Εν μέσω κορονοϊού, με έναν κόσμο να υποφέρει σε κάθε γωνιά της Γης, ο ποιητής Νίκος Νομικός, τόλμησε να επανεκδώσει την εν λόγω συλλογή για προφανείς λόγους.
Να δώσει μια πνευματική ανάσα σε ένα κόσμο που ταλανίζεται από πολλές «πληγές» χωρίς να μπορεί να απαντήσει σ’ αυτό που μας είπε σε ανύποπτο χρόνο ο παππούς Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καυμοί του κόσμου».
Είναι μια συλλογή, η οποία και στα τρία μέρη που είναι διαρθρωμένη («το αθέατο ημερολόγιο», «θάλαμος παγωμένων ανέμων» και «πικροδάφνες»), δίνει εικόνες του ανυπεράσπιστου ανθρώπου μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που συναντά μόνος με μόνη συντροφιά το «ημερολόγιό του» στο οποίο καταγράφει με κάθε ειλικρίνεια τις αντιστάσεις που έχει ακόμα στη διάθεσή του έως τη στιγμή που θα έρθει η «μεγάλη ώρα», η «λαμπρή μέρα» εννοώντας τον θάνατο.
Ο ποιητής, μετουσιώνει σε Τέχνη τις δικές του εμπειρίες που τον ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια. Εντούτοις, βρίσκει τον τρόπο το ειδικό να το μετατρέπει σε γενικό, δίνοντας κουράγιο στους ανθρώπους ώστε να αντιμετωπίζουν με υπομονή και θάρρος τέτοιες καταστάσεις που κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν σωματικώς και ψυχικώς.
Όλα τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν μια «μελέτη θανάτου» ειπωμένη όπως την έχουν διδάξει οι Νηπτικοί Πατέρες, κυρίως όταν αναφέρονται στο ζήτημα της «ησυχίας», όπως την κατανοούν θεολογικά και όχι φιλοσοφικά. Κατά τον Γρηγόριο τον Σιναΐτη «ησυχία εστιν απόθεσις νοημάτων των ουκ εκ του πνεύματος θειοτέρων, έως καιρού, ίνα μη προσέχων τούτοις ως καλοίς, το μείζον απολέσης».
Μάλιστα, ο διάλογος που έχει με τους Νηπτικούς, φαίνεται στο πεζό ποίημα «Οι νύχτες σ’ εμάς»(σελ. 48), όπου γράφει: «και τι να πω, από μακριά, της σταυρικής μου ευτυχίας, αυτό που λένε οι Νηπτικοί, ‘ο μη ορών το φως της μεγάλης κλίμακος χείρων τυγχάνει τυφλών’».
Ο Νίκος Νομικός φέρνει στην επιφάνεια μέσα από τα ποιήματα της συλλογής, ιδιαίτερα αυτά του δευτέρου μέρους τα οποία «διαδραματίζονται» σε θάλαμο νοσοκομείου όπου βρίσκεται ο εκφορέας των ποιημάτων, όπου καθώς αναφέρει σε ένα ποίημα: «στην άκρη του θαλάμου/ που δεν επιτρέπονται οι αναπνοές/ παρά μόνον οι βουβές φωνές του πόνου/ και η αγωνία της απελευθέρωσης/ σφαγμένο σώμα στο κρεβάτι» ( σελ.33).
Δίνει αυτή την εικόνα του ανθρώπου που βρίσκεται για νοσηλεία σε πολλαπλές εκφάνσεις. Αυτό το στοιχείο δίνει μια πρωτοτυπία στην εν λόγω συλλογή η οποία πατά σε ένα πλούσιο λεξιλόγιο το οποίο δημιουργεί δυνατές εικόνες.
Σε μια εποχή πανδημίας, ο Νίκος Νομικός με τη συλλογή αυτή συμμετέχει σε μια παγκόσμια αγωνία για το πώς να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι μια αστάθμητη κατάσταση όπως η αυτή που ζούμε σε κάθε γωνία της Γης, όπου πολλοί καλλιτέχνες, σε αυτή την όντως δύσκολη φάση που περνά η ανθρωπότητα, δημιουργούν ο καθένας με τη δική του Τέχνη, τη δική του αλήθεια για το πώς να απαντήσει καλλιτεχνικά πάντοτε ξορκίζοντας το κακό!
«Από τις ώρες της κρίσης μας επέχουν μείνουν μόνο ουλές ακριβοπληρωμένες» («Επίδεσμος», σελ.41).
Η εικαστική φιλοξενία είναι επίσης του Νίκου Νομικού, διότι ο ίδιος ασχολείται χρόνια και με τη ζωγραφική.
Ο Νίκος Νομικός έχοντας πίσω του άλλες δέκα ποιητικές συλλογές (με πρώτη τις «Αναλαμπές» το 1983), είναι μια σημαντική μονάδα της παροικιακής πνευματικής ζωής.