Πριν από δύο βδομάδες, ήτοι στις 16/11/2021, έφυγε από τη ζωή ο πολύ γνωστός μας και αγαπητός Έλληνας δάσκαλος και συγγραφέας της Μελβούρνης, Παναγιώτης Λιβεριάδης.

Ειπώθηκε από πολλούς η κλασική έκφραση ότι «η πόλη μας έμεινε πιο φτωχή». Στην περίπτωση του εδώ τιμώμενου προσώπου η πρόταση αυτή έχει κυριολεκτικό χαρακτήρα.

Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ο φιλόλογος Παναγιώτης Λιβεριάδης είχε την εύνοια της τύχης να διοριστεί σύμβουλος Εκπαίδευσης στη Μελβούρνη στα τέλη του 1977 όταν η Μελβούρνη άνοιγε την πύλη μιας μοναδικής «χρυσής εποχής» της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης.

Ήταν η χρονιά που οι πρώτοι φοιτητές είχαν σπουδάσει την ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία (1974-1976) και είχαν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Μελβούρνης το 1976, ταυτόχρονα με την εκπαιδευτική και σωτήρια γλωσσική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα, όταν επισήμως η Δημοτική μας γλώσσα γίνεται η επίσημη γλώσσα του Κράτους.

Το επόμενο έτος 1977, όλοι αυτοί οι νέοι πτυχιούχοι είχαν αποφοιτήσει και από τα εκπαιδευτικά κολλέγια με το Δίπλωμα Εκπαίδευσης και ήταν όλοι τους έτοιμοι Αυστραλοί καθηγητές –ελληνικής καταγωγής- με πολλή όρεξη να διδάξουν για πρώτη φορά επισήμως σε όλα τα κρατικά Γυμνάσια της Βικτώριας το 1978.

Μέσα σε αυτή την ευνοϊκή και ιστορικά σπάνια συγκυρία για την πόλη της Μελβούρνης, ο Παναγιώτης Λιβεριάδης αναλαμβάνει τα ηνία της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης ως σύμβουλος Εκπαίδευσης του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Μελβούρνη και, κατ’ επέκταση, του ελληνικού Κράτους, και γίνεται δεκτός από όλους μας στη νέα μας πατρίδα ως ο νέος οργανωτής, αλλά και αναμορφωτής της εδώ ελληνικής παιδείας.

Το νέο του αυτό πνευματικό έργο το έφερε εις πέρας με πολλές θυσίες και με προσωπικούς αγώνες εναντίον πολλών αντιδράσεων από άσχετους προς την εκπαίδευση, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το ζήλο και την εξαιρετική διάθεση για εργασία, αλλά και τη θαυμαστή διορατικότητα που είχε να θέσει γερά θεμέλια στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Βικτώρια.

Ο ΓΟΝΙΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Παναγιώτης Λιβεριάδης μας άφησε ως εθνική παρακαταθήκη και το άρτιο και αξιόλογο συγγραφικό του έργο που ιστορικά αποτελεί πολύτιμη συμβολή στην ιστορία της ελληνικής Μελβούρνης, ενός έργου που αποτιμώντας το σήμερα δικαιούται τον τίτλο του ντοκουμέντου.

Ο ιδιαίτερος λόγιος και πανεπιστημιακός τρόπος της παρουσίασής του με όλες τις πρωτογενείς πηγές και όλες τις λεπτομέρειες, καθιστούν το συγγραφικό του έργο άκρως πιστευτό, και κάθε αναγνώστης μία σοβαρή εκτίμηση στην αξία του έργου.

Θα αναφέρω εδώ μόνο τους τίτλους των βιβλίων του που καθορίζουν λεπτομερώς και το περιεχόμενό τους:

Α) «Πώς γνώρισα, λάτρεψα και υπηρέτησα την Ελληνομάθεια των Ομογενών της Αυστραλίας, μέσα από αγώνες, κατορθώματα και κατατρεγμούς», έκδοση του Πανεπιστημίου La Trobe και του γνωστού μας ΕΚΕΜΕ, 2005, σελ. 666.

(Να σημειωθεί εδώ ότι το ίδιο πανεπιστήμιο το κατήργησε το ίδρυμα τούτο τον Ιούνιο του 2008, χωρίς να δώσει κανένα λόγο στην ελληνική παροικία της Μελβούρνης, ενώ είχε υποσχεθεί την ύπαρξή του για 99 χρόνια. Ιστορικά πώς δικαιολογείται μία τέτοια αθέτηση πανεπιστημιακής υπόσχεσης; Τι έγινε η ελληνική του Βιβλιοθήκη; Η παροικία της Μελβούρνης ακόμη περιμένει!)

Β) «Το Ίδρυμα “Άγιος Ιωάννης” στη Μελβούρνη, Ιστορική Ανασκόπηση 1984-1993», έκδοση Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2013, σελ. 465 μεγάλου σχήματος.

(Εδώ ο συγγραφέας Π. Λιβεριάδης κάτω από μία φωτογραφία της Μονής Αγίου Ιωάννη στη Μελβούρνη, μάς αφήνει με μία εύλογη παρατήρηση/ερώτηση: Το 1993 το κτίριο αυτό λόγω πτωχεύσεως αγοράστηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση για μετατροπή του σε Πολιτιστικό Κέντρο της εδώ Ελληνικής Ομογένειας.

Ξαφνικά και περίεργα όμως βρέθηκε στα χέρια της Αρχιεπισκοπής και χρησιμοποιείται κατά το μάλλον για εμπορικούς σκοπούς. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για θεραπεία της μεγάλης αυτής αδικίας και δικαίωση της Ομογένειάς μας και των δωρητών, των Ελλήνων φορολογουμένων).

Γ) «Εκπαιδευτικά Θέματα – Τα παιδιά μας, τα σχολεία τους κι εμείς μπροστά σε σωστούς δρόμους που μας χάραξαν μεγάλοι ομόγλωσσοί μας, αλλά και αλλόγλωσσοι σοφοί», έκδοση Μελβούρνη 2017, σελ. 418.

Το βιβλίο περιλαμβάνει 125 ραδιοφωνικές ομιλίες του στην ελληνική εκπομπή της Ραδιοφωνίας 3ΕΑ (σήμερα Ραδιοφωνία SBS).

Το ελκυστικό τούτο βιβλίο είναι ένα εγκόλπιο όλης της παιδαγωγικής θεωρίας μέσα από την εκπαιδευτική εμπειρία του συγγραφέα του, δοσμένο σε σύντομα κεφάλαια για κάθε εκπαιδευτικό θέμα γραμμένο με γλαφυρό τρόπο και αναφέρεται στο μαθητή, το γονέα, το σχολείο, την οικογένεια και όλη την κοινωνία.

Κάθε κεφάλαιο τελειώνει με παραθέματα και γνωμικά από όλη την ελληνική Γραμματεία. Τα αρχαία μας αποφθέγματα είναι δοσμένα στη σημερινή μας γλώσσα με έναν ιδιαίτερο τρόπο για να μένουν στο μυαλό μας και πολύ μετά την ανάγνωσή τους.

Το βιβλίο στο τέλος του έχει όλη τη σοφία των αρχαίων μας Ελλήνων Ιστορικών και Φιλοσόφων και όλοι διαβάζονται πολύ ευχάριστα.

Φρονώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας δάσκαλος που διδάσκει στη Μελβούρνη που να μην έχει στην κατοχή του –για καθημερινή χρήση- το εγχειρίδιο και εγκόλπιο παιδαγωγικής τούτο.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΒΕΡΙΑΔΗΣ

Όσοι συνάδελφοι καθηγητές γνωρίσαμε στη Μελβούρνη το φιλόλογο καθηγητή Π. Λιβεριάδη ως σύμβουλο Ελληνικής Εκπαίδευσης, θα τον χαρακτηρίζαμε με πολλά επίθετα, εξαιρετικός και ευχάριστος, σπάνιος και πολιτισμένος, σύγχρονος και πάντα συνεργάσιμος, και να του πλάσσουμε ένα μελβουρνιώτικο χαρακτηριστικό επίθετο: καλοσυντρόφιαστος! Αλλά πάνω από όλα ήταν ένας καλός άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης!

Σε χαιρετούμε όλοι με πολλή τιμή και υπόληψη -Μεγάλε μας Δάσκαλε- και θα σε θυμόμαστε όσο ζούμε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε στη φιλόξενη νέα μας πατρίδα!