; Τζάμπα τους πληρώνει τους συμβούλους και τώρα την πληρώνει η ίδια.
ΣΤΡΑΒΩΝΕΙ, λένε, ο έρωτας και άμα είναι και λίγο απατεωνίσκος κουφαίνει και χαζεύει. Όπως την έπαθε και η Γκλάντις. Τώρα δεν ακούει τι την ρωτάνε οι δημοσιογράφοι και δεν θυμάται τι έγινε.
ΚΑΙ μέσα σε όλα αυτά ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα δια χειρός της προέδρου της λεγόμενης Τουρκικής Ένωσης Βόρειας Κύπρου της Νέας Νότιας Ουαλίας, Ζεχρά Αλί. Της θύμωσε, λέει, γιατί, τάχα μου, στην επιστολή της για την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο, η Γκλάντις δεν μελέτησε τους Τουρκοκύπριους και τα δεινά που πέρασαν.
ΤΙ ΛΕΣ κυρά μου, υπέφεραν οι Τουρκοκύπριοι; Από τι; Από την εισβολή και τις ασχήμιες των δικών τους; Ώρες είναι να μας πεις κι ότι οι Έλληνες σας βγάλανε από τα σπίτια σας και δεν σας αφήνουν να γυρίσετε πίσω.
ΑΥΤΑ να πας να τα πεις σε εκείνους που χάσανε τα πάντα σε μια νύχτα. Σε αυτούς που ψάχνουν ακόμα τους αγνοούμενους συγγενείς τους κρατώντας τις φωτογραφίες τους στο στήθος. Στις μανάδες που πέθαναν περιμένοντας. Στις οικογένειες που τις έβγαλαν με τις πιτζάμες και τις παντόφλες από τα σπίτια τους για να ξημερωθούν σε κάθε γωνιά της γης. Εδώ είναι πολλοί από αυτούς. Τράβα ρώτα τους να σου πουν εκείνοι για μαρτύρια και πόνο.
ΦΤΑΝΕΙ πια με το ξαναγράψιμο της ιστορίας κατά πώς βολεύει τον κάθε ανιστόρητο προπαγανδιστή. Είπαμε, «δεν ξεχνάμε» και το εννοούμε.
ΕΚΕΙΝΟ, βέβαια, που έχουμε ξεχάσει ή, καλύτερα, διαγράψει εντελώς, είναι το ψευδοκράτος του Ντενκτάς. Αυτό που μόνο η Άγκυρα το ξέρει και κανένας άλλος στον ντουνιά. Γιατί το μελετάω τώρα;
ΓΙΑΤΙ, άκουσον–άκουσον! Εκεί που πηλάλαγα στις ρούγες της Μελβούρνης για να μάθω κανά νέο τώρα που μας αμολήσανε πάλι, πέτυχα κάποιον Χασάν Σαγιάρ που ήταν και αυτός πυρ και μανία με την Γκλάντις για την περιβόητη επιστολή.
ΟΤΑΝ τον ρώτησα γιατί κόπτεται, μου συστήθηκε –κρατηθείτε– ως επίτιμος εκπρόσωπος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, του ψευδοκράτους, δηλαδή. Κύριε, ελέησον! Βρέθηκε εκπρόσωπος και, μάλιστα, «επίτιμος» του ψευδοκράτους του Ντενκτάς στη Μελβούρνη.
ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή ένιωσα όπως οι αποχαυνωμένοι στην Αμαλιάδα που νόμιζαν ότι βίωσαν το θαύμα της ανάστασης της «Αγίας» Αθανασίας του Αιγάλεω. Τα φαντάσματα υπάρχουν τελικά. Μόνο ένας εξορκισμός θα μας σώσει και κάνω έκκληση στους ιερωμένους μας να ξεκινήσουν. Ξέρουν εκείνοι από πού ή μάλλον από ποιους…
Μ.Κ.
ΠΕΡΑ από τις απίστευτες ενδυματολογικές προτιμήσεις που επικράτησαν στη δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας για την 47η επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτό καθεαυτό το φαίνεσθαι.
ΟΥΤΕ η αμφίεση της κυρίας Γιάννας ούτε το «αεράτο» στυλ του κ. Κυριάκου ούτε ακόμα και το πέραν του δέοντος γλυκούλι βλέμμα του κ. Γιάνη (με ένα ν) στην κυρία Γιάννα και όλα τα παρεμφερή, για τα οποία καραδοκούσαν πώς και πώς οι «άγριες φυλές» των μέσων… κοινωνικής αποσύνδεσης.
ΚΙ ΑΥΤΟ γιατί προσωπικά δεν περίμενα, δεν περιμένω και ούτε θα περιμένω κάτι από τους κατ’ εξοχήν φορείς του αστικού καπιταλιστικού πολιτισμού, αλλά και τους εκκολαπτόμενους διαχειριστές του εν Ελλάδι. Τελεία, πάμε παρακάτω.
ΣΤΗΝ ατέρμονα κρίση που ζούμε σήμερα η πιο «επικίνδυνη» πολυτέλεια είναι το να μην παίρνεις ξεκάθαρη θέση. Πόσο μάλλον όταν σχεδόν τα πάντα είναι ρευστά. Όταν όσα γνωρίζουμε σήμερα ενδεχομένως να μην ισχύουν αύριο. Ούτε καν οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πότε και πώς θα τελειώσει η πανδημία, τι θα γίνει με τις μεταλλάξεις, πόση προστασία και για πόσο καιρό προσφέρουν τα εμβόλια.
ΟΠΟΤΕ, μια σαφής και ξεκάθαρη θέση δεν μπορεί να είναι άλλη, από τη μια πλευρά, από το ότι ο εμβολιασμός έχει ως αποτέλεσμα περισσότερο όφελος από ό,τι ζημιά, ότι συνεπάγεται περισσότερη θεραπεία απ’ ό,τι παρενέργειες, ότι συμβάλλει αποφασιστικά στην επιτάχυνση του τέλους της πανδημίας.
ΑΠΟ την άλλη, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι δεν είναι μόνο η ανθρωπιστική πλευρά αυτής της κρίσης, δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που ήδη σοβεί. Είναι και η καταστροφική αλλαγή των συσχετισμών του κοινωνικού ανταγωνισμού. Η περίοδος της πανδημίας προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στο καπιταλιστικό σύστημα πρωτοφανή ελευθερία κινήσεων.
ΣΕ χώρες, όμως, όπως η Ελλάδα, δεν θα πρέπει να επιτραπεί να μιλούν για «υποχρεωτικότητα», αυτοί που δεν υποχρεώθηκαν να φτιάξουν τις ΜΕΘ που χρειάζονταν, αυτοί που δεν υποχρεώθηκαν να ενημερώσουν σωστά τον κόσμο, αυτοί που χειρίστηκαν τόσο ευκαιριακά τα πάντα, αυτοί που, σε τελική ανάλυση, εκμεταλλεύτηκαν την πανδημία για να περάσουν τους αθλιότερους αντεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους.
ΑΥΤΟ συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τηρουμένων, βέβαια, των όποιων αναλογιών. Και αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι αυτοί που κατεβαίνουν σε δρόμους και πλατείες ανά τον κόσμο, με εξαπτέρυγα, σταυρούς, εθνικές σημαίες, και ανεμίζοντας παντελώς ανυπόστατες θεωρίες επί θεωριών και επίπλαστες δοξασίες επί δοξασιών.
ΑΝ οι περισσότεροι ιθύνοντες έχουν πει και εξακολουθούν να λένε συνειδητά ψέμματα, άλλα τόσα ψέμματα λένε και όλοι αυτοί που για να ικανοποιήσουν το εγώ τους, ρίχνουν στο κοινωνικό τεραίν τις πιο απεχθείς ακροδεξιές και μισαλλόδοξες απόψεις.
ΜΙΛΟΥΝ για «δικαιώματα» κάτι που έχουν χάψει και αρκετοί συμπάροικοι… Προσωπικά κατεβαίνω χρόνια σε διαδηλώσεις και πολιτικές εκδηλώσεις. Δεν είδα, όμως, ποτέ κανέναν από αυτούς, να κατεβαίνουν για να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Τραγικά ελάχιστους…
ΔΕΝ είδα κανέναν να υποστηρίξει μια δίκαιη απεργία, μια εργατική κινητοποίηση, το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού ενός λαού, το δικαίωμα στην ίδια την ύπαρξη των ιθαγενών αυτής της χώρας που ζούμε, τον αγώνα που διεξάγεται ενάντια στις συνέπεες της κλιματικής αλλαγής… Τρεις κι ο κούκος είναι αυτοί που κατεβαίνουν και συμμετέχουν…
ΟΠΟΤΕ, συγγνώμη που θα το πω τόσο ωμά, αλλά όλοι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την παρτούλα τους και υποφέρουν και από τρικυμία εν κρανίω, δεν δικαιούνται να φωνασκούν για… δικαιώματα. Στις αντιεμβολιαστικές συνάξεις ανά τον κόσμο επιχειρείται να εκκολαφθεί ξανά το αυγό του φιδιού, και αυτή είναι η αλήθεια.
Δ.Τ.
ΤΙ ΛΕΤΕ; Θα καταφέρουμε να περιορίσουμε τον ιό στη Βικτώρια μετά το lockdown; Μια νότα αισιοδοξίας πλανάται στον αέρα. Στην πράξη όμως; Με ποια μέτρα, αφού, όπως λένε οι ειδικοί, με ένα βήξιμο αγνώστου προελεύσεως, μπορεί να κολλήσουμε. Να εμβολιαστείτε, λένε τα παιδιά μου. Συμφωνώ. Πώς όμως να πείσεις τους ενεγκέφαλους;
ΗΧΗΡΟ μήνυμα έστειλε στην Τουρκία το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟHE, καταδικάζοντας αυτή τη φορά τις εξαγγελίες του Τούρκου προέδρου και του Τουρκοκύπριου ηγέτη, σχετικά με το άνοιγμα τμήματος της περίκλειστης Αμμοχώστου στην Κύπρο. Χαρακτήρισε, μάλιστα, ως μονομερή ενέργεια και αντίθετες με τα ισχύοντα ψηφίσματα (Aποφάσεις 550 και 789 σχετικά με τα Βαρώσια).
ΦΥΣΙΚΑ, αλλιώς τα περίμενε ο μέγας σουλτάνος κι αλλιώς τα βρήκε κατά την επίσκεψή του στις 20 τρέχοντος. Πήγε να μοιράσει δώρα και υποσχέσεις και έφυγε με το καλάθι γεμάτο! Αλήθεια; Σε ποιους να τα μοιράσει; Αφού η γη, ούτως ή άλλως, ανήκει στους νόμιμους κατοίκους της, τους Ελληνοκύπριους! Τi μας λέει λοιπόν; Είναι δυνατόν οι περήφανοι Βαρωσιώτες ν’ αναγνωρίσουν την δικαιοδοσία του ψευδοκράτους;
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, Κύπρος, Ελλάδα και απόδημοι ας είμαστε στις επάλξεις. Ο σουλτάνος, παρά τη διεθνή αποδοκιμασία, δεν χωρατεύει. Ούτε του αρέσει να χάνει. Όμως δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμιά εδραίωση και καμιά νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής στα εδάφη μας.
ΓΙΑ ΤΗΝ προτομή του αείμνηστου π. Μουτάφη, που τοποθετήθηκε στον όντως ακατάλληλο χώρο του πάρκου στο Atherton Road στο Oakleigh (άρθρο Α.Μ., «ΝΚ», 24/7/2021), έχω να πω τούτο. Θυμάμαι, πριν ακόμα γίνει η κηδεία, είχε έλθει στο γραφείο μας στο Nicholson Street, παράγοντας, το όνομά του δεν είναι στην αναφερόμενη επιτροπή, ο οποίος ζήτησε να δημοσιευτεί συλλυπητήριο μήνυμά του στην οικογένεια για την αποδημία του μακαριστού.
ΜΕΤΑΞΥ άλλων, ανέφερε ότι συστάθηκε Επιτροπή, η οποία συζητά με το Δήμο Monash για την ανέγερση προτομής του παπα-Νικόλα, σε σημείο του πάρκου. Θυμάμαι ότι αντέδρασα αρνητικά, λέγοντας ότι ήταν πολύ νωρίς για τέτοιου είδους συζητήσεις/αποφάσεις. Και ό,τι θα ήταν καλύτερα να το συζητήσουν μετά την κηδεία. Δεν μένω στην περιοχή και δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις διαβουλεύεσεις που έκαναν με την Αρχιεπισκοπή για την ανέγερση της προτομής στον χώρο της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων. Εκ των πραγμάτων φάνηκε ότι η πρόταση απορρίφθηκε.
ΣΥΜΦΩΝΩ για την ακαταλληλότητα του χώρου στο εν λόγω πάρκο. Άλλωστε, πολλές φορές είχαμε λάβει τηλεφωνήματα και φωτογραφίες από τον δικό μας φωτογράφο Κώστα Ντεβέ, για βανδαλισμό του μνημείου από άγνωστους. Θεωρώ ότι οι προτομές είναι εκεί για να θυμίζουν τα έργα και τις θυσίες του τιμώμενου και οι διαβάτες να αποτίουν τον ανάλογο σεβασμό. Εκεί, όμως, που βρίσκεται, οι μόνοι τακτικοί επισκέπτες είναι τα πετεινά του ουρανού. Συνυπογράφω την πρόταση του Α.Μ. και εύχομαι να βρεθούν και άλλοι.
ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ είχα γράψει ότι το καλοκαίρι παίζει με τα νεύρα μας. Απ’ ό,τι φαίνεται το παιγνίδι συνεχίζεται. Οι υψηλές θερμοκρασίες που, κατά τους επιστήμονες, επιτρέπουν στον ζεστό αέρα να κατακρατά περισσότερους υδρατμούς, ευθύνονται για τους καύσωνες, τις πλημμύρες και τις ξηρασίες ανά τον πλανήτη. Πυρκαγιές στη Σιβηρία; Κι όμως. Αν και στο άκουσμα η χώρα φαντάζει να έχει πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, μαθαίνουμε ότι ο υδράργυρος ακούμπησε τους 30ο .
ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ το θέτουν ως αποτελέσματα της «κλιματικής αλλαγής». Εγώ απλά θα πρόσθετα ότι «πειράξαμε τη γη και την ατμόσφαιρα και μας εκδικείται». Στεγανοποιήσαμε δρόμους και μονοπάτια, αποκόψαμε τον ρου πολλών ποταμών, σκάψαμε στα έγκατα της γης για να φτιάξουμε ουρανοξύστες, κτίσαμε πόλεις και χωριά χωρίς υποδομές και πάει λέγοντας. Και, φυσικά, η μόλυνση συνεχίζεται από τον πιο επικίνδυνο παράγοντα. Την αυξανόμενη άνοδο των αερίων του θερμοκηπίου.
ΚΑΛΟ Σαββατοκύρακο, με προσοχή και λιγότερες βόλτες. Η «ελευθερία χρειάζεται μέτρο».
Κ.Γ.