Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, η Κύπρος, το νησί που γέννησε από τους δροσερούς αφρούς και τα κύματα της Πάφου τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, κρατά γερά τα σκήπτρα στον τουρισμό και κατά γενική ομολογία ο αριθμός των επισκεπτών, βλέπε καλοκαίρι 2021, ξεπέρασε τις αναμενόμενες προβλέψεις.
Στις φυσικές ομορφιές συντελούν οι ατέλειωτες δαντελωτές ακρογιαλιές, στρωμένες με γυαλιστερή άμμο, οι μαγευτικές παραλίες με φόντο τις χρυσές βουνοκορφές, τα γραφικά χωριά, ο πυρόξανθος ήλιος και ο κατάσπαρτος μ’ αστέρια ουρανός της, ενώ οι αρχαιολογικοί χώροι, οι αμέτρητες εκκλησιές και τα μοναστήρια, πολλά από τα οποία χρονολογούνται από τους Βυζαντινούς χρόνους μαζί με τα κάστρα, δείγματα της Δυναστείας των Σταυροφόρων, διηγούνται ιστορίες εκατοντάδων χρόνων, ικανοποιώντας και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

Τα εστιατόρια και τα καλοβαλμένα ταβερνάκια, οι καφετέριες τα ζαχαροπλαστεία και οι ντισκοτέκ, προσφέρουν από κυπριακές γεύσεις και νόστιμους παραδοσιακούς μεζέδες, μέχρι σπιτίσια γλυκά.
Για το γλυκόπιοτο κρασί, που βγαίνει άφθονο από τα σπλάχνα των Κυπριακών βουνοπλαγιών, δεν χρειάζονται σχόλια. Είναι σ όλους γνωστό, ότι αφού μέθυσε και τον θεό Διόνυσο, τον κατάφερε να μείνει στο νησί…
Η Λευκωσία, αλλά και οι άλλες μεγαλουπόλεις, κατάφεραν να κρατήσουν την παλιά τους αίγλη και αρχοντιά, αλλά οπωσδήποτε έχουν χαρακτήρα κοσμοπολίτικο.
Μ’ ένα σεβαστό κατά κεφαλή εισόδημα, χαμηλό επίπεδο πληθωρισμού και σχετικά μικρό ποσοστό ανεργίας, η Κύπρος συγκρίνεται εύκολα με χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Η ραγδαία ανάπτυξη στο τομέα της τεχνολογίας και της ελαφράς βιομηχανίας, τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τα πολυτελή καταστήματα, τα νεόκτιστα κυβερνητικά κτίρια και οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις, δίνουν αίσθημα ασφάλειας όσον αφορά το μέλλον του νησιού, από άποψη οικονομίας, αφού εξασφαλίζει στους κατοίκους την άνεση για ένα ποιοτικά και ποσοτικά αναβαθμισμένο βιωτικό επίπεδο.
Όσο για την ελληνικότητα του νησιού, οι θησαυροί που φιλοξενούνται στα Μουσεία και που υπολογίζονται από την Νεολιθική εποχή, 6800 πΧ., μαρτυρούν περίτρανα την μακραίωνη Ελληνική του ταυτότητα.

Ετσι, κάποτε βλέπουμε το Χρυσοπράσινο Φύλλο να λούζεται ναζιάρικα και ανέμελο στα καταγάλανα νερά της βορειοανατολικής Μεσογείου και κάποτε να κρύβεται κατσουφιασμένο, πονεμένο και αγανακτισμένο, στην αγκαλιά της.
2021. Φαινομενικά, όλα είναι τόσο ομαλά και ωραία, που θα έλεγε κανείς, ότι η ευδαιμονία, η ευμάρεια και η ηρεμία που υπάρχει στο νησί, δεν μαρτυρούν τίποτε από το πλήγμα της τραγωδίας με τη διχοτόμηση και την προσφυγιά, που άφησε η μοιραία εισβολή της Τπουρκίας το 1974.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΑΠ’ ΤΑ ΒΑΡΩΣΙΑ
Όμως, όταν τα μάτια καρφωθούν στον γκρίζο Πενταδάκτυλο και αντικρύσουν το φτιαχτό μισοφέγγαρο και από τη βουνοκορφή, μπορέσουν και ατενίσουν στο βάθος του σκυθρωπού ορίζοντα, και αρχίσουν το σεργιάνι στην καταπράσινη Λάπηθο, διαβούν στον λεμονοανθισμένο Καραβά και θελήσουν να γυροφέρουν στα στενά της Κερύνειας, θαρρώ ότι τα γόνατα λυγίζουν στις τόσες θύμισες, ενώ ένα πικρόχολο χαμόγελο σκάει από τα σφιγμένα χείλη.
Οχι, δεν ξέχασαν τα κάστρα του Αγίου Ιλαρίωνα του Βουφαβέντο, της Καντάρας, κτίσματα του 11ου προς τον 12ο αιώνα, μα ούτε και το Πελλαπάϊς. Απλώς, τα μάτια δεν αντέχουν στο αντίκρυσμα του βανδαλισμού των αρχαιολογικών τόπων, που σάρωσε βεβιασμένα η καταστροφική αλαζονεία του Τούρκου κατακτητή.

Λίγο πιο δυτικά, το βλέμμα συλλαμβάνει περίλυπη και παραπονεμένη, την αδικοχαμένη πριγκιποπούλα του βορρά, την όμορφη Μόρφου, να βρέχεται νωχελικά στην αγκαλιά του Μορφίτικου κόλπου. Γυροφέροντας στους απέραντους πορτοκαλεώνες και στις στράτες με τα αρχοντόσπιτα και ανηφορίζοντας το στενό για την εκκλησιά του Αγίου Μάμα, ένας λιγμός βγαίνει από τα εσώψυχα: «Μα τούτη η γη, αυτό το χώμα είναι δικά μας». Και ένας κόμπος δένεται στο λαιμό.
Όταν δε το βλέμμα αλλάξει πορεία, περάσει μέσα από τις εύφορες πεδιάδες της άλλωτε ευδοκιμούσας Μεσαρκάς και προχωρήσει ανατολικά, κάπου κοντά στις μεθυστικές ακρογιαλιές του Πρωταρά, μετά από ένα δροσερό αναβάπτισμα στα καταγάλανα νερά, η προσοχή επικεντρώνεται στην Αμμοχώστο.
Εκεί δεν υπάρχουν ούτε σύνορα ούτε τείχη. Μόνο συρματομπλέγματα. Εκεί, τα μάτια της ψυχής μπορούν ανενόχλητα να κάνουν το γύρο της πόλης. Μεμιάς φτάνουμε στα Βαρώσια. Τελευταία, όπως γνωρίζετε, γίνεται πολύς θόρυβος από τον πονόψυχο σουλτάνο. Στόχος του να μετατρέψει το κομμάτι αυτό της Κύπρου σε προκεχωρημένο φυλάκιο της τουρκικής επεκτατικής στρατηγικής του και να δημιουργήσει στρατιωτική βάση για πλήρη έλεγχο της ευρύτερης θαλάσσιας περιοχής.
Τελευταίος σταθμός η Σαλαμίνα, στην οποία κάποτε μεσουρανούσε ο βασιλιάς Ονήσιλος. Εκεί και ο βασιλιάς Ευαγόρας, που το 411 π.Χ οραματίστηκε την Κύπρο ενωμένη, με πρωτεύοντα ελληνικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εκεί βουβή και αλειτούργητη και η εκκλησία του ιδρυτή και προστάτη της μεγαλόνησου Βαρνάβα, που μαζί με τον Απόστολο Παύλο δίδαξαν τον Χριστιανισμό το 46 μ.Χ., ακριβώς στο χώρο που βρέθηκε το άγιο λείψανό του, με το χειρόγραφο Εευαγγέλιο, βάση του οποίου η τρίτη Σύνοδος, επεκύρωσε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρου.

Ενόψει, λοιπόν, των τελευταίων εξελίξεων στις προκλήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο και με σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες για λευτεριά, δικαιοσύνη και εδαφική ακεραιότητα, στέλνουμε στα αδέλφια μας με την ευκαιρία της 61ης επετείου της Ανεξαρτησίας της, μήνυμα αισιοδοξίας και αλληλεγγύης, με την ευχή της εξεύρεσης της πολυπόθητης βιώσιμης λύσης, που να επανενώνει όλους τους κατοίκους του νησιού.
Μέχρι τότε, φιλιά στον αδούλωτο ήλιο της Κύπρου μας.