Η νύχτα των τραγουδιών δεν τελειώνει και τόσο εύκολα, έστω και αν ολοκληρωθεί η μελωδία των λίγων λεπτών. Yπάρχει και αιωρείται με μια άλλη διάρκεια, αλλά και με ταχύτητες ασύλληπτες καταφέρνει να τρέχει σε δρόμους και γειτονιές χωρίς οι σηματοδότες στην πορεία να αποτελούν ούτε εμπόδιο, αλλά ούτε και όριο.

Ούτε και οι τοίχοι όταν σηκώνουν το μπόι τους για σύνορο και ανάχωμα τους εμποδίζει. Τα λόγια και ο λόγος τους πάει παντού έστω και αποσπασματικά και παντός νυχτοημέρου προχωράει. Σερβίρονται δε σε κάθε δείπνο, πρωινό και κολατσιό, σαν αναγκαία μπουκιά επιβίωσης και συντήρησης. Συμπληρωματικά και στο επιδόρπιο.

Δεν τα παραγγέλνεις βέβαια και ούτε σου τα φέρνουν στην πόρτα. Μάλλον, εσύ πρέπει να πας προς τον δρόμο τους και στις γειτονιά τους. Γιατί, απλά, η νύχτα και των τραγουδιών η ιστορία, βιωματική και μη, έχει το δικό της χρόνο. Και έρχεται χωρίς πρόσκληση. Με το δικό της πρωτόκολλο. Συμπληρωματικά και έωλα.

Απλώνεται σαν σεντόνι μέχρι εκεί που καταφέρνει να συλλέξει την κάθε γουλιά αισθήματος. Τίποτε δεν χάνεται. Ή, μάλλον, δεν πρέπει να χάνεται. Κανένα ψίχουλό της, επίσης, δεν πετιέται και δεν πάει στα χαμένα.

Είναι σαν τις παλιές κασέτες και τους δίσκους. Κειμήλιο εποχής. Μένουν. Και μιας άλλης επικοινωνίας και διασκέδασης. Και χαράς και αγωνίας. Έστω και αν μαγκώνουν ή γρατζουνιούνται στο τώρα, αυτός ο ήχος σε πάει σε άλλες εποχές αμεσότητας.

Τότε που ακόμα μοιραζόμασταν κασέτα με κασέτα τις κουβέντες της παρέας και τι το καινούργιο ακούγαμε ήταν ένα παράθυρο στην καθημερινότητα.

Και στις βόλτες και κατά μόνας. Τότε που τα στυλό και τα μολύβια είχαν και αυτή την λειτουργία, να γυρνούν δηλαδή την ταινία όταν μάγκωνε στις ηχογραφήσεις και στα πισωγυρίσματά της. Τότε που γράφαμε, που ηχογραφούσαμε και ποιο το περιεχόμενο τους, όσο πιο καλά το σημειώναμε στο χαρτί και στο περιτύλιγμα. Και μετά τα σβήναμε και άντε πάλι από την αρχή. Τώρα… φαστ. Όλα φαστ….

ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ ΝΥΧΤΑ

Η νύχτα των μελωδιών γράφει ιστορία, ανοίγει διαδρόμους, φέρνει γεύσεις και αναμνήσεις και η κάθε νότα και στροφή γίνεται ρότα καραβιού, χωρίς να ρίχνει άγκυρες ούτε στον ωκεανό, αλλά ούτε και στην διπλανή πόρτα.

Γίνεται ταξίδι με πολλές σημειώσεις. Γίνεται αποτύπωμα αισθήσεων. Ό,τι θέλεις, βέβαια, γίνεται στην τελική των συμπερασμάτων. Και ανεβαίνει και κατεβαίνει ανηφοριές και μονοπάτια και χώματα. Και από επιθυμίες και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες και τύχες περνάει. Με όλα τα ασπρόμαυρα και έγχρωμα να την συνοδεύουν.

Βουτάει και στα βαθιά και στα ρηχά. Στο δίχτυ της, μαζεύει σιωπές, μοναξιές, όνειρα και ματιές. Παντός καιρού. Οι τέσσερις εποχές του φιλτράρονται όσο περνάει και η ώρα και η απόσταση.

Αποστάγματα και κυριολεκτικά. Από το χειμώνα μαζεύεις τα καλύτερα του εντός των τειχών, από τα καλοκαίρια τα καλύτερα του εκτός σου. Αλλά και σαν άρωμα καφέ λυτρωτικό για το ξεκίνημα της κάθε μέρας είναι εκεί.

Και τα λόγια και ο ρυθμός τους. Είναι εκεί συμπληρωματικά για να ξυπνούν. Είναι και σαν δρομέας μικρών και μεγάλων αποστάσεων που από την πολύ επανάληψη της καθημερινότητας ζητάει λίγη ανανέωση και αποκούμπι να βλέπει τα επόμενα αλλά και αυτά που φύγανε. Κι εκεί αρχίζουν τα πολλά ή λίγα λοιπόν.

Βέβαια, η νύχτα των στίχων, με ταχύτητες μπαλκονιού, μοιράζει, και ξεκουράζει τις κουβέντες και τις ανάσες αλλιώς. Ακόμη και όταν επιστρέφεις από την κοντινή παραλία και το πάρκο –και εδώ έχουμε μπόλικα– όπως και να ‘χει ανανεώνεσαι τρόπο τινά. Φτιάχνεις και άλλες πολιτείες και σταθμούς αφίξεων και αναχωρήσεων. Δεν είναι απαραίτητο βέβαια να έχουν αυτή τη συγκεκριμένη σειρά.

Τώρα θα πει κανείς (και, μάλλον, δικαιολογία και σχήμα λόγου είναι όλα αυτά) τι ταιριάζει στις αναχωρήσεις, τι ταιριάζει στις επιστροφές; Ποια μελωδία φοριέται κατάλληλα; Πού σε πάει; Πού σε θέλγει; Ποιος ο κοινός παρονομαστής των ειπωμένων;

Δεν μπορώ να προσδιορίσω επαρκώς τον ήχο αυτής της διαδρομής και της όποιας απόχρωσής της. Πολλές οι αισθήσεις φαντάζομαι που συμμετέχουν και σιγοβράσουν.

Και τα συμφραζόμενα τους διαφοροποιούνται με το ανακάτεμα και με λίγη δόση, με το τσακ της έμπνευσης. Η πρόσκληση που σου δίνεται είναι προφορική. Όταν την αποτυπώνεις στο χαρτί, στο σημείωμα μετά, κάτι θα ξεφεύγει. Με το εδώ και με το εκεί, στο χώρο και στο χρόνο συνομιλούν. Διαλεκτικά; Αυθόρμητα; Στιγμιαία; Της παρέας; Των μονολόγων;

*Συνεχίζεται.