ΤΟ ΠΑΧΥ λάµδα στην προφορά πρόδιδε ότι χωρίς τον καλοήθη σοβινισµό του οµιλητή η Pfizer µπορεί και να µην είχε επιλέξει τη Θεσσαλονίκη για να εγκαταστήσει το κέντρο ψηφιακής καινοτοµίας. Ο Αλµπερτ Μπουρλά, άλλωστε, δεν κρύφτηκε.

∆ήλωσε (πάλι) περήφανος Σαλονικιός –περήφανος επειδή κατάγεται από µια πόλη που συνδυάζει το φυσικό κάλλος, το πολιτισµικό κεφάλαιο, µε τους καταρτισµένους και «φιλόξενους» ανθρώπους. Ούτε λάρνακες, ούτε περασµένα µεγαλεία. «Η πατρίδα µας» είπε, «έχει το ανθρώπινο κεφάλαιο να δηµιουργήσει µια οικονοµία βασισµένη στη γνώση»

Τον στόμφο τον επέβαλε η πανηγυρική εθιμοτυπία της περίστασης. Ο πρωθυπουργός, πολλοί υπουργοί, παράγοντες τοπικοί, είχαν βρεθεί εκεί για να χειροκροτήσουν. Ομως, αυτό που έσπασε τους τελετουργικούς τύπους ήταν οι νεανικές μορφές που εμφανίσθηκαν στην οθόνη για να διηγηθούν τις μικρές τους ιστορίες.

Πτυχίο στο Αριστοτέλειο·μεταπτυχιακό στο Βερολίνο·οκτώ χρόνια στο εξωτερικό. Πρώτο και δεύτερο πτυχίο στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας·εννέα χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πρώτο πτυχίο στο ΑΠΘ· μεταπτυχιακό στη Στοκχόλμη.

Οι νέοι επιστήμονες που παλιννοστούν για χάρη της Pfizer δεν διηγούνταν μόνο την προσωπική τους περιπέτεια –από το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο στην περιπλάνηση εκτός συνόρων για την αναζήτηση δουλειάς αντάξιας των προσόντων και των φιλοδοξιών τους. Αυτά τα παιδιά ανήγγελλαν για πρώτη φορά τόσο πειστικά τη δυνατότητα αναχαίτισης της παρακμιακής νομοτέλειας.

Το μήνυμα της αναχαίτισης μιας παρακμιακής νομοτέλειας.

Η χώρα που ο Μπουρλά αποκαλεί με τόση λαχτάρα «πατρίδα μας» επί μία δεκαετία προσπαθούσε και ξαναπροσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Σαν να προσπαθούσε με τις αλυσιδωτές χρεοκοπίες της να γίνει αβίωτη για τους δημιουργικούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, ακόμη κι όταν έφευγαν, δεν έκοβαν τον λώρο με τον τόπο.

Η εμφάνισή τους στα εγκαίνια της Τρίτης λειτούργησε παρηγορητικά: Δεν υπάρχει μόνο η Θεσσαλονίκη της επικαιρότητας –οι μαύρες κουκούλες των ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης και οι ΜΕΘ της αντιεμβολιαστικής δεισιδαιμονίας. Υπάρχει και η Θεσσαλονίκη του ταλέντου που επαναπατρίζεται.

Ο νόστος των νέων επιστημόνων λειτούργησε και ως υπόμνηση για το περιεχόμενο της πολιτικής. Υπάρχει η «πολιτική»που εξασκείται ως δαπάνη λέξεων στα κοινωνικά δίκτυα για το ποιος «πετσώνει»τα ΜΜΕ και ποιος στήνει τις δημοσκοπήσεις.

Πολιτική για την πολιτική –που εξαντλείται στο παίγνιο εξουσίας, με καταγγελίες και εξεταστικές.

Στην κοινωνία όμως κυριαρχεί η ανάγκη για την άλλη πολιτική –που προσπαθεί να απαντήσει στην αγωνία για το ποιες σπουδές και ποιες δουλειές θέλουμε.

Τα εργοστάσια ανακύκλωσης χολής δεν θα εκλείψουν. Θα συντηρούνται από εκείνους που μπορούν να διαχειρισθούν μόνο χολή και μιζέρια. Στην κοινωνία φαίνεται να πλειοψηφούν άλλες προσδοκίες.